Te zien op International Film Festival Rotterdam
Klik hier voor meer informatie.
zondag 28 januari 2024
dinsdag 23 januari 2024
Oscar-nominatie voor Hoyte van Hoytema
De Nederlandse cinematograaf Hoyte van Hoytema is genomineerd voor een Oscar voor Oppenheimer. Het is een van de dertien nominaties voor de film. Van Hoytema laat in een korte reactie weten dat hij blij is dat zijn inspanningen ‘niet onopgemerkt zijn gebleven bij de Academy’.
Het is de tweede Oscar-nominatie voor Van Hoytema, die in 2018 ook al kansmaakte met zijn camerawerk in Dunkirk, eveneens een film van Christopher Nolan. De laatste Nederlander die een Oscar won, was animator Erik-Jan de Boer die in 2013 de prijs voor beste visuele effecten ontving voor zijn bijdrage aan de film Life of Pi. In 2015 draaide Hoyte van Hoytema de James Bond-film Spectre.
Regisseur Nolan maakt zelf ook kans op de belangrijkste filmprijs. Zijn biopic over Robert Oppenheimer, ook wel de vader van de atoombom genoemd, maakt verder kans op de prijs voor onder meer Beste Film en Beste Script. Ook werden acteurs Cillian Murphy, Robert Downey Jr. en Emily Blunt genomineerd in de categorieën Beste Acteur, Beste Mannelijke Bijrol en Beste Vrouwelijke Bijrol.
Killers of the Flower Moon en Poor Things doen het ook goed met nominaties in respectievelijk tien en elf categorieën. De regisseurs van die films, Martin Scorsese en Yorgos Lanthimos, gaan voor Beste Regie de strijd aan met Nolan, samen met Jonathan Glazer van The Zone of Interest en de Franse Justine Triet voor Anatomy of a Fall.
Cillian Murphy uit Oppenheimer heeft in de acteurscategorie concurrentie van Bradley Cooper uit Maestro, drievoudig Felix Leiter-vertolker Jeffrey Wright voor American Fiction, Colman Domingo als burgerrechtenactivist in Rustin en Paul Giamatti voor The Holdovers.
Voor Beste Song zijn Billie Eilish en haar broer Finneas O’Connell genomineerd voor het nummer What Was I Made For? voor de film Barbie. Twee jaar geleden wonnen zij in diezelfde categorie een Oscar voor de titelsong van de laatste Bond-film No Time to Die.
De Oscars worden uitgereikt op 10 maart.
Bron: grotendeels NOS.nl
zaterdag 6 januari 2024
BFI waarschuwt voor fout gedrag in Bond-films
Het British Film Institute gaat bezoekers vooraf waarschuwen bij speciale vertoningen van oudere bioscoopfilms als deze stereotype beelden bevatten die tegenwoordig als beledigend kunnen worden ervaren. Het gaat om verhaallijnen, grappen en situaties die nu niet meer zouden kunnen.
 |
| John Barry |
„De films die we vertonen hebben grote historische, culturele of kunstzinnige waarde”, staat in de tekst die het BFI vooraf deelt. „Maar inhoudelijk zijn er zaken te zien waar het BFI niet achter staat.” Volgens het BFI is het belangrijk dat vooral jonge kijkers leren dat zeker oude films in de context van de tijd moeten worden gezien.
Het besluit om te waarschuwen bij films is het resultaat van een groot onderzoek van de Britse filmkeuring in 2021. Daaruit bleek dat veel kijkers dit soort nuanceringen bij oudere films een goed idee vonden.
Bij sommige films wordt in februari al gewaarschuwd. Zo speelt You Only Live Twice (1967) zich grotendeels in Azië af. Deze film zou gedateerde stereotypen bevatten als het gaat om ras. Zo probeert geheim agent 007, gespeeld door Sean Connery, zich te vermommen als Aziaat.
 |
| Sean Connery en Akiko Wakabayashi in You Only Live Twice (1967) |
Bij Goldfinger (1964) wordt gewaarschuwd dat de manier waarop James Bond het vrouwelijke personage Pussy Galore (Honor Blackman) ertoe overhaalt seks te hebben niet goed is. Zij zegt namelijk duidelijk nee.
Het
personage Pussy Galore was in het boek van schrijver Ian Fleming
duidelijk lesbisch. Fleming zei in een toelichting bij zijn boek dat hij
dacht dat zij ‘met de aanraking van de juiste man’ wel van gedachten
zou kunnen veranderen.
 |
| Honor Blackman als Pussy Galore in Goldfinger (1964) |
maandag 1 januari 2024
Bijzaak
Nieuwe ronde, nieuwe kansen. Ik las hier en daar dat het jaar 2023 een goed Bond-jaar was. Met een paar nieuwe boeken, de zeventigjarige jubileumfestiviteiten rond Casino Royale, de definitieve Fleming-biografie, Bond-auto-bouwmodelletjes, oude Bond-films terug in de bioscoop, een extravagante spelshow. Mijns inziens zijn dit enkel slappe afleidingsmanoeuvres. Het enige dat echt telt, is het vooruitzicht op een nieuwe film. Dat is waar het de Bond-liefhebber om te doen is. De rest is bijzaak.
Als er geen nieuwe films meer worden gemaakt, droogt al dat andere ook vanzelf op. Dan zijn we ineens niet zo geïnteresseerd meer in Ian Fleming, dan raken de kandidaten van de spelshow uitgereisd, hebben we inmiddels al die oude films een keer op het grote doek gezien, verzamelen de exorbitante producten uit de 007 Store stof in de etalage. Alles wat James Bond aangaat, lift mee op de populariteit van de filmserie.
Niet dat al die bijzaken door de plee moeten worden gespoeld. Absoluut niet. Ze zijn hard nodig om het merk nul-nul-zeven nog een beetje levend te houden. Stel dat er niemand meer met een Octopussy-rolkoffer over straat gaat, dat zou pas de doodsteek zijn. Maar die tijd is aanstaande als al het oude voor de honderdste keer is beschreven en van alle soundtracks vier-discedities zijn verschenen. Het raakt een keer op allemaal.
De grote vraag is natuurlijk: gaat 2024 daar verandering in brengen? Enkele jaren geleden kondigde Barbara Broccoli aan dat het nog zeker twee jaar ging duren voordat er een begin zou worden gemaakt aan Bond 26. Welkom in 2024, die twee jaar is nu voorbij. In het gunstigste geval betekent dat: in de loop van dit jaar de presentatie van de nieuwe Bond-acteur én een releasedatum (november 2025) voor de nieuwe film. Veel meer hebben we voor nu niet nodig.
Die hausse rond de nieuwe Bond brengt uit zichzelf zoveel vrolijk gekwetter met zich mee. We kunnen weer lekker los op de vrouwen en de schurken, we duiken in het portfolio van de nieuwe regisseur, de eerste officiële publiciteitsfoto’s worden vrijgegeven. Wat te denken van de titelsuggesties, speculeren over de componist en de artiest van de nieuwe titelsong…
Daarmee komen we 2024 wel door. En dat alles onder het genot van de nieuwe Octopussy-dubbel-cd. De compact disc, kent u dat nog? Een geluidsdrager iets groter dan een bierviltje die in een speciaal daarvoor ontworpen gleuf moet worden gestopt. Wat u dan te horen krijgt, heeft u letterlijk nooit eerder gehoord. Dat is de kracht van een officiële soundtrack-cd. Naast complete nooit eerder uitgebrachte tracks staan er muzieknoten op die in de film niet te horen zijn door overweldigende geluidseffecten.
John Barry leverde in 1983 met Octopussy voor de negende keer een dijk van een Bond-score af. We hebben het sinds die tijd veertig jaar lang met tien tracks moeten doen. Tien tracks! Dat komt uit op zo’n 33 minuten ten opzichte van de 70 minuten die we binnenkort krijgen voorgeschoteld. We zijn dus veertig jaar lang verstookt van meer dan de helft aan muziek, terwijl die muziek wel gewoon bestond, en waar onder liefhebbers van James Bond, liefhebbers van John Barry én liefhebbers van filmmuziek in het algemeen honderd procent markt voor is.
Als 2023 dan een goed Bond-jaar moet zijn geweest, dan is het toch zeker de aankondiging van La-La Land Records dat Octopussy (en Live and Let Die) ein-de-lijk een welverdiende behandeling heeft gekregen. Ter ere van diens veertigste verjaardag, wat in mijn optiek dan toch een jaar te laat is, maar vooruit, beter laat dan nooit. Bovendien biedt het perspectief voor die nog grotere schat uit de Bond-soundtrackcollectie: de complete score van John Barry’s meesterwerk Moonraker uit 1979.
Het verhaal gaat dat Moonraker op de nominatie stond voor een veertigjarige jubileumeditie. Omdat La-La Land standaard net een jaar achter de feiten aanloopt, kwam dat in het gedrang met de release van No Time to Die, dat aanvankelijk gepland stond voor voorjaar 2020 en waar alle aandacht naar uit moest gaan. Door corona ging er een streep door de première van de nieuwe Bond-film en gelijk ook door Moonraker (en Licence to Kill). Wat hoogst onnodig was natuurlijk; nu zaten we én zonder nieuwe film én zonder nieuwe oude soundtrack-cd’s!
Toen James Bond zelf veertig jaar werd (lees: toen het veertig jaar geleden was dat Dr. No werd uitgebracht) kregen we een prachtig palet aan uitgebreide en verbeterde Bond-soundtracks voorgeschoteld. Prachtig! Voor het eerst had ik de gewilde soundtrack van A View to a Kill in handen. Verder brachten Goldfinger, Thunderball, You Only Live Twice, On Her Majesty’s Secret Service, Diamonds Are Forever en Live and Let Die een keur aan nooit eerder uitgebracht materiaal. Die van For Your Eyes Only en The Living Daylights had ik al van Ryko Disc, net als die van Octopussy overigens. Al met al was het een fantastische tijd. En nog steeds beleef ik dagelijks plezier aan deze Bond-muziek.
Maar toch bleef het knagen. De financiën waren destijds uitgedroogd om extra materiaal van The Man with the Golden Gun en verder uit te brengen… En je moet als Bond-muziekliefhebber toch álles hebben wat er te horen is.
Lange tijd was het verhaal dat de originele Moonraker-tapes zoek waren geraakt in de Parijse studio waar ze in 1979 waren opgenomen. Dan nog valt er met John Barry’s bladmuziek een prachtige re-recording te maken. Iets wat Tadlow Music in 2015 probeerde, maar wegens auteursrecht uiteindelijk niet kon worden gerealiseerd.
Driemaal is scheepsrecht dan maar. Dan kan Moonraker samen met Licence to Kill volgend jaar onder het mom van het 45- en 35-jarig jubileum na 46 en 36 jaar alsnog in zijn geheel worden beluisterd. Maar wie boeit het of er een jubileumlabel aan hangt? Uitbrengen die hap! Het liefst gelijktijdig met de complete scores van Dr. No, From Russia with Love, The Man with the Golden Gun, The Spy Who Loved Me, A View to a Kill en GoldenEye.
Met straks álle Bond-muziek van A tot Z beschikbaar, móeten er wel nieuwe films worden gemaakt. Want zonder nieuwe films hebben we ook geen soundtracks meer om naar uit te kijken.
En wat betreft 2024: James Bond moet die Russen maar weer eens een lesje leren. De rest is bijzaak.
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Abonneren op:
Posts (Atom)
