Oude mannenfilms

James Bond is voor oude mannen. James Bond is verworden tot een geschiedenis. Een rijke geschiedenis weliswaar, maar James Bond is passé. Dat is niets om van te schrikken, want dat is hij al heel lang. Ook Mission: Impossible en zeker Indiana Jones behoren tot die categorie oude mannenfilms. Oude mannen willen ook wel eens naar de bioscoop.

En dat is gelijk het probleem: films worden niet louter voor oude mannen gemaakt. Oude mannen gaan heus wel naar de film, met in sommige gevallen een kind of kleinkind in het kielzog, maar voor de jeugd in de pyjama- en broodtrommelgeneratie, bestaat James Bond niet.

Mijn kinderen (15 en 12) kennen James Bond omdat ze vanaf baby al niets anders horen. Voor hen is het een buitenlandse oom die nooit op de koffie komt. Mijn jongste neefje van 4 daarentegen loopt rond in een Spidermanpak, speelt met Batmanpoppen van Barbieformaat en slaapt onder een Captain America-dekbed.

Nu zijn kleuters niet direct het speerpunt van 007. Het geeft alleen wel aan dat zij opgroeien met superhelden en vanzelf instromen als bioscoopkijker. De jeugd van de jaren 60 was wat dat betreft heel anders bedeeld. Tieners aten uit James Bond-lunchtrommels, droegen James Bond-sokken en legden James Bond-vloerpuzzels. Alles wat er nu in de 007-shop te vinden is, is van een overmatige luxe waar je niet eens meer ‘u’ tegen durft te zeggen, laat staan dat het voor kinderen is bedoeld.

Het is voor de filmmakers van James Bond altijd een sport geweest om met het verstrijken der jaren een jonger publiek aan te trekken. Eerst had je de Connery-generatie die in de jaren 60 op zijn wenken werd bediend. Een gedeelte daarvan haakte af toen Roger Moore voet aan wal zette, maar die bracht op zijn beurt weer een eigen schare fans op de been, zodat Bond met behulp van leentjebuur bij de blaxploitationfilms, de kungfurage en het ruimtegeweld vanzelf in de jaren 80 belandde.

Het bleek voor een jonger publiek steeds moeilijker om 007 te vinden. Maar kwam dat door de rimpels van Roger Moore, door de kwaliteit van de Bond-films of door het concurrerende aanbod? Bond was inmiddels door alle kanten ingehaald en al tien jaar geen trendsetter meer. Zo bont als in de jaren 60 heeft hij het niet meer gemaakt, toch draaiden de Bond-films ook in de jaren 80 geen cent verlies.

James Bond is wat dat betreft altijd lucratief geweest. Wat er in werd gepompt, kwam er dubbel en (in de meeste gevallen) dwars weer uit. Kijk maar naar Skyfall, een ware revival van de vijftigjarige filmheld. Bond had aan de kassa nooit eerder zo hoog gescoord. Dat jubileum hielp ongetwijfeld. Het steengoede nummer van Adele ook. Dat James Bond helemaal passé is, spreekt Skyfall dan ook sterk tegen. Deze miljarden-Bond staat sterk op zichzelf. Bond was even weer helemaal terug en moest aan de kassa alleen The Avengers voor laten gaan.

Derde Bond-films van een Bond-acteur bleken overigens eerder schoten in de roos: Goldfinger, The Spy Who Loved Me. Over The World Is Not Enough zijn de meningen sterk verdeeld, maar dat ligt niet aan de hoofdrolspeler. Pierce Brosnan doet het hartstikke fijn in zijn derde Bond. Maar als we drie derde Bond-films als hoogtepunt uit de serie mogen aanwijzen, bieden Goldfinger, Spy en Sky een mix van puik Bond-vermaak.

Toch beklijfde de populariteit van James Bond niet. Opvolger Spectre had het drie jaar later duidelijk moeilijker. Het bleek maar weer dat Bond zijn strepen iedere keer opnieuw moet verdienen, ongeacht zijn jarenlange heldendaden.

Lange tijd was James Bond voor de bioscoopexploitant een zegen. Er was een duidelijk verschil te zien in een jaar mét of zónder Bond. Dat adagium gaat inmiddels niet meer op. Al is het maar omdat er tegenwoordig vaker een jaar zónder dan mét Bond is.

Een nieuwe James Bond-acteur moet een kentering zijn. Het vertrouwen in geheim agent 007 ligt op dit moment op een dieptepunt. Het zijn alleen de oude mannen die sinds de aftiteling van No Time to Die met smart wachten op een volgende aankondiging, de rest van de wereldbevolking vermaakt zich prima met Barbie en Super Mario.

Om ook anno nu relevant te blijven, moet de nieuwe Bond de tienergeneratie aanspreken. Dat kan alleen met een jongere acteur in de hoofdrol. Van de buitenlandse oom naar de vroegrijpe neef die jou stiekem een haaltje van zijn stickie geeft, een slok van zijn biertje. Het is altijd een avontuur als jullie samen zijn. Hij durft en doet dingen waar jij in je jongensbedje alleen maar van droomt. En voor de tienermeisjes: jullie zijn heimelijk verliefd op jullie neef. Daarom hangen er posters van hem op jullie zolderkamertjes. Een killerbody onder dat smetteloze tuxedoshirt; jullie hebben dat allemaal al lang gedeeld op Tiktok.

Voor moeders is de neef oud genoeg om een beschuitje mee te eten. Leuke brutale kop en tegelijkertijd heeft hij ook iets schattigs over zich. Om op te vreten. En hoewel de oude man met zijn uitgezakte lijf zich bij lange na niet kan meten met deze godheid, is de neef de katalysator van alle avonturen die deze veertiger van z’n lang zal ze leven nooit zal beleven. De vrouwen, de auto’s, een potje schieten. Even twee uur verstand op nul, op reis in een fantasie; het ultieme Bond-gevoel.

Het is natuurlijk mijn eigen Bond-fantasie dat het met deze insteek allemaal wel goed komt. Hij zou ook best wat zuiniger aan kunnen doen. In een film die leunt op het verhaal in plaats van op de stunts en locaties in alle uithoeken van onze aardkloot. Een art-house Bond. Die echt niet iedere twee jaar zijn kunstje hoeft te komen vertonen; eens in de vier/vijf is snel genoeg. Zodat de filmmakers tijd en geld steken in de ontwikkeling van het beste verhaal. Het zal een kolfje naar Barbara Broccoli’s hand zijn, dus waarom niet?

Daar is James Bond, met de beste wil van de wereld, niet voor opgericht. Bond is vermaak. Escapisme. Het is het succes van de geheim agent uit de jaren 60 dat hij toegang kreeg tot een uitgeholde vulkaan. Totaal absurd natuurlijk, maar het was de heren Saltzman en Broccoli (en Adam) maar mooi wel gelukt een dergelijk extravagant decor uit de grond te stampen, in een omvang zoals niemand ooit op het witte doek had gezien.

Moet deze luxe daarom, film in film uit, tentoongespreid blijven worden? Na zestig jaar weten we inmiddels toch wel waartoe 007 in staat is? Dat is nu juist waarom die oude mannen naar James Bond toe blijven gaan. Er is er maar één die dat te bieden heeft, de complete mix van ouderwets avontuur en escapisme.

James Bond komt heus wel weer terug, want die superhelden beginnen onderhand ook de keel uit te hangen. Maar heb geduld. De noodzaak om het snel te doen is er niet. Want behalve die oude mannen zit momenteel niemand op hem te wachten…

Ook ‘You Only Live Twice’ eenmalig terug in de bios

De vijfde James Bond-film uit de reeks You Only Live Twice (1967) is toegevoegd aan de speellijst van Koolhovens Keuze. De film wordt op zondag 17 september vertoond in Hanze Art Station in Zwolle. Het aantal filmcolleges over James Bond dat filmmaker Martin Koolhoven in de Nederlandse bioscopen brengt, komt daarmee op twaalf.

Donderdag bijt Koolhoven het spits af met For Your Eyes Only (1981) in Corendon Cinema in Badhoevedorp. Om vanaf dan iedere week ergens in het land een aantal Bond-klassiekers in te leiden met een college.

Hanze Art Station vertoont bovendien op zaterdag 16 september, maar dan zonder Martin Koolhoven, Casino Royale (2006), de eerste James Bond-film met Daniel Craig in de hoofdrol van 007.

Zie hier voor meer informatie over de speellijst van Koolhovens Keuze.

De eerste de beste

Bij gebrek aan officieel nieuws over het nog steeds niet aangekondigde Bond 26, blijft er niets anders over dan speculeren. Ik ga hier geen rollen verdelen of mogelijke plottwisten verklappen, ik wil het hebben over het maken van een goede eerste Bond-film. Eerste Bond-films zijn namelijk altijd goed.

Casino Royale (2006)

Eerst even terug in de tijd.

We tellen tot nu toe zes ‘eerste Bond-films’. Eerste Bond-films zijn de films waarmee een Bond-acteur aftrapte. Van Dr. No met Sean Connery tot en met Casino Royale met Daniel Craig viel een eerste Bond-film nooit tegen.

Dr. No (1962)

On Her Majesty’s Secret Service (1969)

Een fris gezicht in de hoofdrol helpt klaarblijkelijk om het beste in de filmmakers naar boven te brengen. Hoewel de film zelf een feest is om te ervaren, liep Sean Connery er in zijn vijfde, You Only Live Twice, nogal verloren bij. George Lazenby gaf in de film daarop een kwiek element aan de ingezakte Bond mee en zie daar de opleving On Her Majesty’s Secret Service, al moet die verdienste grotendeels worden toegeschreven aan regisseur Peter Hunt.

Een regisseur is dan ook van wereldbelang om een eerste Bond op de rails te krijgen. Voor Live and Let Die, het James Bond-debuut van Roger Moore, werd een ervaren Bond-regisseur ingezet om de nieuwe 007 te introduceren: Guy Hamilton. Hamilton tapte uit het zelfde vaatje als de film daarvoor, maar wist met Moore een fris windje aan de inmiddels tien jaar oude franchise mee te geven. De nieuwe Bond moest in alles net iets anders zijn dan zijn voorganger, en daarmee lukte het deze 007 een geheel eigen flair aan het filmpersonage mee te geven. Roger Moore hield het uiteindelijk twaalf jaar en zeven films vol. Chapeau.

Live and Let Die (1973)

The Living Daylights (1987)

Het werd halverwege de jaren 80 hoog tijd voor een nieuwe impuls. Geheel over een andere boeg met de verbeten kaken van Timothy Dalton, mocht oudgediende John Glen zijn vierde Bond-film inblikken. Ook The Living Daylights is een debuutfilm om trots op te zijn. Deze Bond had ons toch zeker tot 1993 genoeg te vertellen.

Dat het anders liep, valt tot vandaag de dag te betreuren. Wat wel weer positief uitpakte was het vervolg dat halverwege jaren 90 werd ingezet. GoldenEye van een verse Martin Campbell met een sinds lange tijd klaargestoomde Pierce Brosnan bleek een gouden combinatie. Het lukte deze Bond de eerder doodverklaarde franchise het nieuwe millennium in te loodsen. Toch bleef zijn eersteling zijn beste en liep het vanaf daar rechtstreeks een IJslandse afvoerput in.

GoldenEye (1995)

Niet getreurd, aan de kassa was deze twintigste rolprent in precies veertig jaar tijd een regelrechte hit. Hoe dan ook moest deze Bond opzouten, alsof hij er iets aan kon doen dat de serie was verworden tot Robocop meets Airplane. Voordeel was wel dat we weer een nieuwe frontman kregen en Martin Campbell opnieuw zijn kunstje mocht vertonen.

Casino Royale sloeg in als een bom en de in de media verguisde bokser Daniel Craig wist de harten van een groot deel van het publiek te veroveren. Het was Martin Campbell opnieuw gelukt, maar nog belangrijker Barbara Broccoli, die voor het eerst in haar loopbaan te maken kreeg met een nieuwe posterboy en tegen alle wetten in goed had gegokt. Hier kon ze nog jaren mee voort.

En zo geschiedde. Craig bleef inderdaad nog beter kleven dan Roger Moore; het aantal films daarentegen liet te wensen over. Iets met kwantiteit en kwaliteit, zo je wilt.

Belanden we na deze hapsnapgeschiedenisles in het heden, waar opnieuw moet worden bekeken welke richting de spion op moet gaan. De hoeveelheid voorgangers met allemaal hun eigen kwaliteiten, maakt het natuurlijk steeds ingewikkelder om nog iets nieuws aan de rol toe te voegen. Vandaar dit gratis advies:

Stel je voor dat je een debuutfilm als Casino Royale moet overklassen, dat moet niet het doel zijn. Je focus moet liggen op het maken van een goede film.

Zorg voor een uitmuntende stunt waar je in de aanloop lekker mee kunt pochen. Zie de laatste Mission: Impossible. Hoe vaak hebben we Tom Cruise op zijn brommer niet van een klif af zien zeilen? Het maakt daarbij niet eens uit dat Pierce Brosnan dit ruim 25 jaar daarvoor ook al had gedaan als James Bond. Nee hoor, Tom Cruise leent een handvol elementen uit de Bond-films en doet dat niet eens stiekem. Zelfs gehandboeid een achtervolging inzetten in een even zo geel kutautootje als een andere James Bond meer dan veertig jaar geleden. Het kan allemaal.

