Een zeldzame kijkervaring

10 jaar Casino Royale

Komende week is het tien jaar geleden dat de wereld kennismaakte met een kanon van een Bond-film: Casino Royale. Een zeldzame kijkervaring.

Inmiddels is de 21e film uit de Bond-reeks met zijn tien jaar een regelrechte klassieker. Hoe reageerde de Nederlandse pers destijds? Een greep:


Man van zijn tijd

(...) Juist doordat Bond in zijn nieuwe gedaante emoties en nuances moet tonen, is de keuze voor de karakteracteur Craig een formidabele. Craig heeft het vermogen zonder omhaal een scala van emoties te suggereren. Wanneer hij in een Montenegrijns hotel enkele boeven omlegt, is er bij de geheim agent ook een zweem van verdriet en pijn te zien.

007 is in 2006 geen alleskunner of een superman meer. Hij is een man die zijn best doet maar het verder ook niet weet.

Ronald Ockhuysen, de Volkskrant, 23 november 2006

Bloed op de smoking

(...) Met zijn imponerende getrainde lijf en zijn hoekige kop is Daniel Craig een uitstekende vertegenwoordiger van die nieuwe, herkenbare werkelijkheid. Zijn knokkels zijn rauw, net als de gevechten en de stunts (die hij meestentijds zelf uitvoert). Regisseur Martin Campbell, die met de presentatie van Pierce Brosnan in 'Goldeneye' een nieuw hoofdstuk in de saga inleidde, wijst met Craig terug naar een vruchtbare oertijd van 007. Bond is aanraakbaar geworden en de pijn van zo'n opwindende achtervolging over daken en een bedrijfsterrein uit het begin van 'Casino Royale' is voelbaar. Dat maakt diens nieuwe avontuur eens temeer een opwindende herintroductie.

Het opmerkelijke slot, waarin we voor het eerst de beroemde zin: 'Bond, James Bond' en de typische herkenningsmelodie horen, is veelzeggend. Voordien was de hoofdpersoon een imponerende, maar betrekkelijk naamloze actieheld. Nu Daniel Craig zich ten leste officieel heeft voorgesteld, zijn we heel benieuwd hoe hij en Bond zich de komende jaren gaan ontwikkelen.

Eric Koch, De Telegraaf, 23 november 2006

James Bond is nu zelf het sekssymbool

(...) Na alle Mission Impossibles, Bourne Identities en Supremacies is James Bond toch weer op zijn troon geklommen, ruiger én gevoeliger dan ooit tevoren, en duidelijk een nieuweling in de wereld van Venetiaanse paleizen en andere bekroonluchterde verblijven.

Van alle Bonds heeft Graig nog het meest weg van Sean Connery, de eerste en nog steeds de über-Bond. Toch miste ik wel de perverse geamuseerdheid van Moore en Brosnan. Maar wat niet is kan nog komen. Bond staat in Casino Royale weer helemaal aan het begin van zijn carrière. In de volgende film kan het hem misschien wel iets schelen of hij zijn Martini geroerd of geschud krijgt.

Bianca Stigter, NRC.NEXT, 23 november 2006

Shaken or stirred? Het kan James Bond nieuwe stijl niets meer schelen.

(...) Gewoonlijk wil je na een Bondfilm onmiddellijk nieuwe kleren, alle dagen cocktails, een snelle auto en een cursus kitesurfen ofzo. Na 'Casino Royale' kruip je het liefst een halve dag onder een dik dekbed. De eenentwintigste Bond-film, de derde bewerking van het eerste Bond-avontuur dat Ian Fleming schreef, is een grimmige, bijna sombere actiefilm waarin maar weinig wordt gelachen of geflirt, waarin poker geen spel is maar een kwestie van kansberekening en mensen elkaar met een machete te lijf gaan.

(...) Het team achter 'Casino Royale', dat voor traditioneel spectaculaire actiescènes zorgt, dwingt ergens wel respect af door niet slaafs de cartooneske Bond-conventies te volgen. Aan de andere kant: waarin onderscheidt Bond zich als actieheld wanneer hij zo kil is als The Terminator en zo zwijgzaam als Dirty Harry?

Als Bondfan die gaat voor kleurrijke bijfiguren (geen Miss Moneypenny en Q deze keer) en lichtvoetige one-liners, kom je achteraf een beetje shaken naar buiten. Of was het stirred? Nou ja, mij een zorg.

Remke de Lange, Trouw, 23 november 2006

Grimmig, maar wel geestig

De nieuwe Bond heeft beslist gevoel voor humor, maar hij neemt zijn allereerste opdracht te serieus om zich over te geven aan de geamuseerde ironie van Sean Connery, de arrogante zelfspot van Roger Moore of de zelfingenomen geliktheid van Pierce Brosnan. Craigs 007 is een grimmige Bond, die zich graag omringt met mooie spullen en vrouwen, maar die toch minder dan ooit geeft om uiterlijkheden.

Illustratief is de instant klassieke dialoog waarin een barman hem vraagt of hij zijn martini shaken of stirred geserveerd wil hebben. "Zie ik eruit alsof mij dat wat kan schelen?" luidt het kort aangebonden antwoord van de blonde Bond. Nee, zo ziet hij er inderdaad niet uit. Daniel Craig lijkt eerder op de man die de komende tien jaar blakend van zelfvertrouwen de lakens zal uitdelen bij de langst lopende filmserie ter wereld.

Het Parool, 22 november 2006