We Have All the Time in the World

Sinds lange tijd heb ik het album Shaken and Stirred van David Arnold weer beluisterd. Een van de beter geslaagde herkauw-uitgaven.

Toen ik het album in 1997 kocht, was ik bang dat het een nieuwe verzamel-cd zou zijn van nummers die ik allang had. Alleen Space March zou in dat geval een nieuwe track zijn. Niets bleek minder waar en tot mijn grote verrassing hoorde ik oude bekende Bond-songs in een compleet nieuw jasje.

Toegegeven: in de meeste gevallen is het origineel beter. In het geval van de James Bond Theme van LTJ Bukem is het zelfs goed zoeken naar een herkenbare melodie. Veelal hebben de extra’s geen toegevoegde waarde. Zoals een ruis-intermezzo in Nobody Does It Better, geluid van een ademautomaat voor duikers in From Russia with Love, een pianoklep die dichtslaat in Thunderball.

Een aantal tracks daarentegen is juist weer erg goed uitgewerkt. Space March heeft een zeer prettige deun, ook On Her Majesty’s Secret Service (die ik later trouwens in drie verschillende versies heb aangeschaft) van Propellerheads klinkt heerlijk, maar het hoogtepunt van deze cd is het laatste nummer: We Have All the Time in the World van Iggy Pop. Wat is dat een goed nummer!

Het origineel van Louis Armstrong (geschreven door John Barry en Hal David) is al een heel fijn nummer, hoewel atypisch voor een Bond-song. Maar deze versie van Iggy Pop ruilt een oubollige gitaarklank in voor een ruige elektrische. Afgewisseld met een prima orkestratie van David Arnold (of eigenlijk dirigent Nicholas Dodd) en natuurlijk het prachtig donkerbruine geluid van engerd Iggy Pop zelf. Dit nummer is overigens een van de meest herkauwde van alle Bond-songs. Fun Lovin’ Criminals, Vic Damone, Michael Ball, Amalia Grè, The Puppini Sister, The Fairly Handsome Band en Thindersticks deden ook al eens een duit in het zakje.

Tijdens de opname van dit album kreeg David Arnold trouwens het telefoontje van Eon Productions dat hij de muziek voor de volgende Bond-film, Tomorrow Never Dies, mocht maken. Zoals Arnold met Shaken and Stirred al had bewezen: het werk van John Barry past hem als gegoten.