Het jaar van David Arnold

Na tien jaar trouwe dienst was hij ineens zomaar weg, om voorlopig niet meer terug te komen: componist David Arnold. Bond-fan, Barry-adept en onder alle omstandigheden een beleefde Brit.

Daar waar John Barry’s ego de Big Ben oversteeg, is David Arnold altijd het sullige neefje gebleven die iedere keer weer blij was dat hij een muziekje mocht maken voor James Bond. De twee componisten zijn als appels en peren, maar de connectie ‘Bond’ is bij beiden sterk aanwezig. Samen bestrijken ze zestien van de 25 Bond-scores.

Nadat Arnold na Quantum of Solace voor geen enkele Bond-film meer is gevraagd, bleef hij wel bevriend met de producenten. Waarom ook niet. Er was voor zover bekend nooit een onvertogen woord tussen componist en filmmakers gevallen. Naar eigen zeggen kon Arnold eindelijk weer eens onbevangen naar een nieuwe Bond-film kijken. Dat tekent de echte gentleman.

Op Twitter deed David Arnold zich voor als fervent biscuitjeseter; een minzaam persoon die graag een lolletje trapt en het leven verder niet zo serieus neemt. Op filmscoregebied bleef het langere perioden rustig, voor tv scoorde hij nog het een en ander. Bond was passé voor hem. In het kielzog van regisseur Sam Mendes kwam Thomas Newman, toch van een compleet ander kaliber. De Bond-muziek leek ineens volwassen.

Nu na tien jaar luisteren ben ik een enorm bewonderaar van de Bond-muziek van Newman. De klank van James Bond in Skyfall en Spectre reikt naar een hoger niveau. Minder van dik hout. Waarmee ik David Arnold absoluut niet te kort wil doen, maar Thomas Newman is een klasse apart.

Thomas Newman, David Arnold (en Tommy Pearson van Classic FM)

Of met Newman de Bond-sound in tact is gebleven, is een andere vraag. Met het verstrijken der jaren heeft Casino Royale als top 3-film plaats moeten maken voor Skyfall, en dat allemaal vanwege de muziek.

Maar nu. David Arnold is weer helemaal terug. Hoewel er over zijn deelname aan Bond 26 nog niets bekend is (over een toekomstige Bond-film is enkel gesproken over ‘een mogelijke startdatum’ van ‘ergens in 2024’), en of daar überhaupt sprake van gaat zijn, maar Arnold is de man die het complete zestigjarige jubileummuziekfeest van 007 op zijn zestigjarige schouders heeft genomen. Had John Barry nog geleefd en in goede doen (zie John Williams), dan had de eer hem toegekomen. Obviously. Arnold is het levende alternatief, dat laatste was wel een voorwaarde voor de organisatie van een feestje.

En een feestje werd het. Veel lof over de optredens, met name die van de originele artiesten (Shirley Bassey, Garbage, Lulu, Hans Zimmer, en dat was het), waarbij vooral het feest der herkenning zegevierde. Judi Dench kondigde de artiesten aan, Nicholas Dodd dirigeerde het orkest. Dat doet hij altijd voor Arnold, de componist kan dat zelf niet, in tegenstelling tot John Barry en Thomas Newman en iedereen daar tussenin die de baton wel wisten te hanteren.

Nicholas Dodd en John Barry

Zo’n concert is niet in een middagje samengesteld. Arnold moet daar lange tijd mee bezig zijn geweest. Het belletje naar Shirley Bassey was zo gepiept, die heeft niet eens een telefoon nodig om zich verstaanbaar te maken. De rest was duwen en trekken. Paul McCartney (geen tijd), Adele (geen zin), Tom Jones (geen idee). Het applaus in de Royal Albert Hall op 4 oktober was er niet minder om. Dit had David Arnold toch maar mooi geregeld.

Dan was er deze maand de reprise van Casino Royale in Concert; opnieuw mocht Arnold een retourtje South Kensington richting de Hall declareren.

Ondertussen liep hij rond met een geheim. Een geheim dat hij met pijn en moeite verborgen hield. Vorige week was het nieuws dan daar: zijn Bond-debuut Tomorrow Never Dies (1997) heeft een La-La Land-behandeling ondergaan en is sinds enkele dagen verkrijgbaar op een superdeluxe dubbel-cd. Ondanks dat velen de meeste muziek van deze film na 25 jaar inmiddels in bezit heeft, inclusief tracks die niet op de originele 1-disc uit 1997 staan, is dit toch een mooi toetje voor 2022.

Arnold is de laatste maanden sterker met James Bond verbonden dan de tien jaar daarvoor. Barbara Broccoli doet er verstandig aan om de vijfvoudig Bond-componist aan te trekken voor het debuut van 007 nummer zeven. Ten eerste omdat de Broccoli’s zelf geen verstand van muziek hebben, ten tweede omdat Arnold na al die jaren biscuitjes eten bijna uit elkaar knalt van inspiratie (als ik hem was zou ik alle mogelijke killer-tunes achter de hand houden voor een mogelijk nieuwe Bond-opdracht, want niets is zo belangrijk als 007), ten derde omdat David Arnold een stabiele factor is. De man levert sowieso, des te belangrijker met een nieuwe Bond-acteur die in zijn eerste missie wellicht nog wat wankel op zijn beentjes staat. Een muzikale begeleiding door een oude rot is dan meer dan welkom.

Barbara Broccoli en David Arnold

David Arnold is geen John Barry. Daarvoor levert de zestigjarige componist te weinig memorabele thema’s af. Daar waar Barry er drie, vier, vijf per film uit zijn mouw schudde, moet Arnold het er met een beetje geluk met één doen. Maar wat er uit zijn kokertje komt (White Knight, Welcome to Cuba, Night at the Opera) is fenomenaal. Als er iemand is die de Bond-sound begrijpt, is hij het wel. Bovendien is het ook gewoon een aardige jongen. Tag hem in een tweet; David G. Arnold reageert wel.

De aankondiging van de hernieuwde soundtrack van Tomorrow Never Dies (Arnolds beste) leverde op social media trouwens nog veel beter nieuws op. John Barry’s Moonraker is een ondergewaardeerd meesterwerk dat nooit in zijn volle glorie te horen is geweest. Ik was in dezen niet te beroerd om La-La Land nog maar eens een tip te geven. Het zijn niet zozeer David Arnolds Bond-werken waar we naar smachten (Die Another Day en The World Is Not Enough kwamen al enkele jaren eerder uit), hoe sympathiek en beter iets dan niets deze geste ook is. Nee, het is John Barry, en met stip op nummer één dus Moonraker dat eenieder door zijn speakers wil laten schallen. Nou, dat gaat na meer dan veertig jaar gebeuren, aldus lieden die daar meer van af schijnen te weten.

Het feit dat de originele Moonraker-tapes onvindbaar zijn, blijkt volgens beterwetenden onjuist. De opnamebanden zijn niet zoek, maar bevinden zich in Parijs, daar waar John Barry in 1979 zijn orkest de pannen van het dak liet spelen in studio Davout. Sterker nog, La-La Land Records had naast Tomorrow Never Dies zowel Licence to Kill als Moonraker op de rol staan om opnieuw uit te brengen, destijds ter viering van de dertigste en veertigste verjaardag van de films. De pandemie gooide ook hier roet in het eten, want een oude Bond-plaat uitbrengen terwijl alle aandacht naar het noodlijdende No Time to Die dient te gaan, is not done. Dus werd alles op de lange baan geschoven en, zo wil het verhaal, wordt er voor de nabije toekomst gekeken naar én Licence to Kill én naar Moonraker. Dit is enkel een kwestie van tijd.

Ook David Arnold moet hiermee in zijn nopjes zijn. Want als er iemand van James Bond-muziek houdt, zijn wij het wel.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Aaron Taylor-Johnson genoemd als nieuwe 007

De Engelse acteur Aaron Taylor-Johnson heeft volgens de Britse media in september een screentest gedaan voor de rol van James Bond. Dat meldt onder meer The Sun.

Het is voor de eerste keer dat de naam van Taylor-Johnson opduikt als mogelijke Bond-kandidaat. Volgens ingewijden was James Bond-producent Barbara Broccoli onder de indruk van de screentest van de 32-jarige Brit.

De makers van de Bond-films zijn op zoek naar een relatief jonge acteur om de rol van James Bond nieuw leven in te blazen na het vertrek dat Daniel Craig aankondigde met No Time to Die (2021). Met een dertiger in de hoofdrol kunnen de James Bond-films weer vele jaren vooruit. Daniel Craig was 51 jaar toen hij zijn laatste Bond-film maakte.

Aaron Taylor-Johnson acteert al sinds zijn kinderjaren en was onder meer te zien in de Kick-Ass- en enkele Marvel-films. Daarnaast zat hij in Tom Fords Nocturnal Animals, Christopher Nolans Tenet en recentelijk in Bullet Train.

In 2002 speelde hij een hoofdrol in de Nederlands-Britse filmproductie Tom & Thomas van Esmé Lammers, naast onder meer Bond-boef Sean Bean en Derek de Lint.

In 2009 kreeg Aaron Johnson een relatie met de 23 jaar oudere regisseuse Sam Taylor-Wood, met wie hij in 2012 in het huwelijksbootje stapte. Beiden heten sinds die tijd Taylor-Johnson.

Extra tracks ‘The Man with the Golden Gun’

Beluister hier extra tracks van The Man with the Golden Gun (1974) van John Barry die nooit eerder zijn uitgebracht. Zoals de complete versie van de pre title sequence. De tracks zijn genummerd vanaf track 13, zodat ze aansluiten bij de reeds bestaande soundtrack. Met dank aan Movie Themes Symphonies & Suites die de muziek op een of andere manier perfect heeft weten te vangen. Ik hoefde het alleen maar los te knippen.

Nieuwe 2-disc cd ‘Tomorrow Never Dies’

Zomaar uit de hoge hoed en aanstaande dinsdag al verkrijgbaar: de uitgebreide soundtrack van Tomorrow Never Dies (1997) met muziek van David Arnold.

Het is een verrassing waar La-La Land Records net voor de feestdagen mee komt. Deze release bevat onder meer een alternatieve versie van k.d. langs Surrender; de filmversie verschilt namelijk van de eerder uitgebrachte cd-versie. Moby’s James Bond Theme ontbreekt deze keer. Maar die was ook niet in de film te horen. Op de nieuwe release staat 2 uur, 26 minuten en 53 seconden aan muziek. 

TRACK LISTING:

DISC 1

SCORE PRESENTATION
1. White Knight† 8:28
2. Backseat Pilot*† 1:41
3. Tomorrow Never Dies (Performed By Sheryl Crow) 4:50
4. The Sinking Of The Devonshire (Extended Version)** 7:22
5. MI6*† / Launch The Fleet*† 1:34
6. Company Car (Extended Version)**† 3:35
7. You Have A Phone Call, Mr. Bond* 1:02
8. Station Break 3:29
9. Carver And Paris* 1:06
10. Paris And Bond (Film Version)** 1:56
11. The Last Goodbye 1:34
12. Hamburg Break In 2:52
13. Hamburg Break Out 1:24
14. Printing Press Fight* 1:22
15. Escape To Hotel*† 2:28
16. Doctor Kaufman 2:27
17. *-3-Send 1:15
18. Backseat Driver (Film Version)**† 4:35
19. Okinawa* / HALO Jump* 2:25
20. Underwater Discovery 3:37
21. Vietnam 1:36
22. Banner Escape* 1:10
23. Bike Chase† 6:43
24. Bike Shop Fight (Film Version)** 2:32

DISC 2

SCORE PRESENTATION CONTINUED
1. Ha Long Bay 2:32
2. Boarding The Stealth† 4:57
3. Grenade* 1:39
4. A Tricky Spot For 007** 3:49
5. Stealth Shoot Out*† 3:33
6. Carver Gets It*† 2:53
7. All In A Day’s Work† 5:08
8. Surrender (Performed By k.d. lang) 3:56

ADDITIONAL MUSIC
9. White Knight (Original Version)**† 8:37
10. Backseat Pilot (Original Version)*† 2:20
11. The Sinking Of The Devonshire (Original Version)** 5:37
12. Company Car† 3:06
13. Shaken But Not Stirred (Simon Greenaway / Sacha Collisson)* 3:27
14. It Had To Be You (Performed By Simon Greenaway)* 2:03
15. Adrift (Simon Greenaway / Sacha Collisson)* 3:58
16. Paris And Bond 1:56
17. The Last Goodbye (Alternate Version)* 1:30
18. Printing Press Fight (Film Opening)* 1:10
19. Backseat Driver† 4:35
20. Banner Escape (Film Mix)* 1:10
21. Bike Shop Fight 2:42
22. Surrender (Alternate Version) (Performed By k.d. lang)** 3:53

* Previously unreleased
** Contains previously unreleased material
† Contains “James Bond Theme” written by Monty Norman  

Het recordlabel kwam in 2017 al met Die Another Day, een jaar later gevolgd door The World Is Not Enough. Daarna werd het stil op James Bond-gebied.

De hoop is nog steeds gevestigd op een gloednieuwe extended versie van John Barry’s meesterwerk Moonraker (1979). Ook The Man with the Golden Gun verdient deze behandeling. Zeker na het horen van onderstaande publicatie:

Daniel Craig is nog steeds James Bond...

Daniel Craig is drie jaar nadat hij zijn laatste scène opnam voor No Time to Die (2021) nog steeds James Bond. Getuige de foto ter lancering van twee nieuwe Omega-horloges.

Nee, hij gaat niet in Bond 26 spelen. Daar wordt toch echt een nieuwe acteur voor uitgekozen. Maar zolang die er nog niet is, is Daniel Craig niet te beroerd zijn tuxedo weer aan te trekken. Alsof hij nooit is weggeweest...

Kijk hier voor meer informatie over de Bond-horloges.

Erkenning voor ‘The Elephant Boy’

Een leuke vondst in de podcast van Really 007! Hierin wordt deze week Sayun Jantanarat opgevoerd. De man die in 1974 als 14-jarige een piepklein maar opvallend rolletje had in The Man with the Golden Gun. Hij staat bekend als The Elephant Boy. Niet op de aftiteling van de film trouwens. Daar komt zijn naam niet eens voor.

Lange tijd was dan ook onduidelijk wie deze jongen was. In de podcast blijkt waarom. Het gesprek met de podcastmakers is trouwens het tweede media-optreden dat de inmiddels 64-jarige Jantanarat heeft; de eerste was zijn medewerking aan de Bond-film.

Via een tolk, zijn goede vriend Rusty Lerner en tevens herontdekker, vertelt Jantanarat dat hij leefde als straatjongen en alles deed om aan geld te komen. Op een dag werd hij aangesproken door een man met een wandelstok die hem vroeg of hij bij de film wilde. Jantanarat nam het aanbod zonder aarzelen aan en deed met zes/zeven andere kinderen een screentest door in het water te springen en een stukje te zwemmen. Uiteindelijk werd hij verkozen. Hij kreeg er 250 Thaise baht voor, zo’n 12 dollar.

Sayun Jantanarat (in een bekend shirt) met zijn vriend Rusty Lerner

Sayun Jantanarat, die toen geen enkel woord Engels sprak en vandaag de dag nog steeds niet, kreeg zijn tekst voorgezegd. Hij hoefde dit enkel te herhalen.

Hij had geen idee dat hij in een James Bond-film zat. Roger Moore kende hij als The Saint. Jantanarat wist niet dat Moore de rol van Bond had overgenomen van Sean Connery. Ook na de opnamedag had hij nog geen flauw benul in welke film hij zat. Pas toen hij lukraak plaatsnam in de bioscoop, waar hij bevriend was met de manager en altijd gratis naar voorstellingen mocht, zag hij zichzelf op een goed moment.

Zijn familie geloofde hem ook helemaal niet toen Jantanarat hen vertelde dat hij in een film had gespeeld. Zijn ouders hadden zelfs nog nooit een bioscoop van binnen gezien. Pas met de komst van Youtube zagen zijn broers en zussen dat hun broertje in 1974 niet had gelogen.

Op de website 007elephantboy.com zijn gepersonaliseerde foto’s van Sayun Jantanarat te koop.

Auto van Denise Richards beschoten

De auto van actrice Denise Richards is maandag beschoten toen ze onderweg was naar een filmstudio in Los Angeles. TMZ meldt dat Richards echtgenoot achter het stuur zat en het aan de stok kreeg met een andere weggebruiker. Die schoot vervolgens op hun voertuig. De actrice bevestigt het incident op Twitter.

Denise Richards en Pierce Brosnan in The World Is Not Enough (1999)

Aaron Phypers, de echtgenoot van Richards, zou moeite hebben gehad met het vinden van de filmstudio en daarom langzaam hebben gereden.

De andere automobilist zou vervelende dingen geroepen hebben en hebben geprobeerd erlangs te rijden. Toen hij werd voorgelaten, schoot de automobilist op het voertuig waar Richards in zat. De actrice en haar man werden niet geraakt, maar op beelden van TMZ zijn de kogelgaten in het voertuig duidelijk te zien.

Later reageerde de 51-jarige actrice woedend op een twitteraar die bij een nieuwsartikel over het incident schreef te hopen dat ‘de kogel haar nek had geschampt’. „Ik zou nooit iemand kwaad toewensen. Wat ik gisteren heb meegemaakt, was de angstaanjagendste situatie waarin ik ooit ben beland”, schrijft Richards. „Het spijt me dat een schot mijn nek niet heeft geraakt, klootzak.”

Ondanks het incident besloot de James Bond-actrice gewoon door te gaan met haar werk in de filmstudio.

Bron: NU.nl