Films en seriesFilms en series

woensdag 31 oktober 2018

Stuntman uit Goldfinger overleden

Stuntman Peter Brace is deze week overleden. Brace, die in zijn vijftigjarige carrière aan honderden film- en tv-producties meewerkte, is 94 jaar geworden meldt website From Sweden with Love.


Peter Brace was betrokken bij vijf Bond-films uit de jaren 60, inclusief de parodie Casino Royale (1967). Het bekendst is ongetwijfeld zijn piepkleine rol als bewaker in de pre-titles van Goldfinger (1964), waarin hij in één beweging knock-out geschopt wordt door James Bond.

Een verdere greep uit producties waar Brace aan meewerkte: met Roger Moore in Ivanhoe (1952), Lawrence of Arabia (1962), opnieuw met Moore in The Saint (1962), The Avengers (1967), wederom met Roger Moore in The Persuarders! (1971), met Harrison Ford in de producties Star Wars: Episode IV (1977), Force 10 from Navarone (1978), Raiders of the Lost Ark (1981) en Indiana Jones and the Temple of Doom (1984), met Sean Connery in Highlander (1986), Batman (1989), Robin Hood: Prince of Thieves (1991), Chaplin (1992) en de laatste productie uit zijn carrière: Braveheart (1995).

maandag 29 oktober 2018

Tien jaar Quantum of Solace

Bond Blog bestond nog niet. Het was destijds voor de club van 007 Nederland waarvoor ik de persvoorstelling van Quantum of Solace (2008) in Tuschinski bezocht. Eerst nog even bij de Free Record Shop in de Kalverstraat de zojuist verschenen Deluxe Edition-dvd van Casino Royale (2006) gehaald, die ik in afwachting van de brullende leeuw alvast begon uit te pakken in mijn bioscoopstoel.


Vandaag tien jaar geleden ging Quantum of Solace in première. Hieronder mijn eerste ervaring met de 22e James Bond-film in de herfst van 2008:

Exclusief: de eerste Nederlandse review van Quantum of Solace


Spoilers — Quantum of Solace doet niet moeilijk. De film begint in volle vaart waar Casino Royale twee jaar geleden was opgehouden. Opnieuw is het Daniel Craig die de show steelt als ijzersterke 007. Even nonchalant als de vorige keer, maar net iets zelfverzekerder. Een Bond van ‘niet lullen maar poetsen’. Dat geleuter kan achteraf. Bij dezen.



Quantum of Solace is duidelijk een vervolgverhaal. Hoewel de film prima op eigen benen staat, heb je simpelweg meer kijkplezier wanneer Casino Royale vers in het geheugen staat. We zien Mr. White, Mathis en Felix Leiter, horen regelmatig over Vesper en ook Le Chiffre passeert de revue. Huiswerkopdracht voor deze week: Casino Royale bekijken.

Het grote verschil met zijn bejubelde voorganger is de stijl van deze 22e Bond. Waarin duidelijk de hand van Marc Forster is te herkennen. Niet eerder heeft een regisseur zo zijn stempel op deze serie kunnen, of mogen, drukken. Door deze vrijheid oogt de film bijzonder fris, nieuw, eigentijds, maar bovenal: het blijft een Bond-film.


Doodsimpel verhaal


Actuele thema’s als olieschaarste, de dalende dollar en corrupte ambtenaren zijn verweven in een doodsimpel verhaal. Omdat het verhaal zo eenvoudig is gehouden, is er meer ruimte voor spektakel. Maar het is niet de actie om de actie. Het is actie omdat het verhaal daarom vraagt. Natuurlijk had Bond ook iets zachtzinniger te werk kunnen gaan, maar het is nu eenmaal een botte boer. Aan de andere kant: actie hoort bij dit soort films. Daar komt het gros van de mensen op af. Een bioscoopkaartje in ruil voor vermaak. En dat is bij Quantum of Solace zeker het geval.

Ook in de actiescènes is een nieuwe aanpak te merken. Zo maakt regisseur Forster meerdere malen gebruik van parallelle montage, twee verschillende locaties wisselen elkaar af waardoor deze scènes zich gelijktijdig lijken af te spelen. Dit werkt verhelderend en houdt de vaart erin. Een andere mooi opgebouwde actiescène is die in Bregenz: de filmscène tijdens de opera Tosca van Puccini lijkt een opera op zichzelf.


Night at the Opera, met Anatole Taubman (links) en Mathieu Amalric

Een eervolle vermelding voor Dennis Gassner die deze keer de decors heeft verzorgd. De vervanger van oudgediende Peter Lamont toont de grootsheid en luxe die we sinds The Spy Who Loved Me (1977) niet meer hebben gezien. De sets lijken soms wat over the top, maar het zijn alleen de Bond-films die hiermee wegkomen. Daarom werkt het en daarom is het goed dat deze troef weer van stal wordt gehaald. Het hoofdkwartier van MI6 ziet er totaal anders uit dan gewend. Veel moderner, allemaal high-tech. Het is prettig dat deze grappen binnenshuis worden gehouden en Bond niet opnieuw met een onzichtbare auto op pad moet.

Opvallende verschijningen


Naast Daniel Craig als James Bond vallen vooral de rollen op van Judi Dench (M), Gemma Arterton (Fields) en David Harbour (Gregg Beam). Judi Dench komt deze keer vaker in beeld dan in al haar vijf voorgaande Bond-films. Voor een actrice van haar formaat is dat eigenlijk heel logisch. Vreemd genoeg hebben eerdere regisseurs hier nooit gebruik van gemaakt.

Judi Dench als M, met Gemma Arterton en Daniel Craig

Ze is opnieuw de koele M die Bond een ongeleid projectiel vindt. Toch is er wederzijds vertrouwen, een overtuiging die alle stormen lijkt te weerstaan. Hun relatie wordt ditmaal danig op de proef gesteld, waardoor de scènes tussen de acteerkanonnen Craig en Dench van het scherm spatten. Ze zijn het weinig met elkaar eens, proberen elkaar constant de loef af te steken en zijn daardoor een bijzonder komisch duo zonder daarin door te draven.

Fields en Beam


De jonge actrice Gemma Arterton speelt de leuke rol van agent Fields. Het enige dat zij hoeft te doen is zorgen dat Bond, zojuist gearriveerd in Bolivia, op de eerstvolgende vlucht naar Londen wordt gestuurd. Bond palmt haar in, wint haar vertrouwen en heeft een leuke nacht. Arterton weet haar rol de juiste flair mee te geven waardoor het niemendalletje voor korte tijd tot een prachtige bloem bloeit. Ze heeft de tijd van haar leven met de flamboyante geheim agent en je gelooft het als kijker ook nog. Met dank aan Arterton.

De Amerikaanse acteur David Harbour speelt de besnorde CIA-agent Gregory Beam. Een ploert van een vent die zijn machtspositie misbruikt door met vijand Dominic Greene in zee te gaan. Hij is de meerdere van Felix Leiter (Jeffrey Wright), die duidelijk te lijden heeft onder Beams gezag. De rol van Leiter raakt hierdoor enigszins op de achtergrond, waardoor er voor hem niet veel meer over blijft dan een beetje mokken. Niet helemaal verwonderlijk: Beam heeft Greene beloofd om Bond voor hem op te ruimen. Leiter komt hierdoor in een moeilijk parket: kiezen voor de CIA of voor het leven van Bond.


Zakendoen met schurken


Met Gregg Beam wordt direct duidelijk dat de scheiding tussen goed en kwaad in deze film erg dun is. Zo is de vijand van Bond, Dominic Greene, een voorvechter van een beter milieu. Niets mis mee. Zo vindt ook de Britse minister van Buitenlandse Zaken. Ook al weet hij dat Greene snode plannen heeft; zakenmensen en wereldleiders hebben nu eenmaal geen brandschone reputatie. Toch kan het niet anders dan dat de Britse regering zaken met ze doet.

Dominic Greene, de grote boef in Quantum of Solace, wordt prima vertolkt door Fransman Mathieu Amalric. Zijn bijdrage beklijft echter niet. Hij heeft enge rollende ogen, een sinister stemgeluid, maar echt dreigend komt hij niet over. Het is een zakenman zoals er in het dagelijks leven veel rondlopen. Over de organisatie ‘Quantum’ waar Greene voor werkt, worden we niet veel wijzer; op dit nieuwe SPECTRE kunnen we daarom nog jaren teren.


Mathieu Amalric als Dominic Greene

Introductie van Camille


De introductie van Bond-girl Camille (Olga Kurylenko) is origineel. Bond doet zich voor als ene Mr. Slate die hij zojuist vermoord heeft. Camille schijnt een afspraak met deze Slate te hebben en pikt Bond tot diens verrassing plotseling op met haar Ford Ka. Bond probeert uit te vogelen wat Camille precies weet van de geheimzinnige organisatie waarop hij jaagt. Zij weet van niets en begint vervolgens over het geld dat in Bonds koffertje zou moeten zitten. Als Bond de koffer opent, blijkt hier de opdracht in te zitten om Camille te doden. Deze scène is een aaneenschakeling van verrassende wendingen.

Olga Kurylenko als Camille

Camille heeft zo haar eigen reden om zich in het avontuur te mengen. Net als het verhaal van de film is ook dit een vrij simpel gegeven en komt daardoor niet helemaal uit de verf. De rol van Camille is verder prima, maar maakt minder indruk dan voorganger Vesper Lynd (Eva Green in Casino Royale).

Tot slot…


Quantum of Solace is een solide avontuur geworden. Een film met veel actie, maar ook met de nodige pauzes. Na afloop van Quantum was ik minder lyrisch dan na het zien van Casino Royale, maar dat zal te maken hebben met de teleurstelling die Die Another Day heet. Casino Royale wordt hier niet overtroffen, maar Quantum of Solace houdt zich prima staande naast zijn voorganger.

Het hindert absoluut niet dat Quantum met 106 minuten de kortste aller Bond-films is. Het is beslist de snelste van het stel. Als deel 23 zich op dezelfde manier blijft vernieuwen, kan James Bond nog vele jaren mee.

…En dan nu als de sodemieter Casino Royale kijken!

vrijdag 26 oktober 2018

Michael Apted moest meer vrouwen naar de bios lokken

Michael Apted werd twintig jaar geleden uitgekozen The World Is Not Enough (1999) te regisseren met het idee om meer vrouwen naar James Bond te laten kijken. Een missie die bij voorbaat weinig kans van slagen had, bekent de regisseur deze week in The Hollywood Reporter.

Michael Apted
Toen de producenten van de Bond-films eind jaren 90 bij Apted aanklopten, reageerde de regisseur hoogst verbaasd; James Bond viel niet direct in zijn straatje. Vóór zijn eenmalige Bond-uitstapje maakte Michael Apted films als Coal Miner's Daughter (1980), Gorilla's in the Mist (1988) en Nell (1994), films met sterke vrouwelijke hoofdrollen. Dé reden voor de producenten om juist Apted te vragen voor hun nieuwe Bond-productie. 

Hoewel de negentiende James Bond-film The World Is Not Enough niet bekend staat als hoogvlieger in de reeks, is het wel één van de weinige films uit de serie waar de voornaamste schurkenrol door een vrouw wordt vertolkt. Sophie Marceau als Elektra King is zelfs één van de beter geslaagde elementen uit de verder matige film.

Michael Apted met Sophie Marceau en Pierce Brosnan

Daarbij is het de eerste Bond-film waarin de rol van M, gespeeld door Judi Dench, bij het verhaal wordt betrokken. In eerdere avonturen is M slechts Bonds opdrachtgever met doorgaans enkele scènes per film. Deze keer speelt het hoofd van de geheime dienst een wezenlijke rol in het geheel.

Hoewel de inmiddels 77-jarige Apted het werken aan James Bond een geweldige ervaring vond, houdt hij het wel bij die ene Bond-film. De huidige films zijn te gewelddadig naar zijn smaak.

The World Is Not Enough heeft ondanks de sterke rollen van Marceau en Dench geen extra vrouwelijk publiek getrokken. De James Bond-films zijn en blijven volgens Apted nog altijd films voor vaders en hun zonen.

woensdag 17 oktober 2018

‘Opnamen Bond 25 in Canada’

Opnamen voor Bond 25 vinden in maart 2019 plaats in Canada, zegt locatiemanager en sneeuwexpert Stefan Zürcher. De Zwitser werkte vijftig jaar geleden voor het eerst mee aan een Bond-film, On Her Majesty's Secret Service (1969), en sindsdien krijgt hij steevast een telefoontje van Eon Productions als er voor James Bond weer in de sneeuw gefilmd gaat worden.

Tot zover de inmiddels 73-jarige Zürcher, wiens verhaal deze week te lezen is in de Berner Zeitung. Opvallend is zijn loslippigheid over de mogelijke opnamelocatie Canada, een plaats waar James Bond in de filmserie officieel nooit eerder is geweest.

Net als Australië en Nieuw-Zeeland en grote delen van Afrika, heeft Bond zich nooit ten noorden van de Verenigde Staten begeven. Dat zou kunnen komen omdat er in Canada, na Rusland nog altijd het één na grootste land ter wereld, nooit iets gebeurt.

Het filmteam bezocht Canada echter wel eerder, voor The Spy Who Loved Me (1977), waaraan Stefan Zürcher eveneens meewerkte. Stuntman Rick Sylvester springt in de beroemde opening van de berg Asgard op het Canadese Baffin Island. In de film moet dit de fictieve Oostenrijkse Alpenplaats Berngarten voorstellen.



Verder komt Canada er bekaaid vanaf in de Bond-films. Oké, Kronsteens tegenspeler MacAdams uit From Russia with Love (1963) is een Canadese schaker; in Goldfinger (1964) zit Bond in een vliegtuig boven Newfoundland wanneer hij Pussy voor het eerst ontmoet; 007 wordt in Thunderball (1965) door M naar Canada gestuurd, maar Bond weet een reisje naar de Bahama's af te dwingen; de gestolen Moonraker-spaceshuttle verdwijnt boven de Yukon, wat ook in Canada ligt; en in Quantum of Solace (2008) komt aan het eind van de film het personage Corinne voor, zij werkt voor de Canadese inlichtingendienst. Die verwijzingen in de eerste films kunnen zomaar te maken hebben met toenmalig Bond-producent Harry Saltzman, een Canadees van geboorte.

De enige keer dat James Bond Canada daadwerkelijk bezoekt, is in Ian Flemings verhaal For Your Eyes Only in de gelijknamige bundel uit 1960. Via de Canadese hoofdstad Ottawa reist hij namelijk naar Vermont in de Verenigde Staten, wat net over de grens bij Quebec ligt. In de bossen van Vermont schakelt hij ene Gonzales uit, de moordenaar van het echtpaar Havelock, een stel dat bevriend is met M. Hun dochter Judy mengt zich in de strijd door Gonzales' opdrachtgever Von Hammerstein te doden met pijl en boog, terwijl hij een duik wil nemen in het meer.

Ian Fleming met zijn achtste Bond-boek For Your Eyes Only (1960)

In de gelijknamige film uit 1981 is deze scène iets herschreven en is het Gonzales die tijdens zijn duik in het zwembad door Melina, zoals Judy is hernoemd, wordt uitgeschakeld. Deze scène werd voor de film echter verplaatst naar een buitenplaats bij Madrid, maar werd opgenomen op Corfu, om het simpel te houden.

