Mierenneuken

Driewerf hoera voor La-La Land. De producent van soundtrack-cd’s bedient de James Bond-liefhebber op zijn wenken. Zeker met de aankondiging van Moonraker die binnenkort eindelijk in een opgepoetste en uitgebreide versie verschijnt. Een waar hoogtepunt uit John Barry’s rijke oeuvre. Alegri’s Miserere onder de Bond-soundtracks. Mijn persoonlijke favoriet, mede door de wens om deze voortreffelijke score eindelijk eens in zijn volle glorie te beluisteren.

Tot zover de veren voor het recordlabel. Er is namelijk ook een punt van kritiek. En dat betreft de covers van de albums.

Die Another Day (2002 - 2017)

La-La Land Records brengt in 2017 de eerste Bond-soundtrack uit: Die Another Day. De voorkant is nagenoeg gelijk aan die van het origineel. De naam van Madonna is verdwenen, simpelweg omdat de titelsong niet is overgenomen op de laatste versie. Een subtiel zwart kader gelijk aan de geremasterde soundtracks uit 2003 en ‘Music from the MGM Motion Picture’ nu geheel in kapitalen. Verder is deze cover trouw gebleven aan het origineel.

The World Is Not Enough (1999 - 2018)

De tweede Bond-score van La-La Land, in 2018, is The World Is Not Enough, alsof het label van boven naar beneden de Bond-muziek aan het afstoffen is. Een welkome aanvulling, zeker omdat op het origineel de gunbarrelmuziek ontbreekt. Deze keer is de cover rechtstreeks overgenomen van het origineel, enkel de witte rand is vervangen door eenzelfde zwarte als bij de voorganger.

Tomorrow Never Dies (1997 - 2022)

Dan duurt het even voordat de volgende score aan de beurt is. In 2022 wordt een doorstart gemaakt met David Arnolds eerste Bond-bijdrage Tomorrow Never Dies. Subtiele veranderingen ten opzichte van het origineel: de teksten boven en onder de titel hebben een zwart randje gekregen; het doorlopende 007-logo buiten de poster heeft een betere positie, zodat de 7 meer tot zijn recht komt; en het inmiddels vertrouwde zwarte kader met afgeronde hoeken.

Tot zover de Bond-soundtracks van David Arnold bij La-La Land. Prima werk allemaal, zowel qua inhoud (waar het in de eerste plaats om draait) als de vormgeving.

Recentelijk werd het pas echt sparen door de release van maar liefst vijf nieuwe oude Bond-scores. Te beginnen met de aankondiging van Live and Let Die en Octopussy in december vorig jaar, waarbij met name de laatste de grootste vangst is, aangezien van dit album nooit eerder extra tracks werden uitgebracht.

Octopussy (1983 - 2023)

Met de cover van Octopussy wordt iets gespeeld. Het blauwe balkje is vervangen door een jubileumtitel; de credits zijn van rechtsboven naar rechtsonder verplaatst, waarbij het lettertype nagenoeg hetzelfde is gebleven (alleen de J van ‘John’ en ‘James’ steekt iets naar beneden uit); de titel All Time High heeft ineens dubbele aanhalingstekens en, heel opmerkelijk, de omslag van het boekje heeft een vreemdkleurig kader met rechte hoeken.

Live and Let Die (1973 - 2023)

Ook Live and Let Die krijgt een anderskleurig kader. Waarschijnlijk om verwarring te voorkomen met de geremasterde versies uit 2003. De letters zijn iets compacter, maar verder is de opmaak trouw gebleven aan het origineel. Niet dat dat per se hoeft, maar La-La Land lijkt de originele omslagen op deze manier te waarderen. Want waarom zou je iets veranderen wat goed was?

Goldfinger (1964 - 2024)

Maar dan begint de onvrede, met de release van Goldfinger. De enige single-cd in deze serie, want meer muziek dan dit is niet voorhanden. Het album uit 1964 is eerder in verschillende edities verschenen, in mono en stereo.

Qua opmaak houdt de nieuwe versie zich redelijk aan die van de mono-versie. De titel is opvallend goudkleurig (overigens is de bolling van de R hoekig afgewerkt) en overbodige credits zijn verdwenen. Wal stoort, is het 007-logo dat hier wordt gebruikt. Dit is het huidige 007-logo, dat begin deze eeuw werd geïntroduceerd (die van GoldeneEye was net anders). Dit moderne logo past niet bij Goldfinger. Bij Live and Let Die en Octopussy gebruikten ze voor de nieuwe covers ook de originele 007-logo’s en niet een opgepimpte versie.

En waar is trouwens dat nieuwe kaderidee gebleven dat voor Live and Let Die en Octopussy werd bedacht? Niet dat dat uitzonderlijk mooi was, maar op deze manier lijkt het met terugwerkende kracht een mislukte poging.

The Man with the Golden Gun (1974 - 2024)

Gaan we door naar The Man with the Golden Gun, dan wordt het er niet beter op. Echt, ze hoeven de oude covers niet te gebruiken, maar als je dan een nieuwe maakt, doe het dan wel goed. Hier klopt werkelijk niets van.

Er is gekozen voor een lettertype dat ergens lijkt op het origineel, maar kijk eens naar de G (klik op het plaatje voor en vergroting), daar is het verschil het duidelijkst te zien. Opnieuw ook hier het gebruik van het huidige 007-logo, maar de onvrede zit hem met name in de lakse manier waarop deze veel te felle postertekening is gepakt, deze tegen een spierwitte achtergrond is geplakt, waarbij het wit van de poster wat gelig is en dus afsteekt tegen de hagelwitte nieuwe achtergrond. Bovendien is de beeltenis van Roger Moore niet gecentreerd, waardoor hij teveel naar links staat. Dat is gewoon slordig.

Producent Neil S. Bulk belooft op Bluesky dat hij de volgende keer beter zijn best zal doen. Maar deze cd komt nu op de markt, hij moet nú zijn best doen. Haal die cover terug en pas ’m aan. Gaat natuurlijk niet gebeuren, zou ook belachelijk zijn, maar laat hier niet de eerste de beste photoshopper op los. Als geheugensteuntje staat hier aan in de zijbalk de banner The Ultimate James Bond Poster Fonts. Download de extra bold-versie van lettertype Folio et voilà! Heb je in ieder geval een betere te pakken.

Zo kan het ook:

Moonraker (1979 - 2024)

En dan tot slot Moonraker, de heilige graag onder de Bond-soundtracks. Ook al hadden ze deze cd in een poepluier verpakt, dan nog zou ik ’m moeten hebben. Maar goed, het oog wil ook wat en dan komen ze hiermee. De onnodig uitgerekte titel daargelaten (afgekeken van een eerste aankondigingsposter), slaat het lettertype van de artiestencredits nergens op. Kijk, de plaat is prachtig natuurlijk, al had ik liever gehad dat ze mijn versie hadden gebruikt. En opnieuw dat moderne 007-logo dat gewoon niet bij het gevoel van Moonraker past. Het zou me trouwens niets verbazen als het gebruik van het huidige 007-logo een eis was van Eon Productions...

Bottom line: de creatieve uitspattingen van de nieuwste drie edities laat naar mijn smaak te wensen over. Al ben ik als een kind zo blij met The Man with the Golden Gun en zéker met Moonraker; ik blijf natuurlijk wel een mierenneuker eersteklas.