Wat is het eigenlijk waar ik naar heb zitten kijken? Dat vroeg ik mij af na het zien van 007: Road to a Million. Zonde van de tijd, schoot dikwijls door mijn hoofd. Maar is dat niet met alles waar je apathisch naar koekeloert? Verschrikkelijk slecht was het ook niet; ik heb me op bepaalde momenten best vermaakt. Maar om nu te zeggen dat het écht vermakelijk was... Ook dat niet.
007: Road to a Million is veel van alles en tegelijk een lege huls. Die locaties, de weidse opnamen, de voertuigen, de easter eggs, de Bond-muziek. Dat was lekker allemaal. Herkenbaar. Jaloersmakend. Vooral als er twee pontificaal op Ian Flemings Goldeneye verblijven met alle luxe van dien. Net goed dat ze juist op dat moment op missie worden gestuurd en geen tijd te verliezen hebben, immers: de eindprijs van 1 miljoen pond lonkt. Ik durf te wedden dat het tweetal geen idee had op welke heilige grond zij zich begaven.
Geen van de achttien kandidaten verdeeld over negen koppels lijkt ook maar in iets geïnteresseerd in James Bond. Het is de pot met goud waar zij jacht op maken. Een instelling die in dezen beter van pas komt; ze hadden mij voor nog geen twee miljoen uit Flemings Jamaicaanse zomerhuis kunnen krijgen.
James Bond wordt voor deze reality-serie misbruikt om publiek te trekken. Publiek bereiken kan Bond als geen ander, getuige 25 succesvolle films. James Bond wordt ook gebruikt om Amazon tevreden te stellen; deel twee van de spelshow bevindt zich momenteel in de ontwikkelingsfase. Wie de topfavorieten van deze week op Prime bekijkt, ziet dat Road to a Million een nette derde plaats inneemt. Wat dat betreft mag deze Bond-afgeleide voor tv een succes heten.
Wat de infantiele spelshow nekt is het broodmagere spelelement. Het is de kandidaten telkens te doen om een koffer. Die koffer bevindt zich in een kist met slangen, aan een kabelbaan, aan het uiteinde van een hijskraan, op de zeebodem — bedenk maar een onherbergzame plek. Als de kandidaten bezweet bovenop een dak de koffer openklappen, wacht hen een vraag.
Misschien een gekke gedachte: ik had een James Bond-vraag verwacht. Maar niets van dat. We krijgen een obligate geschiedenisvraag te horen met drie antwoordenopties. Minuten, zo niet halve uren in totaal, verstrijken terwijl wij kijken naar mensen die heel lang nadenken over een vraag waar zij het antwoord niet op weten. Negen van de tien keer wordt het een blinde gok, want, ook zo stom, nergens is een aanwijzing verstopt. Het is daarbij een wonder dat er überhaupt kandidaten overblijven.
Wat als de negen koppels de eerste vraag gelijk hadden verkloot? Dan had het productiebedrijf meteen alle hotelovernachtingen in Venetië, Istanboel en Rio mogen annuleren. Weg spelshow.
Daarmee dringt de vraag zich op in hoeverre de realityshow is gescript. Al bungelen de kandidaten met min twintig op 4000 meter hoogte aan een ijsberg, de wetenschap dat er vanuit allerlei posities een camerashot is gemaakt, verraadt dat de deelnemers hoe dan ook moesten meespelen in deze filmopnamen. Moet wel gezegd dat de eindaflevering wat betreft het realiteitselement enig vertrouwen wekt.
Dan is er nog de bombastische manier waarop later in de show het juiste antwoord kenbaar wordt gemaakt. Gebeurt dit in het begin nog subtiel met een busje groene of rode rook, verderop in de show schromen de makers niet om een marinefregat of gevechtshelikopter uit te laten rukken om enkel kenbaar te maken of het gekozen antwoord correct of incorrect is. Bespottelijk.
Waar ik wel graag in meega is het persoonlijke avontuur dat de kandidaten beleven. Zoals de twee broers of de vader en zoon die zichtbaar genieten van deze roadtrip met elkaar. Zo heb je tenminste nog eens wat te vertellen op een verjaardag.
Omdat ik mijn ogen niet altijd open kon houden en ook heel af en toe even wegliep om de was op te hangen, een plasje te doen of wat thee in te schenken, heb ik niet elke seconde meegekregen. Maar in de negentig procent die ik zeker heb gezien, heb ik de naam ‘James Bond’ geen enkele keer horen vallen.
En ja, de openingstitels zijn heerlijk. De James Bond Theme werd voor Road to a Million speciaal aangepast door David Arnold. Het is een dijk van een versie. Jammer dat dit niet voor een film is gebruikt.
Tot slot Brian Cox, die vorige week bij Jimmy Fallon nog te kennen gaf dat hij bij het aannemen van zijn rol als The Controller dacht dat het om een echte James Bond-film ging. Hij is een Blofeld-figuur zoals ik mij Jan Werich in You Only Live Twice had voorgesteld. Overigens was die reactie van Cox in The Tonight Show een slap excuus. Ook de acteur weet niet precies wat hij van dit product moet vinden.
007: Road to a Million is nu te streamen op Amazon Prime.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten