In principe hoef je niet meer te weten dan dit: ga dat zien. De achtdelige Netflix-serie Ripley. Een lust voor het oog. Beklemmend, doorspekt met subtiele humor. Met de prettige verschijning Andrew Scott als zichtbaar genietend middelpunt. En dan de beelden van Robert Elswit, director of photography van Tomorrow Never Dies (1997). Schilderijtjes tovert hij.
Visueel gezien valt Ripley het meest op. Elswits beelden zijn geschoten in het meest heldere zwart-wit. Het is heel even wennen in het begin. Eigenlijk hoopte ik dat, net als bij Casino Royale, na de introductie de kleurenknop werd gevonden. Maar eenmaal in Italië beland, met zijn onverwoestbare schoonheid van nauwe steegjes, steile trappen en statige standbeelden, is de zwart-witkeuze overweldigend.
De grote lijnen van het verhaal zullen inmiddels bekend zijn. The Talented Mr. Ripley van Patricia Highsmith, waar deze serie op is gebaseerd, werd twee keer eerder verfilmd. Alain Delon was de eerste getalenteerde meneer Ripley in Plein soleil (Purple Noon) uit 1960. Meest bekend zal de versie van Anthony Minghella zijn uit 1999 met Matt Damon in de titelrol (ook te vinden op Netflix).
In de acht delen van gemiddeld 55 minuten die Ripley de tijd neemt, komen de details anders tot hun recht. Naar mijn smaak is de serie soms iets té gedetailleerd, waardoor mij het gevoel bekroop dat er vooral meters moesten worden gefilmd. Ook geen straf, want dat betekent méér Andrew Scott en méér Robert Elswit.
Hoe verder ik in de serie kwam, hoe meer ik in Andrew Scott een nieuwe James Bond-figuur herkende. Hij heeft dat elegante, dat duistere, en dikwijls die onuitstaanbare glimlach waarmee hij overal mee weg lijkt te komen. En natuurlijk is Scott, die inmiddels tegen de vijftig loopt, aan de oudere kant, en zat hij met diezelfde sardonische tronie al in Spectre (2015). Hij oogt er jeugdig genoeg voor en ik geloof oprecht dat hij een nieuwe draai aan het karakter van 007 kan geven.
Johnny Flynn als Dickie Greenleaf tipte ik al eerder na zijn optreden als Ian Fleming in Operation Mincemeat (2021). Flynn geeft gestalte aan een minder irritante rijkeluiszoon dan Jude Law dat eerder deed. Law speelde een heel naar personage, Flynn mag dat subtieler doen. Datzelfde geldt voor de dochter van Sting, Eliot Sumner (die ook heel even in No Time to Die zit), als Freddie Miles. Totáál anders dan voorganger Philip Seymour Hoffman, want wat was ook dat een naarling in de film uit 1999.
Ook hier ligt de sympathie toch steeds bij zwendelaar Tom Ripley, van wie je hoopt dat hij uit handen van de autoriteiten weet te blijven. Al is het maar voor een tweede seizoen. Meerdere Ripley-verhalen van Highsmith liggen voorhanden en drogen die op, dan kan schrijver en regisseur Steven Zaillian met het personage nog alle kanten op. Het is net als met James Bond.
Ripley: ga dat zien. En lees daarna ook vooral dit interview van Vanity Fair met Steven Zaillian en Robert Elswit.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten