Simpel

Hoe vertel je alles uit een ruim 300 pagina's tellend boek (afhankelijk van de uitgave) in een film van twee uur? 

Door gastauteur Leijo Van Aubel

Een tijdje geleden heb ik het negende Bond-boek, Thunderball, voor het eerst gelezen. Net als bijna alle andere boeken trouwens. Ik ben nu bezig in nummer dertien, The Man with the Golden Gun, dus nog maar anderhalf boek te gaan en dan heb ik ein-de-lijk alle Bond-boeken van Fleming gelezen.

Ik heb de Bond-boeken al jaren in mijn bezit (voor de verzameling), maar ik had ze nog nooit gelezen. Een tijdje terug heb ik dan ook besloten om de tijd, die ik elke week doorbreng in de trein tussen Brussel en Maastricht, te besteden aan het lezen van de Bond-boeken. Ik hou niet zo van lezen, maar voor Bond maak ik graag een uitzondering.

Fleming's schrijfstijl is bijzonder: hij kan volledige pagina's wijden aan de beschrijving van de voorgevel van een gebouw, waar Bond naar binnen gaat, zonder de aandacht van de lezer kwijt te raken. De kleinste details worden door Fleming beschreven.

Hieruit vloeit mijn eerder gestelde vraag voort: hoe krijg je al die details in een film van twee uur?

Het antwoord is simpel: niet dus.

Ik heb gisteren Thunderball weer eens gekeken. Ik vind het nog altijd een goede film, maar toch had ik voor het eerst het idee dat ik iets miste. Na een tijdje begon het te dagen: ik zat met het verhaal van het boek in mijn hoofd. En een film kan nooit precies hetzelfde zijn als het boek waarop het gebaseerd is. Er heel erg op lijken, dat wel (zie OHMSS), maar helemaal hetzelfde zal het nooit zijn.

In vergelijking met het boek zijn filmversies meestal een beetje simpel, zo ook bij Thunderball. Dit klinkt misschien oneerbiedig, maar zo is het absoluut niet bedoeld. Petje af voor de schrijvers, regisseur, producenten, acteurs, etcetera, die de film hebben gemaakt tot wat hij is: een klassieker.

Ik moet eigenlijk gewoon proberen de films los van de boeken te zien, dan is er niks aan de hand.

Thunderball, de film, gefeliciteerd met je 45e verjaardag!