Vals

Op zoek naar een Youtube-filmpje van a-ha's The Living Daylights, ben ik een hoop crap tegengekomen. Eigenlijk is alles wat de Noorse band live ten gehore brengt bagger. Zanger Morten Harket heeft een stem als een bos wortelen.

The Living Daylights is mijn favoriet onder de Bond-songs. Goed tempo, fijne afwisseling – alles klinkt lekker. Zelfs Harket, zeker op de momenten dat hij niet de hoogte in hoeft.

Bij ieder live-optreden komt de klassieker uit 1987 uit de oude doos. Het publiek is ook dol op de Bond-song. Maar wat een teleurstelling. Op de muziek is niets aan te merken, maar de zang is bar en boos. En dat blijft zo. Harket grijpt naar zijn oortje – om de schuld bij de techniek te leggen. Dan denk je: het zal een eenmalige uitglijder zijn. Maar nee hoor, tijdens ieder optreden is het weer mis. In Chili (1991), Noorwegen (2001), Switzerland (2005), Senegal (2006). Het is overal even triest. Zeker als Harket de hoogte in moet. En dan de uitspraak van 'going' en 'showing'. Uitgesproken alsof Sean Connery drie flessen Scotsh achter de kiezen heeft.

Wat is hier aan de hand? Of a-ha had moeten stoppen na de hoogtepunten uit de jaren tachtig óf de band is gewoon slecht – want in een opname zuiver zingen, kan iedereen met wat trucjes. Als we het voordeel van de twijfel bij a-ha zelf leggen: misschien is dit het Noorse antwoord op zuiver óf de Youtube-filmpjes zijn gewoon te slecht en live is het prachtig. Dat laatste zou ik graag willen geloven, maar lijkt mij een sprookje.

Wie ook zijn medelijden aan castraatzanger Morten Harket wil betuigen: zoek de optredens zelf maar op via Youtube. En denk je met het optreden in Montreux in 1987 een zuivere versie te hebben gevonden – dit is playback.