Films en seriesFilms en series

woensdag 29 september 2021

No Time to Die: een onvergetelijke ervaring

No Time to Die is alles wat je van een James Bond-film mag verwachten. Plus een beetje meer. De film zit vol. Vol met verhaal, vol met actie, vol met verwachtingen. Het nieuwe cinema-avontuur bevat voldoende uniek materiaal om als een ‘bijzondere’ de geschiedenis in te gaan. Daniel Craig heeft niet gelogen toen hij zei dat No Time to Die elementen bevat die nooit eerder in een Bond-film te zien zijn geweest.


Bij ieder nieuw Bond-avontuur is het toch weer de vraag: wat wordt er toegevoegd aan het al behoorlijk brede universum van de filmserie? De ene keer zijn dat slechts enkele regels, de andere keer een nieuw hoofdstuk. No Time to Die is wat dat betreft een compleet nieuw boek.

Sommige nieuwe elementen waren te verwachten, die waren al uitgelekt. Andere zaken waren meer een kwestie van hopen, en ook daar is een deel van uitgekomen.

Het blijft zo vaag als wat, en ik voel dat ik om een hete brij heen draai, maar iedere hint kan er net één teveel zijn. En dat zou echt zonde zijn.

Een poging tot een uiteenzetting van de film dan maar. Zonder spoilers uiteraard.

Dat deze film anders is dan andere Bond-films, begint al met de gunbarrel, die sinds de vorige keer gelukkig weer op de juiste plaats in de film staat. Het zoeklicht waarmee deze beginsequentie altijd begint, wordt gevormd vanuit het logo van Universal. Dat is leuk gevonden, maar heeft als nadeel dat je niet helemaal lekker in de oude vertrouwde sfeer komt. De sfeer van een Bond-film op het moment dat de dots over het scherm rollen.


De gunbarrel zelf is voor de vijfde keer op rij weer een uniek exemplaar geworden. En meest opvallend: deze keer komt er geen bloed aan te pas. We worden als het ware de eerste scène ingezogen.

De pre-title sequence die volgt is de langste ooit. Dat is voor een film van 163 minuten niet verwonderlijk. Ik vermoed dat het zeker 20 minuten duurt voordat de begintitels verschijnen. De beginsequentie is tweedelig en loopt van het eerste deel logisch over in het tweede.

Vooral de eerste minuten zijn bijzonder voor een Bond-film. Het tweede deel is meer wat we van een Bond-opening gewend zijn, veel actie dus. Ondertussen is er ook veel informatie die we tot ons moeten nemen. Het is hierbij handig als je de Bond-films met Daniel Craig een beetje kent.


Als we na een rollercoaster aan actie en emotie bij de begintitels zijn beland, staat ons een nieuw pareltje van Daniel Kleinman te wachten. De titelontwerper overtreft zichzelf. De thema’s uit de film passeren stuk voor stuk prachtig vormgegeven de revue. Met daarnaast een aantal buigingen naar klassieke openingtitels als die van Dr. No en On Her Majesty’s Secret Service. Aangezien ik de film zowel in 2D als in IMAX 3D heb mogen zien, is Daniel Kleinman het enige dat 3D rechtvaardigt. Verder voegt dit effect niets toe aan de film. Maar dat terzijde.

Na de stevige introductie is het tijd voor ‘de grote dreiging’ waarop de rest van de film moet teren. Zoals bij de presentatie van Bond 25, ooit in een ver verleden, al bekend werd, wordt er een wetenschapper gekidnapt, waarna James Bond in actie komt.

De Zweedse acteur David Dencik maakt van deze slinkse dokter Valdo Obruchev een genot om naar te kijken. Hij snauwt en zeurt en heeft daarmee de lachers op zijn hand. Zijn bijdrage gedurende de hele film is bovendien niet gering.

Een kleinere rol is weggelegd voor Ana de Armas als CIA-agente Paloma. De scènes waarin zij te zien is, spelen zich af in Cuba en spatten werkelijk van het scherm. Alles wat zij doet is raak. De Armas geeft haar rol een charmante nervositeit mee — dit is haar eerste grote opdracht.


Dan is een keur aan terugkerende personages te zien. Met name de rol van Madeleine Swann, de eerste Bond-girl die mocht terugkeren, is van wezenlijk belang. Ralph Fiennes als M kijkt weer goed streng en bewijst opnieuw een steengoede opvolger van Judi Dench te zijn (let bij MI6 trouwens op de schilderijen van de oude M’s, zelfs Robert Brown zit hierbij). Ben Whishaws Q ontmoeten we in een privésituatie, wat simpelweg gewoon eens wat anders is dan een laboratorium.

Na een afwezigheid van twee films is ook Felix Leiter (Jeffrey Wright) weer van de partij. De laatste keer dat we hem zagen in Quantum of Solace (2008) was het een brombeer wiens scènes werden gestolen door de veel leukere David Harbour. Felix is deze keer meer in zijn element.


Blofeld (Christoph Waltz) mag ook weer meedoen, dit keer als de Hannibal Lecter van Belmarsh. Het is fijn om hem even te zien. Als figuur op de achtergrond komt hij beter tot zijn recht dan als hoofdschurk in de vorige film.

Bij de nieuwe garde hebben we Lashana Lynch als 00-agente Nomi, een personage waar ik weinig hoogte van kan krijgen, of ik vind haar gewoon niet zo leuk. Behalve in die scène waarin iedereen op het kantoor van M aanwezig is en ‘de grote dreiging’ uit de doeken wordt gedaan. Daar zit haar iets dwars en dat weet zij bijzonder leuk uit te spelen.

Rami Malek als Safin duikt gedurende de hele film op. Dat is niet iedere schurk gegeven. Safin is bedachtzaam, op het enge af. Hij is Bond telkens een stap voor en vormt, hoewel niet fysiek, een constante dreiging.


En dan Daniel Craig, James Bond himself. De meest gelaagde Bond van alle 007-acteurs. Hij is sinds zijn eerste optreden in Casino Royale (2006) al goed. De voorlaatste film liet zijn personage een iets lichtere toon zien, dat continueert hij in No Time to Die. Er zitten beslist een aantal mooie oneliners in. Een andere keer komt hij komisch uit de hoek met een enkele blik. Daarnaast is hij, zoals we van hem gewend zijn, soms ronduit hard. Ook zijn emotionele kant krijgt deze keer ruimschoots de aandacht. Het moet voor een Bond-acteur een bevredigend gevoel zijn om een keur aan emoties te mogen spelen. Ondanks dat bij heel veel actiescènes wel heel veel supermangeluk heeft, lijkt hij weliswaar op een echt mens.

Of we hem gaan missen als James Bond is na vijftien jaar en vijf films de vraag. Ik denk dat Craig met zijn Bond-films een mooi compleet verhaal heeft kunnen vertellen. Een aanpak waar zijn voorgangers alleen van hebben kunnen dromen. Het is mooi geweest zo, tijd voor een verse James Bond. Tijd voor de nieuwe Roger Moore.


Beeld, geluid en decor zijn weer pico bello in orde. Componist Hans Zimmer moet genoemd worden voor zijn dappere keuze een aantal klassieke thema’s te herintroduceren. Dat geeft de film een extra emotionele lading. Zonder deze lading zou het misschien wat afstandelijk worden. De soundtrack van No Time to Die is sowieso het meeste bevredigende Bond-album in jaren. Daarover in een ander artikel later meer.

Na de eerste vertoning gisteravond tijdens de Nederlandse première was ik niet geheel overtuigd van de film van Cary Fukunaga. Een tweede keer vandaag heeft mijn oordeel milder gemaakt. Hoewel prima in balans is No Time to Die niet de beste Bond-film met Daniel Craig, daarvoor zijn Casino Royale en Skyfall te sterk.

Wat je ook van dit nieuwe Bond-avontuur gaat vinden, de film zal hoe dan ook de boeken in gaan als een onvergetelijke ervaring.

zondag 26 september 2021

De toekomst van James Bond

Lezing van Bond-kenner Bas Gemmink in Zwolle

No Time to Die is de laatste film van Daniel Craig als James Bond 007. De makers van de Bond-films staan opnieuw voor een moeilijke keuze. Wie wordt de nieuwe James Bond en welk avontuur laten we hem meemaken? Het is een keuze tussen vernieuwing en traditie.


Journalist Bas Gemmink laat zien dat vakmanschap, slechte en goede keuzes en creativiteit het lot van 007 vaak hebben bepaald. Maar ook zijn de juridische gevechten, de concurrentie en de tijdgeest van grote invloed geweest op de James Bond zoals we hem nu kennen.

James Bond-kenner Bas Gemmink laat aan de hand van vijf voorbeelden zien hoe die keuzes tot stand zijn gekomen en kijkt vast vooruit naar de toekomst. 

