Stuntrijder Rémy Julienne (90) overleden

Op 90-jarige leeftijd is stuntrijder Rémy Julienne overleden. Julienne coördineerde talloze autostunts voor alle James Bond-films uit de jaren 80 tot en met GoldenEye (1995).

Fransman Julienne begon in 1964 aan zijn eerste filmproductie als stuntrijder: Fantomas van André Hunebelle met Louis de Funès. Uiteindelijk zou hij binnen en buiten Frankrijk zijn medewerking verlenen aan zo’n vierhonderd films, waaronder dus zes James Bond-films. The Da Vinci Code uit 2006 was een van de laatste producties waarvoor hij werkzaam was.

Hieronder een eerbetoon aan de vele stunts uit James Bond die Julienne verzorgde:

Rémy Julienne overleed gisteren aan de gevolgen van corona. Hij was al enkele weken ziek. Zijn zoons Dominique en Michel Julienne hebben als stuntrijders ook aan enkele Bond-films meegewerkt.

‘No Time to Die’ uitgesteld tot oktober

 

Bron: 007.com

Bioscoopeigenaar: ‘James Bond weer uitgesteld’

Volgens bioscoopeigenaar Carlo Lambregts uit Roosendaal is No Time to Die opnieuw uitgesteld naar november, staat te lezen in BN De Stem. Hoewel dit niet tot een officiële bekendmaking kan worden gerekend, is uitstel wel een realistisch scenario.

Het staat er namelijk nog steeds niet goed voor in coronaland. Van de producenten van James Bond weten we dat zij de nieuwe film enkel willen uitbrengen in de bioscoop voor een wereldwijd publiek. Met de nieuwe virusmutatie die momenteel in met name Groot-Brittannië zijn slag slaat, lijkt een zoveelste filmverschuiving op de loer te liggen.

November echter is de maand waarin de zevende Mission: Impossible moet uitkomen. ‘Box-office zelfmoord’, merkte Corneel Vanfleteren terecht op. Wellicht dat oktober nog een plaatsje heeft en anders zal James Bond toch echt achter Ethan Hunt moeten aansluiten en mogen we op z’n vroegst rekenen op kerst 2021 (ik moet mijn kerstboom van 2020 nog ontmantelen).

Ondertussen verliest filmstudio MGM, tevens mede-eigenaar van James Bond, miljoenen dollars als water uit de kraan. Het noodlijdende filmbedrijf staat weer eens te koop en als daar een streamdingdienst op aanslaat, dan komt James Bond zomaar voor de helft in Netflix-achtige handen. In dat geval moeten we nog maar zien of No Time to Die zijn première in de bioscoop gaat beleven. Dat zou een grote aderlating voor de bioscoopbranche betekenen, want die hebben de kassacenten van James Bond harder nodig dan ooit.

In deze onzekere tijden is geen enkel besluit het juiste besluit, maar geen besluit is ook geen optie. Gaan ze toch voor april, wat natuurlijk te hopen is, dan is dat niet voor volle zalen. De film begint dan eindelijk wél iets op te leveren na jarenlang enkel gekost te hebben.

Dat alle bioscopen wereldwijd op 1 april weer open zijn, is ook een utopie. Wat dus betekent dat No Time to Die in een beperkt aantal landen voor eenderde gevulde zalen gaat draaien. Dat levert bij lange na niet op wat de film in het oude normaal zou binnenharken. Maar dat is een gegeven dat de accountants van de filmleveranciers al lang hebben berekend. De vraag is vooral: hoe kan de geleden schade zoveel mogelijk worden beperkt?

Naast een bioscooprelease is ook een combinatie met streaming tegen extra betaling denkbaar, bedacht Gert Jan Waterink. Het zal ongetwijfeld één van de openstaande opties zijn ten burele van Eon Productions, MGM en niet te vergeten Universal. Het grote nadeel van streamen is dat de film de volgende dag gratis online staat.

Voor ons en Carlo Lambregts zelf is te hopen dat de bioscoopbaas uit Roosendaal voor zijn beurt spreekt. No Time to Die op 1 april in de bioscoop zou qua opbrengsten het meest lucratief van alle overgebleven opties zijn. Of er moet iemand bereid zijn met een miljard dollar over de brug te komen. Tegen zo’n riant aanbod kan zelfs Barbara Broccoli haar poot niet stijf houden.

Bond-regisseur Michael Apted (79) overleden

Regisseur Michael Apted is op 79-jarige leeftijd overleden, meldt The Hollywoord Reporter vanavond. Apted stond in 1999 aan het roer van de negentiende James Bond-film The World Is Not Enough.

Michael Apted was hoogst verbaasd toen de producenten van James Bond eind jaren 90 bij hem aanklopten, zegt hij in een interview uit 2018. Het idee was dat Apted meer vrouwen naar James Bond moest lokken. Een missie die bij voorbaat doemde te mislukken, aldus de regisseur.

Apted stond bekend om zijn films met sterke vrouwenrollen, zoals Coal Miner’s Daughter (1980), Gorilla’s in the Mist (1988) en Nell (1994). Ook zijn Bond-film The World Is Not Enough (1999) heeft enkele belangrijke vrouwenrollen, zoals die van Sophie Marceau en Judi Dench. Toch bleven de Bond-films volgens Apted vooral bedoeld voor vaders en hun zonen.

Sophie Marceau en Judi Dench in The World Is Not Enough (1999)

Naast het maken van bioscoopfilms, stond Michael Apted vooral bekend als maker van de documentaireserie die begon met Seven Up! Een serie begonnen in 1963 met een groep van zevenjarige kinderen die de regisseur, na het succes van het eerste seizoen, iedere zeven jaar besloot te bezoeken voor een vervolg. Dat resulteerde in inmiddels negen delen, waarin de laatste, 63 Up, in juni 2019 uitkwam.

The World Is Not Enough is de derde James Bond-film met Pierce Brosnan in de hoofdrol en de laatste van de vorige eeuw. Was het in de jaren 60, 70 en 80 niet ongebruikelijk om een regisseur voor meerdere Bond-films aan te houden, in de jaren 90 veranderde dat door bij iedere film een nieuwe regisseur in te huren. Het is bij Apted dan ook bij één Bond-film gebleven.

Michael Apted laat een vrouw en drie kinderen achter. In 2014 overleed zoon Paul Apted aan darmkanker. Waaraan de regisseur is overleden, is nog niet bekend.

Tanya Roberts alsnog overleden...

Na een bizar misverstand gisteren, meldt TMZ zojuist dat Tanya Roberts alsnog is overleden.

Aanvankelijk zou de 65-jarige James Bond-actrice zondag haar laatste adem hebben uitgeblazen. Totdat haar partner gisteren tijdens een live-verbinding met een tv-programma een telefoontje uit het ziekenhuis krijgt: Tanya Roberts is niet dood!

De actrice zou echter wel in kritieke toestand verkeren. Uiteindelijk is zij maandagavond alsnog heengegaan, aldus TMZ vandaag.

Tanya Roberts toch niet overleden...

Tanya Roberts is niet dood. Dat bleek gisteren live in een tv-uitzending waarin de partner van Roberts, Lance O’Brien, werd geïnterviewd. Tijdens het gesprek krijgt hij een telefoontje vanuit het ziekenhuis met de mededeling dat de voormalig Bond-girl nog in leven is.

Gisteren werd bekendgemaakt dat de actrice was overleden. Op kerstavond had zij het bewustzijn verloren en is niet meer bij kennis geweest. Zondag overleed zij aan de gevolgen hiervan.

Dat is althans het verhaal dat Roberts partner Lance O’Brien de wereld in heeft gebracht. De actrice had in het bijzijn van O’Brien haar ogen gesloten, waarna hij had aangenomen dat zij was overleden.

Volgens de laatste berichtgeving is de toestand waarin Tanya Roberts momenteel verkeert nog wel kritiek. Wat zij precies mankeert, is onduidelijk.

Bond-girl Tanya Roberts (65) plots overleden

update 5 januari 2021

Op 65-jarige leeftijd is Tanya Roberts overleden. Roberts speelde de vrouwelijke hoofdrol naast Roger Moore in de James Bond-film A View to a Kill (1985).

De bekendmaking van haar dood bracht nogal wat teweeg. Korte tijd na de bekendmaking bleek zij namelijk nog in leven te zijn. Uiteindelijke volgde dinsdag het definitieve nieuws dat zij maandagavond alsnog was gestorven.

Roberts werd voornamelijk bekend als één van Charlie’s Angels in het laatste seizoen van de Amerikaanse tv-serie begin jaren 80. Voordat zij werd uitgekozen als tegenspeelster van Roger Moore in diens laatste James Bond-film, was Tanya Roberts te zien in de filmproducties The Beastmaster (1982) en Sheena (1984).

Tegenover De Telegraaf van 10 januari 1985 zegt Tanya Roberts over haar rol als Bond-girl: ‘„(...) Mijn man had me al vaker gestimuleerd, geprest bijna, om er eens naar te solliciteren. Maar ik durfde dat niet, ik vond het zelfs niet gepast. Voor de rol van Bond-girl dien je gevraagd, wat zeg ik, uitverkoren te worden. Actrices, die prominent zijn geweest in een Bond-film kunnen nooit meer stuk. Kun je je voorstellen hoe sprakeloos mijn man en ik waren toen ik er vorig jaar voor gevraagd werd?”’

Tanya Roberts met Roger Moore en Grace Jones (A View to a Kill, 1985)

Henk ten Berge maakt op 20 juni 1985 in De Telegraaf melding van het prèmierefeest van de op dat moment nieuwste Bond-film: ‘Tanya lijkt in het dagelijks leven een lijfwacht te hebben in de persoon van Barry Roberts, haar echtgenoot. Hij wijkt geen seconde van haar zijde. Tijdens de hele produktieperiode was dat al zo en ook in de uren na de première volgt hij haar bijna ziekelijk precies op minder dan twee passen afstand. Al haar bewegingen en haar woorden worden door hem gekopieerd en gecontroleerd. (…) Een filmproducent moet echter gek worden van zo’n eeuwige schaduw, die zich bovendien voortdurend met alles bemoeit. „Een paar rollen gingen op het laatste moment helaas niet door,” vertelde Tanya toen ze het over haar carrière had. (...) Nee, het moet om die man geweest zijn. Dat uurtje aan tafel werden we al zenuwachtig van ’m.’

‘Tanya is de uiteindelijke geliefde van 007 en stelt zich uiterst afhankelijk, om niet te zeggen volstrekt ongeëmancipeerd, van hem op, piept benauwd van „James, James” wanneer het eng wordt, gaat gekleed in brave confectie en zou zich het liefst gezellig in een hoekje bij de schemerlamp met hem terugtrekken’, aldus Ten Berge in datzelfde artikel.

Peter van Bueren oordeelt milder in De Volkskrant van 4 juli 1985: ‘Met name Tanya Roberts mag er wezen en is niet alléén een goed uitziend model.’ Daar houdt hij het overigens bij.

Na haar optreden in A View to a Kill kon Roberts zich voegen bij een hele trits voorgangsters waarvan we buiten de Bond-films weinig meer hebben gehoord; het lot van vele Bond-girls.

Haar echtgenoot Barry Roberts overleed in 2006, waarna Tanya Roberts hertrouwde met Lance O’Brien. Op kerstavond lieten zij samen de honden uit, waarna Roberts plotseling in elkaar zakte. Gisteren is zij aan de gevolgen hiervan overleden. Wat de exacte doodsoorzaak is, is nog niet duidelijk. Corona wordt uitgesloten, aldus THR.

Tanya Roberts is de eerste hoofdrolspeelster uit het tijdperk-Roger Moore die overlijdt.

Barbara Jefford

Compleet over het hoofd gezien: in september vorig jaar overleed de Engelse actrice Barbara Jefford. Een naam die onlosmakelijk verbonden is aan From Russia with Love (1963), waar zij de stem insprak van Bond-girl Tatiana Romanova, en daarmee een belangrijk onderdeel werd van de film. Daarna deed Jefford hetzelfde voor de films Thunderball (1965) en The Spy Who Loved Me (1977).

Barbara Jefford was een actrice die vooral te vinden was in het theater. Zo speelde zij onder meer voor the Royal Shakespeare Company, the Old Vic en the National Theatre. In 1965 ontving zij als jongste gedecoreerde tot dan toe een OBE voor haar bijdrage aan het Engelse toneel.

Daarnaast verscheen Jefford in tal van film- en televisieproducties. De laatste film waarin zij te zien was, was Philomena (2013) van Stephen Frears met een hoofdrol voor Judi Dench.

In 1963 werd zij gevraagd de stem van Tatiana (Tania) Romanova in te spreken voor From Russia with Love. De Italiaanse actrice Daniela Bianchi die Tania speelde, sprak slecht Engels en had derhalve een veel te zwaar accent, waardoor Jefford werd ingeschakeld. Niet veel later deed zij datzelfde voor de kleinere rollen van Patricia Fearing in Thunderball en die van Naomi in The Spy Who Loved Me. Voor dit stemmenwerk bleef zij onvermeld op de aftiteling.

Barbara Jefford is 90 jaar geworden.

Een ander verhaal

Allereerst: de beste wensen. Dat 2021 een ander verhaal mag worden. Móet worden. Een verhaal waarin we weer gewoon bij elkaar op bezoek kunnen. Naar het restaurant kunnen. En niet onbelangrijk: naar de bioscoop.

2021 wordt het jaar waarin we ein-de-lijk die nieuwe James Bond-film mogen zien. Eindelijk. Want wat heeft het lang geduurd. Inmiddels staan we al meer dan vijf jaar droog en willen we wel eens weten wat James en Madeleine hebben uitgespookt na hun ritje richting de horizon aan het einde van Spectre.

De toekomst ziet er rooskleuriger uit met een vaccin en de wetenschap dat het tot april nog maar drie maanden duurt. Drie maanden waarin we ons opnieuw kunnen warmlopen voor diezelfde premièredatum, zij het met een ander jaartal erachter.

Het zal deze keer voorzichtiger zijn. Want, zo is maar weer gebleken, niets is zeker. Pas als je met eigen ogen die dots over het scherm ziet rollen en het kippenvel op je armen voelt, pas dan weet je het zeker: dit is de nieuwe James Bond.

Voordat het zover is kunnen we met de jaartallen in ons achterhoofd mooi even terugblikken. Allereerst naar 1971, waar in december van dat jaar Diamonds Are Forever uitkomt. De zevende Bond-film uit de reeks binnen tien jaar tijd… Als je daar met het verstand van nu over nadenkt — om krankzinnig van te worden. Ter vergelijking: tien jaar geleden zaten we middenin het lege gat tussen Quantum of Solace en Skyfall. Skyfall werd in 2012 de eerstvolgende Bond-film, Spectre in 2015 de tweede en No Time to Die… Goed, je hoeft geen wiskundige te zijn om te zien dat dat een compleet ander verhaal is.

De laatste Bond-film die Sean Connery voor Eon Productions maakte, viert dit jaar zijn gouden jubileum. Een film waar ik een haat-liefdeverhouding mee heb, ondanks dat het een van mijn eerste Bond-ervaringen moet zijn geweest.

Sean Connery in Amsterdam (Diamonds Are Forever, 1971)

Waar Diamonds Are Forever de plank volledig misslaat, is als waardige opvolger van On Her Majesty’s Secret Service. Wat een persoonlijk verhaal van 007 tegen Blofeld had moeten worden na de moord op Bonds vrouw, verzandt in een komisch stripverhaal. Als we het allemaal niet te serieus nemen, en dat doet de film zelf allerminst, dan is Diamonds Are Forever niets meer dan een kleurrijk kolderavontuur geworden. Het werd de opmaat naar meer lolligheid, die niet, zoals velen zeggen, zijn intrede deed met de komst van Roger Moore, maar met het afscheid van Sean Connery.

Charles Gray als Blofeld

Wie ik in de loop der jaren wel ben gaan waarderen, is die gekke Charles Gray als Blofeld. Ergens een totale miscasting als je hem vergelijkt met zijn veel dreigender voorgangers. Maar als je die vergelijking niet maakt, dan past die Britse breedbekkikker als gegoten in een film als Diamonds Are Forever. Hij heeft zijn postuur mee, een hautaine oogopslag en zo’n Nehru jacket staat ’m hartstikke geinig.

Aanvankelijk hadden de filmmakers een heel ander verhaal voor Diamonds Are Forever voor ogen, waarin de tweelingbroer van Goldfinger aantreedt als antagonist. On Her Majesty’s Secret Service was namelijk niet het succes geworden waarop ze hadden gehoopt en met Goldfinger-regisseur Guy Hamilton voor de tweede keer aan het roer, wilden de makers teruggrijpen naar een van hun grootste artistieke en commerciële triomfen tot dan toe. 

Gert Fröbe als Goldfinger

Gert Fröbe in de titelrol van de gelijknamige film was goed bevallen. De lichte touch van Hamilton viel in de smaak, en de terugkeer van Sean Connery in Diamonds zou het succes van 1964 naar de kroon kunnen steken. Dus bedachten de scenarioschrijvers een tweelingbroer voor Goldfinger (opnieuw gespeeld door Fröbe, anders had het geen zin) die ditmaal geen fetisj had voor goud, maar voor diamanten.

Howard Hughes

Het idiote idee werd in de prullenbak gegooid nadat producent Cubby Broccoli een nog krankzinniger droom had over een bezoek aan zijn vriend, de kluizenaar Howard Hughes. In Broccoli’s droom bleek dat niet Hughes de touwtjes van zijn imperium in handen had, maar een onbekende megalomaan.

Die rol werd gegeven aan aartsvijand Blofeld die ongemerkt het imperium van Hughes-persiflage Willard Whyte bestiert. Ze konden Blofeld immers niet straffeloos negeren nadat hij de vorige keer Bonds kersverse vrouw had gedood. Alhoewel, over Tracy wordt in Diamonds Are Forever met geen woord gerept.

Dan is er nog die andere jubilaris waar een heel ander verhaal wordt verteld: For Your Eyes Only, de twaalfde Bond-film uit de reeks die dit jaar veertig jaar geleden in première ging. Waar Diamonds Are Forever zijn voorganger grotendeels negeert, kan For Your Eyes Only gezien worden als de serieuze opvolger van On Her Majesty’s Secret Service.

Dat begint gelijk al met de pre-titles waarin Bond voor de eerste en enige keer het graf van zijn vermoorde echtgenote bezoekt. Het is net alsof de jaren 70 niet hebben bestaan en Bond een reuzestap van 1969 naar 1981 maakt.

In zijn laatste jaren 70-film, Moonraker, beleeft Bond in de finale een buitenaards avontuur. Hoeveel verder dan dat had hij moeten gaan? In plaats van een bezoek aan Uranus, zetten de filmmakers hun held met beide voeten op de grond, pakken hem zijn gadgets af en moet hij het zien te rooien met zijn boerenverstand.

For Your Eyes Only (1981)

Hoewel ik Moonraker een heerlijke film vind vanwege de prachtige plaatjes en een majestueuze soundtrack van John Barry, behoort For Your Eyes Only tot een van mijn favoriete Bond-films. Een film die goed past in het rijtje van mijn eerdere favorieten From Russia with Love en On Her Majesty’s Secret Service, waar een spionnenverhaal wordt verteld en waar het écht weer eens spannend wordt.

In 2017 kort na het overlijden van Roger Moore heb ik mijzelf een plezier gedaan en ben ik For Your Eyes Only in de bioscoop gaan zien. Een film in een bioscoopzaal betekent naast het mooie grote beeld ook reacties uit de zaal. Die waren nogal opvallend. Zo te horen waren er genoeg mensen die of de film nooit eerder hadden gezien of hem al lang weer waren vergeten. Een jonger stel een paar stoelen achter mij begon plots alles lollig te vinden: de kleding van de acteurs, hun haardracht.

Het storende geluid verstomde geheel bij de beklimming in de derde akte van de film. Ineens werd het doodstil in de bioscoopzaal. Toen Bond voor de eerste keer bijna te pletter viel, voelde de zaal met hem mee. Het snijdende touw, de oplossing met de prusikknoop. Dit is altijd een van mijn favoriete scènes uit de gehele Bond-canon geweest. Beter dan deze keer had ik de beklimming nooit ervaren.

Roger Moore in For Your Eyes Only (1981)

Daarna mocht er weer gelachen worden. De eindscène met de Thatchers was voor het eerst ook echt leuk. De zaal reageerde optimaal. Een glunderende defensieminister, de flirtende look-a-like, en daar kwam de grootste troef: Denis Thatcher. Ik vond deze scène altijd teveel van het goede, zeker voor zo’n serieuze Bond-film als For Your Eyes Only. Maar het werkte. Dat hadden John Glen, Richard Maibaum en Michael G. Wilson destijds goed gezien.

Van de kolder in Amsterdam een halve eeuw geleden naar de down-to-earth avonturen van veertig jaar terug — in 1991, 2001 en 2011 bleef het vervolgens stil rond 007 in de bioscoop — verwacht ik in 2021 een geheel ander verhaal.

Rami Malek in vrouwenkleding zal zich beperken tot Bohemian Rhapsody en een cameo voor Boris Johnson aan het eind van de film is uitgesloten aangezien No Time to Die is geschreven toen Theresa May nog de scepter over het Verenigd Koninkrijk zwaaide. Overigens is May de enige Britse premier die tijdens haar termijn sinds het begin van de filmserie in 1962 geen James Bond-film in première heeft zien gaan. Maar dat is wéér een ander verhaal…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.