Verwenfilms

We zijn verwend. Omdat de James Bond-fan van meet af aan gewend is op gezette tijden een nieuwe film te zien, focust hij dikwijls op ‘het gat’ tussen twee films. Hoe groter het gat, des te groter het ongenoegen. Ik ben niet nagegaan hoe dat bij de fanbase van andere filmfranchises zit, maar ik vermoed dat de liefhebbers daar veel minder streng zijn. De veelheid aan Bond-films heeft ons verpest.

Vaak genoeg heb ik mijn verwondering en bewondering uitgesproken over het feit dat Cubby Broccoli en Harry Saltzman aan het begin van de Bond-serie jaar in jaar uit met een nieuw filmavontuur op de proppen kwamen; het fundament van de serie waar iedere volgende generatie Bond-films op boogt. Het is een guerillamethode die zijn vruchten heeft afgeworpen: niemand in de jaren zestig kon nog om James Bond heen, een merknaam in 24 karaat goud, tot vandaag de dag. Maar dan wel bij de gratie van een nieuwe film eens in de zoveel tijd. Hoe langer hij stilstaat, hoe meer hij in het verleden verdwijnt.

Het grootste deel van de Bond-films kwam uit met een frequentie van eens per twee jaar. Al die andere keren dat het gat groter was, kunnen we grotendeels toeschrijven aan het immer noodlijdende MGM, de mede-eigenaar van de Bond-films, dat op dit moment weer eens te koop staat. De hoop is gevestigd op een stabiele mediareus die als gatendichter kan opereren en baat heeft bij een snelle levering van Bond-films; de verwende fans zijn als hongerige wolven toe aan een verse hap.

Op dit moment heerst tweespalt onder de wolven. Zij die menen dat de lol er na de zoveelste vertraging wel van af is en derhalve No Time to Die bij voorbaat hebben afgeschreven (wacht maar tot de premièredatum nadert) en de groep die berust in het coronalot.

Nu moet ik eerlijk toegeven dat de nieuwe Bond-film ook bij mij op een laag pitje staat. De opwinding van iedere productie is toch de voorpret met als hoogtepunt die eerste bioscoopvertoning. Dat stadium zijn we lang voorbij, de film ligt immers al bijna een jaar op de plank. Dat betekent overigens niet dat het van mij allemaal niet meer hoeft. Sterker nog, het maakt mij alleen maar hongeriger. Ondanks dat ik weet waarom we toch weer even moeten wachten en daar alle begrip voor heb, zie ik de film liever vandaag dan morgen, desnoods op het schermpje van mijn iPhone.

Beter zou zijn als Eon Productions een aantal privé-screenings organiseert voor die hard Bond-fans. Fans die zich tijdens de lange afwezigheid van 007 hard hebben gemaakt voor hun held via welke uitlaatklep dan ook. Een cadeautje van Barbara Broccoli en Michael Wilson, die daarmee te kennen geven dat ze ook van ons houden en het waarderen dat wij de Bond-mythe in tijden van absentie levend houden.

No Time to Die (2021)

De kans dat zoiets gebeurt is evenredig aan de buitentemperatuur deze dagen. De focus blijft op begin oktober, driekwart jaar na nu, waardoor No Time to Die de magische grens van zes jaar bereikt, het grootste gat dat eerder twee opeenvolgende Bond-films van elkaar scheidt. Ware het niet dat Licence to Kill (juni 1989) en GoldenEye (november 1995) zes jaar en vijf maanden uit elkaar liggen en Spectre (eind oktober 2015) net geen zes hele jaren volmaakt tot No Time to Die (begin oktober 2021).

Casino Royale (2006)

Het verschil met begin jaren negentig was echter dat dit een unieke gebeurtenis was, die na GoldenEye redelijk snel werd gecompenseerd door de oude frequentie van eens per twee jaar weer te hanteren. Het is pas sinds de films met Daniel Craig dat deze oude frequentie een unicum is geworden; enkel Casino Royale (2006) en Quantum of Solace (2008) volgen het oude stramien, daarna werd het eerder regel dan uitzondering dat we langer moesten wachten en lijkt de ooit zo gebruikelijke weg inmiddels een onbegaanbare route. De enige hoop is een megalomaan die MGM opkoopt en snel wil cashen met zijn nieuwe investering.

Dan hebben we het op de kortste termijn over Bond 26, waar we tot op heden nog niets zinnigs over hebben gehoord. Begrijpelijk, want eerst moet nummer 25 aan de man worden gebracht. Je stapt niet in het huwelijksbootje met de scheidingspapieren in de hand omdat je inmiddels een leukere partner hebt gevonden. Brengt wel met zich mee dat we het tijdens het diamanten filmjubileum van 2022 zonder nieuwe film moeten stellen. No Time to Die volgend jaar uitbrengen om als feestfilm op te gaan, is als een afgelikte boterham. Die film is dan inmiddels twee jaar oud en zal bij uitgave vooral aanvoelen als een opluchting. Een thuiskopie met een fraaie strik eromheen lijk mij een mooi alternatief.

Laten we bij Bond 26 en zo verder eens proberen om blij te zijn met de aankondiging van een nieuwe film in plaats van te mopperen dat het allemaal zo lang duurt. We zijn verwend, dat klopt. Maak daar gebruik van en herkijk de Bond-films uit de verwenperiode opnieuw en opnieuw en laat je op onvoorspelbare tijden verwennen door een nieuwe. Daar kunnen we nog pandemieën lang mee voort.