Honderd jaar Curt Jurgens (1915 — 1982)

Vandaag zou de Duitse acteur Curt Jurgens 100 jaar zijn geworden. Jurgens vertolkte in 1977 de rol van scheepsmagnaat Karl Stromberg in The Spy Who Loved Me. Daarnaast speelde hij in meer dan honderd Duitse en internationale toneel-, tv- en filmproducties.

De schrijfwijze 'Curt Jurgens' gebruikte hij vooral voor Engelstalige producties. In Duitsland stond hij bekend onder zijn geboortenaam Curd Jürgens.

Jurgens overleed in 1982 op 66-jarige leeftijd. Hij was vijf keer getrouwd en liet één dochter na.

Jurgens komt aan zijn eind in The Spy Who Loved Me (1977)

Henk van der Meijden schreef over Jurgens' overlijden op 19 juni in de Telegraaf: 

In het Weense Rudolf Spital is gisternacht de Duitse filmacteur Curd Jürgens op 67-jarige leeftijd overleden. De acteur lag al enkele weken met hartklachten op de intensive-care-afdeling van dit ziekenhuis, en al enige weken werd er rekening mee gehouden dat hij waarschijnlijk niet lang meer zou leven.

De acteur was de laatste weken vaak buiten kennis. Soms opende hij even de ogen en stamelde dan een paar woorden. Maar hij herkende zelfs zijn eigen vrouw Margie, die dag en nacht bij hem waakte, niet meer.

Op 25 april had Curd Jürgens zijn derde hartaanval binnen twee maanden gekregen.

De befaamde hartchirurg Michael de Bakey, die Jürgens al eens aan het hart opereerde, zei: „Curd Jürgens' organisme was al zo zwak, dat hij eigenlijk geen hartaanval meer verwerken kon. Ik heb hem vaak gewaarschuwd en hem dringend gezegd niet meer te roken of te drinken en naar feesten te gaan. Maar Curd luisterde niet. En die hartaanvallen waren de gevolgen."

Roger Moore en Curt Jurgens met Jurgens' echtgenote Margie Schmitz (1941 — 2003)

De kransslagaders van Jürgens, aldus de Weense artsen, waren in zo'n toestand dat het bloed niet meer goed circuleerde. Zijn organen kregen niet genoeg zuurstof meer.

In 1967 werd Curd Jürgens voor het eerst door Michael de Bakey geopereerd. Daarna trok hij zich maandenlang terug in zijn huis in Zuid-Frankrijk. Maar nauwelijks voelde hij zich beter, of Jürgens ging weer hard aan het werk.

„Ik kan eenmaal niet anders", zei hij. „Ik kan geen vroeggepensioneerde spelen en de hele dag niks zitten doen. Ik kan de genoegens van het leven niet missen."