Zaterdag 16 oktober 2021 van 11:00 tot 13:00 uur in Filmtheater Fraterhuis in Zwolle. Klik hier voor kaarten.

vrijdag 24 september 2021

Hans Zimmer plaatst twee tracks ‘No Time to Die’ online



De beste Bond-film ooit

...tot het tegendeel is bewezen

Met al die 24 voorgaande films, films die je vaker hebt gezien dan eigenlijk gezond voor je is, is het onmogelijk om volgende week ‘de beste Bond-film aller tijden’ te gaan zien. Een nieuwe Bond-film kan nooit de beste zijn. Het kan wel de beste worden.

No Time to Die (2021)

Ik blijf een beetje voorzichtig. Heeft ook te maken met de vorige keer, met Spectre, waarover mij de ochtend van de eerste voorstelling door Fernando Halman van FunX werd gevraagd: maar wat als hij tegenvalt? Ik lachen. Had hij toch gelijk.

Inmiddels is het tussen mij en Spectre wel goedgekomen. Zes jaar blijven kniezen vind ik zonde van mijn tijd, en inmiddels is het niet meer de laatste Bond-film in de reeks, zodat dit avontuur tussen al die andere gemiddelde Bonds verdwijnt. Ik vind Spectre steeds lekkerder wegkijken.

Spectre (2015)

Iedere nieuwe film wordt aangekondigd als de beste in zijn soort. Dat is toch wel het minste wat je van een filmmaker mag verwachten, dat hij een goede film wil maken, zo niet ‘de beste’. Bij Bond is dat niet anders. Iedere nieuwe aflevering belooft toch net weer iets grootser, fantastischer of spectaculairder te worden dan zijn voorganger.

Toch kun je niet anders dan die superlatieven met een korrel zout nemen. Natúúrlijk zeggen de makers dat dit tot hun beste producties behoort. Als ze toegeven maar wat te hebben aangerommeld — daar koopt niemand een kaartje voor.

Dus ook No Time to Die behoort tot de beste Bond-films ooit gemaakt... tot het tegendeel is bewezen.

Langer dan ooit hebben we moeten wachten op een Bond-film die al helemaal klaar was. Die wachttijd doet ons meer en meer verlangen naar het eindproduct. Iets dat op ‘Bond-honger’ lijkt. Een gevoel dat ik nooit eerder zo sterk heb ervaren. Het is alsof mij een superverjaardag te wachten staat.

De honger moet worden gestild, dat is duidelijk. Ik zal mij met 163 minuten No Time to Die helemaal kunnen volproppen. Overeten zelfs. Daarna moet het zakken, waarna een weloverwogen beoordeling kan plaatsvinden.

Met de trailers op mijn netvlies zegt een stemmetje in mijn achterhoofd dat de nieuwe film tot het beste behoort wat ik ooit van Bond heb gezien. Ik ga helemaal op in de hype en geloof de makers via artikelen, clipjes en podcasts op hun blauwe ogen.

Ook al wil ik niets liever dan getuige zijn van deze beste Bond-film ooit; als ik één rationeel stapje terugneem, moet No Time to Die net als alle andere ooit nieuwste Bond-films zijn plekje verdienen.

Als ik een top 3 mag noemen, daar prijken al jaren On Her Majesty’s Secret Service (1969) en From Russia with Love (1963). Films die in mijn poriën zitten. En zo voel ik liefde voor veel oude Bond-films. Ook voor de minder sterke afleveringen. De sfeer die deze films met zich meebrengen is na al die jaren zo sterk dat ik al een warm gevoel krijg als ik de eerste klanken van de gunbarrelmuziek hoor.

De derde plaats werd ooit ingenomen door For Your Eyes Only (1981), totdat Casino Royale (2006) zijn intrede deed. Inmiddels heeft Skyfall (2012) die plaats ingenomen en is Casino Royale verder naar de achtergrond verdwenen.

Hoewel ik tijdens de eerste screening compleet werd weggeblazen door de eerste Bond-film met Daniel Craig, is die euforie na zoveel jaren weggeëbd en merk ik gewoon dat ik deze rolprent minder vaak opzet. Het blijft een sterke film, maar minder smakelijk dan ik mij van de eerste keer herinner.

Het bewijst dat een nieuwe Bond-film even moet indalen.

Het belangrijkste is dat de film een beetje in balans is; een stevig potje actie afgewisseld met subtiele humor, prachtige beelden en lekkere muziek. Blijft daartussen uiteindelijk de beste Bond-film ooit overeind — laten we het stiekem hopen, de klassiekers kunnen wel tegen een stootje.

donderdag 23 september 2021

Commander Craig

De fictieve commander Bond mag zich nu officieel commander Craig noemen. De vijfvoudig James Bond is benoemd tot erecommandant van de Royal Navy. Als James Bond mocht hij deze rang al voeren, hoewel de 007 van Craig tot op heden nooit in marine-uniform te zien is geweest.


Commander Craig zegt vereerd te zijn met zijn kersverse benoeming.

Voor de nieuwe Bond-film, die vanaf volgende week donderdag in de bioscopen draait, werkte het filmteam nauw samen met de Britse Koninklijke Marine en het Ministerie van Defensie. Zo speelt het oorlogsschip HMS Dragon een rol in de film.

Daniel Craigs voorgangers Sean Connery, Roger Moore en Pierce Brosnan waren tijdens hun diensttijd als James Bond allen eenmalig te zien in marine-uniform. Of Craig zich met No Time to Die bij dit rijtje voegt, weten we over een week.

Vlnr: Sean Connery in You Only Live Twice (1967), Roger Moore in The Spy Who Loved Me (1977) en Pierce Brosnan in Tomorrow Never Dies (1997)

woensdag 15 september 2021

Nederlandse première ‘No Time to Die’ op 28 september

Kaartverkoop vanaf 20 september


De Nederlandse première van No Time to Die vindt plaats op dinsdag 28 september in Pathé Tuschinski. Deze voorstelling is enkel voor genodigden. Dat meldt distributeur Universal Pictures vanavond. Op deze dag vinden ook de wereldpremière in Londen plaats, alsmede de premières in Parijs en Zürich.

De kaartverkoop voor de nieuwe James Bond-film begint op maandag 20 september om 12 uur. Tickets zijn hier te bestellen. No Time to Die draait vanaf donderdag 30 september in het hele land.

Bekijk hier de laatste twee trailers.

dinsdag 14 september 2021

Alle Bond-films in sneltreinvaart op RTL 7

Tv-première ‘Spectre’ week verplaatst

RTL 7 gaat de James Bond-films deze maand alsnog uitzenden. Te beginnen op donderdag 16 september met Dr. No. Daarna volgt bijna iedere dag een andere film uit de reeks, met op vrijdag 24 september zelfs twee films op één avond. On Her Majesty’s Secret Service (1969) is de enige in de rij die niet op volgorde wordt uitgezonden, maar pas op zaterdag 2 oktober nadat eerder die avond GoldenEye op het scherm is geweest.

De tv-première van Spectre stond aanvankelijk gepland voor 2 oktober, maar is een week verplaatst naar 9 oktober.

Craigs laatste Bond-film No Time to Die beleeft op donderdag 30 september zijn langverwachte bioscooppremière. Wie op die avond niet naar de nieuwe Bond gaat, kan op RTL 7 naar The Living Daylights kijken...

Uitzenddata James Bond-films op RTL 7:

16 september: Dr. No (20:30 uur)
17 september: From Russia with Love (20:30 uur)
• 18 september: Goldfinger (20:00 uur)

• 19 september: Thunderball (20:00 uur)

• 20 september: You Only Live Twice (20:30 uur)

• 21 september: Diamonds Are Forever (20:30 uur)

• 22 september: Live and Let Die (20:30 uur)

• 23 september: The Man with the Golden Gun (20:30 uur)

• 24 september: The Spy Who Loved Me (20:30 uur)

• 24 september: Moonraker (23:10 uur)

• 25 september: For Your Eyes Only (20:00 uur)

• 26 september: Octopussy (20:00 uur)

• 27 september: A View to a Kill (20:30 uur)

• 28 september: Never Say Never Again (21:00 uur)
• 30 september: The Living Daylights (20:30 uur)

• 1 oktober: Licence to Kill (20:30 uur)

• 2 oktober: GoldenEye (20:00 uur)

• 2 oktober: On Her Majesty’s Secret Service (22:45 uur)
• 3 oktober: Tomorrow Never Dies (20:00 uur)
• 4 oktober: The World Is Not Enough (20:30 uur)

• 5 oktober: Die Another Day (20:30 uur)

• 6 oktober: Casino Royale (20:30 uur)

• 7 oktober: Quantum of Solace (20:30 uur)

• 8 oktober: Skyfall (20:30 uur)

• 9 oktober: Spectre (20:00 uur)

Met dank aan Victor Wicherink voor de melding en Hans Roepers voor de meest recente gegevens.

maandag 6 september 2021

Cubby Broccoli-biograaf Donald Zec (102) overleden

Donald Zec te midden van Cubby’s echtgenote Dana Broccoli (rechts) en zijn eigen vrouw Frances

Journalist Donald Zec is vandaag op 102-jarige leeftijd overleden, meldt 007.com vanavond. Zec schreef biografieën van menig beroemdheid als Barbra Streisand en Liz Taylor. Zo ook die van de godfather van James Bond: Albert R. ‘Cubby’ Broccoli.

„We are so very sad to announce that our dear family friend, Donald Zec has sadly passed away, aged 102. Donald became a close friend of our father from the early 1950s and authored Cubby’s biography When The Snow Melts. His wit and wisdom will be sorely missed by all who knew him.”

Michael G. Wilson & Barbara Broccoli


Kort na de release van de eerste James Bond-film Dr. No (1962) was het Zec die Broccoli attendeerde op een bandje uit Liverpool; het bandje dat met de dag aan populariteit toenam, wilde ook een film gaan maken. Broccoli had er wel oren naar, maar compagnon Harry Saltzman schoof het idee met één veeg van tafel, hij had namelijk Bob Hope gestrikt voor Call Me Bwana. Broccoli stemde schoorvoetend in. De Bob Hope-film deed niet zo veel, The Beatles werden wereldberoemd.

‘No Time to Die’-podcast hervat

De langverwachte podcast van No Time to Die wordt aanstaande donderdag 9 september hervat. De podcast bevat exclusieve interviews met de cast en crew van de nieuwe Bond-film. Bovendien bevat de opname soundtrackmuziek van Hans Zimmer.

De eerste aflevering werd vorig jaar eind september gelanceerd. Het bleef er bij één, want na een week werd bekend dat No Time to Die opnieuw werd uitgesteld. Zo ook de podcast.

Aan het programma lijkt sinds vorig jaar weinig veranderd:

Episode 1: Bond in Context
Episode 2: A Name to Die For: Allies and Enemies of Bond
Episode 3: Bond Around the World
Episode 4: The Music of Bond
Episode 5: Cars, Gadgets, Costumes: The Craft of Bond
Episode 6: Being 007

De eerste aflevering is vanaf donderdag te horen via deze link. Wanneer de overige delen beschikbaar komen, wordt later bekendgemaakt, aldus Universal Pictures.

zondag 5 september 2021

‘Spectre’ in oktober op tv

De voorlaatste James Bond-film Spectre beleeft zaterdag 2 oktober zijn tv-première op RTL 7. Aanvankelijk zou de voorloper van No Time to Die in april 2020 worden uitgezonden op RTL 4 rond de bioscooppremière van de nieuwste Bond-film. Door het verplaatsen van de film is die uitzending niet doorgegaan.

Anderhalf jaar geleden zond RTL 7 de negen meest recente Bond-films uit. Die staan deze keer niet op het programma. Wegens het begin van de lockdownperiode deden de films het destijds opvallend goed op tv.

Pathé zou in maart 2020 eveneens de laatste vier Bond-films opnieuw uitbrengen in de bioscoop. Ook dat werd gecanceld. Pathé zegt nu geen plannen te hebben de voorgaande Bond-films met Daniel Craig opnieuw te programmeren.

No Time to Die draait vanaf 30 september in de bioscoop. Bekijk hier de laatste trailers.

Met dank aan Victor Wicherink voor de programmering van RTL 7.

zaterdag 4 september 2021

Een episch einde

Alles wat James Bond sinds Casino Royale meemaakte, heeft geleid tot No Time to Die. Dat wat hij allemaal beleefde tussen 2006 en nu is verhaald in de vier films vóór de grote apotheose eind deze maand. Dit gegeven wordt kracht bijgezet door de aankondiging dat we afstevenen op een ‘episch einde’. Gewichtige woorden die passen bij een doorlopende verhaallijn, zoals de Bond-films met Daniel Craig zich gaandeweg hebben gemanifesteerd, maar evenzogoed van toepassing zijn op de films met Sean Connery uit de jaren 60.


Persoonlijk vind ik het een enorme winst dat pak ’m beet de Felix Leiter uit de Craig-films wordt gespeeld door dezelfde Jeffrey Wright. Dat geldt voor alle terugkerende personages uit de Bond-films van de laatste 15 jaar. Het versterkt het gevoel dat we hier film op film aan hetzelfde verhaal aan het bouwen zijn.

SPECTRE-agent Dr. No

De James Bond-films met Sean Connery bewandelen verhaaltechnisch eenzelfde soort pad. Waarin, net als bij Craig, de derde film een opzichzelfstaand verhaal is. Connery’s Bond kruist in zijn eerste film de degens met de misdadige Dr. No uit de gelijknamige film. Dr. No is een agent van SPECTRE. Een misdaadorganisatie afkomstig uit slechts drie boeken van Ian Fleming, maar door de filmmakers handig geadopteerd als het ultieme kwaad verspreid over een groot aantal films.

From Russia with Love is zonder gedoe een direct vervolg op Dr. No. Naast Bond zien we dezelfde M en Moneypenny terugkeren. Ook Bonds eerste verovering Sylvia Trench is weer van de partij. Zij maakt de opmerking dat ze hem zes maanden niet heeft gezien nadat hij naar Jamaica vertrok, daar waar Dr. No zich afspeelt. De vijand heeft bovendien een val voor Bond opgezet om niet alleen een Lektor-decodeermachine in handen te krijgen, maar gelijk wraak te kunnen nemen op de dood van hun agent Dr. No.

Enig kinkje in de continuïteitskabel is wellicht het optreden van Desmond Llewelyn als de nieuwe wapenmeester, de latere Q, een rol die in de eerste film door Peter Burton wordt gespeeld. Ze heten op de aftiteling beiden ‘Boothroyd’. De rol is in beide films nog marginaal en zal pas vanaf de volgende vorm krijgen.

Deze volgende film Goldfinger is een buitenbeentje, want heeft niets met SPECTRE te maken. Wel komen naast Bond de inmiddels bekende figuren M en Moneypenny terug en dezelfde Q als in de vorige film, dat zal vervolgens zo blijven. Felix Leiter is ook weer van de partij, maar in een compleet andere gedaante. Het was aanvankelijk de bedoeling dat dezelfde Felix als in Dr. No, Jack Lord, terug zou komen. Maar Lord zag de Bond-films meer als de avonturen van James en Felix en wilde derhalve gelijk behandeld worden als Connery — ajuu Jack Lord, welkom Cec Linder die in niets lijkt op zijn voorganger.

Jack Lord en Sean Connery, Dr. No (1962)

Sean Connery en Cec Linder, Goldfinger (1964)

Hier zit een grote stijlbreuk, wat niet meehelpt aan de veronderstelling dat we voortborduren op Bonds eerdere avonturen. Nu is het flamboyante Goldfinger een prettige onderbreking van het gevecht tegen SPECTRE. Niet dat de misdaadorganisatie in de weg zit, maar Goldfinger is op zichzelf gewoon een lekkere Bond-film.

In opvolgers Thunderball (met voor de derde keer een andere Felix) en You Only Live Twice vervolgen we de strijd tegen SPECTRE en in de laatste krijgen we dan eindelijk het gezicht van het kwaad te zien: Donald Pleasence als Ernst Stavro Blofeld. Pleasence was overigens duidelijk níet dezelfde Blofeld als in From Russia with Love en Thunderball, waar we enkel de stem van de nummer één hoorden en zijn handen zagen. Toch lijkt dit geen groot hiaat te zijn, daar zorgt zijn opmerkelijke uiterlijk wel voor.

Donald Pleasence als Blofeld in You Only Live Twice (1967)

In principe kun je de eerste vier Bond-films zien als opbouw naar dit epische moment, met Goldfinger als smakelijk tussengerecht. Wie de Craig-films roemt om diens doorlopende verhaallijn, heeft eerder niet goed opgelet. Het wordt alleen wel moeilijker deze rode draad te blijven geloven als in On Her Majesty’s Secret Service opnieuw een nieuwe Blofeld opduikt en zelfs een andere James Bond. Toch is dit niets meer dan een vervolg op de strijd tegen SPECTRE evenals in het daaropvolgende avontuur Diamonds Are Forever, met de oude Bond terug op het scherm tegenover wéér een nieuwe Blofeld, namelijk Henderson uit You Only Live Twice... Wie het nog snapt mag zijn vinger opsteken.

In die zin zien we bij de Daniel Craig-films niet veel anders. In retrospectief strijdt Craigs Bond vanaf zijn eerste film al tegen SPECTRE. Het wankele is alleen dat niemand zich daar op dat moment van bewust was, inclusief producenten en schrijvers. Skyfall werd de Goldfinger uit de nieuwe reeks, totdat Spectre zich als opvolger aandiende. Daarover deed ik recentelijk deze duit in het zakje.

De continuïteit in acteurs valt daarentegen zeer te prijzen. Ik vind dat oprecht de grote meerwaarde van de recente reeks Bond-films. Toen Christoph Waltz vier jaar geleden verkondigde niet mee te hoeven doen met Bond 25, hielp ik hem gelijk maar uit de droom: continuïteit was de nieuwe traditie geworden.

Christoph Waltz (links) als Blofeld in No Time to Die (2021)

Richard Kiel als Jaws

Met de komst van Roger Moore begin jaren 70 werd SPECTRE losgelaten. Wie meer wil weten over het hoe en waarom, lees dit artikel nog eens terug. De films met Roger Moore werden meer einzelgängers, ware het niet dat ook hier figuren als Sheriff Pepper, Jaws, Frederick Gray en General Gogol terugkeren.

Blijft natuurlijk wel de vraag wat het overgrote deel van het bioscooppubliek zich nog kan herinneren van Madeleine en haar vader Mr. White, hoe Blofeld de vorige keer eindigde en wat SPECTRE ook alweer inhield. In dat opzicht lijkt mij verhaaltechnisch de aanpak uit de jaren 60 de meest effectieve: meer opzichzelfstaande films met SPECTRE als rode draad.

Het epische einde van de Daniel Craig-saga met de daarbij behorende kippenvel zal enkel zijn volle uitwerking hebben bij de lezers van deze blog uit binnen- en buitenland. Voor het overgrote deel van de bezoekers hoop ik op een minder epische episode; een knaller van een Bond-film die prima op eigen benen kan staan.

woensdag 1 september 2021

Jan met de pet

Gaat het dan eindelijk gebeuren? Zo dichtbij, voor de zoveelste keer, bijna binnen handbereik. Het is nauwelijks te bevatten… 

No Time to Die is als een wens waarvan je hoopt dat hij ooit uitkomt, maar waarvan je weet dat hij onbereikbaar is. Toch ziet het ernaar uit dat deze wens eind van de maand toch écht in vervulling gaat. Al enkele malen eerder waren we heel dichtbij. Maar zó dichtbij, dat we in de maand van uitgave belanden zonder uitstel — zo dichtbij zijn we nog niet geweest.


En dat mag gevierd worden. Gevierd met een zucht van opluchting, een siddering van opwinding. Al eerder wist ik het zeker: nu kan het echt niet meer misgaan! En dat ging het alsnóg. Nu weet ik het weer zeker: het gaat gebeuren!

Eens moet het zo zijn. De film die al langer op de plank ligt dan de hele productieperiode bij elkaar, de film die in 2017 werd aangekondigd en in 2019 werd gedraaid. Díe film krijgt in 2021 eindelijk de behandeling die hem zo is gegund: een heuse bioscooprelease.

Nooit eerder zijn we zo lang op de proef gesteld. Oké, het gat tussen Licence to Kill (zomer 1989) en GoldenEye (eind 1995) is net iets groter. Met dien verschille dat laatstgenoemde geen minuut in de wachtkamer heeft gezeten. Terry Rawlings had de eerste met Pierce Brosnan nog niet koud afgemixt of de première stond al voor de deur. Zo ging dat met iedere Bond-film. Zo had dat ook gegaan met de laatste van Daniel Craig als we niet compleet waren verrast.

Een langere afwezigheid maakt hongerig. In die zin zijn de vooruitzichten gunstig. Mits het publiek hem nog herkent. De jeugd van tegenwoordig heeft niets met 007. Dat kan ook niet als andere tot de verbeelding sprekende helden er met de eer vandoor gaan. Behalve die arme kinderen met een gekke vader als Bond-fan reageren hun klasgenoten bij de naam Bond alsof ze water zien branden.

Gewoon een actiemeneer zoals ze hem op de posters in de bioscoop zien. Daar zijn er zoveel van. Deze heeft alleen geen cape. Hij ziet er nogal saai en kleurloos uit. Waarom kijkt hij zo boos? En geheel gespeend van welke superkracht dan ook? Net als mijn vader, die kan ook niks. Wat is dan de lol?


Tijdens CinemaCon in Las Vegas vorige week werd een 9 minuten durende clip van No Time to Die vertoond; een spetterende actiescène. De reacties waren lyrisch, of hilarisch zo je wilt: ‘Juiste beslissing om voor de bioscoop te bewaren!’, ‘Fukunaga beste keus als regisseur!’, ‘Op het puntje van mijn stoel!’, ‘De beste auto-achtervolging sinds Goldfinger!’ …Goldfinger!? Een film van bijna zestig jaar oud! Die heeft in die tussentijd geen James Bond meer gezien.

Natuurlijk is het kinnesinne. Ik wil die 9 minuten verdorie ook zien! De filmstudio’s, en in dit specifieke geval MGM dat zijn koopwaar tijdens CinemaCon etaleerde, moeten nu als laatste redmiddel gaan stunten. Filmclipjes, nog een laatste trailer (zelfs twee) van dik tweeënhalve minuut, tv-spotjes, prijsvragen, de podcast van de pauzestand halen. De filmserie waarvan een argeloos publiek misschien denkt een aflevering gemist te hebben, moet bij de kladden worden gegrepen dat 007 nog moet komen.

Zoals hier en daar in mijn omgeving wel eens ter sprake komt, zie ik vaak ongeloof als ik vermeld dat Spectre uit 2015 stamt. Dat is wel héél lang geleden. Zat er echt niet nog één film tussen waarvan de titel ons even is ontschoten? Vroeger… Ja, dat was toen. Op dit moment leeft de komst van de nieuwe Bond-film nog helemaal niet. En ik doe echt mijn best.

Er is een duidelijke scheidslijn tussen de liefhebber die de totstandkoming van de nieuwe Bond op de voet heeft gevolgd en de gemiddelde bioscoopganger die nu moet worden aangesproken, Jan met de pet. Kijk, die film is voor ons gemaakt, zo voel ik dat althans. Ik sta ermee op en ga ermee naar bed, wat ik in die tussentijd tussen de lakens uitspook, is tussen mij en mijn bedpartner. Het is een van de weinige momenten waarop ik 007 even kan parkeren. Verder is hij alomtegenwoordig.

Voor mij is deze film een duidelijk ijkpunt in mijn leven. Ik weet over tien jaar nog precies wat ik deed ten tijde van de release van No Time to Die, zoals ik al mijn James Bond-premières nog helder voor de geest kan halen, waar ik ze zag en met wie. Kennedy overleed in het jaar van From Russia with Love; Willem van Oranje werd geboren 450 jaar vóór Octopussy in 1533; Harry Saltzman, Terence Young en mijn opa Willem kwamen allen in 1915 ter wereld en stierven gedrieën in september 1994. Het zijn referentiekaders waar je een leven lang wat aan hebt.


Voor ons hoeft MGM geen stuiver aan publiciteit uit te trekken. Wij hebben in onze agenda’s al meerdere malen verschillende data omcirkeld waarop wij even onbereikbaar zijn. Dan zitten we namelijk met zweet in onze handen in het rode pluche.

Het is Jan met de pet die weer even wakker moet worden geschud via alle mogelijke kanalen, want Jan is overal en nergens te vinden. Vooral dat laatste is een uitdaging. Jan is nodig voor de centjes, want Jan is met veel meer.

Tot nu toe is dat zestig jaar prima gelukt. En gaat dat ook nu opnieuw lukken. Wij, de liefhebbers, smachten naar Bond; Jan met de pet ziet hem gewoon graag. Een Bond-film kijkt altijd lekker weg, biedt voldoende spektakel en er zitten altijd wel een paar suggestieve tieten in.

Dat deze Bond aan het eind van de streep minder oplevert dan zijn voorgangers, daar kan niemand verder wat aan veranderen. Uiteindelijk zal deze film echt wel uit de kosten komen. Geef No Time to Die de tijd om door een breed publiek te worden gezien, minimaal tot voorjaar 2022. Het zal wat langzamer gaan met de bespottelijke 75 zielen per theater. Als het even meezit mogen we vanaf november weer met meer.

En mag Jan met zijn pet maar zonder prik niet naar binnen — als die recette daardoor achterblijft, dan is dat maar zo. Een goede film blijft een goede film ook al ziet niemand hem. Een film wordt echt niet beter als hij het miljard aantikt.

Het is een spannende maand die voor ons ligt. Vanaf 30 september ziet de wereld er anders uit. Dan is er na zes lange jaren eindelijk weer een nieuwe Bond-film die je kunt gaan zien. Nog even volhouden, we zijn er bijna. Ik weet het zeker

Deze column is ook verschenen bij James Bond Nederland.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures