Geen James Bond voor Daniel Craig, maar een boevenrol in Steven Soderberghs Logan Lucky. Zo ziet Craig er deze dagen uit tijdens de opnames in Atlanta:
Zie voor meer foto's de Daily Mail.
woensdag 31 augustus 2016
zaterdag 20 augustus 2016
Bond! What do you think you’re doing?
Honderd jaar Geoffrey Keen
Als er ergens een autoritair figuur nodig was, werd hij van stal gehaald. En zo was Geoffrey Keen halverwege de jaren 50, tijdens de hoogtijdagen van de Britse filmindustrie, binnen een jaar in meer dan tien films te zien.
Politiechef, legerofficier, dokter, priester, jurist — het werd zijn handelsmerk. Zijn bekendste rol, voor ons althans, speelde hij de laatste tien jaar van zijn actieve loopbaan, die van minister van Defensie Frederick Gray in zes opeenvolgende Bond-films. Morgen zou Geoffrey Keen honderd jaar geworden zijn.
„Er wordt gezegd dat ik alleen rollen speel van mannen die moeilijk fronsen en met hun vuist op tafel slaan. Het is als acteur moeilijk om aan de bak te komen. Alle rollen die mij werden aangeboden, heb ik aangenomen. Je kunt gewoon niet te kieskeurig zijn in dit vak, voor je het weet is je kans verkeken.”
uit obituary van The Independent
Geoffrey Keen in 1935 |
Tijdens de oorlog werkte hij als broeder voor de Royal Army Medical Corps. Onder regie van de bekende regisseur Carol Reed speelde hij mee aan een instructiefilm voor het leger, The New Lot, waarin ook Bernard Lee, die later M gestalte zou geven, te zien was.
Na de oorlog was Keen opnieuw te zien in een aantal films van Reed, waaronder de bekendste, The Third Man (1949) met Orson Welles. Hierin speelde ook weer Bernard Lee, evenals diens opvolger als M in de James Bond-films, Robert Brown. Met beiden zou Keen uiteindelijk in tien films spelen. Drievoudig Bond-regisseur Guy Hamilton was bij The Third Man betrokken als regieassistent en vijfvoudig Bond-regisseur John Glen maakte zijn debuut in de filmwereld op locatie in Wenen — een locatie die hij bijna veertig jaar later opnieuw zou gebruiken voor The Living Daylights (1987).
Geoffrey Keen met Hedwig Bleibtreu in The Third Man |
Naast theater- en filmrollen (onder meer in The Boy and the Bridge uit 1959, de enige film onder regie van Kevin McClory), was Keen ook te zien in tal van tv-series. Zijn grootste rol die van oliemagnaat Brian Stead in The Troubleshooters, een BBC-serie die liep van 1965 tot en met 1972. Gevolgd door een hoofdrol in de tiendelige tv-serie The Venturers in 1975.
The Venturers (1975) |
Zijn James Bond-debuut maakte Keen in The Spy Who Loved Me (1977). De rol van defensieminister Sir Frederick Gray was hem op het korte gedrongen lijf geschreven — hij had zijn hele carrière niet veel anders gespeeld.
Gray: „Bond! What do you think you are doing?”
Bond: „Keeping the British end up sir!”
The Spy Who Loved Me (1977)
Zijn ministerrol mocht hij herhalen in de daaropvolgende Bond-films. Naast M, Q, Miss Moneypenny en Walter Gotell als General Gogol, werd Keen een vaste waarde voor de James Bond-films. Hij was er vanaf nu altijd bij als Bond van M zijn opdracht aanvaardde. Hij hoefde daarvoor niet veel meer te doen dan verontrust te kijken, de ernst van de situatie te benadrukken of te grommen.
En toch, let de volgende keer maar eens goed op een non-verbale Keen (omdat je dat waarschijnlijk nooit eerder hebt gedaan). Ook al is zijn bijdrage aan de scène minimaal, zijn aanwezigheid is weldegelijk van belang; de dreiging die de wereld nu te wachten staat, hoe absurd ook, is een uiterst serieuze aangelegenheid.
„Het aardige aan een doodnormale rol is het aanbrengen van een derde laag, om van een personage een echt persoon te maken in plaats van een figuur van bordkarton.”
uit obituary van The Telegraph
De vaste kern van de James Bond-films: 007 (Roger Moore), Q (Desmond Llewelyn), Frederick Gray (Geoffrey Keen), M (Robert Brown) en Miss Moneypenny (Lois Maxwell) |
Eén van zijn leukste scènes speelt zich af in Venetië in Moonraker (1979), waar hij samen met Bond en M een vermeend laboratorium betreedt. Gewapend met gasmaskers stapt het trio de ruimte in. Een prachtige zaal, waar ze naast alle pracht en praal enkel Hugo Drax (Michael Lonsdale) aantreffen. Dit tot ontsteltenis van Bond en tot grote verlegenheid van M en Gray.
Drax: „Frederick Gray. What a surprise. And in distinguished company, all wearing gas masks. You must excuse me gentlemen, not being English, I sometimes find your sense of humor rather difficult to follow.”
Gray: „On behalf of the British government, I apologize.”
Moonraker (1979)
In For Your Eyes Only (1981) werd zijn rol uitgebreid na het plotseling overlijden van Bernard Lee. Het is de eerste en enige keer dat we de minister op zijn kantoor aantreffen. Vanaf Octopussy (1983) met Robert Brown als de nieuwe M, was alles weer bij het oude. En zo bleef Geoffrey Keen uiteindelijk voor tien jaar minister van Defensie.
Bond-boef en beschermheer van Bond Blog Jeroen Krabbé deelde in The Living Daylights een scène met Keen, maar was zo geïmponeerd door alles om hem heen, dat hij zich er niet veel van herinnert:
„Het was mijn allereerste scène op de allereerste draaidag dat ik hem ontmoette. Een lieve oude man. Ik was danig onder de indruk van alles; de omgeving, de gigantische crew, het hele Bond-circus en het feit dat ik me opeens realiseerde ‘Nu zit je dus echt in een Bond-film!’. Martijn, mijn zoon, was die dag mee naar de set en was ook zeer ‘impressed’. Ik heb me keurig voorgesteld aan mijn medespelers, ook natuurlijk aan Geoffrey. Hij was heel aardig en wenste me veel succes met deze rol.”
Jeroen Krabbé met Geoffrey Keen, met links Antony Carrick en rechts Robert Brown |
The Living Daylights werd niet alleen de laatste Bond-film waarin Keen als Frederick Gray zou optreden, het werd tevens zijn laatste filmrol. Hij zou daarna alleen nog zijn stem lenen voor de James Bond junior-tekenfilmserie.
Keen had zich inmiddels stilletjes teruggetrokken in Surrey. Na het overlijden van zijn derde vrouw Doris in 1989, keek hij met moeite terug naar de films waarin hij speelde. Hij noemde ze ‘spoken’ die hem enkel angst inboezemden.
Geoffrey Keen overleed op 3 november 2005 op 89-jarige leeftijd. Hij liet twee dochters na en bijrollen in meer dan honderd films.
woensdag 17 augustus 2016
Remake GoldenEye-game beschikbaar
Een onofficiële remake van de James Bond-game GoldenEye 007 uit 1997 is sinds deze maand gratis beschikbaar. Het spel belooft trouw te zijn aan de N64-versie van destijds, volgens de kenners één van de beste videogames ooit gemaakt.
GoldenEye: Source versie 5.0 is hier gratis te downloaden.
GoldenEye: Source versie 5.0 is hier gratis te downloaden.
zaterdag 13 augustus 2016
De Vijfde van Bond
Áls Daniel Craig een vijfde Bond-film gaat maken (en dat is helemaal niet uitgesloten) dan bevindt hij zich in nog exclusiever gezelschap dan tevoren. Enkel Sean Connery en Roger Moore gingen hem voor met een vijfde Bond.
Connery speelde in 1966/1967 op het hoogtepunt van de Spymania voor de vijfde maal de geheim agent die hem wereldfaam bezorgde. Het was binnen zes jaar tijd dat hij voor de vijfde keer in de rol kroop.
Alleen deze keer had hij er helemaal geen trek meer in. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat hij tijdens de opnamen in Japan tot in het toilet werd gevolgd door de pers. Op het scherm is goed te merken dat Connery 007 meer dan beu is.
Geluk bij een ongeluk is dat de grootsheid van de film de overhand nam, zodat de figuur van Bond wegvalt in al dat geweld, iets waar Connery in zijn vorige film, Thunderball, al commentaar op had. De films leunden steeds meer op gadgets en steeds minder op de hoofdfiguur. Het fletse optreden van Connery wordt volledig overspoeld door het immense decor en de buitenaardse taferelen.
You Only Live Twice ziet er niet verminderd oogverblindend uit. Het camerawerk van Freddie Young is oogstrelend, de muziek van John Barry streelt het oor. Het groots opgezette avontuur, de uitgeholde vulkaan, de eerste ontmoeting met Blofeld — het werd allemaal even memorabel. Daarmee is You Only Live Twice een iconische Bond-film geworden.
De ondermaatse acteerprestatie van Connery lijkt de filmmakers niet te deren. Het was enkel van belang dat hij zijn naam aan de film verbond, zodat ze met hem konden pronken op de filmposter — het was immers datzelfde jaar dat Casino Royale van Charles K. Feldman in de bioscoop verscheen.
You Only Live Twice is ondanks grote minpunten onverminderd een Bond-klassieker. Voor Connery leek een vijfde Bond-film echter één teveel — vier jaar later zou hij met veel meer plezier (en tien kilo extra) nog een zesde maken.
Voor Roger Moore was het destijds anders. We waren inmiddels beland in de karige jaren tachtig, de spionnenhausse uit de jaren zestig lag ver achter ons. De Bond-films werden met een regelmaat van iedere twee jaar geproduceerd en we hadden een Bond die lekker meehobbelde met het circus, niet in de laatste plaats vanwege een leuke cheque die daar tegenover stond.
De vijfde film van Moore, For Your Eyes Only, dit jaar 35 jaar geleden, was van een ander kaliber dan de vijfde van Connery. Dat megalomane had zijn hoogtepunt al bereikt in Moores vierde, Moonraker, nu moest het juist allemaal ingetogener, waardoor het personage van James Bond net wat meer diepgang kreeg. In het geval van Moore betekende dat een geheim agent van vlees en bloed. Eentje die af en toe echt in het nauw wordt gedreven en hier en daar een rake klap incasseert.
De vijfde van Moore is zeker minder iconisch dan de vijfde van Connery, maar als verhaal (Fleming werd eindelijk weer als uitgangspunt gebruikt) staat de vijfde van Moore een stuk steviger.
Voor Daniel Craig, mócht hij een vijfde gaan maken, kan het nog alle kanten op. Als we voor het gemak uitgaan van een release in 2018, betekent dat twaalf jaar tussen zijn eerste (Casino Royale, 2006) en zijn vijfde. Daarmee heeft hij er twee keer zo lang over gedaan als Connery en zal hij op dat moment net zo lang James Bond zijn als Roger Moore is geweest, die in twaalf jaar zeven Bond-films maakte.
Craig (1968) zal tegen die tijd 50 worden, Moore (1927) werd 53 tijdens de opnames van zijn vijfde, Connery (1930) was 36 tijdens You Only Live Twice.
Statistische gegevens waar we verder geen waarde aan kunnen hechten, maar goed, zinniger dan dit is er over Bond 25 toch niet te melden. Betere Bond-tijden zullen volgen. Zeker. Alleen nu nog even niet...
