De releasedatum van No Time to Die hangt ons als een zwaard van Damocles boven het hoofd. Hoewel corona in ons overzichtelijke landje grotendeels onder controle lijkt, eist het virus mondiaal nog bossen slachtoffers, met name in Noord- en Zuid-Amerika. En ook daar zijn mensen nodig die geld naar de bioscoopkassa brengen in ruil voor de nieuwste James Bond. Niemand kan daarom met zekerheid zeggen of No Time to Die op 12 november aanstaande de bioscoop bereikt.
Iedere James Bond-film is een product van zijn tijd. Konden de filmmakers de eerste dertig jaar ongestoord meedeinen op de Koude Oorlogdreiging; met de val van het communisme en het verder uitdrogen van de verhalen van Ian Fleming stellen de Bond-bedenkers zich voor iedere nieuwe film de vraag: ‘wat houdt de wereld op dit moment in zijn greep?’ Recentelijk had in Spectre (2015) het big brother-verhaal een frappante dubbele betekenis; Skyfall (2012) dealde met een hacker met een kunstgebit en in Quantum of Solace (2008) leek het om olie te gaan.
Wat de wereld op dit moment in zijn greep houdt, heeft niets te maken met het verhaal van No Time to Die. Als het in de film toch om een dodelijk virus draait, hebben de makers een wel erg zwarte glazen bol in handen gekregen. En anders moet corona een uit de hand gelopen reclamestunt zijn en krabben ze zich bij Eon al een aantal maanden tot bloedens achter de oren. Want zo’n globale ramp had zelfs Blofeld in zijn stoutste dromen niet kunnen bedenken. Laat staan de mogelijkheid voor een tweede golf: dé dreiging van dit moment op huis-tuin-en-keukenniveau, want iedereen voelt hier de gevolgen van.
De nieuwe Bond-film is klaar en ingeblikt, al geruime tijd; The Royal Albert Hall was voor eind maart al gereserveerd. Het kan bijna niet anders of er moeten elementen in No Time to Die zitten die met de kennis van nu anders worden geïnterpreteerd. De grote schurk afkomstig uit een pre-coronatijdperk moet heel wat voor de dag halen om ons écht aan het schrikken te maken. Van een maskertje aan de balie deinzen we tegenwoordig niet meer terug. Iedereen wordt even vriendelijk behandeld, als je maar afstand houdt.
James Bond heeft niets met ‘het nieuwe normaal’. No Time to Die zal altijd een film blijven uit een tijd dat de wereld er anders uitzag, zoals iedere oudere Bond al snel achterhaald lijkt, meestal door toedoen van de technische vooruitgang. Dat wil beslist niet zeggen dat de nieuwe Bond-film waardeloos is geworden, al is de waarde van een film die op de plank ligt moeilijk te bepalen.
In de eerste plaats moet Bond entertainment bieden. Dat zal No Time to Die ongetwijfeld doen. Het betreft de afronding van het tijdperk Daniel Craig met veel luide toeters en bellen. Wat ons in de vele trailers is toegeworpen, ziet er oogverblindend mooi uit. Bedenk daar een lyrische score van maestro Hans Zimmer onder en we bevinden ons dik tweeënhalf uur in wonderland.
Hoopgevend zijn de oudere Bond-films, waarbij de nostalgische waarde een belangrijke rol speelt voor de houdbaarheid van de film. Die films werken nog steeds, ongeacht een achterhaald of buitenproportioneel thema. Het is bij Bond net als bij fantasy: je moet er even in willen geloven, dan werkt het.
Dat No Time to Die bij voorbaat de minst actuele Bond-film uit de reeks is, daaraan valt niet te ontkomen. Hoe langer een film blijft liggen, hoe verder deze af komt te staan van de tijd waarin hij is gemaakt. Pas als deze nieuwste Bond tot het collectieve geheugen gaat behoren als vast onderdeel van de serie, ebt de waan van de dag uit de film.
In dat licht maakt het niet veel uit als achter No Time to Die het jaartal 2020 of 2021 komt te staan. Dat is meer iets voor de annalen; een almaar groter wordend gat tussen de voorlaatste en deze Bond, een gat dat in dit geval makkelijk te verklaren valt.
Het zou fijn zijn als de nieuwste James Bond op enig moment en zonder al te veel anderhalve meters kan worden afgedraaid. En dat gaat ook gebeuren. Ik blijf erbij dat ik de film met alle liefde voor een eerste bezichtiging best op mijn thuisscherm wil aanschouwen. Als hij daarna nog een keer in de bioscoop verschijnt, ga ik er alsnog wel heen.
De hoop blijft voorlopig nog op 12 november 2020. Gaat dat feest onverhoopt weer niet door, dan zullen de producenten op enig moment absolutely thrilled reageren om de film voor de zoveelste keer te verschuiven.
Voor nu: blijf vooral gezond. Dat is voor alle partijen het beste.
