Eerherstel

Er was eens die man die begin 2003 naar de film ging. De man die graag een nieuwe Bond-film zag, dat zat in zijn systeem. Al sinds de jaren zestig toen hij als tiener met zijn vader meeging. De laatste jaren ging hij alleen.

Deze man werd niet wakker na de voorstelling. Hoe de omstanders ook probeerden, het bioscooppersoneel ook reanimeerde - de man was dood. Al zeker een uur.

Deze man. En alleen deze man heeft een prima film gezien. Het eerste uur van Die Another Day is namelijk puur entertainment. Een duidelijk verhaal met leuke vondsten. Bond nu eens echt in gevaar, Bond in de steek gelaten, een mooie introductie van de schurk, Bond die hem niet vertrouwt, Bond die op eigen houtje achter de waarheid aangaat, Bond die ontdekt dat deze Gustav Graves geen zuivere koffie is, een prachtige Rosamund Pike, Bond die terug mag komen bij M...

Ik twijfel heel erg of ik morgen in de trein verder moet kijken naar deze twintigste Bond-film. Want het roer wordt totaal omgegooid in het tweede uur. De film raakt volledig uit balans, en dat is zo ontzettend jammer.

Of ik die man had willen zijn?

Ik had het ook minder drastisch kunnen oplossen en gewoon kunnen weglopen tijdens de pauze. Maar dat doe je niet. Zeker niet als het eerste uur een prima film oplevert! In de pauze had daarom een waarschuwing moeten komen: verder kijken op eigen risico. Maar dan nog, je bent toch benieuwd naar dat tweede uur...

Doe het niet. Accepteer deze korte Bond-film en ga met een goed gevoel naar huis. Het tweede deel is namelijk zo slecht dat je het eerste goede uur volledig vergeet. Dat had ik wel tenminste. Toen ik hem (toch maar) voor een tweede keer in de bioscoop zag, was ik helemaal vergeten dat het begin zo amusant is.

Een film wordt in zijn totalileit beoordeeld. Logisch, zo is hij ook bedoeld. Maar zo nu en dan mogen we best een uitzondering maken.

Die Another Day is zo slecht nog niet. Kijk zelf maar. Het kost maar een uurtje...