Connery speelde in 1966/1967 op het hoogtepunt van de Spymania voor de vijfde maal de geheim agent die hem wereldfaam bezorgde. Het was binnen zes jaar tijd dat hij voor de vijfde keer in de rol kroop.
Alleen deze keer had hij er helemaal geen trek meer in. Niet verwonderlijk als je bedenkt dat hij tijdens de opnamen in Japan tot in het toilet werd gevolgd door de pers. Op het scherm is goed te merken dat Connery 007 meer dan beu is.
Geluk bij een ongeluk is dat de grootsheid van de film de overhand nam, zodat de figuur van Bond wegvalt in al dat geweld, iets waar Connery in zijn vorige film, Thunderball, al commentaar op had. De films leunden steeds meer op gadgets en steeds minder op de hoofdfiguur. Het fletse optreden van Connery wordt volledig overspoeld door het immense decor en de buitenaardse taferelen.
De ondermaatse acteerprestatie van Connery lijkt de filmmakers niet te deren. Het was enkel van belang dat hij zijn naam aan de film verbond, zodat ze met hem konden pronken op de filmposter — het was immers datzelfde jaar dat Casino Royale van Charles K. Feldman in de bioscoop verscheen.
You Only Live Twice is ondanks grote minpunten onverminderd een Bond-klassieker. Voor Connery leek een vijfde Bond-film echter één teveel — vier jaar later zou hij met veel meer plezier (en tien kilo extra) nog een zesde maken.
Voor Roger Moore was het destijds anders. We waren inmiddels beland in de karige jaren tachtig, de spionnenhausse uit de jaren zestig lag ver achter ons. De Bond-films werden met een regelmaat van iedere twee jaar geproduceerd en we hadden een Bond die lekker meehobbelde met het circus, niet in de laatste plaats vanwege een leuke cheque die daar tegenover stond.
De vijfde film van Moore, For Your Eyes Only, dit jaar 35 jaar geleden, was van een ander kaliber dan de vijfde van Connery. Dat megalomane had zijn hoogtepunt al bereikt in Moores vierde, Moonraker, nu moest het juist allemaal ingetogener, waardoor het personage van James Bond net wat meer diepgang kreeg. In het geval van Moore betekende dat een geheim agent van vlees en bloed. Eentje die af en toe echt in het nauw wordt gedreven en hier en daar een rake klap incasseert.
De vijfde van Moore is zeker minder iconisch dan de vijfde van Connery, maar als verhaal (Fleming werd eindelijk weer als uitgangspunt gebruikt) staat de vijfde van Moore een stuk steviger.
Voor Daniel Craig, mócht hij een vijfde gaan maken, kan het nog alle kanten op. Als we voor het gemak uitgaan van een release in 2018, betekent dat twaalf jaar tussen zijn eerste (Casino Royale, 2006) en zijn vijfde. Daarmee heeft hij er twee keer zo lang over gedaan als Connery en zal hij op dat moment net zo lang James Bond zijn als Roger Moore is geweest, die in twaalf jaar zeven Bond-films maakte.
Craig (1968) zal tegen die tijd 50 worden, Moore (1927) werd 53 tijdens de opnames van zijn vijfde, Connery (1930) was 36 tijdens You Only Live Twice.
Statistische gegevens waar we verder geen waarde aan kunnen hechten, maar goed, zinniger dan dit is er over Bond 25 toch niet te melden. Betere Bond-tijden zullen volgen. Zeker. Alleen nu nog even niet...
zondag 7 augustus 2016
On leave
We gaan er morgen nóg een weekje tussenuit! Vorige week in het Tsjechië van Casino Royale verbleven, morgen maar weer eens kijken hoe de plantjes erbij staan op Goldeneye. Mocht er komende week echt wat te melden zijn, zal ik er alles aan doen om mijn hangmat uit te komen. Voyage voyage!
Abonneren op:
Posts (Atom)
© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures