Films en seriesFilms en series

woensdag 30 september 2009

Hans de Vries

Stel je voor: Albert R. Broccoli & Harry Saltzman present HANS DE VRIES as James Bond 007 in Ian Fleming's On Her Majesty's Secret Service. In dat geval zou half Nederland kunnen zeggen dat ze 'James Bond' hebben gekend. Want Nederlandser dan Hans de Vries kan bijna niet.

Het was bijna echt zo geweest. Acteur Hans de Vries, ongetwijfeld van Nederlandse origine, stond op de shortlist om de rol van Bond over te nemen van de geliefde Sean Connery. Ik hoef niemand uit te leggen dat uiteindelijk George Lazenby eenmalig met deze eer mocht strijken. Maar stel je voor dat er toch echt de naam Hans de Vries op de posters had gestaan. En nu nog steeds in allerlei Triviantquizzen de vraag zou opduiken: wie was James Bond nummer twee? En misschien had De Vries het avontuur wél overleefd en had hij, net als Connery, een hele reeks Bond-films gemaakt...

Over acteur Hans de Vries valt maar weinig info te vinden. Leeft de goede man nog? Geen idee. Heeft ie zich doodgedronken in de jaren zeventig omdat zijn geplande carrière niet van de grond kwam? Nergens te vinden. Is hij gewoon op een saai kantoor gaan werken in Zoetermeer en heeft hij zich ontpopt tot grappenmaker van de afdeling? Hansje de Vries. Ja, die kun je er altijd wel bij hebben op een feestje!

Misschien bent u Hans de Vries wel. Of kent u Hans de Vries wel. Niet zomaar een Hans de Vries, maar DE Hans de Vries. De Hans de Vries die ooit bijna James Bond is geweest. Denk even veertig jaar terug. Die grijze kop vervangen door een donkere haardos. Waarschijnlijk zo'n 1.90 lang, smoking aan en een Aston Martin onder z'n kont. Die Hans de Vries bedoel ik. Bent u die? Kent u die? Ik hoor het graag!

zondag 27 september 2009

Guns 'n Roses

Ooit heb ik serieus gedacht dat de Amerikaanse herrieband Guns 'n Roses een officiële Bond-song had afgeleverd. Tot ik mij besefte dat deze formatie uit de jaren tachtig onmogelijk in 1973 al aan een Bond-film had kunnen meewerken.

De muziek van de cover blijft goed, maar wat een verschrikkelijk geluid komt er uit die Axl Rose... Al geloof ik dat ze best hoge ogen met Live and Let Die hebben gegooid.

Wil je de poging van Guns 'n Roses horen, zoek 'm zelf maar op.

vrijdag 25 september 2009

Goed, beter, blu-ray

Na Casino Royale op blu-ray én HD-tv gezien te hebben, ben ik wel heel erg benieuwd geworden naar de oude Bond-films. Want wat een loepzuiver beeld.

Dr. No in blu-ray moet er uitzien als gisteren opgenomen. Alleen de kapsels en kleding verraden een film van een halve eeuw geleden. 

Ruim drie jaar geleden kwam voor de Bond-liefhebbers de beste dvd-collectie ooit uit. Beter beeld en geluid hadden we nooit eerder gezien. Alles opgepoetst voor de ultieme belevenis, maar met de verovering van blu-ray bleek dat al gauw gedateerd. Want het kon allemaal nóg beter. 

Toch was het zonder oppoetsbeurt nooit te doen geweest om de boel naar HD te transformeren. De Ultimate Collection is gewoon een evolutionaire stap geweest. En dat betekent dat het na blu-ray nóg beter gaat worden.

Nam ik eerst genoegen met VHS, keek ik daarna mijn ogen uit bij video-cd (het fabelachtige laser-disc heb ik nooit gezien) en werd ik nog gelukkiger van de Special Editions. Gingen we uiteindelijk via de Ultimate Editions naar blu-ray. En iedere keer was de laatste zichtbaar de beste.

Blijft dus nu de vraag: blu-ray aanschaffen of wachten op het volgende formaat? Want dat gaat er over niet al te lange tijd komen. En wat dan? Is dat echt nog beter dan blu-ray? Ja. Dat blijft doorgaan. Maar, ik denk wel dat die verbeterde kwaliteit minder zichtbaar zal zijn dan de laatste jaren. Het wordt echt voer voor fijnproevers.

De makkelijkste overweging om nog even te wachten: die goedkoop uitziende blauwe hoesjes blijven spuuglelijk!

donderdag 24 september 2009

Matt Monro en de Chipmunks

Platgedraaid, mijn allereerste cd: The Best of James Bond – 30th Anniversary Collection. En nog steeds een van mijn favoriete platen ooit.

Nummer voor nummer uitgeplozen. De teksten eigenhandig uitgetypt om mijn Engels te verbeteren. Met de koptelefoon strak op mijn hoofd om alles zo goed mogelijk te kunnen horen, deed ik plots een merkwaardige ontdekking. In het nummer From Russia with Love van Matt Monro hoorde ik vreemde stemmen! Geluiden die daar beslist niet thuishoorden. Een angstige bevinding, zo ’s avonds laat in mijn verder donkere kamer. Was mijn cd behekst?

Vele jaren later bleek dat ik niet de enige was die nachten lang wakker had gelegen van de duivelse cd. Een pientere baas hielp me uit de droom. Hij isoleerde de vreemde stemmen, draaide ze in normaal tempo af en kwam tot de volgende conclusie:

Stem 1: 'Sound check.'
Stem 2: 'I want (…)'
Stem 2: 'What was that again?'

Waarschijnlijk twee geluidsmensen in de studio, die tijdens het digitaliseren van het nummer per ongeluk een microfoon open hadden staan. Het gevolg: Chipmunks in de muziek van From Russia with Love, die ik mij inmiddels niet meer zonder kan bedenken. Besnuffel het filmpje hieronder maar eens. Let maar niet op de taalfouten.


La guerre du feu

Geen nood als je tegenwoordig een film in de bios mist. Binnen een paar maanden verschijnt de prent ongetwijfeld op dvd. En omdat bijna iedereen een home cinema bezit, blijft de filmbeleving pret voor tien. 

Zo heb ik me gisteren bescheurd om Emma Blank, de nieuwste Alex van Warmerdam. Het was er niet van gekomen om 'm in de bioscoop te zien. Ook ik loop tegenwoordig niet meer zo hard.

Dat dat vroeger anders was, bewijst La guerre du feu. Een merkwaardig (want er wordt geen woord in gesproken) werk van de Franse topregisseur Jean-Jacques Annaud. Aankomende zondag eindelijk (weer) te zien op tv. Het jaar 1981 was voor mij nu niet een periode om naar de bioscoop te gaan en ondanks dat iedere scheet op dvd verschijnt, kan ik deze film gek genoeg nergens verkrijgen.

Regisseur Annaud is een van mijn favorieten. Zijn The Name of the Rose durf ik de beste film ooit te noemen. En dat heeft niets met de hoofdrol van Sean Connery te maken, hoewel de oude Bond hier een van zijn meest prachtige rollen neerzet. Het is voornamelijk die authentieke sfeer die Annaud met zijn beelden weet op te roepen. Alsof je de middeleeuwen ruikt. Het is een palimpsest naar het gelijknamige boek van Umberto Eco, de hoogleraar die op zijn beurt weer een autoriteit op het gebied van James Bond is.

Vandaar dat ik zeer benieuwd ben naar La guerre du feu, of hier aangekondigd als Quest for Fire. Met in de hoofdrol Everett McGill, die we later zouden terugzien in de matte vertolking van Ed Killifer in Licence to Kill. 

La guerre du feu, ga dat zien nu het kan. Zondag 27 september om 22.30 uur op RTL8.

dinsdag 22 september 2009

Forget about it



Is Sean Connery vergeetachtig aan het worden?

Ik meen enkele jaren geleden ergens gelezen te hebben dat Connery stopt met films maken, omdat hij zijn tekst niet meer kan onthouden. Hij is vergeetachtig aan het worden, of erger nog: hij is dementerende.

Collega's van mij nemen dat klakkeloos aan, vertellen dat door aan vrienden en uiteindelijk zal het ter oren komen bij Hans Kazàn. De oude buurman van Sir Sean in het Spaanse Marbella. Onze Hans heeft nog immer een fijn contact met de oude Schot, dus voorzichtig informeert hij bij Connery's spookverschijning, zijn echtgenote Micheline.

Tja, haar echtgenoot vergeet inderdaad wel eens wat. Dat hij zijn filmcarrière bijvoorbeeld aan James Bond te danken heeft. Maar verder? Ach, iedereen heeft soms moeite een naam van vroeger te herinneren. Daarin verschilt haar echtgenoot niet van een gewone boerenlul.

Maar in Nederland wordt er al over Alzheimer gesproken, probeert Kazàn nogmaals. Een of andere zelfbenoemde Bond-deskundige heeft dat praatje de wereld in geholpen.

Ze zeggen zoveel, wuift Micheline het fabeltje weg. Zij en Sean genieten heerlijke iedere avond van de warme mediterrane zon. Vind je het gek, Hans, dat hij geen zin meer heeft om de wereld over te reizen voor hoe-die-vent-ook-alweer-heet. Ene Spielberg, ook zij heeft niet alle namen meer paraat. We hebben alles hier Hans. Sean hoeft gewoon niet meer zo nodig in het middelpunt te staan. Hij heeft zijn rust hard verdiend.

En terwijl de oude James Bond met een betrapt gezicht de laatste tulpen uit de vaas heeft weggekauwd, belt Micheline af. Sean geeft haar speels een kopje. Ze vergeeft hem. Nog één verhaaltje, en dan lief gaan slapen.

bondblog.nl

...En we zijn in de lucht!

Via www.bondblog.nl is deze website nu ook te bereiken. Een stuk makkelijker, zeker als je de naam van de site aan iemand doorgeeft of op de radio noemt. Het voelt ook meteen een stuk prettiger. Professioneler. Vertrouwder.

Maar vrees niet, vaste lezers! Voor Jouri en Leijo verandert er helemaal niks.

Nu maar flux hopen op wat meer bezoekers. Dan beloof ik regelmatig met kwaliteit te komen.

zondag 20 september 2009

Vet hard

Breng ik mijn vader vorige week naar Delft, met onderweg mijn eigen Best of Bond-cd op. Van de James Bond Theme tot Another Way to Die. Bij het horen van You Only Live Twice merkt de oude baas op dat hij dit het mooiste Bond-nummer vindt. 'Zal ik 'm wat harder zetten?', vraag ik automatisch.

Maar waarom zou ik de muziek harder zetten? Wordt het daar een beter nummer van?

Ja. Daar wordt de muziek inderdaad beter van.

Deze bewering is gebaseerd op eigen onderzoek. Of eigen smaak. Het is in ieder geval niet wetenschappelijk onderbouwd. Ik vind een nummer namelijk beter als je het in volle glorie hoort. En daar is de auto een uitgelezen plaats voor. Met de bass flink opgeschroefd. Net niet te hard, om te voorkomen dat de auto vooruit stuitert (zou overigens wel benzine schelen). Zo klinken mijn favoriete Bond-nummers nog voller en worden daardoor nog beter.

Hetzelfde geldt als je naar een film kijkt, dan moet het geluid ook op tien. Voor de beleving. Anders werkt het niet, kun je beter maar niet kijken.

Op de terugweg heb ik uit het lijstje van 22 Bond-songs mijn top tien maar weer eens gerangschikt. Gebaseerd op een hoog volume:

10. James Bond Theme (Monty Norman)
9. Goldfinger (Shirley Bassey)
8. A View to a Kill (Duran Duran)
7. GoldenEye (Tina Turner)
6. Moonraker (Shirley Bassey)
5. On Her Majesty's Secret Service (John Barry)
4. You Know My Name (Chris Cornell)
3. Live and Let Die (Paul McCartney & Wings)
2. You Only Live Twice (Nancy Sinatra)
1. The Living Daylights (a-ha)

zondag 13 september 2009

It's all in the voice...

Timothy Dalton krijgt een 'stem' in Toy Story 3. De Pixar-film die volgend jaar zomer in roulatie gaat. Dalton gaat een egel spelen, Mr. Priklepants. Dat vind ik een prachtige keuze van de filmstudio. Want bijna iedereen is het er over eens dat Bond-acteur Sean Connery het meest markante stemgeluid in filmland heeft, maar vergeet Timothy Dalton niet! Zijn rauwe bariton werd rigoureus over het hoofd gezien, tot nu toe dan. Wat een prachtstem!

Het zal gedeeltelijk zijn Welshe afkomst zijn. Ik heb me nooit verdiept in de taal Welsh, maar iets ervan moet in Daltons accent doorsijpelen. Je kunt het horen aan de R. Hieraan herken je trouwens ook Connery's Schotse achtergrond.

Sean Connery's stem blijft uiteraard een klasse apart. Ongeëvenaard. Als we het Bond-rijtje even afgaan: de stem van George Lazenby lijkt nergens op. Hij sprak met een vet Australisch accent, dat door een persoonlijke trainer grotendeels tot verstaanbaar Engels is omgevormd, maar nog blijft het houterig klinken. Geen wonder dat zijn scènes als de op en top Engelsman Sir Hilary Bray zijn nagesynchroniseerd door acteur George Baker.

Roger Moore kan er wat dat betreft beter mee door. Maar zeker de laatste jaren is Moores stem warmer geworden dan in zijn beginjaren als Bond. Het is very English, dat mede bijdraagt aan zijn gentleman-imago. Het is hoe dan ook prettig om naar te luisteren.

Timothy Daltons stem wordt onderschat. Althans, ik hoor er eigenlijk nooit iemand over. Let er vooral op als hij boos is en zijn kaken op elkaar heeft. Dat werkt bijzonder imponerend.

Zijn opvolger Pierce Brosnan lult, net als Lazenby, als een natte krant. Daar zit echt niks bij. Hij heeft het gewoon niet. Als plaatje is Brosnan de perfecte Bond, maar zodra hij zijn mond opendoet, is hij niet meer serieus te nemen. Totaal geen gezag.

Dan Daniel Craig. Ook als is hij met 1.78 de kleinste van het stel, zijn dragende stem geeft een bijzondere meerwaarde aan zijn rol als no-nonsense Bond. Je gelooft hem direct als hij een dreigement uit.



Goed, al met al geen slechte score: vier van de zes Bond-acteurs moeten eigenlijk een stem in de nieuwe Toy Story krijgen.


Vooralsnog is het Dalton die volgend jaar hoge ogen gaat gooien zonder dagen in de sportzaal te hoeven doorbrengen of uren in de grime. En voor mij net dat extra zetje om de film in de bioscoop te bekijken. Nu maar hopen dat hij niet met één scène zijn zakken gevuld heeft...

zondag 6 september 2009

Bond-stop

Even een tijdje geen Bond-films kijken. Dat is DE manier om straks weer opnieuw van de films te genieten. Denk ik.

Mijn dochter Benthe is nu ruim anderhalf. Te jong om Bond te bevatten. Maar over een aantal jaren zal ze er toch aan moeten geloven: eerst Dr. No en stevig doorkijken tot Bond 23 of 24 tegen die tijd.

Er is een periode geweest dat ik echt met tintelend plezier naar de gunbarrel keek. Een moment van extase. Wat nu gaat komen gaat alles te boven. Kinderfantasie, zal er ook mee te maken hebben. Natuurlijk verdwijnt dat gedeeltelijk naarmate je ouder (en wijzer) en minder bevankelijk wordt. Ik hoop dat ik dat weer terugkrijg als ik A minder vaak een Bond-film bekijk en B dat ik door Benthe weer met andere, nieuwe, ogen de avonturen ga beleven.

Dus voorlopig even een stop: behalve dan als ik voor het werk (deze blog of voor welk media-optreden dan ook) mijn geheugen zal moeten opfrissen. Zal ik uit voorzorg de koffer gewoon even naar zolder brengen?

vrijdag 4 september 2009

Zeeziek

Ik heb commander James Bond nooit gehoord over zeeziekte. Iets waar ik zelf wel last van heb, heb ik afgelopen weekeinde mogen ondervinden. Dat is erg vervelend.

Zeeziekte, of eigenlijk 'bewegingsziekte'. Bijna iedereen op de Beagle had er last van. Met windkracht acht vertrokken uit Oostende en golven van twee meter hoog is geen prettig begin - de laatste dagen was het overigens windkracht tien met golven tot vijf meter.

Als het evenwicht zodanig verstoord is, kun je aan niets anders meer denken dan aan misselijkheid. En als ik mijn gedachte dan toch wilde verzetten, dacht ik automatisch aan nautische zaken. Zoals ik tijdens het ijlen heb bedacht dat maar liefst tien Bond-films eindigen op het water:

Dr. No (
Bond met Honey in een klein bootje)
From Russia with Love (
Bond met Tania in een gondola)
Thunderball (
Bond met Domino in een rubberboot)
You Only Live Twice (
Bond met Kissy eveneens in rubberboot)
Diamonds Are Forever (
Bond met Tiffany op de Queen Elizabeth)
The Man with the Golden Gun (
Bond met Goodnight op Scaramanga's junk)
The Spy Who Loved Me (
Bond met Anya in Strombergs escape pod)
For Your Eyes Only (
Bond met Melina op de Triana)
Octopussy (
Bond met Octopussy op haar boot)
Tomorrow Never Dies (
Bond met Way Lin tussen de wrakstukken van Carvers stealth-schip)

Daar werd de ziekte niet minder van, maar het geeft een aardige score weer. Zoals te zien is, was het in de beginjaren bijna verplichte kost om dobberend te eindigen. Maar een zeezieke Bond? Dat nooit. Wat een held is het toch...

© Bond Blog 2009 — 2024
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures