Bond on demand

Waarom we ‘No Time to Die’ best thuis kunnen bekijken

Het merendeel van de James Bond-films hebben voor mij hun première beleefd op het televisiescherm. En ondanks dat James Bond ontegenzeggelijk thuishoort op een groot scherm, heb ik daar geen moment onder geleden. Sterker nog: in een periode dat Bond angstvallig absent was in de bioscoop, zijn het de tv-vertoningen geweest die mij destijds hebben gegrepen.

Bond op het kleine scherm: het kan heel goed. Het maakt de wens om de films ook eens op het grote doek te zien alleen maar groter.

De lichten doven, het geluid zwelt aan, je voelt het dreunen van de bass in je onderbuik. De zuigende werking van dat immense scherm. Even niets anders aan je hoofd. De complete beleving. Film zoals film is bedoeld.

Zo horen wij No Time to Die ook te zien. En niet pas over vijf jaar bij een commercieel zendstation met om de vijf minuten een plaspauze, waarbij het beeld doorgaans zodanig wordt herschaald dat er van het oorspronkelijke formaat weinig overblijft. Om van het kolossale zenderlogo in de bovenhoek maar te zwijgen. ‘Filmverkrachting’ is een beter woord. Op deze manier zou zelfs de meest banale B-film niet bekeken mogen worden.

No Time to Die

Gelukkig is er een middenweg. Liefhebbers en andere nieuwsgierigen hebben de film tegen die tijd al lang op een thuiskopie bekeken. De gelukzalige tinteling van het openen van de blu-raylade, waarna het kostbare schijfje met één vinger in het gaatje en twee aan de zijkant liefdevol aan de speler wordt overgedragen. Als een slapende baby die behoedzaam in zijn wiegje wordt gelegd. Zelfs midden op een zonnige lentemiddag is de verleiding te groot om niet even die pre-title sequence te bewonderen.

Voordat de nieuwe film je Bond-verzameling eindelijk compleet maakt, is deze minimaal eenmaal, maar doorgaans een veelvoud daarvan, in de bioscoop bekeken. Daar waar je je de eerste keer gespannen liet overdonderen door de nieuwe filmbeleving, daar waar je de tweede keer halsreikend uitkeek naar die specifieke scènes en daar waar je de derde keer eindelijk met een relaxed gevoel de film kon bekijken, om tot de conclusie te komen dat je deze aflevering gauw nog eens moet zien.

No Time to Die

Maar stel nu dat het de première van No Time to Die niet is gegund die koninklijke weg te bewandelen, om een reden die zich makkelijk laat raden. Als je mocht kiezen: wachten op een veilige bioscooprelease of thuis bekijken via video on demand. Blijf je dan liever duimendraaien of grijp je de kans om de langverwachte film op het thuisscherm te bekijken?

Ik zou het wel weten.

Het gevecht op de Oriënt-Express, Fort Knox, Thunderballs onderwatergevecht, Blofelds vulkaan, Piz Gloria, Scaramanga’s eiland, Drax’ space station — pareltjes die ik nog nooit in de bioscoop heb gezien en toch behoren ze tot mijn favorieten. Waarmee ik wil aangeven: een film wordt er thuis niet ineens slechter op. Er zijn beste Bond-films die ik nog nooit in het pikkedonker heb gezien.

Los van het feit of het financieel haalbaar is en los van de illegale markt die je hiermee in de kaart speelt, wil ik No Time to Die op dit moment het liefst thuis bekijken. Ik heb er een leuk bedrag voor over. En als wat dat allemaal hebben, levert de film in ieder geval alvast wat op. Als de nieuwe Bond ergens volgend jaar alsnog in de bioscopen wordt uitgerold, beloven we opnieuw te gaan kijken. Wellicht tegen gereduceerd tarief als je via een unieke code kunt aantonen dat je er thuis al eens voor hebt betaald.

De huidige home cinema-installaties zijn in vele huishoudens goed genoeg om de nieuwe Bond er lekker tegenaan te knallen. Zet gewoon je telefoon op stil, doof de lichten, sluit de gordijnen en beleef de première van No Time to Die op je tv-scherm, net zoals je met de meeste films doet.