Nog even terug naar het boek For Your Eyes Only: daarin staat ook het korte verhaal Risico, dat samen met For Your Eyes Only werd verwerkt voor de eerdergenoemde film. Risico is één van de laatst overgebleven Fleming-titels en wordt al jaren genoemd als mogelijke titel voor een Bond-film. Risico? Shatterhand? Canada? Roept u maar!

vrijdag 12 oktober 2018

Wat als James Bond op Tinder zou zitten?

Mijn naam is Bond... James Bond. Sinds 2006 is het de Britse acteur Daniel Craig die als geheim agent 007 en gekleed in strak pak, chino- of caban-jas voor mannen de harten van bloedmooie vrouwen steelt én breekt. Maar wat als Bond, net als de meeste al dan niet vrijgezelle mannen anno nu, gebruikmaakt van een dating-app... Hoe zou het hem vergaan op Tinder? Bekijk de chats met ‘zijn’ Bond-girls, inclusief originele quotes.

Door gastauteur Stylight


Met hun beeldschone verschijning, gekleed in een galajurk of sexy bikini — wie herinnert zich niet Ursula Andress in haar witte bikini of Halle Berry in een oranje exemplaar —  waren het de Bond-girls die het op het gebied van mode wonnen van James. Qua gevatte opmerkingen gaf 007 hen echter vaak het nakijken. Hoe zouden de ontmoetingen en gesprekken in het huidige digitale tijdperk verlopen? Tinder in plaats van een rendez-vous op een exotische locatie, emojis in plaats van elkaar verleidelijk in de ogen kijken... Hoe zou James Bond zich uit penibele situaties op Tinder — voor de vorm omgedoopt tot ‘Bonder’ — redden met onderstaande dames?


Bond en Vesper worden verliefd. Zij heeft een vintage look, smokey eyes en draagt partyjurken van onder andere Versace en Roberto Cavalli. Vesper ziet en kent de ‘echte’ James. Zij is de tweede vrouw waar 007 verliefd op wordt. Met haar gevatte humor zouden ze ook op Tinder zeker een match zijn.


Een spannend avontuur met James kost soms het leven van een Bond-girl. De wrede baas van haar wraakzuchtige man martelt en doodt haar. Een leuke flirt op Tinder was waarschijnlijk veiliger geweest voor Solange.


De eerste Bond-girl waar James géén seks mee heeft; wel was er ruimte voor een vurige kus. Het wraken van haar vermoorde familie was belangrijker voor haar. Elegante stijl o.a. met zwarte Prada-jurk. Onze conclusie: een chat tussen de twee op Tinder zou geen lang leven beschoren zijn. Camille heeft wel andere dingen aan haar hoofd.



Fan van de jaren 60 met het haar hoog gedragen in een stijlvolle Franse knot en een shift jurk (van Prada). Beleeft een one-night stand met James. Hij vindt haar dood op bed, overgoten met olie. Deze scène was een eerbetoon aan Bond-girl Jill Masterson (Shirley Eaton) uit Goldfinger (1964); zij werd goud geschilderd. Met hindsight zou Strawberry hoe dan ook hebben gekozen voor ‘geen match’ met James om haar eigen leven te redden.


Miss Moneypenny is al sinds 1962 de secretaresse van M. James en Eve krijgen een valse start: in het begin van Skyfall, schiet Eve James neer...  Een onschuldige chat op Tinder had wellicht geleid tot meer?


Heeft een zwak voor James; hij is haar favoriete 00-agent. Een liefdesrelatie is echter ondenkbaar. Hun band is puur platonisch, met cynische opmerkingen en gevatte humor. Een chat op Tinder tussen de twee zou ons echter erg interessant lijken.


Bij hun eerste ontmoeting draagt ze een zwarte jurk met open rug, bezaaid met 60 duizend kristallen. Onze favoriete geheim agent wil haar graag beschermen, maar zelfs met James aan haar zijde is ze haar leven niet veilig. Wij denken dat ze op Tinder vurige chatgesprekken zouden hebben.


Madeleine werkt als psycholoog en is de dochter van Mr. White die we nog kennen uit eerdere films. Ze is een beedlschone, intelligente vrouw die in de woorden van actrice Léa Seydoux ‘Bond niet nodig heeft’. James en Madeleine lijken aan elkaar gewaagd; op Tinder zouden ze zomaar een match kunnen zijn.


Een Italiaanse weduwe wiens maffioso-man door James is vermoord. Ze is stijlvol in kokerjurken en draagt sexy boots van Louboutin naar de begrafenis van haar overleden man. Wij zien haar eerder als ‘Bond-vrouw’ dan Bond-girl. En weten zeker dat James interesse heeft. Wij zeggen: het is een match!

dinsdag 9 oktober 2018

Het Bond-genre

Bond. Deze vier letters. Spreek een willekeurige passant aan op straat en hij weet wat je bedoelt, waar ook ter wereld. Zo niet, help een handje: ‘Bond. James Bond. 007’. Bij negen van de tien gaat nu echt wel een lichtje branden.


Wie Bond zegt, opent een wereld vol fantasie. Explosies, gevaar, humor en heel veel moois; van vrouwen en muziek tot auto's en locaties. Bond is dromen met open ogen, even weg uit de werkelijkheid.

Iedereen wil op zijn tijd even weg uit de werkelijkheid. De werkelijkheid die niet kan tippen aan de schijnwerkelijkheid van James Bond. En is de werkelijkheid zó onwaarschijnlijk, dan wordt de vergelijking met Bond al gauw getrokken: ‘Het leek wel een James Bond-film...’

Geheel toevallig sinds Global James Bond Day op tv: De kijk van Koolhoven. Een zesdelige VPRO-serie van en met regisseur Martin Koolhoven. Die niet alleen filmmaker is maar ook filmliefhebber, zoals je van een cineast mag verwachten. En wat een fijne aftrap vrijdag. Met een lekkere brutale vormgeving en heerlijk losse presentatie; laat die Kool maar lullen over film.

Martin Koolhoven (foto: Merlijn Doomernik)

In zes afleveringen loodst hij ons door verschillende filmgenres, te beginnen bij zijn meest geliefde: de spaghettiwestern. Een genre dat gelijktijdig opkwam met de Bond-films, maar dat terzijde.

Bij het lezen van de lijst afleveringen die de VPRO heeft gemaakt, is gek genoeg geen James Bond te bekennen. Dat viel mij in eerste instantie nogal tegen. Want hoe kun je jezelf als filmprogramma serieus nemen als je niet minstens één aflevering besteedt aan de langstlopende filmserie aller tijden?

Mijn voicemail nog eens goed beluisterd, e-mails doorgescrold — logisch dat er nog geen aflevering over James Bond is gemaakt, er is helemaal geen contact opgenomen!

Die eerste aflevering van De kijk van Koolhoven smaakt echt naar meer, en we krijgen meer, nog vijf vrijdagen op NPO 3. Als de komende vijf even enthousiast zijn gemaakt als die eerste, dan willen we daarna nog wel een seizoen. En dan kan er mooi een aflevering worden gemaakt over het Bond-genre. ‘Alle Bonds in drie kwartier nalopen. Topidee’, reageerde Koolhoven via Twitter.

Rijst de terechte vraag: is James Bond een genre op zich? Nooit aan getwijfeld dat dit zo is, maar dat komt door de blinde vlek. Sec gezien is James Bond natuurlijk geen genre. Als je er een willekeurige Bond-film bij pakt staat er bij het genre niet ‘James Bond’ vermeld. Bond valt onder het genre actiefilms, het Bond-genre zou met een beetje goede wil enkel als subgenre door kunnen gaan. Datzelfde geldt overigens voor de spaghettiwestern als subcategorie van het westerngenre.


Hoewel officieel geen genre, bestaat het Bond-genre wel degelijk, al is het in de volksmond. Niet zelden staat ergens over James Bond vermeld ‘het is een genre op zich’. Dat ‘op zich’ (of ‘an sich’) moet er wel altijd bij, anders neemt niemand het serieus.

Een genre, subgenre, of geen van beide, het gaat er natuurlijk om dat Koolhoven er een aflevering over maakt, over het Bond-genre. Met ondergetekende als zelfbenoemd consultant, want hij ziet de bui al hangen. Niets zo makkelijk om bij Bond de zaken door elkaar te halen, omdat er met 24 officiële films zo ontzettend veel van is, en veel daarvan zo ontzettend veel op elkaar lijkt. En dan zal het voor 99 procent misschien allemaal correct zijn — het zijn vaak die details waar het net even mis gaat: een jaartal te weinig, een acteur verwisseld, een film over het hoofd gezien. Kniesoor, ik weet het. Maar ook het kleinste foutje is vaak niet nodig.

Wat ik voor zo'n aflevering niet zou doen is in 40 minuten stuk voor stuk alle films van Dr. No (1962) tot en met Spectre (2015) behandelen met een aankondiging naar Bond 25 (2020), waarvan we tegen die tijd vast wel een titel weten. Nee, pik de hoogtepunten eruit, dé momenten die James Bond James Bond maken (suggesties zijn hier te vinden). Ga in op de opbouw van de films; de gunbarrel, de pretitles, de titelsong, de opdracht, het avontuur en de eindzege. Gooi dat in een blender en knal er een lekkere James Bond-aflevering uit, even flitsend als de Bond-films zelf. Het wordt proppen, vanzelfsprekend.



Nog één ongevraagde tip voor Martin Koolhoven: laat je niet verleiden zelf in de gunbarrel te gaan lopen. Dat is al te vaak gedaan op tv, zal nog heel vaak gedaan worden en ziet er altijd lullig uit. Er is maar één iemand die dat kan: James Bond. Een genre op zich.

vrijdag 5 oktober 2018

Aston Martin terug in Bond 25

Aston Martin zal voor de twaalfde keer in een James Bond-film te zien zijn. Dat verklaart CEO Andy Palmer tegenover CNN. Welk model van de sportwagen in de nieuwe Bond-film zal optreden, is nog onbekend. Evenmin of Bond de Aston Martin zelf gaat besturen. Maar dat zal wel.


Vorige week deed Lotus plots van zich horen. Het automerk waar James Bond in het verleden enkele malen in rondreed, wil ook wel weer eens in een Bond-film verschijnen.

In een artikel dat de Financial Times aan Lotus besteedde, werd nog eens benadrukt dat het lijkt alsof 007 geen ander merk dan Aston Martin mag rijden, maar dit is geenszins het geval. Bij iedere nieuwe film moet een nieuwe overeenkomst worden gesloten tussen Bond en Aston Martin. Wie een betere deal of een beter automerk denkt te hebben, kan altijd een poging wagen.

Dat James Bond en Aston Martin onlosmakelijk aan elkaar verbonden zijn, blijkt overigens vandaag op Global James Bond Day. In hartje Londen rijden deze dag vier Aston Martins rond; de DB5 uit Goldfinger (1964), de DBS uit On Her Majesty's Secret Service (1969), de V8 uit The Living Daylights (1987) en de DB10 uit Spectre (2015).

Aston Martin DBS in On Her Majesty's Secret Service (1969)

Aston Martin DB10 in Spectre (2015)

Verder staan drie Aston Martins op verschillende plaatsen tentoongesteld; de Aston Martin Vanquish uit Die Another Day (2002) en de twee DBS'en uit Casino Royale (2006) en de gehavende versie uit Quantum of Solace (2008).

Aston Martin DBS in Quantum of Solace (2008)

Voor wie vandaag toevallig in Londen is: maak een foto met een of meerdere van deze wagens en maak daarmee kans op prijzen. Houd social media via @007 in de gaten voor tips.

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures