In het verleden berichtte ik nog wel eens dat een Bond-film op tv ‘verboden te kijken’ is. Je kunt een film niet om de tien minuten onderbreken omdat er zo nodig een wasmiddel moet worden aangeprezen. Hoeveel popcornplezier een rolprent ook uitdraagt; wie een beetje liefde voor film heeft, voelt ook wel aan dat al die reclameblokken onkies zijn. De bulk aan hijgerige spulletjes die je door de strot wordt geduwd, houdt mij sowieso tegen om naar een commerciële zender te kijken. En daar ben ik trots op. Ik heb namelijk niet het gevoel dat ik iets mis.
Waarom het nog meer verboden is een film te kijken op tv, ik heb even een paar uitzendingen gecheckt, ze worden namelijk vertoond in dat vermaledijde pan-en-scanformaat, waardoor je grofweg een derde van het beeld mist. De titelsequenties zijn dan bij hoge uitzondering wel weer in breedbeeldformaat, anders zou de helft van de letters verdwijnen.
En toch. Als je er eenmaal in zit, boeit dat allemaal niet zo. Zeker als je niet beter weet. Ik zie mijzelf nog zitten als jongetje. Bij een vriendje op zaterdagavond op zo’n minuscuul tv’tje waar we computerspelletjes op konden spelen en waar amper nog kleur in zat. Daar verscheen James Bond in zijn vliegmachientje boven de Japanse vulkanen. Het beeld zal niet veel groter zijn geweest dan dertig bij dertig en toch keek ik geboeid naar een helikopter die met een magneet een auto oppikt en in de baai van Tokyo dumpt. En dat allemaal tijdens een potje Risk. Multitaskers dat wij waren.
Het was in de winter van 1992 en ik had al eerder iets van James Bond gezien. Maar het mooiste van alles: het merendeel van wat 007 te bieden had, was nog onontgonnen terrein.
In die periode deed de AVRO het iets rustiger aan dan RTL nu: vanaf oktober 1991 stond iedere maand een Bond-film geprogrammeerd, en zo waren Dr. No, From Russia with Love, Goldfinger en Thunderball de revue al gepasseerd. Van Thunderball móet ik een deel gezien hebben, en beschouw ik al zodanig als mijn eerste kennismaking met James Bond, maar mijn vuurdoop zou net zo goed Never Say Never Again geweest kunnen zijn, die was op dat moment namelijk al twee keer op tv geweest.
Hoewel wij heden ten dage al lang niet meer afhankelijk zijn van de Bond-films op tv, is dat lange tijd wel het geval geweest. Toen ik halverwege de jaren 90 steeds verder ingevoerd raakte in het onderwerp 007, en de volgende tv-vertoning van On Her Majesty’s Secret Service uitbleef (een vreemde eend waar ik mij niets meer van kon herinneren), werd het hoog tijd de videotheek eens te bezoeken.
Ondanks dat ik een rolprent van een kwart eeuw oud zag, kreeg ik een fantastische film voorgeschoteld. Steven Jay Rubin en Raymond Benson hadden gelijk in hun boeken; dit was echt een van de beste James Bond-films. Zul je net zien dat hij niet veel later toch in het tv-uitzendschema opdook — de vertrouwde videorecorder snorde gedwee mee en zo had ik ineens een dijk van een film in handen voor wanneer ik maar wilde!
Het viel me wel op dat de gehuurde video niet de complete film was. De gehele Gumbold-scène was hier niet in opgenomen en na de gunbarrel werd er direct overgeschakeld naar de dialoog tussen M en Q, dus zónder de opening op het plaquette van Universal Exports met in de weerspiegeling regisseur Peter Hunt als haastige voorbijganger.
Inclusief die spannende scène in Bern bleek de film nóg beter. En het is gelijk het stukje waarin Bonds helper Shaun Campbell wordt geïntroduceerd. Mis je dat gedeelte, dan zie je Campbell pas voor de eerste keer op het station van Lauterbrunnen en heb je geen idee waarom de regisseur hem steeds in beeld neemt en waarom hij zo onheilspellend naar Bond en Bunt loert vanachter zijn Daily Express.
Het goede aan de Bond-cyclus bij RTL is dat er ook nu weer jongetjes zullen zijn die op hun zolderkamertjes op een klein schermpje kennismaken met geheim agent 007… Althans, dat is mijn romantische kijk. De oude Bond-films zijn namelijk ook best… oud. Eigenlijk vrees ik dat die oudjes vooral worden bekeken door andere oudjes. Die zagen de vroege films in de bioscoop en daarna, gelijk met mij, voor de tweede keer op tv. Om er nu af en toe eentje mee te pikken, lekker relaxed met een biertje of een wijntje, en meer dan genoeg pauzes om de stoma te legen.
Hopelijk haakt daar een zoon of kleinzoon mee aan om dat onschuldige Bond-zaadje te planten. Bij mijn eigen kinderen heb ik jammerlijk gefaald, misschien dat ik mijn neefjes nog kan omkopen…
Grotere kans van slagen dat James Bond bij een nieuwe generatie aanslaat vanaf de films met Pierce Brosnan. Die zijn inmiddels net zo oud als toen ik de Bond-films voor het eerst ontdekte. Ziet er toch allemaal iets gelikter uit als je de computers en telefoons niet meerekent. Wat telefoons betreft ogen zelfs Casino Royale en Quantum of Solace ouderwets.
Meest benieuwd ben ik natuurlijk naar de reacties.
Zoals die van @ruurdpostma op Twitter die het niet helemaal heeft begrepen met de hastags: ‘Ik kijk maar een oude James Bond. Daar wordt ik vrolijk van # thunderball # jamesbond’
Of @ericweijers: ‘Die ouwe Bond-films… heerlijk!’ #goldfinger #rtl7’
En @Martinus63 die nog een paar spaties in de aanbieding had: ‘Ja zeker de hele film serie wordt uitgezonden op rtl7. Blijft toch leuk om te zien’
@coolen_maarten vat het mooi samen: ‘Tis toch #verschrikkellijk probeer een James Bond film te kijken op #RTL7. Maar wat een reclame blokken’
@MrHappylife: ‘James Bond op RTL7; hoogtepunt van de tv-avond’
@hcouzijn ‘je bent integer, of je bent het niet’ moet de pret weer bederven: ‘Die traditionele (lees: seksistische) films van James Bond kunnen echt niet meer @RTL7. Gelijk zwarte Piet.’
Deze stelt mij dan weer gerust, een ‘feministe fatale met humor’ @Msgrumpytoyou: ‘Ohh jongens #jamesbondmaand op @RTL7. I LOVE IT #DrNo’
De James Bond-films zijn tot op kerstavond op tv te zien. Verboden te kijken. Natuurlijk. Maar dat heeft gelukkig nog nooit iemand weerhouden…
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten