Stuntman Richard Hammatt is overleden. Dat meldt Behind the Stunts op Twitter. Hammatt werkte mee aan de Pierce Brosnan-Bond-films GoldenEye (1995), Tomorrow Never Dies (1997) en The World Is Not Enough (1999).
Richard Hammatt was als stuntman en -coördinator betrokken bij een groot aantal films en tv-series die vanaf de jaren 70 voor een groot deel in Engeland werden opgenomen. Zo werkte hij mee aan Star Wars, Superman, Batman en Harry Potter.
Twee jaar geleden was hij nog te zien in de prima documentaire Hollywood Bulldogs — The Rise and Falls of the Great British Stuntman van John Spira, waarin ook stuntmannen als Ray Austin, Rocky Taylor, Vic Armstrong en Paul Weston aan het woord komen. Hieronder een samenvatting van de interviews met Hammatt.
Dit jaar is het 70 jaar geleden dat Casino Royale werd gepubliceerd, de eerste James Bond-roman. Om dat te vieren is op donderdag 20 april Goldfinger (4K) te zien in filmmuseum Eye.Tijdens de inleiding van de film vertonen Martin Koolhoven en Ronald Simons openingsscènes uit hun favoriete Bond-films.
Goldfinger introduceerde twee van de meest memorabele schurken in de filmgeschiedenis: Gert Fröbe als de joviale maar kwaadaardige Auric Goldfinger en Harold Sakata als zijn zwijgende butler Oddjob, die een voorliefde heeft voor het gebruik van een dodelijke bolhoed om zijn doelwitten te onthoofden.
James Bond (Sean Connery) spoedt zich dit keer naar Fort Knox, waar Goldfinger en zijn handlanger van plan zijn de goudvoorraad aan te vallen om de wereldeconomie te laten instorten. En om flink te cashen met zijn eigen omgesmolten goudstaven die hierdoor in waarde zullen stijgen. Met glansrollen voor Goldfingers persoonlijke piloot, Pussy Galore (Honor Blackman) en de volledig met goud bedekte Shirley Eaton.
Vooraf een selectie van openingsscènes van de favoriete Bond-films van Martin Koolhoven en Ronald Simons, zoals From Russia with Love, Live and Let Die en On Her Majesty’s Secret Service.
In Tel Aviv is de Israëlische acteur Chaim Topol op 87-jarige leeftijd overleden. Onder alleen zijn achternaam werd hij via Broadway en Hollywood wereldberoemd met de rol van Tevye in Fiddler on the Roof, in het Nederlands bekend onder de titel Anatevka. In 1981 speelde hij de mysterieuze Columbo in de James Bond-film For Your Eyes Only. Later in het verhaal blijkt deze Milos Columbo de kwaadste niet en helpt hij James Bond in zijn eindstrijd tegen booswicht Kristatos.
Fiddler on the Roof vertelt het verhaal van een Joodse melkboer die tegen de klippen op probeert vast te houden aan zijn tradities in een Russisch sjtetl, ondanks de veranderende tijden en het groeiend antisemitisme. Het nummer If I Were a Rich Man werd de bekendste song uit de musical, die duizenden keren werd uitgevoerd op Broadway en in de Londense West End.
Topol was nog in de dertig toen hij voor de eerste keer in de huid kroop van oudere melkboer, dus aanvankelijk had hij veel make-up nodig. Omdat hij de rol tot op hoge leeftijd bleef vertolken, was er later steeds minder nodig om Topol in Tevye te veranderen. In 2009 gebeurde dat voor het laatst.
Ook in Norman Jewinsons verfilming uit 1971 speelde Topol de hoofdrol. Het leverde hem een Oscar-nominatie op, maar de prijs ging naar Gene Hackman voor diens optreden in The French Connection. Wel won Topol de Golden Globe voor de rol.
Flash Gordon en Left Luggage
De in 1935 in Tel Aviv geboren Topol begon met acteren in een toneelgroep van het Israëlische leger, waar hij ook zijn toekomstige vrouw Galia ontmoette. Zijn doorbraak kwam met de film Sallah Shabati, de eerste film uit zijn geboorteland die genomineerd werd voor een Oscar. Het leverde Topol zijn eerste Golden Globe op, voor Beste Nieuwkomer.
In 1966 speelde hij zijn eerste Hollywoodrol, tegenover Kirk Douglas in Cast a Giant Shadow. Later dook hij op als briljant geleerde in de camp-klassieker Flash Gordon (vooral bekend van de Queen-soundtrack), speelde hij sterrenkundige Galilei in een biopic en had hij een bescheiden rol in Left Luggage, het regiedebuut van Jeroen Krabbé.
Topol met Laura Fraser in Left Luggage (1998)
In For Your Eyes Only maakte hij indruk als smokkelaar Columbo, Bonds helper in Griekenland verslaafd aan pistachenootjes. Topols personage heeft het hart op de goede plaats en weet een achterdochtige 007 (Roger Moore) snel voor zich te winnen. Samen trekken ze ten strijde in de jacht op de ATAC, waarop ook Columbo’s vroegere partner Kristatos het heeft voorzien. De scènes met Topol mogen als hoogtepunt uit deze spannende James Bond-film worden gerekend.
Veel reacties
In Israël maakt de dood van Topol veel reacties los, vooral omdat de rol van Tevye waarmee Topol vereenzelvigd wordt door velen in het land als een bitterzoete weergave wordt gezien van het lot van Joden in de diaspora. „We lachten en huilden tegelijkertijd over de diepste wonden in de Israëlische samenleving”, typeerde politicus Benny Gantz Topols invloed.
President Herzog van Israël noemt Topol een van de belangrijkste acteurs van het land. „Hij vulde het witte doek en onze harten met zijn uitstraling.”
De Italiaanse acteur uit twee Bond-films, Giancarlo Giannini, heeft maandag een ster op de beroemde Hollywood Walk of Fame gekregen. Bij de presentatie waren onder meer James Bond-producenten Barbara Broccoli en Michael G. Wilson aanwezig.
Giancarlo Giannini (80) is al bijna zes decennia te zien in film- en tv-rollen. Aanvankelijk speelt hij in Italiaanse producties, vanaf de jaren 80 is hij ook in internationale films te bewonderen. Voor zijn rol in de komedie Pasqualino Settebellezze (Zeven schoonheden) ontving hij in 1977 een Oscar-nominatie in de categorie Beste Acteur.
Gainnini speelde tegenover Daniel Craig de rol van René Mathis in Casino Royale (2006) en diens opvolger Quantum of Solace (2008). Tegen het eind van Casino Royale lijkt Mathis onder één hoedje te spelen met de vijand. Dit blijkt een onjuiste inschatting van Bond te zijn, waarna de MI6-agent gestationeerd in Montenegro in de volgende film wordt gerehabiliteerd en als compensatie inmiddels een fraaie villa in Talamone bewoont.
Giancarlo Giannini met Lucrezia Lante della Rovere in Quantum of Solace (2008)
In diezelfde film legt hij het loodje wanneer Mathis Bond helpt in Bolivia. Deze laatste scène van Giannini in een Bond-film is enigszins onbevredigend; de dood van het personage was onnodig. Een mogelijke terugkeer was daarmee uitgesloten. Jammer, want Giancarlo Giannini als René Mathis mag als fijne aanvulling in de James Bond-galerij worden gezien.
Het is de eeuwige kwestie over die twee ‘andere’ Bond-films. Mogen die überhaupt Bond-films worden genoemd? Casino Royale uit 1967 en Never Say Never Again. De één was onlangs weer even kort in het nieuws, de ander viert dit jaar zijn veertigste jubileum. Zelf heb ik nogal ambivalente gevoelens over beide films.
Bond 26 die er op enig moment aan zit te komen heet niet voor niets Bond 26. Het is de 26e film uit de Eon-reeks, en daar negeren ze die andere twee. Alhoewel, het officiële naslagwerk The James Bond Archives van Taschen vermeldt tussen al die 25 films wel degelijk die andere twee.
Over Casino Royale uit 1967 kunnen we op zich kort zijn: dat is geen Bond-film zoals we een Bond-film willen zien. Ik heb de film op dvd, heb hem tien jaar geleden eens uitgeleend, en ik heb hem nog steeds niet terug. Ik heb daar nochtans geen haast mee, wetende dat degene aan wie ik hem destijds heb uitgeleend geen idee heeft dat dit ooit heeft plaatsgevonden. Het is een film die ik één keer in zijn geheel heb gezien en daarna grotendeels ben vergeten. Ik heb geen behoefte om hem op korte termijn weer te bekijken.
De film was onlangs weer even in het nieuws door het overlijden van diens componist, Burt Bacharach. En dan ineens is Casino Royale wel van belang, want daar wil ik dan een berichtje aan wijden.
Hetzelfde geldt voor de jaarlijkse obituary-regen die ik sinds enkele jaren maak; een video met alle belanghebbenden die ooit aan Bond-productie hebben meegewerkt. Ik spaar ze het hele jaar op om in december een tearjerker eersteklas te produceren. Opdat wij niet vergeten.
Over 2022 had ik echter maar een kort lijstje (het merendeel was de jaren daarvoor al overleden), waardoor ik op het laatste moment Bernard Cribbins er nog even tussen heb geplakt. De hoogbejaarde Engelse komiek verzorgde, zoals zoveel prominenten uit de jaren 60, een kort optreden in Casino Royale. Ik moest even zoeken wáár precies, maar Youtube bood uitkomst en zo kon ik mijn schamele dodenlijstje met in ieder geval één-plus aanvullen. Van zijn overlijden had ik, net als destijds van Jean Paul Belmondo en Ronnie Barker, niet eens een vermelding op mijn blog gemaakt. Omdat ik er even geen tijd voor had, omdat er ander nieuws was, en vooral omdat hun rollen in Casino Royale uit 1967, een Bond-film die voor mij toch niet echt meetelt, marginaal waren.
Burt Bacharach is een ander verhaal. Hij ligt amper onder de grond of hij staat al te trappelen voor een plaatsje in de komende editie van de jaarlijkse necrologie. Natuurlijk komt hij er op, graag zelfs. Iedereen die op mijn blog de illustere eer krijgt vereeuwigd te worden met een speciaal plakkaat, wordt automatisch in het filmpje vereeuwigd. Bacharach is vooral een ander verhaal omdat ik er tijd voor had, er geen ander nieuws was en vooral om zijn bijdrage aan Casino Royale uit 1967 het enige waardevolle aan de film is. Want de muziek van die film is fantastisch. En The Look of Love is een prachtige song die zich mag meten met het beste wat James Bond op muziekgebied te bieden heeft. Daarmee telt de film als Bond-film overigens nog steeds niet mee.
Never Say Never Again daarentegen is een Bond-film zoals we de Bond-films liever zien. Actie, avontuur, snode schurken en the one and only Sean Connery. Het moet een van mijn vroegste Bond-ervaringen op tv zijn geweest. Never Say Never Again werd op 14 februari 1990 als allereerste Bond-film vertoond op de Nederlandse tv. Op 29 maart 1991 was de film voor de tweede keer op de vaderlandse beeldbuis te bewonderen; de tv-première van Dr. No geschiedde ruim een halfjaar daarna op 5 oktober 1991, op de dag af 29 jaar na de wereldpremière.
Toen ik mijn weg in het Bond-universum nog moest vinden, begreep ik niet veel van een Largo die in Thunderball om het leven was gekomen en in Never Say Never Again opeens terug was. Ik haalde de Bond-films in die tijd nog geregeld door elkaar, had een handvol nog nooit gezien, en ik had vooral niet door dat Never Say Never Again zonder gunbarrel begon. Voor mij was Connery genoeg om te doen geloven dat ik naar een Bond-film keek.
Toch als ik mijn Bond-lijstje maak, zit Never Say Never Again daar niet bij. Ik heb in mijn James Bond-muzieklijst geen tracks van Michael Legrand opgenomen. Zijn bijdrage staat in schril contrast met wat John Barry in die tijd afleverde en geeft mij totaal geen Bond-gevoel, terwijl er soms echt wel iets aardigs tussen zit. De Fransen blijken geen geboren Bond-componisten, al doet Éric Serra mij dan wel weer enige deugd, maar dat is meer vanwege zijn unieke GoldenEye-sound.
De titelsong van Never Say Never Again is er wel weer eentje om over naar huis te schrijven. De song van Lani Hall (de vrouw van Herb Alpert, de trompettist van Casino Royale uit 1967) had zo in een Eon-film gekund. De titel zelf is er ook een om in te lijsten. Het is een song die ik graag tussen de andere Bond-songs hoor, al staat -ie in mijn muzieklijst niet tussen de Bond-muziek.
Waarom eigenlijk niet? Waarom accepteer ik Never Say Never Again niet als volwaardige Bond-productie? Ben ik bang dat Cubby Broccoli ’s nachts komt spoken? Deze alternatieve Bond-film heeft niemand enig kwaad gedaan. De Bond-films van Broccoli worden tot de dag van vandaag gemaakt en tot de laatste met succes. Ja, er zitten steeds meer jaren tussen de laatste Bond-producties, maar dat is Never Say Never Again niet aan te rekenen.
Kevin McClory
In november 2006, kort na de première van de échte Casino Royale, overleed Kevin McClory, de producent van Thunderball en de drijvende kracht achter Never Say Never Again. McClory heeft een leven lang gewijd aan het opzetten van een alternatieve Bond-serie — het is er bij één gebleven. Wat als de Ierse pain-in-the-ass voor Broccoli middelen had gevonden na Never Say Never inderdaad zijn volgende Bond-film, het aangekondigde Spectre, te kunnen vervaardigen? Dan hadden we wellicht twee naast elkaar concurrerende Bond-series gehad.
Zo hadden de erven-McClory in de tussentijd dat de Broccoli’s even geen zin hadden (zoals nu) prima in dat gat kunnen springen. Zo bleef het publiek bediend van Bond-films en had Never Say Never, net als Dr. No in de begintijd van de serie, het voordeel van de eersteling gehad. Alles moest zijn juiste plaats nog vinden, maar de tijd zou het leren en voor je het wist had Kevin McClory een hele rij prima vervolgfilms kunnen maken. Met in de hoofdrollen al die andere oud Bond-acteurs. Dat zou toch heerlijk zijn?
Enig nadeel is dat McClory enkel de rechten van Thunderball bezat. Dus het zou remake op remake worden, maar wel met een organisatie als SPECTRE als ultieme dreiging en Blofeld als eeuwige schurk.
Op 1 januari 2035 liggen de rechten van James Bond voor het oprapen. Het is dan zeventig jaar geleden dat Ian Fleming overleed. Eon Productions, maak je borst maar nat, de fans kunnen hun lol op.
De man verantwoordelijk voor ‘het spel met ritmisch bewegende kleurenfiguren’ uit de titelsequentie van Dr. No (1962) is overleden. Animator Trevor Bond overleed op 11 februari op 89-jarige leeftijd.
Naast zijn medewerking aan Dr. No was Bond als assistent van Robert Brownjohn betrokken bij de titelsequenties van From Russia with Love (1963) en Goldfinger (1964). Voor deze laatste kreeg hij geen vermelding meer op zijn eigen openingsbeelden.
Laatste Universal Classic Monster en medebedenker ‘Flipper’
Ricou Browning is gisteren op 93-jarige leeftijd overleden. Browning regisseerde de onderwateropnamen van Thunderball (1965) en diens remake Never Say Never Again (1983), twee James Bond-films die zich voor een groot deel onder water afspelen.
Browning was naast onderwaterregisseur ook stuntman. Zo werd hij het bekendst als The Gill-Man, het monster uit The Creature from the Black Lagoon (1954) en de twee vervolgen daarop. Browning speelde The Creature in alle onderwaterscènes, voor de landscènes werd een andere acteur gebruikt. Ricou Browning was sinds lange tijd de laatst levende van de Universal Classic Monsters.
Ook werkte Browning mee aan wateropnamen van tientallen Hollywoodfilms en was hij de medebedenker van Flipper, de tv-serie uit de jaren 60 over de gelijknamige dolfijn.
De Amerikaan werkte voor film en televisie tot in de jaren 80. Zijn zoon Ricou Browning jr. trad in zijn voetsporen. Zijn dochter Renee Le Feuvre bracht anderhalf jaar geleden naar buiten dat haar vader in slechte gezondheid verkeerde en riep fans op om The Creature een hart onder de riem te steken.
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures
.jpg)
.jpg)
.jpg)
.jpg)