Waar is de tijd gebleven dat Michael G. Wilson in een vliegtuig een magazine las? Hoe hij daar een skiër van een berg af zag sjezen, hij Rick Sylvester contacteerde en er een verhaaltje omheen verzon. Voilà, een hoogtepunt aan het rijke Bond-oeuvre toegevoegd. Dus geef die man een leesmap mee en wat airmiles cadeau, heeft-ie tenminste ook weer wat te doen.

James Bond mag met regisseurs als Sam Mendes en Marc Forster best een beetje chic proberen te doen, arthouse wordt het nooit. Mendes had het twee keer goed in de vingers. Zeker met het uitzonderlijk kwalitatieve Skyfall. Maar ook met Spectre, dat ik recentelijk met veel genoegen nog eens heb teruggezien. Een film die de laatste jaren in aanzien is gestegen, want de luchtigheid en coolness die Mendes daar aan het personage James Bond teruggeeft, werd node gemist (en was Bond in de film daarop ook weer verleerd).

Die relaxte, speelse houding, is wat ik graag terugzie. Het plezier in het maken, het plezier in het spelen. Bond hoeft geen prijzen te winnen, Bond moet films afleveren. Laat eigenzinnige regisseurs als Christopher Nolan en Denis Villeneuve lekker hun eigen ingewikkelde ding doen. Nolan heeft aangegeven dat Barbara Broccoli bij hem kan aankloppen als ze hem nodig heeft. Bedankt voor het aanbod, maar we hebben je niet nodig. Zitten we straks opgescheept met een James Bond die verdwaald raakt in een wormhole en daar drie films later pas uitkomt. Nee bedankt. Geef ons maar weer eens plat Bond-vermaak. Met een gunbarrel, een gave stunt, een dikke kar, een lekkere stoeipoes en een lelijke boef. En een vette soundtrack van David Arnold niet te vergeten.

Om te zien hoe het ook alweer moet, vertoont Martin Koolhoven vanaf 7 september een reeks klassieke Bond-films in de vaderlandse bioscopen. Niet om te imponeren, maar om te inspireren. Inclusief de eerste Bond-films Dr. No, On Her Majesty’s Secret Service, Live and Let Die, The Living Daylights en GoldenEye. Bond op het grote doek: gaat dat zien!

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

‘This Heart Can’t Break’

De nooit uitgebrachte James Bond-song van Amy Winehouse was getiteld This Heart Can’t Break en het klonk fantastisch. Althans, dat is wat Ricky Wilson, frontman van Kaiser Chiefs beweert.

Amy Winehouse was in 2008 inderdaad betrokken bij de titelsong van de toen nieuwste Bond-film Quantum of Solace. Samen met haar producent Mark Ronson en James Bond-filmcomponist David Arnold werkte ze aan ideeën voor het nummer. Het kwam alleen niet van de grond wegens bekende problemen rond Winehouse’ gezondheid.

Ricky Wilson zegt in zijn radioprogramma Drivetime dat hij het nummer This Heart Can’t Break heeft gehoord. Volgens Jon Burlingames The Music of James Bond zou dit niet kunnen, aangezien Arnold in het boek aangeeft dat er geen melodie was, enkel een aantal akkoorden. In het voorjaar van 2008 was het wachten op Winehouse die met een tekst en een titel zou komen, zover kwam het echter nooit.

Wilson hoopt dat het nummer, dat volgens hem ‘incredible’ was, ooit nog wordt uitgebracht. Als het inderdaad zo’n fantastische song is, of in ieder geval wat daarvan af was, dan kunnen Mark Ronson en David Arnold dit beter bewaren voor Bond 26.

Ricky Wilson reveals details of Amy Winehouse's ‘magnificent’ unreleased Bond theme 🎶#RickyWilson #AmyWinehouse #JamesBond @Rickontour @amywinehouse https://t.co/tO5QrS15Kk

— Virgin Radio UK (@VirginRadioUK) August 23, 2023

Uiteindelijk viel de eer te beurt aan Jack White en Alicia Keys om het eerste (en enige) Bond-duet op te nemen. Voor David Arnold was Quantum of Solace voorlopig de laatste keer dat hij aan een Bond-film meewerkte. Amy Winehouse overleed drie jaar later op 27-jarige leeftijd zonder Bond-song achter haar naam.

David Dastmalchian wil een Bond-boef spelen

Oproep aan Bond-producenten

De Amerikaanse acteur David Dastmalchian wil dolgraag de rol van Bond-schurk spelen. Dat zegt hij in een interview met /Film. „Ik denk dat er niemand is die Bond zo tot het uiterste van zijn kunnen kan drijven als ik.”

Het is een open oproep aan de producenten van de James Bond-films: „Ik kan niet wachten tot ze dit lezen”, zegt Dastmalchian tegen de interviewer. „En als ik ooit die rol krijg, dan ben ik je tien procent verschuldigd.”

David Dastmalchian is sinds vorige week te zien in de horrorfilm The Last Voyage of the Demeter. Een film die inzoomt op de overtocht die Dracula naar Engeland maakte. Aan boord van de Demeter breekt de hel los als blijkt dat het schip een duivelachtige vracht vervoert.

De acteur heeft nog geen contact gehad met de makers achter de Bond-films; momenteel zijn er geen concrete filmplannen bekend over Bond 26. „Het begint hier”, aldus Dastmalchian in /Film tegen de mensen van Eon Productions. „Dus wie dit ook leest, beschouw het als een teken. Jullie lezen deze regels op het moment dat je nadenkt over de toekomst van de franchise. Geloof me als ik zeg dat ik iets kan betekenen als vijand van Bond, ook al wordt hij of zij gespeeld op een manier die we nog niet eerder zagen, want dat is wat jullie iedere keer weer proberen te bereiken.”

David Dastmalchian was eerder te zien in onder meer Oppenheimer, Dune, Blade Runner 2049, Prisoners, The Dark Knight en de Ant-Man-films.

Honderd jaar Julius W. Harris

Toen regisseur Guy Hamilton aan Julius W. Harris vroeg welk speciaal gereedschap hij wilde gebruiken om het James Bond lastig te maken, opperde de acteur een stalen haak. Eerder was daar al Dr. No met zijn metalen handen en Oddjob met zijn ijzersterke bolhoed. Tee Hee paste prima in de dat rijtje. Later voegden Jaws zich tot dat illustere rijtje en meer recentelijk Mr. Hinx met zijn glinsterende duimen.

Het is vandaag de honderdste geboortedag van Julius Harris. De acteur gaf gestalte aan Tee Hee, de handlanger van slechterik Dr. Kananga in Roger Moores eerste James Bond-film Live and Let Die uit 1973. Met zijn grijper en zijn sardonische lach wist Harris een gedenkwaardige Bond-schurk neer te zetten.

Julius W. Harris overleed in 2004 op 81-jarige leeftijd. Een eerbetoon:

Talkshowhost Michael Parkinson (88) overleden

De man die alle Bond-acteurs te spreken kreeg

De Britse talkshowhost Sir Michael Parkinson is gisteren op 88-jarige leeftijd overleden. Tijdens zijn lange televisiecarrière kreeg Parkinson alle James Bond-acteurs te spreken. Hierbij een impressie:

Nieuw boek over Bond-vrouwen door Jeff Marshall

Van de hand van illustrator Jeff Marshall verschijnt volgende maand het boek Beauty of Bond, een rijk geïllustreerd werk met 55 unieke tekeningen van de vrouwen uit de James Bond-films. Het boek telt 120 pagina’s met teksten van Simon Firth.

Het boek is te bestellen als hardcover en paperback. Voor meer informatie over het boek en pre-orders, klik hier. Beauty of Bond verschijnt op 7 september.

Never say no to adventures

Hoewel globetrotter James Bond over de hele wereld de mooiste plekken bezocht, heeft hij zijn snuit op veel meer mooie locaties nooit laten zien. Zo begon ik een week geleden mijn Europatour van Amsterdam naar eindbestemming Rome, met stops in Straatsburg, Stresa, Bologna en Assisi. Plaatsen die niet zouden misstaan in een Bond-film.

Bologna

In tegenstelling tot onze held heb ik zelf de avontuurlijke instelling van een piepkuiken. Rijdend over de autoroute, autobahn en autostrada, met uitzicht over eindeloze bergtoppen, spoken twee uitspraken dikwijls door mijn hoofd: ‘I’m not a good traveller’, aldus George Lazenby vermomd als Sir Hilary Bray als hij in Lauterbrunnen de trein uitstapt. Denk daar een dikke overjas met dito hoedje bij en dat ben ik.

On Her Majesty’s Secret Service (1969)

Aan een andere uitspraak heb ik meer houvast: ‘Never say no to adventures, always say yes. Otherwise you’ll lead a very dull life’. Een tegeltjeswijsheid van Ian Fleming. En als je eenmaal in de auto zit en er geen weg terug is, dan kun je nog zo hard roepen dat je de achtbaan niet in wil, de kar is toch al vetrokken. In dat geval: probeer er maar van te genieten. Dat probeer is dus ook.

Natuurlijk had ik ook liever even gestopt bij Crans-Montana, daar waar Roger Moore woonde en zijn laatste adem uitblies. Ik heb de wegbewijzering naar het Zwitserse bergdorp wél gezien. Met plezier had ik de Schilthorn weer eens beklommen, een duik genomen van de Verzasca-dam of de Furkapas bereden. Maar het ligt allemaal niet exact op de route en een beetje relaxen tijdens urenlange autoritten is nu eenmaal meer vakantie dan omrijden naar al die iconische locaties; bovendien hadden we niet de minste uitvalsbases gekozen om te overnachten. Dus verkoos ik de jacuzzi boven de Bond-locaties — een jacuzzi is een Bond-locatie op zich.

De James Bond Straße op de Furkapas

Om niemand te vermoeien met een compleet reisverslag, beperk ik mij tot het avontuur in Bologna. De stad in het noorden van Italië met zijn statige Piazza Maggiore, de stad waar zelfbenoemd Bondologist Umberto Eco decennialang semiotiek doceerde; nog geen week eerder werd op het beroemde stadsplein mijn lievelingsfilm Il nome della rosa vertoond. Ik bedoel maar, wat een toplocatie.

The Name of the Rose op Piazza Maggiore

Zonder ontheffing kom je Bologna niet binnen met de auto, al rijd je nog zo’n klassieke Z3. De parkeergarages bevinden zich echter grotendeels bínnen het omheinde stadscentrum, aldus mijn reisgenote en tevens minder competente navigator. Ze was tijdens het boeken even vergeten dat we met de auto gingen, dus leek haar een stulpje MIDDEN IN het stadshart wel gepast. De hele wereld en zijn mallemoer bij elkaar gevloekt, komt zij tot de conclusie dat dat misschien niet zo’n handig zet was. Je meent het…

Na vele rondjes buiten Bologna, en mijn suggestie om na een halve dag rijden dan maar een ander hotel te boeken, rijden we om negen uur ’s avonds per ongeluk een parkeergarage binnen. Vanaf daar is het zeker nog twintig minuten lopen naar ons verblijfsadres. Maar we moeten de auto érgens kwijt, veel andere opties zijn er niet.

Onze blazen staan inmiddels aardig op knappen. De herencabine bij de parking is echter defect en de deur naar het damestoilet gaat voor het gemak niet open, al proberen we nog zo hard met de QR-code op onze parkeerticket. De ene vaffanculo na de andere merde zit er niets anders op dan immer geradeaus naar de bed and breakfast te lopen. Met de rolkoffers en rugzakken achter ons aan belanden we in het avondgedruis van Bologna.

Met de pas er stevig in en de blik oneindig op de telefoonnavigatie, komt de stad op mij over als Istanboel zestig jaar geleden in From Russia with Love. Prachtig, in de film, maar op dit moment tamelijk nutteloos als je redelijk ver van huis bent, verdwaald, en je vooral moe bent, bezweet, hongerig en hoge nood hebt. Aan het eind van een lange, lange galerij, moet daar het juiste adres zijn.

From Russia with Love (1963)

Daar is dus níet het juiste adres. Hier dan, een aantal panden verderop? Waarom geeft de boekingssite deze straat dan op? De pdf er maar eens bij pakken die we eerder die avond hadden ontvangen. Ah, daar staat een andere straat vermeld, gelukkig om de hoek, tussen de UniCredit Banca en Elena Mirò, een imposant stalen poortdeur met een drietal keypads. In de middelste moeten we een code intoetsen. Klik, de poort gaat los. Tot dan toe ziet ons avontuur er veelbelovend uit.

Daarna volgens de pdf de grote lege hal door. Overdag zou dit een winkelpassage moeten voorstellen, zo in de avond, in het zachte gele lichtschijnsel, een spookachtige Grand Bazaar; From Russia with Love laat mij maar niet los. Bij de Feltrinelli-boekwinkel de volgende gang in en daar is dan weer een hekwerk met drie keypads. Opnieuw de middelste van het trio met hetzelfde nummer (super makkelijk,1379#, ik weet het nog uit m’n hoofd) en daar met de trap, of de lift, naar de derde etage. Daar aangekomen, op nummer 9, daar zou dan ons bedje staan. En een toiletpot.

Bepakt en bezakt de kleine vierkante lift binnen. „Jij had toch op de knop gedrukt?” Tergend langzaam verschijnt daar dan inderdaad de 1 in het display, en zo nog twee etages. Onze lonten zijn inmiddels kort en opgebrand. Hortend en stotend met de bagage de krappe lift uit naar een hooggelegen buitenplaatsje, de volgende deur moet ons leiden naar kamer nummer 9.

En nu? Een sleutelkluisje naast de deur, maar nergens in onze correspondentie een viercijferig nummer. Hoe moeilijk kan het zijn om dáár de sleutel in te hangen? Terug naar de pdf, misschien hadden we iets over het hoofd gezien. Een tekening met foto’s vol pijlen naar een hal en een metalen ladekastje, waar in de bovenste lade onze sleutelbos moet liggen, terwijl er naast de deur goddomme een sleutelkluisje hangt!

Volgens de foto’s moet zich aan het einde van de hal een soort wachtruimte bevinden. Er is hier beslist geen wachtruimte en al helemaal geen metalen ladekastje. „Ik trap die deur in!” Dat is mijn gillende navigatiesysteem. Ik bestudeer de pdf nog maar eens, wat nog een hele opgave is als om je heen iemand een oorlog tegen de duvel en z’n ouwe moer is begonnen.

Aha, bij de lift eerst línksaf. „Ik zet geen stap meer!” Aldus de foeterende furie. Ik terug naar lift, daar een andere gang in, links en rechts deuren en daar, in het donker, enigszins herkenbaar van de pdf, een wachtruimte met inderdaad een metalen ladekast met in de bovenste lade, je gelooft het bijna niet, een sleutelbos! Hoera!

Razendsnel terug, zo blij als een kind, ik heb hem gevonden! Sleutel één. Die past niet. Sleutel twee? Ook niet. Sleutel drie dan? Nee hoor. De laatste? Ik dacht het niet…

Te midden van alle bagage zakt mijn hoopje ellende huilend in elkaar, ik kijk dom naar de sleutelbos, de sleutelbos zwijgt. Plots gaat de deur van kamer 9 open. Een vriendelijke meisjesmevrouw vraagt zich af wat al dat kabaal op de gang betekent. Maar dat is onze kamer! Zij was kort geleden ook gearriveerd, en ook zij vond het niet makkelijk om de sleutel te verkrijgen. Als we willen kunnen we bij haar in de kamer wachten, zij is toch op haar laptop aan het werk. Maar dit is toch onze kamer? Of ik op zijn minst van de wc gebruik mag maken.

Op een lege blaas is het tegen half elf ’s avonds toch prettiger puzzelen. Zeker als de honger, transpiratie en vermoeidheid toeneemt. Een telefoonpoging naar de verhuurder. Geen gehoor. Via Whatsapp. Daar reageert iemand. „Pronto. Er zit iemand op onze kamer. Hallo? Hallo! Opgehangen.” „Dat meen je niet?” „Ik zweer het! Ik ga de politie bellen!”

Nog een keer die pdf erbij. Hou je vast: we moeten met deze sleutelbos naar een ánder gebouw, deze sleutel is voor het hek, deze is voor de voordeur, deze is voor… De DaVinci Code is er godverdomme niks bij!

„Ga jij alsjeblieft, ik kan echt niet meer.” „Geef me een slok water en een kus en ik hoop dat we elkaar weer terugvinden. Let goed op mijn tas, want daar zit mijn geld en mijn paspoort in. Arrivederci.”

Bologna

Ik naar beneden, met de trap, want die trage lift blijft ongetwijfeld hangen, het hekwerk door, terug de verlaten winkelpassage in. Alles doemt nog duivelachtiger op nu ik daar alleen ben. Zo klein in die enorme hal. De passage ligt in een T-vorm. Aan de uiteinden daarvan kolossale stalen poortdeuren; degene waardoor wij de hal binnen waren gekomen, en twee naar… geen idee. Volgens de route op mijn telefoon leiden die andere twee sneller naar het andere gebouw, het gebouw waar onze sleutel moet liggen. Maar welke sleutel van de bos ik ook op welke poortdeur probeer, geen ervan wil open. Zelfs degene waardoor wij naar binnenkwamen krijg ik met geen mogelijkheid in beweging. We zitten hier gevangen…

Diepe zucht. Oké, de pdf, ik móet iets over het hoofd hebben gezien. Zoals de eerste regel. De eerste regel? ‘To retrieve the set of keys you need to enter the third floor of the building next to us, where we have access to another guest house.’ Another guest house? Next to us? Third floor? Slik. Ik houd de sleutels naar ons appartement al die tijd in mijn hand!

En zo gebeurde het dat wij nog vóór middernacht, compleet gesloopt, een prachtige ruimte in Bologna betraden. Met een toilet en een douche en een heerlijk bed. En de stad? Die hoop ik dan maar in de volgende Bond-film te zien. Het scenario voor dat avontuur heeft u zojuist gelezen…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Zicht Judi Dench verder achteruit

Maar van stoppen wil zij niets weten

Judi Dench lijdt al jaren aan een ziekte waardoor haar zicht verslechtert. Haar ziekte bevindt zich inmiddels in een vergevorderd stadium, vertelt de 88-jarige actrice aan The Sunday Mirror. Hierdoor wordt het lastiger om te acteren.

Dench lijdt sinds 2012 aan het door ouderdom veroorzaakte maculadegeneratie, een erfelijke ziekte waar haar moeder ook last van had. „Ik kan geen teksten meer lezen. Dus het werk op de set wordt steeds moeilijker”, vertelt de Britse actrice.

Dat geldt ook voor het lezen van scripts, waardoor het lastiger wordt om teksten uit haar hoofd te leren. „Zeker wanneer ik een redelijk grote rol heb. Maar ik heb er vrede mee. Ik heb een fotografisch geheugen en ook vrienden helpen me om de tekst te leren.”

Voor Dench is dit geen reden om met pensioen te gaan. „Ondanks alles probeer ik zo veel te werken als ik kan”, zegt de Britse. „Ik heb namelijk een enorm grote angst voor saaiheid. Ik heb ook een tatoeage met de tekst ‘carpe diem’. Een motto dat iedereen zou moeten hebben.”

Dench was eerder al open over haar ziekte. Zo vertelde ze er in 2021 uitgebreid over tijdens een evenement van de Vision Foundation.

De actrice is bekend van rollen in Shakespeare in Love en Notes on a Scandal. Voor eerstgenoemde film won Dench een Oscar. Bij het grote publiek is ze vooral bekend als M, de baas van James Bond. Die rol speelde ze in acht Bond-films.

Bron: NU.nl

‘A Spy Like Me’: deel twee uit ‘Double-O’-trilogie

Deel twee uit de Double-O-trilogie van Kim Sherwood krijgt de titel A Spy Like Me. Dat maakte de auteur vandaag bekend via social media. Eerder verscheen van Sherwood Double Or Nothing, een verhaal over de zoektocht naar James Bond.

In het nieuwe boek lijkt die zoektocht te worden voortgezet: ‘Six days. Three agents. One chance to find James Bond.’

Double Or Nothing kwam vorig jaar uit en verscheen in een Nederlandse vertaling bij HarperCollins Holland. A Spy Like Me is verkrijgbaar vanaf 25 april 2024.

Fans zijn klaar met sterfscènes Sean Bean

Sean Bean staat erom bekend dat de personages die hij speelt het einde van een serie of film vaak niet levend halen. De acteur is al voor de 25e keer gestorven op het scherm. Fans van Sean Bean zijn er klaar mee.

Let op: dit artikel kan spoilers van Sean Bean-titels bevatten.

Op sociale media stromen de verontwaardigde reacties binnen, nu het personage van Bean in de serie World On Fire ook is overleden. Ze willen de serie niet meer verder kijken en vinden het oneerlijk dat personages van de acteur vaak vroegtijdig aan hun einde komen.

Na eerdere sterfscènes van Bean werden er zelfs petities gestart om de acteur in volgende projecten in leven te houden. De Brit heeft namelijk heel wat bekende sterfscènes gespeeld. Zo vonden zijn personages in The Lord of the Rings, Game of Thrones en de James Bond-film GoldenEye de dood.

In het BBC-drama World On Fire speelt hij Douglas Bennett. Dit personage overleefde het eerste seizoen, maar komt om het leven in de eerste aflevering van seizoen twee. Hij wordt gedood als de Duitsers een bom op Manchester werpen.

Het is de 25e keer dat Bean aan zijn einde komt in een serie of film. Bean liet eerder al eens weten dat hij een tijdje geen personage dat overlijdt wilde spelen, omdat het te voorspelbaar werd.

In een recent interview met RadioTimes zei hij dat het overlijden van Boromir in The Lord of the Rings een van zijn favoriete sterfgevallen is. „Zijn dood was heroïsch en triomfantelijk.”

Bron: NU.nl

Podcast over songteksten Paul McCartney

Inclusief ‘Live and Let Die’

Paul McCartney maakt een eigen podcast, die komend najaar te beluisteren is. In McCartney: A Life in Lyrics deelt de 81-jarige zanger de verhalen achter de songteksten van nummers die hij heeft uitgebracht.
Volgens muziekblad Rolling Stone gaat het om twaalf afleveringen. Die zijn vanaf 20 september wekelijks te beluisteren via de bekende platforms.

In elke aflevering praat McCartney met dichter Paul Muldoon over een ander nummer. Het gaat om nummers die de zanger solo én met de groepen The Beatles en Wings heeft uitgebracht. Onder meer Eleanor Rigby, Let It Be en Live and Let Die komen voorbij.

 

McCartney bracht in 2021 al een verzameling van zijn songteksten uit in boekvorm. Van dat boek, getiteld The Lyrics: 1956 to the Present, komt in november een geüpdatete versie met bonusmateriaal uit.

Bron: NU.nl

Bond-attributen van Roger Moore geveild

Voorwerpen uit de persoonlijke collectie van oud-James Bond Roger Moore komen dit najaar onder de hamer. Veilinghuis Bonhams in Londen veilt op 4 oktober verschillende spullen van Moore. Dat meldt onder meer De Telegraaf vandaag.

Tot de topstukken van de veiling behoren twee kostuums die gebruikt werden in de Bond-films Octopussy (1983) en A View to a Kill (1985). Beide pakken moeten naar verwachting 20 tot 30 duizend pond (23 tot 34 duizend euro) opleveren. Eenzelfde prijs wordt verwacht voor een speciaal horloge voor het 50-jarig jubileum van James Bond.

Een ander opvallend voorwerp is een gedenkplaat voor de ster van Moore op de Hollywood Walk of fame, die in oktober 2007 werd onthuld.

In totaal worden 180 voorwerpen aangeboden door de familie van de acteur. Een deel van de opbrengst gaat naar Unicef. Moore was naast zijn werk als acteur lange tijd ambassadeur van de kinderrechtenorganisatie van de Verenigde Naties.

Roger Moore overleed in mei 2017 op 89-jarige leeftijd. Hij speelde van 1973 tot en met 1985 zeven maal de rol van James Bond.

Eigen munt voor Dame Shirley Bassey

Dame Shirley Bassey (86) heeft eigen munt gekregen. De drievoudig James Bond-titelsongzangeres zit dit jaar zeventig jaar in het vak. De munt bevat een beeltenis van Bassey met de teksten Goldfinger, Diamonds Are Forever en Moonraker, haar drie Bond-songs. Aan de andere kant van de munt prijkt de nieuwe Britse koning Charles III.

Een nieuwe 007 is veel interessanter dan een oude

Ondanks dat het merk James Bond momenteel op sterven na dood is, of volgens sommigen simpelweg morsdood, gloort er hoop aan de horizon met de komst van een nieuwe acteur in de hoofdrol. Want ja, die gaat er komen. Al duurt het tien jaar, James Bond zal worden gereanimeerd. Met die nieuwe man genereert het merk James Bond bakken aan publiciteit. Dat is hard nodig.

Er is geen filmpersonage dat zoveel stof doet opwaaien als James Bond. David Corenswet... Iemand? Vingers graag. Nou, dat is dus de nieuwe Superman. Maar who cares? Super- of Batman, het is leuk voor de die hard fan, maar een beetje serieus nieuwsprogramma maakt zich er niet belachelijk mee. Het is immers puur entertainment.

James Bond is dat ook, en toch is James Bond meer dan dat. James Bond weet de nieuwsbulletins overal ter wereld te bereiken. Als cultureel fenomeen van zestig plus zit hij namelijk veel dieper in het collectieve geheugen van de gemiddelde bioscoopbezoeker gebakken. Al kan het nooit lang meer duren voordat Bond enkel nog wordt herinnerd door de Alzheimergeneratie.

Daarom is het van belang dat James Bond zich binnenkort opnieuw introduceert. Ook om al die schapenkoppen die blaten dat Bond dood is, en daarom dat er geen nieuwe film kan komen, te laten zien dat het maar een sprookje is.

De introductie van de nieuwe James Bond en daarmee de heropleving van het merk, belooft een spetterend spektakel te worden dat niemand mag missen en ook niemand zál missen. Dit keer niet de fout in met een zwemvest over de Thames, maar met een parachute langs de Big Ben. Die nieuwe nul-nul-zeven heeft de juist branie en spot om een speelse draai aan de rol te geven. Hij heeft zin in de job en belooft de productie serieus te nemen, maar niet het personage. Zo je wilt de nieuwe Roger Moore.

Neem als voorbeeld de introductie van Gustav Graves in Die Another Day (2002)

Op dit moment, en dat al sinds geruime tijd, piekert Barbara Broccoli zich suf welke kant ze op moet met het merk dat wijlen haar vader groot heeft gemaakt. Ze heeft inmiddels haar lievelingsfilms waar geen hond op zit te wachten kunnen maken, hoog tijd om de kas te spekken met een kraker in de vorm van een Bond-film, daar waar generaties smachtend naar uitkijken. Kwestie van iets voor je medemens terugdoen. Wij beloven oprecht dat we komen kijken, met busladingen tegelijk.

En ja, als je daar geen zin in hebt, dan verkoop je de boel maar. Lijkt me tegelijkertijd ook eng, heel eng eerlijk gezegd. Zo dadelijk belandt Bond in handen van Disney en mag de nieuwe 007 op wereldreis in een groen gestoffeerde studio.

Dat het anders gaat worden dan de vorige films, dat mag duidelijk zijn. En daar zijn we eerlijk gezegd ook wel aan toe. Of we mogen hopen op een heropleving van de oude frequentie met om het jaar een film — hopen mag altijd natuurlijk, maar of het realistisch is? Wil Bond een nieuw publiek aan zich binden, dan is het opschroeven van de verschijningsdata onvermijdelijk, net zoals de Marvels doen.

Barbara Broccoli hier nog met de oude Roger Moore in 2003

Zo’n nieuwe gozer is daar uiterst geschikt voor. Het is een oudere neef die je stiekem een haaltje van zijn sigaret geeft en je op het erf van opa en oma een rondje op zijn brommer laat rijden. Iemand die de wereld verkent en jij bent daar getuige van. Iemand waar je tegenop kijkt: zo wil ik ook worden.

Anders dan al die ooms en opa’s die hem voorgingen, daar kun je je niet mee vergelijken. Vandaar dat een nieuwe Bond veel interessanter is dan een oude. Die nieuwe begrijpt jou tenminste en doet de dingen die jij ook zou willen. Hij beleeft de avonturen waar jij van droomt, in verre landen op hagelwitte stranden. Het gevaar op de loer, dat moet, en dat wil je ook voor de adrenalinestoot, daarbuiten is het vooral genieten van... vul zelf maar in.

Giet daar het sausje nul-nul-zeven overheen door de muziek, de tuxedo en de andere standaardingrediënten en de doorgewinterde kijker krijgt zijn Bond-film waar hij zo van houdt. En hé, Barbara, je kunt nooit iedereen tevreden stellen. Het is nu van belang dat je de juiste man aan de haak slaat zodat je een nieuwe film aan kunt kondigen. Want wie het ook wordt, uiteindelijk staat het eindproduct voorop: ein-de-lijk een nieuwe film.

Wat dacht je van 5 oktober aanstaande voor de grote onthulling? Hebben we een deal?

Long time no see

Bond-girl Daniela Bianchi was zaterdag 1 juli te gast op de eerste editie van het Conero Film Festival. Het was lang geleden dat we een glimp van de inmiddels 81-jarige oud-actrice zagen. Nog immer is de Italiaanse een charmante verschijning en onmiskenbaar dezelfde als de Bond-girl uit From Russia with Love, dit jaar zestig jaar geleden.

Daniela Bianchi at the Conero Film Festival 2023 #FromRussiaWithLove #60YearsOfBond pic.twitter.com/qqrRyi8pmI

— Bond Blog (@bondblog) July 4, 2023

Hoyte van Hoytema te gast bij ‘Zomergasten’

De Nederlands-Zweedse cinematograaf Hoyte van Hoytema is dit jaar te gast in het VPRO-programma Zomergasten. Van Hoytema was director of photography van de Christopher Nolan-films Tenet, Dunkirk, Interstellar en meest recent Oppenheimer. In 2015 draaide hij de 24e James Bond-film Spectre.

Hoyte van Hoytema en regisseur Sam Mendes op de set van Spectre in Mexico-Stad

De presentatie van het avondvullende interviewprogramma is dit jaar voor het eerst in handen van Theo Maassen. Via de website van Zomergasten laat Maassen weten: „Toen ik wist dat ik Zomergasten ging presenteren, was er een naam die ik onmiddellijk riep: Hoyte van Hoytema. Ik hoop dat ik een professionele afstand kan bewaren, want ik ben fanboy. Bij veel van mijn lievelingsfilms stond hij achter de camera. Hij heeft nog nooit een film in Nederland gedraaid, maar ik ben vereerd dat hij speciaal voor ons toch even terugkeert.”

In 1997 was Van Hoytema clapper loader van de Nederlandse film All Stars van Jean van de Velde.

De uitzending van Zomergasten met Hoyte van Hoytema is op 30 juli om 20:15 uur op NPO 2.

Steenwijk

Of hij er al aan had gedacht om Jeroen Krabbé te vragen. Aardige man, maar nee, niet aan gedacht. Bovendien, gaat Martin Koolhoven verder: „We rijden wel terug, we rijden alleen niet heen. We zijn daar al in de buurt.” Geen probleem, geef ik aan, ik wel hem best ophalen. „Meen je dat?” In dat geval: „Check eerst of hij überhaupt wel kan.”

De laatste maanden heb ik regelmatig contact met Martin Koolhoven. De regisseur gaat vanaf september de Nederlandse bioscopen langs met James Bond-colleges. En als dat net zo leuk wordt als het voorproefje dat hij in april gaf met Goldfinger, wordt dat smullen. Een uur, anderhalf uur lullen over Bond, in interactie met het publiek en na een korte pauze de hoofdfilm; een Bond-klassieker. Waarna je Koolhoven na afloop ook nog aan de bioscoopbar kunt treffen om verder te kletsen. Want hij blijft er de hele voorstelling bijzitten om zo nu en dan door de film heen te roepen.

Op deze manier brengt het programma Koolhovens Keuze elf Bond-films eenmalig terug in de bioscoop. Bond blijft toch een cinema-ervaring, hoe vaak je de film thuis al hebt gezien. De mogelijkheid om je favoriete Bond-films op het witte doek te aanschouwen, is een must voor de liefhebber.

Onlangs vertoonde Koolhoven de film Karakter in bijzijn van hoofdrolspeler Fedja van Huêt; in september is filmproducent Dave Schram aanwezig bij het Vlaamse epos Daens. Zodoende dacht ik: dan mag Jeroen Krabbé niet ontbreken als Martin Koolhoven The Living Daylights vertoont.

Jeroen Krabbé is mijn held. Dat was hij al voordat ik hem in 2012 ontmoette. Iedereen die aan een James Bond-film heeft meegewerkt is een held, maar als Nederlander net iets meer. Het is niet veel Nederlanders gegeven in een Bond-film op te treden. We tellen er in totaal vier met een rol, twee daarvan een significante, en één daarvan als belangrijkste tegenstander, die dus samen met de Bond-acteur en diens verovering de pers te woord mag staan. Joe Don Baker was op die persbijeenkomsten nergens te bekennen (dit voor degenen die Brad Whitaker als hoofdboef van de film denken te zien).

In 2012 werkte ik als regisseur en redacteur aan een aantal radioprogramma’s van de NTR. Dat jaar markeerde 50 jaar James Bond en 25 jaar The Living Daylights, dus ja, ik moest maar eens een belletje naar Amsterdam plegen. Een belletje waar ik best tegenop zag, omdat ik zomaar oor aan oor met mijn held kon komen te staan.

Omdat ik vreesde te gaan hakkelen aan de telefoon, leek dit mij de beste oplossing: enkele dagen in de vooravond moest ik voor een ander programma in de AKN-studio zijn. Vanaf het NTR-paviljoen op het mediapark, met de auto het kippeneindje naar de AKN (omdat ik daarna altijd meteen naar huis ging), de parkeergarage in, trap op langs de receptie en gelijk door naar de redactieruimte waar ik de juiste muzieknummers en bumpers in het Avid-systeem moest slepen. Ik kwam daar toch altijd enigszins gehaast aan. Mooi. Dat leek mij de beste dekmantel om gelijk even te bellen.

En zo belde ik al hijgend naar het vaste nummer in Amsterdam en na een aantal keren overgaan werd de telefoon opgenomen. Geen naam, alleen een vriendelijk ‘Hallo’. Dat was hem. General Koskov in hoogst eigen persoon, zomaar op een dinsdagavond. Of ik hem even mocht storen. Dat mocht.

Na een kort gesprek had ik het e-mailadres van mijn held ontfutseld. „Waar slaat dat op?”, vroeg ik oprecht toen ik het noteerde. „Dat leg ik nog wel een keer uit”, was zijn respons. Ik zou hem een aantal beschikbare data toesturen en hij zou kijken of daar een geschikte tussen zat. Het hele gesprek had niet veel langer dan een paar minuten geduurd, maar ik had beet, ik had gewoon met mijn held gesproken! Ik glom van trots.

Mijn uitnodiging per e-mail volgde de dag erna. Daar moest ik echt even voor gaan zitten, ik moest immers tactisch te werk gaan. Natuurlijk mocht, nee móest hij weten van mijn jarenlange Bond-liefde en van mijn Bond Blog. De mail moest ook zakelijk zijn, want hij moest weten niet met een geobsedeerde fan te maken te hebben. Van mij hoefde hij niets anders te vrezen dan waardering.

En toen. Toen hoorde ik niets…

Zo stom, ik had natuurlijk een verkeerd e-mailadres genoteerd. Het klonk al zo vreemd. Dan moest ik hem na het weekend nogmaals schoorvoetend opbellen dat ik het fout had opgeschreven. Wat was ik toch een amateur.

Op zondagavond checkte ik nogmaals mijn werkmail. Ik durfde bijna niet te hopen. Stond daar toch zijn naam! Een alleraardigste reactie met een datum waarop hij kon komen. Hij zou mijn website eens bekijken.

Op de dag van de opname stierf ik van de zenuwen. Zo dadelijk zou ik mijn held ontmoeten. Je weet wat ze zeggen over het ontmoeten van helden: niet doen! Een telefoontje van de receptie: onze gast zat te wachten. Ik naar het Net 3-gebouw om hem op te halen.

Daar zat hij rustig op een bankje. Colbertje aan, wit overhemd. Een grote leren tas naast zich. De tas met plakboeken, daar had ik om gevraagd. Een glimlach, een stevige handdruk. Wat voor mij blijkbaar heel belangrijk was, is of hem mocht tutoyeren. Het was het eerste wat ik hem vroeg. Geen probleem!

Jeroen en ik liepen over het dak naar het paviljoen, waar we staande werden gehouden door Lex Uiting. Hij had een vraag over seks. Mijn held gaf mij vleugels; ik reageerde opmerkelijk ad rem, daar had de Limburger niet van terug. Ik probeerde te lopen zoals ik met iedere bekende Nederlander naar het paviljoen liep. Maar al die anderen, al waren zij Hans van Breukelen, Jan Zwartkruis, IJf Blokker, Penney de Jager, Jan Terlouw, Sjaak Swart of Reinier Paping, zij waren geen van allen Jeroen Krabbé.

Voor de opnamen verlekkerde ik mij aan zijn plakboeken. Zes stuks vol met unieke foto’s van de Bond-set. Jeroen zag mijn enthousiasme. Als hij er niet meer zou zijn, zouden de plakboeken mijn kant op gaan. Maar blijf alsjeblieft nog heel lang bij ons, ik heb je pas één keer ontmoet!

Het radiogesprek waarvoor hij was gekomen, liep als een zonnetje. Jeroen was welbespraakt, voelde zich zichtbaar op zijn gemak. Na de opname een fotosessie, een handtekening en de grootste troef: hij mocht beschermheer van mijn Bond Blog worden. Nou, dat wilde hij wel. Dat was hem nog nooit aangeboden!

Na een warm afscheid zie ik hem nog zwaaien vanaf de achterbank van de taxi. Wat een avontuur. Ik was in de wolken. Maar toen moest het mooiste nog komen. Nog geen uur later: pling! Een mailtje. Of Jeroen mijn thuisadres mocht hebben, hij had iets voor me. Ik had hem desnoods mijn pincode toevertrouwd!

De volgende dag: een dreun op de deurmat. Een vuistdikke enveloppe. In mijn handen hield ik het officiële script dat Jeroen Krabbé had gebruikt op de set van The Living Daylights… On-ge-loof-lijk. Een relikwie. Vijfentwintig jaar lang had het boekwerk dode huidcellen verzameld in het huis van mijn held, en nu, zomaar, was het in mijn bezit. Mijn heilige graal! Er zat een briefje bij: ‘Beste Jasper, dit is voor jou omdat je zo’n Bond-allesweter bent! Ik ontdekte nu dat er op het titelblad staat: ‘this screenplay must be returned to the production office at the end of your involvement with the film’! Nooit geweten… Dus wees er maar zuinig op! Dag, Jeroen’

Sinds die tijd hebben we regelmatig contact, zwaaien we naar elkaar in het Vondelpark, houden we logeerpartijen, vieren we vakanties in Zuid-Frankrijk en krijg ik fanmail van hem als hij mij ergens heeft horen praten: ‘Wat leuk om je te horen op de radio met je ‘Heilige Graal’! Het is bij jou in goede handen!’

Met die man zou ik graag twee uur heen en terug in de auto naar Steenwijk zitten om hem bij Martin Koolhoven af te leveren. Wat een show moet dat worden. Een echte Hollywoodster in Overijssel! Alleen maar bewonderaars. Leuk uitje ook voor een acteur van bijna tachtig. Wat doe je anders op een zaterdagavond in september? Maar dan moet je net Jeroen Krabbé als held hebben… Hij heeft het te druk! ‘Mijn beste Jasper, een Bond-tournee! Goed idee, maar helaas kan ik niet (ben zó druk bezig met m’n nieuwe schilder-programma!) Maar neem vooral het script mee, ze zullen jaloers op je zijn!’

Het was het proberen waard en wie weet, als het straks september is, en die zaterdagavond nadert, dat hij toch zin heeft in een ritje naar Steenwijk. Ik zal, net als James Bond met zijn Walther, mijn autosleutel onder het kussen in de aanslag houden. Klaar om de motor te starten.

Maar waar dat e-mailadres van Jeroen Krabbé op slaat? Ik heb nog steeds geen flauw idee…

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.