Golden Gun-complex

Ik lijd een beetje aan het Golden Gun-complex. Dat komt door mijn verleden met cd-i (compact disc interactive), het paradepaardje van Philips halverwege de jaren negentig. Tegenwoordig weet niemand meer wat cd-i is.

Deze spelcomputer annex videospeler was hét speeltje voordat dvd de standaard werd. In plaats van de fragiele VHS-banden kon je op de cd-i-speler video-cd's afdraaien. Verre van ideaal als je het met de ogen van blu-ray bekijkt, maar destijds was het fantastisch, want de kwaliteit van de disc bleef constant.

Gaandeweg verschenen er in Nederland steeds meer Bond-films op video-cd. Hier is mijn filmverzameling begonnen, met Live and Let Die. Daarna Octopussy gevolgd door For Your Eyes Only. Uiteindelijk heb ik alle beschikbare elf Bond-films gespaard. On Her Majesty's Secret Service hoorde niet in dit rijtje thuis, evenals The Man with the Golden Gun en The Spy Who Loved Me. Waarom heb ik nooit begrepen. Rond de Dalton-films en de nieuwste 007 van destijds, GoldenEye, bleef het ook akelig stil.

The Man with the Golden Gun was destijds een van mijn favoriete films. Maar die heb ik dus nooit op video-cd kunnen krijgen. Ik moest het doen met een van tv opgenomen videoband.

Vandaar waarschijnlijk mijn keuze voor The Man with the Golden Gun om deze als eerste Bond-film op mijn iPod te zetten. Ja, het is gelukt, via DVDFab heb ik nu een aantal films op de kleine mediaspeler gezet. Prachtig klein beeld.

Enig nadeel is het beeldformaat. Nu heb ik daar met Golden Gun en From Russia with Love geen problemen mee, want de eerste drie Connery's en de eerste twee van Moore zijn niet gefilmd in het brede Panavision. Maar toen ik OHMSS over ging zetten naar mp4 bleek het beeld uit zijn verband getrokken met boven en opzij dikke zwarte balken. Ik ben er nog niet achter hoe ik dat met DVDFab moet oplossen. Wie tips heeft: graag!

De eerste film die ik op de iPod heb gezet? De beste film ooit gemaakt natuurlijk. Ongetwijfeld al eens ter sprake gekomen op deze blog...

De ultieme Bond-game

Eén van de beste games ooit gemaakt krijgt waarschijnlijk een opknapbeurt: GoldenEye 007. In 1997 uitgebracht voor Nintendo 64. Ik heb het spel nog nooit gespeeld.

Als het spel een update naar de Wii krijgt, zal ik deze kans zeker niet laten liggen. Maar toch blijf ik moeite houden met Bond-games. Ze zouden eens moeten ophouden met die eeuwige schietspellen.

Het liefst zou ik een Bond-spel zien in een vrije wereld. Net zoals mijn favoriete spel: Scarface - The World Is Yours. Daarin heb ik inmiddels meer dan 1500 vijanden neergeschoten, maar toch voelt het niet als een schietspel. Het zit slimmer in elkaar. En zo zou een Bond-spel ook moeten zijn.

In alle Bond-spellen die ik ken, moet 007 zich al schietend een weg banen door horden tegenstanders. Ondanks dat er altijd een gelijkenis met een James Bond-acteur aan het gamekarakter wordt toegekend, heeft het helemaal niks met de films te maken. Laat hem meer als spion opereren, zoals Solid Snake uit Metal Gear Solid zich moet voortbewegen. Dat zit prachtig in elkaar.

In de ultieme Bond-game zou je moeten kunnen kiezen uit diverse operaties (gelijk aan de films Dr. No tot en met Quantum of Solace). Laat hem de hele wereld over reizen, van Londen naar Jamaica tot aan het ruimtestation van Drax. De speler kan kiezen met welke Bond hij wil spelen: wordt het Connery of Moore, of vandaag liever Lazenby of Dalton? Wellicht dat iedere Bond eigen specificaties heeft. Connery kan weer wat meer met zijn vuisten terwijl Moore het van zijn snelheid moet hebben. Brosnan doet het erg goed als coureur en Craig is een topatleet.

Misschien dat ik na GoldenEye 007 op de Wii wel van gedachten verander. Als het inderdaad zo ver gaat komen, want voorlopig staat er nog niets vast. Maar de voortekenen zijn positief: spelontwikkelaar Activision heeft goldeneyegame.com geregistreerd.

2012

De release van Bond 23 is gisteren officieel verschoven naar 2011 of 2012, als alles meezit tenminste. Dat heeft voornamelijk te maken met de moeizame verkoop van filmstudio MGM.

Producenten Barbara Broccoli en Michael Wilson hebben in een gezamenlijk persbericht aangegeven: "We weten niet wanneer de voorbereidingen hervat worden en we hebben geen datum voor de release van Bond 23."

Duidelijk.

Als we doomsday-regisseur Roland Emmerich mogen geloven, hoeft het in 2012 allemaal niet meer...

Simpel

Hoe vertel je alles uit een ruim 300 pagina's tellend boek (afhankelijk van de uitgave) in een film van twee uur? 

Door gastauteur Leijo Van Aubel

Een tijdje geleden heb ik het negende Bond-boek, Thunderball, voor het eerst gelezen. Net als bijna alle andere boeken trouwens. Ik ben nu bezig in nummer dertien, The Man with the Golden Gun, dus nog maar anderhalf boek te gaan en dan heb ik ein-de-lijk alle Bond-boeken van Fleming gelezen.

Ik heb de Bond-boeken al jaren in mijn bezit (voor de verzameling), maar ik had ze nog nooit gelezen. Een tijdje terug heb ik dan ook besloten om de tijd, die ik elke week doorbreng in de trein tussen Brussel en Maastricht, te besteden aan het lezen van de Bond-boeken. Ik hou niet zo van lezen, maar voor Bond maak ik graag een uitzondering.

Fleming's schrijfstijl is bijzonder: hij kan volledige pagina's wijden aan de beschrijving van de voorgevel van een gebouw, waar Bond naar binnen gaat, zonder de aandacht van de lezer kwijt te raken. De kleinste details worden door Fleming beschreven.

Hieruit vloeit mijn eerder gestelde vraag voort: hoe krijg je al die details in een film van twee uur?

Het antwoord is simpel: niet dus.

Ik heb gisteren Thunderball weer eens gekeken. Ik vind het nog altijd een goede film, maar toch had ik voor het eerst het idee dat ik iets miste. Na een tijdje begon het te dagen: ik zat met het verhaal van het boek in mijn hoofd. En een film kan nooit precies hetzelfde zijn als het boek waarop het gebaseerd is. Er heel erg op lijken, dat wel (zie OHMSS), maar helemaal hetzelfde zal het nooit zijn.

In vergelijking met het boek zijn filmversies meestal een beetje simpel, zo ook bij Thunderball. Dit klinkt misschien oneerbiedig, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Petje af voor de schrijvers, regisseur, producenten, acteurs, etcetera, die de film hebben gemaakt tot wat hij is: een klassieker.

Ik moet eigenlijk gewoon proberen de films los van de boeken te zien, dan is er niks aan de hand.

Thunderball, de film, gefeliciteerd met je 45e verjaardag!

Warme herinneringen

Weer een aantal jubilea. Handig om dit eerder in het jaar te vermelden in plaats van in november…

Dit keer zijn het geen ronde jaartallen, maar zeker de moeite van het vermelden waard omdat ik aan alle drie warme herinneringen heb.

Te beginnen met de oudste van het stel: Thunderball. De eerste Bond-film die ik ooit zag. Tenminste, dat denk ik. Helaas weet ik het niet helemaal zeker, maar ik herinner mij deze film nog erg goed van vroeger en dat heb ik bij geen van de andere oude Bond-films. Ik weet ook dat ik het eind van de film nooit goed kon onthouden, ook omdat in die andere Thunderball (Never Say Never Again) de grote boef opnieuw Largo heet – dan kan die Largo uit Thunderball toch nooit dood zijn?


De muziek, de entourage, de prachtige beelden, een onderkoelde Connery, alles aan die film roept warme herinneringen op. Thunderball is voor mij écht Bond. Bond zoals Bond moet zijn.

A View to a Kill zag ik begin jaren negentig na een bezoek aan Parijs. Op de Eiffeltoren met uitzicht over de Seine vertelde mijn vader dat James Bond dit stalen bouwwerk ook ooit had beklommen. Volgens mijn vader hopte Bond van peiler naar peiler. Mijn fantasie sloeg direct op hol – viel dat even tegen toen ik de film bij aankomst in Nederland uit de videotheek haalde. De Eiffeltoren kwam inderdaad in de film voor, maar ik zag Bond niet met gevaar voor eigen leven over de balustrade springen.


Wat wel een grote verrassing was: de titelsong van de film, want die kende ik van de radio! Geen idee dat deze Duran Duran bij een Bond-film hoorde, maar ik had het altijd al een goed nummer gevonden. Want een goed idee om dit voor een Bond-film te gebruiken!

GoldenEye tot slot. De eerste Bond-film die ik in de bioscoop zag. Ik wist nog maar weinig van de film, dit in tegenstelling tot alle volgende Bond-films, die ik via internet minutieus in de smiezen kon houden.


Via een prijsvraag in de Zondagskrant wist ik tickets te bemachtigen voor een voorvertoning. Als extra prijs kreeg ik ook een GoldenEye-sweater en zo'n speldje met het GoldenEye-logo. Daarbij werd er ter plekke nóg een prijs weggegeven: de 30th Anniversary Collection. Een cd die ik weliswaar al had, maar ik kon hem moeilijk weigeren. Ik was namelijk de enige die deze simpele vraag goed had: noem de eerste twee Bond-films.

Toen vóór de uitreiking werd vermeld dat er maar één iemand was die de vraag goed had beantwoord, kwam ik al naar voren lopen. Zo zeker was ik nog nooit van mijn zaak geweest. Daarna konden we eindelijk plaatsnemen in de luxe fauteuil en werd ik omvergeblazen door deze nieuwste Bond-film. Bond was weer helemaal terug. Ik was een gelukkig mens.

…Een drietal jubilea dit jaar dus. Doe er mee wat je wilt.