Warner Bros. nieuwe distributeur MGM

Warner Bros. gaat buiten de Verenigde Staten de films van MGM distribueren. Alle films behalve Bond 26, die distributierechten liggen voor één Bond-film nog bij Universal Pictures, de studio die  internationaal ook No Time to Die in de bioscopen bracht. Daarna gaan de distributierechten van James Bond naar Warner Bros.

De deal met Warner Bros. geldt volgens Deadline voor drie jaar, met een optie voor verlenging, maar dat geldt niet voor James Bond. Bond 27 wordt de eerste Bond-film die onder de vlag van Warner in de filmzalen verschijnt. In een clausule staat dat Warner daarna alle volgende Bond-films gaat uitbrengen. Maar die film is nog lang niet in zicht; eerst moet deel 26 nog worden gemaakt.

Eind juni verklaarde Bond-producent Barbara Broccoli nog dat de opnamen van Bond 26 niet eerder gaan beginnen dan 2024.

De deal tussen MGM (dat onderdeel is van Amazon) en Warner Bros. zou wat betreft het uitbrengen van een Bond-film in de bioscoop een nieuwe stap zijn. Warner heeft in het verleden en op dit moment de rechten om Bond-films op thuiskopie uit te brengen. Zo wordt de nieuwe lichting James Bond-steelbooks door Warner Bros. geproduceerd.

Eerder sloot MGM een distributiedeal met Sony Pictures voor de eerste vier Bond-films van Daniel Craig. Voor Bond 25, later hertiteld tot No Time to Die, was het lange tijd zoeken naar een geschikte distributiekandidaat. Mede daardoor duurde het een poos voordat de 25e Bond-film eindelijk in productie kon gaan. Nu er met Universal nog een deal staat voor een tweede Bond-film, hoeft die hobbel niet opnieuw worden genomen. Dat scheelt alweer. De deal met Warner Bros. klinkt ook als muziek in de oren, dit geeft namelijk aan dat er toekomst is voor meerdere Bond-films.

Wanneer we het logo van Warner officieel voor aanvang van een Bond-film gaan zien, hangt af van de snelheid waarmee Bond 27 in productie gaat. Dat lijkt op dit moment nog verre toekomstmuziek. En nee, een nieuwe James Bond hebben we ook nog niet. Dat is zonder filmplannen in het vooruitzicht ook helemaal niet nodig.

Concert deluxe in optima forma

Gaat het er dus toch van komen: een groots aangekondigd James Bond-concert met medewerking van Shirley Bassey, Garbage en… ga niet zomaar door. Vooralsnog is dit de opstelling, al mogen Tom Jones, Carly Simon en Tina Turner zich altijd aanmelden.

Oké oké, vooruit dan. Het aangekondigde concert was inderdaad mijn ideetje. Applausje, buiginkje, dank je wel, en weer verder, want daar gaat het niet om. Nou ja, een beetje, ere wie ere toekomt natuurlijk. Belangrijker is dat David Arnold het idee heeft opgepikt en vervolgens zijn telefoonklapper geraadpleegd.

Okay, this is the idea: a concert deluxe with all original James Bond title song artists, 5 October 2022, streamed all over the world. From Russia with Love, All the Time in the World, Only Myself to Blame, and You Know My Name will be sung by the other artists. Are you in? 1/3

— Bond Blog (@bondblog) July 24, 2020

Een concert deluxe in optima forma, dat is wat mij voor ogen stond. Met natuurlijk Shirley Bassey en Garbage, maar ook met Nancy Sinatra, Paul McCartney, Duran Duran, Madonna, Adele… Inderdaad, de hele reutemeteut. Once in a lifetime. Alle originele artiesten tijdens één groot Bond-spektakel, het grootste ooit. Omdat dit zestigjarig jubileum de enige keer is dat het nog kan; de meeste artiesten beginnen aardig op te drogen. Daarom móet het deze keer gebeuren. Kom op Sheena Easton! Kom op Gladys Knight! Kom op Billie Eilish!

Wie niet meedoet, die cancelen we gewoon voor een tijdje. Ja, wat moet je anders? Niks met agenda’s en geplande tourdata, niks met geen zin. Je weet al zestig jaar dat dit eraan zit te komen. Zien jullie niet wat je de wereld aandoet als je vertikt het vliegtuig richting Londen te pakken?

Ook al is het veertig, vijftig jaar geleden dat je je kunstje hebt vertoond; met het vertolken van een Bond-thema heb je een pact gesloten. Een pact met ons. Jij bent nu de wereldberoemde Rita Coolidge omdat je ooit All Time High hebt mogen inzingen. Als John Barry had geweten dat je zo laks met je Bond-tune was omgesprongen, dan had hij Bonnie Tyler wel gevraagd. Bah! Rita is af, tenzij…

Shirley Bassey is bijna honderd, haar stem kraakt als een oude grammofoonplaat, maar als het op Bond aankomt, dan staat mevrouw daar. Altijd. Ongeacht een klapperend gebit of een uit de kom gedraaide heup. Shirley Bassey weet als geen ander wat haar rol als grande dame van de Bond-kunsten betekent.

Kom op Dionne Warwick! Kom op a-ha! Kom op Sheryl Crow! Kom op Jack White en Alicia Keys! Pak je koffertjes — het is maar een avondje en je hoeft niet over Schiphol. Dus wat is je excuus?

Als we het doen, en dan spreek ik met name David Arnold aan, dan doen we het goed. Anders mag je de boel wel afblazen. Leuk geprobeerd, maar het lukt gewoon niet. Het lukt niet omdat k.d. lang (inderdaad, net als a-ha allemaal onderkast) al vóór de zomer met vriendinnen heeft afgesproken te gaan kaasfonduen. Dus heeft de wereld verder pech. Het lukt niet omdat Sam Smith een familieweekendje in Bishop’s Stortford heeft gepland — net als ieder jaar, zelfs stiekem tijdens corona.

Hoe gaaf moet het zijn om al die James Bond-artiesten, de échte, song na song elkaar te zien aflossen. Met op de achtergrond beelden van de titelsequenties van Maurice Binder, Robert Brownjohn, Daniel Kleinman en in een enkel geval MK12. Een groter Bond-feest dan dit is uitgesloten, omdat muziek veel meer verbindt dan met 5000 man naar dezelfde film turen. Dit concert, mits goed gedaan, krijgt de handen wel op elkaar en de keeltjes los. Grootser dan dit bestaat niet. Het succes van James Bond bestaat mede bij de gratie van zijn titelsongs. Laat dat maar eens goed tot je doordringen Lulu!

Eenmalig en tiptop geregistreerd. De streamingverkoop via Amazon Prime rijst de pan uit. Live uitgezonden wereldwijd, zodat we overal ter wereld gelijktijdig onze ramen kunnen openen om gezamenlijk From Russia with Love uit volle borst mee te zingen. Poetin zal zich bij het horen van zoveel liefde omdraaien in zijn bunker, in huilen uitbarsten en het volgende couplet gebroederlijk arm in arm meebrullen met Zelensky. Oorlog opgelost. Onze boeren, moet je opletten, bij het aanbreken van We Have All the Time in the World. Zij zullen hun trekkers op de vluchtstrook parkeren, hun raspstemmen gebruiken voor een perfecte imitatie van Louis Armstrong en daarna, echt waar, hun eigen rommel opruimen.

James Bond-muziek is zoveel meer dan een pophitje, zoveel meer dan een filmliedje, zoveel meer dan een concert met de twee Shirleys, hoe goed bedoeld ook.

Nancy Sinatra

Monty Norman, John Barry, Matt Monro en Chris Cornell. Zij zijn de enigen met een rechtsgeldig excuus dat ik niemand hoef uit te leggen. Voor rest is iedereen er nog! Dat is al een feest op zich. Kijk Nancy Sinatra, dat jij in 1967 twintig takes nodig had om één liedje op te nemen — dat is goddomme zó lang geleden, het is toch te hopen dat je na 55 jaar je tekst een keertje kent! En wat dan nog, het publiek zingt zo hard mee, je hoeft zelf alleen maar te playbacken, zitten die opgespoten lippen ook niet zo in de weg.

Als je behoort tot het gilde der Bond-muzikanten dan ben je verplicht je aan te melden voor The Sound of 007 in Concert, zoals het evenement officieel is gedoopt. Of je nu van The Pretenders bent, Patti LaBelle of Éric Serra heet, of een kutnummer als Die Another Day hebt afgeleverd. Je hoort erbij! En ja, ook al is het nog geen kerstmis, Nina mag ook komen.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Steelbooks

In het kader van ‘het is ook nooit goed’: het is ook nooit goed. Die nieuwe lichting steelbooks die eraan komt. Ze zijn nog niet eens officieel gepresenteerd of het gezeik begint al. Ik zeik even mee.

Het was in 2015 voor het eerst dat ik bij een videocover van James Bond zoiets had van: wow! Bijna alle, zo niet alle, James Bond-videocovers vallen namelijk tegen. Van de oudjes op VHS tot de laatste blu-rays; veelal is het amateuristisch bij elkaar geraapt broddelwerk. Maar deze keer waren de ontwerpen raak. Want wat was het geval? Een slimme ontwerper had bedacht om eens te rade te gaan bij de echte kunstenaars die aan de Bond-films meewerkten: de ontwerpers van de titelsequenties. Tot op de dag van vandaag huzarenstukjes uit de Bond-films, uitgevoerd door Maurice Binder (14 keer), Robert Brownjohn (2), Daniel Kleinman (8) en bureau MK12 (1).

Wat een vondst! Zo voor de hand liggend, maar zo nooit over nagedacht. De beelden uit de titelsequenties lenen zich bij uitstek voor een visueel meesterwerkje als videocover. Het lag op dat moment al vijftig jaar voor het oprapen.

Goed, onder het mom beter laat dan nooit, werd die eerste lichting ingevoerd. Dat had toen, in 2015, te maken met de komst van de nieuwe Bond-film Spectre. De misdaadorganisatie van weleer keerde na meer dan dertig jaar afwezigheid (of veertig, ligt eraan hoe je telt) terug in de Eon-serie. Oude blu-raytjes waarin Blofeld voorkwam plús alle voorgaande Bond-films met Daniel Craig (om de continuïteit tussen die films te accentueren) mochten in een nieuwe verpakking. Natuurlijk in eerste instantie om ons uit te buiten, maar dit keer kreeg je er een wel een mooi metalen hoesje voor in je vitrinekast voor terug. Wie van fysieke schijfjes houdt, kijkt toch het grootste deel van de tijd tegen (de rug van) de hoesjes aan. Die hoef je niet in een speler te stoppen, die staan er gewoon, net als een boek, schilderij of een foto. En dan mag het maar beter een mooi hoesje zijn.

Waar deze 2015-lichting met name in uitblonk, was het oog voor detail van de covers. De kleuren, de afbeeldingen, die weliswaar rechtstreeks uit de begintitels van de betreffende film leken te komen, maar zodanig waren geïnspireerd door de titelsequenties, zodat van een perfect filmbeeld (in de breedte) een perfecte videocover (in de lengte) kon worden gemaakt. Stiekem leek het erop of hier met liefde aan was gewerkt.

De laatste Bond-titels van dat moment, Skyfall en Spectre, kenden een nieuwe plaatsing van het alom bekende 007-logo, namelijk onder de titel. Achter beide films zitten dezelfde makers. Aan alles is te zien en te horen dat deze films een twee-eiige tweeling zijn. Zoals daarvoor bij Casino Royale en Quantum of Solace het 007-logo in de O’s van de titels was verwerkt.

Bij de steelbooks van 2015 kwam het 007-logo terug zoals op dat moment gebruikelijk was: ónder de titel. Niet te groot, maar precies op maat. Groot genoeg als blikvanger, klein genoeg om als subtiel te mogen worden bestempeld. Vakwerk dus.

Niets dan lof over de steelbooks van 2015. Ware het niet dat het hier negen films betrof. Wie met deze nieuwe lijn zijn collectie compleet probeerde te krijgen, had pech. Niet meer dan dat, want de covers bleven onverminderd fraai, en het was duidelijk wat deze Blofeld-collectie wilde uitdragen.

Toch bleef het knagen, want hoe mooi zou het zijn om een gemankeerde Bond-collectie met de meest beeldige covers te complementeren. Er was nog genoeg fraais om watertandend naar uit te kijken. Maar al wat er gebeurde: van een continuering was geen sprake.

Tot deze week. Plots duikt daar de zestigjarige jubileumversie van Dr. No op. En wat blijkt: de cover lijkt zowaar uit de begintitels van de film te komen! Dr. No mag straks aan de steelbookcollectie worden toegevoegd en het past als een ontbrekend puzzelstukje. Wat fijn voor de verzamelaar!

Maar wie over de eerste euforie heenstapt en zich gaat verdiepen in het nieuwe ontwerp, begint iets op te vallen. Hé, waar is dat subtiele 007-logo onder de titel ineens gebleven? En wel verdraaid, dat is het posterfont dat wordt gebruikt, niet het font uit de films, zoals de lichting van 2015 aanhoudt. Dat het MGM-logo (dat op de rug te vinden is) in de loop der jaren is aangepast, dat is nu eenmaal zo. Jammer voor de eenheidsaanbidders. Zo heeft ook Warner de videolcentie in die tussentijd overgenomen van Fox. Kniesoor.

Dan blijkt dat niet alleen Dr. No een covermetamorfose heeft ondergaan, negen andere Bond-omslagen zijn eveneens onderhanden genomen. Verrassing! En ook deze covers vieren de titelsequenties in volle glorie. Op het eerste gezicht ziet het er weer prachtig uit, maar ook nu begint het al gauw te wringen.

De afbeeldingen lijken iets te makkelijk gekopieerd en geplakt uit de film; er is minder aandacht aan besteed, het is liefdelozer. De parachute uit The Spy Who Loved Me, wat een prima still is, zou bij de steelbooks uit 2015 bijvoorbeeld een effen achtergrond hebben gekregen, waardoor de afbeelding er beter uitspringt. Bovendien maakt de 2022-lichting in alle gevallen gebruik van het posterfont (enkel bij Tomorrow Never Dies en The World Is Not Enough gebruiken poster en titelsequentie hetzelfde lettertype) én, niet onbelangrijk, er ontbreken enkele titels!

De ontbrekende titels Goldfinger en GoldenEye hebben al eens een steelbookmakeover gekregen. Goldfinger in 2014 ter viering van het vijftigjarig jubileum (mét 007 logo onder de titel, maar met posterfont) en een afbeelding die uit de titelsequentie lijkt te komen. En dat lijkt alleen maar omdat de poster en de titelsequentie bij hoge uitzondering gebruikmaken van dezelfde beelden, want beide ontworpen door dezelfde maker: Robert Brownjohn. GoldenEye kent een nog vroegere steelbookcover uit 2012 met, ook niet mis, de posterplaat voorop. Hoewel een fraai exemplaar is dit niet in lijn met de twintig andere titels.

Blijven absent Live and Let Die (volgend jaar vijftig jaar) en Die Another Day (dit jaar twintig), en in zekere zin Spectre en No Time to Die, die wel in (meerdere) steelbookversies verkrijgbaar zijn, maar niet met titelsequentiecovers.

Als tegenvallendste klap op de vuurpijl: de inhoud (waar het eigenlijk over zou moeten gaan) wordt nog steeds aangeboden als blu-ray van tien-plus jaar oud. Eigenlijk nog ouder, want de opgepoetste Lowry-discs zijn al sinds de Ultimate Edition-dvd’s uit 2006 in omloop. Ook de extra’s zijn hetzelfde, wat hoogstwaarschijnlijk inhoudt dat de blu-rayschijfjes onveranderd zijn gebleven in een tijd dat 4K voor het oprapen ligt.

Gemiste kans? Gemiste kans. Het idee is goud, nu de perfecte uitwerking nog. Dus: terug naar de tekentafel, zoveel hoeft er niet te gebeuren, en plak er dan gelijk dat label 4K op. Of doe het lekker dubbel, blu-ray én 4K, dan heb ik er nu gelijk wat aan en later nog meer plezier.

Meer evenement voor 007-jubileumfeest aangekondigd

James Bond-veiling en -concert

Het officiële kanaal 007.com heeft vandaag meer evenementen rond het zestigjarig jubileumfeest aangekondigd. Naast de vertoning van zes Bond-films en andere activiteiten in samenwerking met het BFI, zullen er een James Bond-veiling en een concert met optredens van Shirley Bassey en Garbage plaatsvinden.

De Sixty Years of James Bond Auction bestaat uit zestig iconische items uit de Bond-films, waaronder een Aston Martin DB5-stuntwagen die zeker zo’n 2 miljoen pond moet opleveren. De live-veiling vindt plaats op 28 september; van 15 september tot en met 5 oktober is mee te bieden op de online-veiling. De opbrengst gaat, net als de veiling tijdens het vijftigjarig filmjubileum, naar het goede doel.

De catalogi met aangeboden artikelen zijn hier te bekijken.

Op 4 oktober staat The Sound of 007 in Concert gepland in de Royal Albert Hall. Het concert wordt samengesteld door David Arnold, componist van vijf Bond-films. Naast optredens van Shirley Bassey en Garbage zullen jonge talenten als Celeste Bond-songs ten gehore brengen. Welke artiesten nog meer gaan deelnemen, wordt later bekendgemaakt.

Meer James Bond-steelbooks op komst

Het lijkt erop dat er meer blu-raysteelbooks van James Bond-films op komst zijn. Gisteren werd de steelbook van Dr. No gepresenteerd; een luxeverpakking ter viering van het zestigjarig jubileum van de film. Vandaag meldt een Franse website negen nieuwe covers:

(Klik op de afbeelding voor een vergroting)

Deze steelbooks zouden rond 5 oktober moeten verschijnen.

Nu ontbreken enkel nog de covers van Live and Let Die (1973) en Die Another Day (2002). De overige Bond-films zijn eerder als steelbook uitgebracht. Die van Dr. No komt overigens ook als losse steelbook beschikbaar, wat de aanschaf een stuk goedkoper maakt.

De schijfjes zijn vermoedelijk precies hetzelfde als de eerdere blu-rayuitgaven. Wat dat betreft is de inhoud niets nieuws. Het was mooier geweest als de steelbooks als extra een 4K-schijf met de film hadden gekregen. Voor een complete 4K-release van de Bond-films moeten we nog even geduld hebben.

Steelbook ‘Dr. No’ aangekondigd

De blu-ray van Dr. No komt vanaf 3 oktober voor het eerst beschikbaar als steelbook. Daags voor de officiële zestigste jubileumdag op 5 oktober, is de eerste Bond-film verkrijgbaar in de meest fraaie verpakking tot nu toe.

De jubileumuitgave heeft naast de standaard blu-ray (het schijfje is al meer dan tien jaar hetzelfde) extra’s in de vorm van een boekje van 32 pagina’s, een poster, lobbycards in een enveloppe en een miniatuurdrakentank.

De cover van deze steelbook bestaat uit een afbeelding van de iconische titelsequentie van Maurice Binder. In aanloop naar de release Spectre in 2015 verscheen al een steelbookcollectie van alle films waarin Blofeld voorkwam, plus alle voorgaande films met Daniel Craig. Ook van Goldfinger en GoldenEye is een steelbook uitgebracht. Skyfall, Spectre en No Time to Die hebben bij hun eerste blu-rayrelease ook een steelbookbehandeling gekregen.

De steelbookblu-ray van Dr. No is hier alvast te bestellen.

Honderd jaar Adolfo Celi

Als Thunderball, zoals in mijn geval, je eerste Bond-ervaring was, dan is Adolfo Celi als Emilio Largo het prototype Bond-schurk. Met zijn ooglapje. De Italiaanse acteur was 43 jaar toen hij met zijn grijswitte haar in de vierde James Bond-film verscheen — dezelfde leeftijd als ondergetekende. Vandaag is de honderdste geboortedag van de man die deze klassieke Bond-schurk gestalte gaf.

Adolfo Celi overleed in 1986 op 64-jarige leeftijd. Eerder was dit artikel bij Celi’s dertigste sterfdag te lezen op Bond Blog.