Oud-bondscoach Van Basten stapt nu ook al op bij Ajax. Hij is het gezeur beu en gaat lekker golfen. Geef hem eens ongelijk. Eind 1969 gebeurde hetzelfde. Niet met een voetbalcoach, voor zover ik weet, maar met de splinternieuwe 007. George Lazenby had er geen zin meer in – de filmmakers niet meer in hem – en nog voordat de première gevierd was, had hij al aangekondigd de Walther in de wilgen te hangen. Het zou zijn verdere carrière schaden, luidde zijn verweer. Dat had hij mis.
De 30-jarige Bond ruziede met alles en iedereen. Een olifant in een porseleinkast. Met regisseur Hunt kon hij niet meer door één deur. Lazenby beweert zelfs dat Hunt via via met zijn hoofdrolspeler sprak. De regisseur verwees deze boze woorden in zijn laatste interview (met Andere tijden: de vergeten James Bond) naar het rijk de fabelen en verweet Lazenby teveel fantasie.
Het blijft jammer dat de ‘vergeten James Bond’ niet even heeft doorgezet. Het had zijn carrière vast niet veel slechter gemaakt dan het uiteindelijk is geworden. De Bond-reeks had een totaal andere wending gekregen als hij het was geweest die eigenhandig achter Blofeld aan was gegaan in Diamonds Are Forever. Zijn wraak zou veel zoeter zijn en Diamonds minder slap.
Toch lijkt me dat het besluit nemen om op te stappen een beter gevoel geeft dan jezelf te laten wegjagen. Zoals bij Pierce Brosnan het geval was in 2005. Hij had er best nog één willen doen. En ook daarvoor geldt dat de Bond-reeks op die manier een andere wending had genomen. Voor beiden geldt dat ik ze zeker nog een film had gegund. En Van Basten, in navolging van 1988, de winst van nog een kampioenschap.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten