Films en seriesFilms en series

dinsdag 25 augustus 2020

De ultieme James Bond

Negentig jaar Sean Connery

Vandaag viert Sean Connery zijn negentigste verjaardag. De geboren Schot, die in 1962 als eerste acteur op het witte doek verscheen als Ian Flemings geheim agent 007, wordt anno 2020 nog steeds gezien als de ultieme James Bond. Vaak gekopieerd, nooit geëvenaard.

Foto: Annie Liebovitz, 2008

Ter ere van zijn negentigste geboortedag houdt Bond Blog de zeven Bond-vertolkingen van Sir Sean tegen het licht, in een discutabele lijst van minder inspirerend tot het toonbeeld van zelfverzekerdheid.

7. You Only Live Twice (1967)

‘Sean Connery IS James Bond’, daarover laat de poster van You Only Live Twice geen misverstand bestaan. Connery moet het in zijn vijfde Bond-film in zes jaar tijd opnemen tegen een leger aan James Bonds in de parodie Casino Royale, ook al is dat appels met peren vergelijken. Connery, de enige echte Bond, is de troef van producentenduo Saltzman en Broccoli waarmee de miljoenenproductie het geld dubbel en dwars moet terugverdienen. Dat lukt zonder enige moeite. 

You Only Live Twice (1967)

Voor de acteur zelf is de lol er inmiddels wel af. Connery acteert in deze film op de automatische piloot. Het wordt een zware opnameperiode in snoeiheet Japan, waar Connery bij aankomst in het land van de rijzende zon door de pers wordt belaagd... tot op de wc.

De eigenlijke hoofdrolspeler in deze film heet Ken Adam, die met zijn vulkaanset zijn stoutste droom in vervulling ziet gaan; Sean Connery hoeft enkel te figureren als de geheim agent die inmiddels als een irritant stuk kauwgom aan een kledingstuk aan hem is gaan kleven. Na You Only Live Twice houdt hij het dan ook voor gezien...

6. Diamonds Are Forever (1971)

Maar dan hadden we het nooit tot zeven films gered. Na één avontuur absentie keert de oorspronkelijke James Bond tien kilo zwaarder en met grijs op de slapen toch weer terug in de rol die hem wereldroem vergaarde.

Diamonds Are Forever (1971)

Netjes binnen de afgesproken opnametijd van 18 maanden en tegen een betaling van 1,25 miljoen dollar doet de Schot wat van hem wordt verlangd. En deze keer met zichtbaar meer plezier. Wie het tegendeel beweert moet de film nog maar eens bekijken. Met voor de tweede keer Guy Hamilton aan het roer van een Bond-film mag het allemaal wat luchtiger. Diamonds Are Forever is overigens de enige Bond-film waarvoor opnamen zijn gemaakt in Nederland.

Dat astronomische honorarium van 1,25 miljoen (althans voor die tijd) schenkt Connery in zijn geheel aan de door hem mede-opgerichte Scottish International Education Trust. En daarmee loopt het James Bond-avontuur voor Sean Connery, tien jaar nadat hij de rol heeft geaccepteerd, voorgoed ten einde...

5. Never Say Never Again (1983)

Niet helemaal dus. Voor de tweede maal in zijn acteercarrière komt Sean Connery terug op zijn definitieve afscheid van de rol van James Bond. Ditmaal is het niet Cubby Broccoli die hem contracteert in de originele Bond-reeks, maar Kevin McClory, waarmee Broccoli al zo’n twintig jaar overhoop ligt.

Never Say Never Again (1983)

In deze remake van de Bond-klassieker Thunderball speelt Connery een geheim agent op leeftijd. En dat doet hij met humor, charme en plezier. Zijn natuurlijke uitstraling heeft in de loop der jaren niets aan kracht ingeboet, het lijkt er zelfs op dat de acteur er steeds beter uit gaat zien naarmate de jaren verstrijken.

In november 1983 gaat Never Say Never Again in première tijdens de Internationale Filmweek Amsterdam. Het is voor de eerste keer dat er castleden van een Bond-film aanwezig zijn tijdens een Nederlandse Bond-première, onder wie de hoofdrolspeler.

Ondanks dat de productie van dit buitenbeentje binnen de Bond-films een zootje is, brengt Connery het er met zijn medespelers Barbara Carrera, Klaus-Maria Brandauer én Rowan Atkinson uitstekend vanaf. Het ultieme Bond-gevoel weet de film, met name door het gebrek aan de juiste muziek, niet te bereiken, maar de aanwezigheid van oer-Bond Connery doet de film veel goed.

4. Dr. No (1962)

In zijn eerste Bond-film is Connery nog zoekende naar de juiste toon. Hoewel hij het er in deze vuurdoop overtuigend vanaf brengt, is zijn geheim agent nog een tikkeltje te serieus. Zijn introductie is er echter een om in te lijsten. De manier waarop hij voor de eerste keer de beroemde zin ‘Bond, James Bond’ uitspreekt, is een onvervalste cinemaklassieker.

Dr. No (1962)

Het is vooral de verdienste van regisseur Terence Young dat Connery direct wordt geaccepteerd als James Bond. Young weet van de ruwe diamant een ‘gentleman spy’ te maken. Iets wat Bonds geestelijk vader Ian Fleming gaandeweg ook in de gaten krijgt; hij zag in eerste instantie niets in het voorkomen van de Schot die in niets in de buurt kwam van zíjn idee van James Bond.

Connery weet Fleming zodanig te overtuigen met zijn vertolking, dat de schrijver in zijn volgende roman, On Her Majesty’s Secret Service, Bond zelfs een Schotse achtergrond geeft.

3. Thunderball (1965)

In zijn vierde Bond-film heeft Connery het personage van Mr. Kiss Kiss Bang Bang helemaal in de vingers: relaxed waar het kan, serieus waar het moet. Buitengewoon plezierig is wanneer Bond zijn vijand Largo een hak zet; aan de casinotafel tijdens een potje baccarat of tijdens het kleiduivenschieten. Bond weet dat hij zich op glad ijs begeeft, het samenspel met de vijand wordt daardoor des te smakelijker.

Met Claudine Auger en Adolfo Celi in Thunderball (1965)

Het is vanaf Thunderball dat Connery publiekelijk aankondigt dat hij eigenlijk wel genoeg van James Bond begint te krijgen. Het publiek laat daarentegen het tegenovergestelde blijken: op het hoogtepunt van ‘spymania’ behaalt 007 aan de bioscoopkassa een recordrecette die pas met de komst van Skyfall (2012) wordt verbroken.

Door het enorme spektakel boven en onder water dreigt de figuur van James Bond op de achtergrond te raken. De dosering in deze film is echter nog redelijk, zodat Connery in Thunderball nog genoeg speelruimte krijgt, maar het technisch vernuft dat in deze film steeds meer terrein begint te winnen, is de acteur een doorn in het oog. Als het zo doorgaat met James Bond, hoeft het van hem niet meer...

2. From Russia with Love (1963)

De beste Bond-film van Sean Connery, dat vindt zowel de acteur zelf als ondergetekende, en misschien zelfs de beste James Bond-film aller tijden. Deze tweede Bond heeft alles in zich voor een echte spionagethriller; een Bond-film in de stijl van Hitchcock. Robert Shaw moet hier worden genoemd als Bonds ultieme tegenstander Red Grant. Een enerverender gevecht als op de Oriënt Express is nimmer verfilmd. 

Met Robert Shaw in From Russia with Love (1963)

Hoewel de opnameperiode vrij chaotisch verloopt (met maanden uitstel, een castlid dat komt te overlijden en een helikoptercrash waarbij regisseur Terence Young ter nauwernood aan de dood ontsnapt), klopt alles aan deze film. Connery toont zich zelfverzekerder dan in zijn eerste Bond-film, de internationale cast is ronduit subliem en John Barry dompelt de film voor de eerste keer onder in zijn typische Bond-sound.

From Russia with Love toont aan dat Dr. No geen toevalstreffer is geweest, James Bond begint hier een duidelijk eigen vorm te krijgen. Een vorm die tot in de perfectie wordt uitgebuit in de derde film...

1. Goldfinger (1964)

Goldfinger is de ultieme Bond-panache. Ook na meer dan vijftig jaar heeft het plezier dat de film uitstraalt op geen enkele manier aan kracht ingeboet. Connery is hier op zijn coolst en daarmee op zijn best. Iedere scène met Goldfinger-acteur Gert Fröbe is raak. Of het nu de interruptie van een potje gin rummy is, een doorgestoken golfgame of de klassieke scène waarbij Bond bijna in tweeën wordt gekliefd door een laserstraal.

Met de Aston Martin DB5 in Goldfinger (1964)

De derde Bond-film, voor de eerste keer onder regie van Guy Hamilton, is losser dan zijn twee voorgangers. Dat maakt dat Goldfinger zichzelf minder serieus neemt en er meer ruimte is voor ongelooflijke scènes, zoals die met de Aston Martin, de dodelijke bolhoed van Oddjob en het fonkelende interieur van Fort Knox.

En welke acteur kan zich zonder zich te hoeven schamen in een onesie vertonen? Dan ben je een baas hoor... 

Roger Moore en Sean Connery

Negentig jaar Sean Connery vandaag. Daarmee is hij de eerste James Bond-acteur die deze mijlpaal bereikt. Voorganger Barry Nelson en opvolger Roger Moore overleden beiden op 89-jarige leeftijd.

Hoe het de laatste jaren met Sean Connery gaat, is niet helemaal duidelijk. Verhalen over een vergevorderd stadium van vergeetachtigeheid doen al jaren de ronde, mede aangewakkerd door de summiere berichtgeving over de oud-acteur die tien jaar geleden aankondigde met pensioen te gaan en zich daarna uit het publieke leven terugtrok.

Foto’s van de laatste jaren laten inderdaad een sterk verouderde man zien, maar mag het als je tegen de negentig loopt?

Het is te hopen dat de ultieme James Bond nog een aantal jaren onder ons blijft...

zaterdag 22 augustus 2020

Fotoboek over Goldfinger’s ‘Alpine Drive’

Bijna 200 pagina’s en 350 foto’s telt dit nieuwe boek The Goldfinger Files, waarin de auto-achtervolging in de Alpen uit de derde Bond-film centraal staat. Het naslagwerk komt volgende week op de markt.

De James Bond-films herbergen een grote hoeveelheid auto-achtervolgingen. Vele daarvan zijn spectaculairder dan de ‘Alpine Drive’ uit Goldfinger (1964). Maar juist die scène is destijds minitieus gedocumenteerd.

Goldfinger is de Bond-film die de naam van 007 definitief een gouden toekomst beloofde. Niet in de minste plaats door een uitgekiende promotiecampagne. In het teken daarvan nodigden producenten Saltzman en Broccoli voor de opnamen op de Furkapas in Zwitserland de wereldpers uit om een kijkje te komen nemen op hun Bond-set, inmiddels beter bekend als ‘James Bond Straße’.

 

Honderden unieke beelden, met name afkomstig van de Duitstalige pers, aangevuld met persoonlijke foto’s van regisseur Guy Hamilton, kopies van het originele filmscript en nooit eerder vertoond behind-the-scenesmateriaal, vormen de inhoud van dit fotoboek uit de gouden era van de James Bond-films.

The Goldfinger Files komt op 27 augustus uit. Zie hier voor meer informatie. Het boek is ook te bestellen bij Bol.com.

donderdag 13 augustus 2020

De nieuwe Roger Moore

Straks, als de aftiteling van No Time to Die na twee uur en drie kwartier over het scherm rolt, is het filmpubliek toe aan een frisse Bond-wind. Na vijftien jaar Daniel Craig wordt het tijd voor iets nieuws. Voor iets luchtigs, iets leuks, iets minder gecompliceerd. Het wordt tijd voor de nieuwe Roger Moore.

De oude Roger Moore in Moonraker (1979)

Vooropgesteld dat Daniel Craig een steengoede James Bond is gebleken, op zowel artistiek als financieel gebied, spat het plezier niet van het scherm. Daar is hij de James Bond ook niet naar, net zo min als Timothy Dalton dat eind jaren 80 was.

De Bond van Craig is een no-nonsense Bond. Let vooral in zijn eerste twee films maar eens op; achter iedere handeling zit een enorme kracht. Na het kijken van Casino Royale en Quantum of Solace zet ik mijn koffiekopje steevast iets fermer op het aanrecht dan normaal, het keukenkastje sluit zich vastberaden. Zal ze leren.

Daniel Craig in No Time to Die

Deze aanpak is aardig voor een bepaalde tijd. Het heeft ons een doorlopende verhaallijn gebracht en meer diepte aan het weinig dimensionale karakter van James Bond. De films van Daniel Craig zijn inmiddels een niet te missen onderdeel van de aloude Bond-canon geworden. Als Craig met No Time to Die over niet al te lange tijd het eindstation nadert, mag het roer daarna wat mij betreft drastisch worden omgegooid.

Want zijn we na al die jaren serious business niet eens toe aan een lekkere vette ouderwetse campy Bond-film? Of in ieder geval iets contrasterends. En als we daarbij de benadering van Roger Moore in het achterhoofd nemen, die de zaken wat minder serieus nam, dan ligt een luchtiger versie van de Bond-films voor de hand.

Moore is in zijn tijd veel verweten. Hij bewoog zich als een paspop, acteerde idem dito, hij kwam weinig dreigend over. De humor regeerde, zijn films zijn veelal over de top. Terugkijkend op de loopbaan van de op één na langstzittende James Bond valt wellicht niet iedere film waarin hij de hoofdrol speelde in de smaak, er zitten hoe dan ook legio smakelijke scènes bij. Dat er plezier aan deze producties werd beleefd, is klip en klaar, dat zie je namelijk op het scherm.

Cubby Broccoli en Roger Moore: een olijk duo

Ondanks zijn beperkte acteercapaciteiten (wenkbrauw omhoog, wenkbrauw omlaag, aldus de acteur zelf), is Roger Moore bovenal dé James Bond-ambassadeur bij uitstek geweest. Al die interviews rond iedere nieuwe Bond-productie moeten ook hem een keer de keel zijn uitgekomen, niettemin heeft hij altijd zijn eigen plezier met het maken van de films aan het voetlicht gebracht.

Een zinnig gesprek met Roger Moore was overigens niet te doen. De Engelsman diende iedere vraag van komisch bedoelde repliek. Soms geestig, vaak ook niet.

Een klik met de pers had Moore hoe dan ook, tot zijn laatste media-optredens toe. Altijd oog voor de fans en daarmee een enorme meerwaarde voor het product James Bond. Hij was ook een acteur die van aanpakken wist, want de ene na de andere Bond-productie rolde de bioscoopzalen in.


Dat is wat we opnieuw nodig hebben: een acteur die er vooral zin in heeft dit erebaantje op zich te nemen. En heeft hij even geen zin, dan maakt hij maar zin voor de miljoenen die daar tegenover staan.

Dit is gelijk een manier om een jonger publiek aan te spreken. Door de grote gaten die tussen de Craig-films zitten, hebben tieners echt geen idee wie James Bond is. En dat is toch de generatie die de filmmakers voor zich moeten zien te winnen, anders ziet de toekomst er somber uit voor 007.

Speculaties over mogelijke Bond-kandidaten zijn nooit zo mijn ding geweest. In ieder geval mag het geen kopie van Daniel Craig zijn, anders kan Craig er beter zelf nog eentje maken. Het moet een acteur zijn die een beetje zelfspot in zijn rol kan leggen, recht genoeg uit zijn ogen kijkt en zowel bij vrouwen als bij mannen in de smaak valt; de nieuwe Roger Moore dus. En anders hebben we altijd nog zeven heerlijke films met de oude...

maandag 10 augustus 2020

Bond on demand

Waarom we ‘No Time to Die’ best thuis kunnen bekijken

Het merendeel van de James Bond-films hebben voor mij hun première beleefd op het televisiescherm. En ondanks dat James Bond ontegenzeggelijk thuishoort op een groot scherm, heb ik daar geen moment onder geleden. Sterker nog: in een periode dat Bond angstvallig absent was in de bioscoop, zijn het de tv-vertoningen geweest die mij destijds hebben gegrepen.

Bond op het kleine scherm: het kan heel goed. Het maakt de wens om de films ook eens op het grote doek te zien alleen maar groter.

De lichten doven, het geluid zwelt aan, je voelt het dreunen van de bass in je onderbuik. De zuigende werking van dat immense scherm. Even niets anders aan je hoofd. De complete beleving. Film zoals film is bedoeld.

Zo horen wij No Time to Die ook te zien. En niet pas over vijf jaar bij een commercieel zendstation met om de vijf minuten een plaspauze, waarbij het beeld doorgaans zodanig wordt herschaald dat er van het oorspronkelijke formaat weinig overblijft. Om van het kolossale zenderlogo in de bovenhoek maar te zwijgen. ‘Filmverkrachting’ is een beter woord. Op deze manier zou zelfs de meest banale B-film niet bekeken mogen worden.

No Time to Die

Gelukkig is er een middenweg. Liefhebbers en andere nieuwsgierigen hebben de film tegen die tijd al lang op een thuiskopie bekeken. De gelukzalige tinteling van het openen van de blu-raylade, waarna het kostbare schijfje met één vinger in het gaatje en twee aan de zijkant liefdevol aan de speler wordt overgedragen. Als een slapende baby die behoedzaam in zijn wiegje wordt gelegd. Zelfs midden op een zonnige lentemiddag is de verleiding te groot om niet even die pre-title sequence te bewonderen.

Voordat de nieuwe film je Bond-verzameling eindelijk compleet maakt, is deze minimaal eenmaal, maar doorgaans een veelvoud daarvan, in de bioscoop bekeken. Daar waar je je de eerste keer gespannen liet overdonderen door de nieuwe filmbeleving, daar waar je de tweede keer halsreikend uitkeek naar die specifieke scènes en daar waar je de derde keer eindelijk met een relaxed gevoel de film kon bekijken, om tot de conclusie te komen dat je deze aflevering gauw nog eens moet zien.

No Time to Die

Maar stel nu dat het de première van No Time to Die niet is gegund die koninklijke weg te bewandelen, om een reden die zich makkelijk laat raden. Als je mocht kiezen: wachten op een veilige bioscooprelease of thuis bekijken via video on demand. Blijf je dan liever duimendraaien of grijp je de kans om de langverwachte film op het thuisscherm te bekijken?

Ik zou het wel weten.

Het gevecht op de Oriënt-Express, Fort Knox, Thunderballs onderwatergevecht, Blofelds vulkaan, Piz Gloria, Scaramanga’s eiland, Drax’ space station — pareltjes die ik nog nooit in de bioscoop heb gezien en toch behoren ze tot mijn favorieten. Waarmee ik wil aangeven: een film wordt er thuis niet ineens slechter op. Er zijn beste Bond-films die ik nog nooit in het pikkedonker heb gezien.






Los van het feit of het financieel haalbaar is en los van de illegale markt die je hiermee in de kaart speelt, wil ik No Time to Die op dit moment het liefst thuis bekijken. Ik heb er een leuk bedrag voor over. En als wat dat allemaal hebben, levert de film in ieder geval alvast wat op. Als de nieuwe Bond ergens volgend jaar alsnog in de bioscopen wordt uitgerold, beloven we opnieuw te gaan kijken. Wellicht tegen gereduceerd tarief als je via een unieke code kunt aantonen dat je er thuis al eens voor hebt betaald.

De huidige home cinema-installaties zijn in vele huishoudens goed genoeg om de nieuwe Bond er lekker tegenaan te knallen. Zet gewoon je telefoon op stil, doof de lichten, sluit de gordijnen en beleef de première van No Time to Die op je tv-scherm, net zoals je met de meeste films doet.

donderdag 6 augustus 2020

Shirley Bassey brengt jubileumalbum uit

Shirley Bassey brengt ter ere van haar zeventigjarige jubileum als artiest een nieuw album uit, meldt BBC donderdag. Het is ruim vijf jaar geleden dat de 83-jarige Goldfinger-zangeres nieuwe muziek maakte.
„Shirley Bassey is een levende legende en nog steeds in de kracht van haar leven”, zegt Tom Lewis van haar platenmaatschappij Decca Records.

„Het is niet te geloven dat haar carrière al vlak na de geboorte van de rock-'n-roll begon. Elke noot die ze zingt vertelt een verhaal over de avonturen die ze heeft beleefd, de mensen die ze heeft ontmoet of de levens die ze heeft verrijkt.”

De in Cardiff geboren Bassey is vooral bekend van de James Bond-titelnummers die ze zong. Zo was ze verantwoordelijk voor de titelsongs van Goldfinger (1964), Diamonds Are Forever (1971) en Moonraker (1979). Ook scoorde ze grote hits met Big Spender en This Is My Life.

Haar recentste album Hello Like Before stamt uit 2014.


Bron: Nu.nl

zaterdag 1 augustus 2020

Happy anniversary 007!

Over twee jaar is het zover: het diamanten jubileum van uw filmheld. Een heuglijk feit, mogen we wel stellen. Er zijn niet veel filmpersonages die het zo lang uithouden. Oké, Topolino, Tarzan, Robin Hood, Zorro, Dracula, Frankenstein, Maigret, The Saint, OSS 117, Miss Marple, Hercule Poirot, Pippi Langkous — als filmpersonage zijn ze allemaal de zestig gepasseerd, maar geen van allen verscheen zo consequent op het witte doek als 007. En dat mag gevierd worden!


De vraag is alleen: hoe? Lange tijd heb ik hoop gehouden op een diamanten filmjubileum. Bond heeft immers wat met diamanten (en met goud, olie, lood en wodka). Een jubileumfilm te ere van zestig jaar kassamagneet is natuurlijk het mooiste cadeau. En hoewel dat agendatechnisch nog steeds realiseerbaar is, heb ik er een hard hoofd in.

Het ideale plaatje had er als volgt uit kunnen zien: Bond 25 in najaar 2019 (zoals aanvankelijk de bedoeling was) met Daniel Craig voor de vijfde keer als James Bond en Christoph Waltz voor de tweede maal als Blofeld. Gevolgd door het definitieve afscheid van Craig als 007 in oktober 2022, met tevens de laatste keer Christoph Waltz als de SPECTRE-leider om zijn trilogie vol te maken (iets waar ik persoonlijk nogal veel waarde aan schijn te hechten). Hiermee is het Daniel Craig in zes Bond-films over zestien(!) jaar gelukt een eigen verhaallijn binnen de serie af te dwingen, met als laatste drie films een erebaantje voor aartsvijand number one.

Met No Time to Die, Bond nummer 25, nog immer in het vooruitzicht, is bovenstaande utopie, wat betreft 2022, vooralsnog haalbaar — wat de fantasie betreft staat namelijk alles nog open, we weten immers niet hoe de film waarop we al zo lang wachten eindigt. En hoe langer het duurt voordat we die film kunnen zien, hoe langer de kans bestaat dat er nog wat in het vat zit voor Daniel Craig. Et voilà, niets staat een bijzondere jubileumfilm nog in de weg.


Nu gaan er inmiddels ook stemmen op voor een verschuiving van No Time to Die naar oktober 2022, om inderdaad aan dat jubileum te kunnen voldoen, met een film van ruim twee jaar oud. Lijkt mij niet de meest feestelijke optie…

In lang vervlogen tijden, tijden waarin eerst ieder jaar en daarna om het jaar een Bond-film in de bioscoop verscheen, waren de filmmakers helemaal niet zo bezig met het vieren van filmverjaardagen. Het tienjarig jubileum van Dr. No in 1972 viel plompverloren tussen Diamonds Are Forever en Live and Let Die in. Als de première van Diamonds een paar weken was doorgeschoven, dan was de film uitgekomen in een jubileumjaar (maar net búiten de kerstvakantie, dus niet handig).

Het waren tijden waarin de oudere films nog regelmatig in de bioscoop te zien waren. Met de komst van Roger Moore kregen de films met Sean Connery het predicaat ‘met de échte James Bond’. De oudere en nieuwe films draaiden met groot succes naast elkaar. In 1973 stonden zowel Live and Let Die (1973) als Goldfinger (1964) in de top 10 best bezochte films in Nederland.


Twintig jaar James Bond in 1982 viel onopgemerkt tussen de releases van For Your Eyes Only en Octopussy in. Waarbij deze laatste met het samenvallen van het 21-jarig jubileum (James Bond werd meerderjarig) aandacht kreeg met de tv-vertoning van James Bond: The First 21 Years, waarbij niemand minder dan Ronald Reagan, de president van de Verenigde Staten, een goed woordje overhad voor ‘a fellow named Bond’. Ook werd bij Octopussy specifiek ingezet op de ‘dertiende’ film uit de serie, aangezien er op datzelfde moment een andere Bond-film in de maak was bij een rivaliserende productiemaatschappij, het gevreesde Never Say Never Again.



Het eerste grote jubileum werd gevierd met de komst van The Living Daylights (1987), het jaar waarin James Bond zilver mocht aanraken. In het kader hiervan werd een special uitgezonden: Happy Anniversary 007: 25 Years of James Bond. Met hoogtepunten uit een kwart eeuw Bond-films. Roger Moore praatte de filmpjes aan elkaar.



Tijdens dertig jaar James Bond in 1992 bleef het angstvallig stil in de bioscoop. Het was enige tijd geleden dat de laatste film, Licence to Kill, in 1989 in première was gegaan, en de volgende Bond-film, GoldenEye, zou nog tot eind 1995 op zich laten wachten. Wel mochten we de 30th Anniversary Collection aan onze cd-collectie toevoegen. Verder was er op dat moment geen reden voor een feestje; James Bond was na dertig jaar immers op sterven na dood.

Niet dat het er in 2002 met Die Another Day als veertigjarige jubileumfilm beter op was geworden. Bond was door Pierce Brosnan weliswaar het nieuwe millennium ingeloodst, een prestatie op zich, maar creatief gezien had dit alsnog de doodsteek voor 007 kunnen betekenen. Aan de kassa deed de film het overigens primadeluxe.

Op BBC 2 kreeg de jubilaris een mooi eerbetoon: James Bond: A BAFTA Tribute, aangevoerd door Michael Parkinson, met tal van prominenten als gast, inclusief alle Bonds tot dan toe met uitzondering van die enige echte. Dit had het moment geweest om alle Bond-acteurs bij elkaar te krijgen. Het mocht niet zo zijn.



Ook werd een lijn met James Bond-horloges gelanceerd onder het fraaie 40th Anniversary-logo. Alles van speelkaarten tot Johnny Lightning-schaalmodellen kreeg in die tijd dit stempel.

Na dit feestje met een bittere nasmaak qua film werd het langere tijd stil rondom 007. De vijfde rolprent met Brosnan liet op zich wachten, totdat deze uiteindelijk helemaal werd afgeblazen en het wiel opnieuw moest worden uitgevonden met een nieuwe hoofdrolspeler. Daniel Craig mocht James Bond richting zijn gouden jubileum leiden: Skyfall in 2012.

Dit feest werd niet alleen gemarkeerd door een nieuwe film, een bijzonder prettige aflevering overigens die op beeld zelfs afsloot met het 50 Years-logo, ook werd de complete serie voor het eerst in zijn geheel beschikbaar gesteld op blu-ray. In de Bond 50-box was zelfs een plaatsje vrijgehouden voor de jubileumfilm (anders was het de Bond 46-box geweest).


De tentoonstelling Designing 007: Fifty Years of Bond Style ging van start en Taschen kwam met een tafelboek The 007 Archives. De daaropvolgende Oscar-uitreiking bracht een ode aan vijftig jaar James Bond. En met de Academy Award voor beste song voor Adele, vierde 007 dubbel feest. Een mooie afsluiting voor vijf decennia James Bond. Al was het nog mooier geweest als Sean Connery was komen opdagen om het glas te heffen met zijn vijf andere mede-Bonds. Het was achteraf gezien de laatste keer dat het had gekund. Uiteindelijk moesten we het doen met een 2 minutenmontage en een live-optreden van Shirley Bassey.

En dit laatste bracht mij op een idee…

Behalve dat de 007 Store overuren mag draaien met exclusieve en exorbitant dure luxeproducten, zou het niet fantastisch zijn om eenmalig een 60-jarig James Bond-concert te organiseren waarbij alle artiesten die ooit een Bond-song hebben uitgebracht hun eigen nummer ten gehore brengen? Niet voor het geld, maar als opzwepend eerbetoon aan 007. Het enige wat de muzikanten hoeven te doen is 5 oktober 2022 vrijhouden in hun agenda en op tijd aanwezig zijn in de voormalige Millennium Dome in Londen voor de soundcheck. Een unieke gebeurtenis die zijn weerga niet kent.

Laten we niet wachten tot het platina-jubileum, zodat tegen die tijd alleen Adele, Sam Smith en Billie Eilish zonder looprek het podium op hoeven. Nu kunnen ze het nog, Dame Shirley, Sir Tom en Sir Paul.

Paul McCartney en Shirley Bassey
Happy anniversary 007!

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures