En zo zijn we inmiddels beland in de meteorologische herfst van het jaar des Heren 2024 en nog immer enig teken van leven van onze grote verlosser. Het is daarom dat ik al enige tijd elk mogelijk sociaal contact mijd; ik ben een beetje door mijn excuusrepertoire heen. Welke smoes moet ik nu nog bedenken om de almaar durende afwezigheid van onze grote held van het witte doek te verdedigen?
Als ambassadeur van nul-nul-zeven voor de lage landen raakt de afwezigheid van James Bond mij persoonlijk. De zegswijze ‘geen nieuws is goed nieuws’ gaat voor Bond helaas niet op, anders zaten we er warm bij: aan geen nieuws geen gebrek.
Eind augustus was het vijf jaar geleden dat de titel van het langverwachte Bond 25 bekend werd, de film die in april 2020 zou moeten verschijnen. Ik heb deze korte maar effectieve aankondiging recentelijk meerdere malen achter elkaar afgedraaid. Het deed iets met me.
Ondanks dat we, deze maand inmiddels ook alweer drie jaar geleden, weten hoe het met James Bond is afgelopen, voelde ik bij het weerzien met de titelvideo opnieuw die tinteling. Het is de muziek, de blazers gevolgd door de strijkers, de opbouw. Het is het totaalshot van de zwijgzame opkomst van Daniel Craig, uiterst relaxed van links naar rechts over het scherm, tot hij halt houdt en onze kant op kijkt. Het is de percussie en het diepe koperwerk, de aanloop naar de melodie, die net stopt voordat het orkest losbarst.
Het is de herkenbaarheid, de coolness, de swag. Het is James Bond, en het is alleen zoals hij dat kan. Het is iets waar we allemaal zo enorm naar verlangen. Geen ander filmpersonage dat dit gevoel weet los te krijgen. Dan mag je Robert Downey Jr. heten of Michael Keaton. Zeker, zij weten met hun opkomst ook bij een groot publiek de kleine haartjes overeind te krijgen, en het is iedereen gegund, maar James Bond is en blijft een buitencategorie. Het is de emotionele bagage die Bond met zich meedraagt. Iedereen heeft wel iets met de geheim agent van 60-plus. En ben jij toevallig die ene die totaal niets met hem heeft (even goede vrienden), dan heb je in ieder geval wel eens wat van hem gehoord of gezien.
Wat dat betreft heeft dat lange wachten ook wel iets. Want áls het straks dan eindelijk zo ver is, dan is de ontlading extatisch! Cirkels, sterren, vuurwerk, bellen, stromende bergbeken, gevulde koeken, bliksem, lammetjes, blauwe zwaailichten.
Ik houd tegenwoordig alleen wel een slag om de arm, en dat is, al zeg ik het zelf, een zorgwekkende ontwikkeling. Mijn zelfverzekerde ‘natuurlijk’ is verworden tot een ‘als’. Áls Bond 26 er van komt. Is dat inderdaad een reële optie? Moeten we er langzamerhand niet een beetje rekening mee gaan houden dat No Time to Die het sluitstuk was?
Dat Barbara Broccoli’s prioriteiten elders liggen, mag geen verrassing meer heten. Ze gaat binnenkort Shakespeare maar weer eens verfilmen met háár James Bond in de hoofdrol. Wat zullen ze een lol hebben om die vijf publieksfilms die ze eerder met elkaar hebben gemaakt. Bakken met geld brachten ze op, waarmee ze hun eigen zakken flink hebben gevuld, maar in wezen was het niets anders dan investeren tot er iets langskwam dat écht de moeite waard was. Iets veel moderner dan die uitgekauwde geheim agent van Fleming: Shakespeare.
Eerder had James Bond er slechts een paar maandjes mee op het toneel gestaan. Alhoewel, toneel? Meer een gymzaal. Ondanks dat hij zo zijn best stond te doen, had niemand het gezien. Daarom moet die film er komen. Voor de Bond-producent was het een inkoppertje. Als ze op die manier nog even aan hem kan blijven snuffelen, waar is al dat gedoe met een James Bond-film dan voor nodig?
Lange tijd hadden we dat grote gat van ruim zes jaar tussen Licence to Kill (zomer 1989) en GoldenEye (herfst 1995). United Artists, MGM, Eon Productions; iedereen lag in die tijd overhoop met elkaar. Daar is 007 zelf uiteindelijk nog heel behoorlijk uitgekomen. Recentelijk hadden we dat andere grote gat van opnieuw zes jaar, tussen Spectre (herfst 2015) en No Time to Die (herfst 2021). Daar lag een complete pandemie aan ten grondslag.
Nu gaat geen van bovenstaande excuses op. Sterker nog, mede-James Bond-rechthebbende (het voorheen altijd noodlijdende) MGM is nog niet zo lang geleden verkocht aan Amazon. Reden voor de techgigant om er juist een tandje bij te zetten met de productie van een nieuwe Bond-film. Althans, zo werd gedacht. Een logische gedachte, maar ook een opportunistische.
Bond is echter zo’n klein radartje voor Jeff Bezos — maak lekker een paar extravagante Bond-gerelateerde spelshows, dan doen we tenminste nog íets met dat merk. En zolang ze in Londen geen aanstalten maken met een nieuwe film; ik heb wel wat beters te doen dan James Fucking Bond. Het klonk Barbara Broccoli als muziek in de oren. Thuis voor de spiegel oefent ze stiekem: ‘James Fucking Bond’. Om vervolgens schichtig om zich heen te kijken of niemand haar per ongeluk heeft gehoord. In het openbaar zou ze niet durven. Stel namelijk dat alle nevenprojectjes tot een negatief banksaldo leiden, dan moet ze wel weer met de geheim agent in zee.
En zo stevenen we langzaamaan af naar vier, vijf of net zo makkelijk wéér zes jaar tussen twee films. Áls we mazzel hebben. Als we geen mazzel hebben, dan was drie jaar geleden de begrafenis en hadden ze op de Faeröer-eilanden gelijk toen ze daar de James Bond Tombstone Tour lanceerden. James Bond: 1962 – 2021.
En toch gun ik het de pessimisten niet. Zij die na het eind van de laatste film riepen: ‘Het is over en uit! Nooit meer James Bond!’ Die hebben het concept ‘fictiefilm’ niet zo goed begrepen. Natuurlijk, ze kunnen gelijk krijgen. Nou, gefeliciteerd. Heb je nu je zin? Geen James Bond meer. Stik erin in je gelijk.
Ik val in herhaling, waarvoor excuses, maar wat wij nu bovenal nodig hebben is een klein sprankje hoop. Laat Barbara Broccoli maar uit haar duim zuigen dat ze ondertussen bezig is met de geheim agent, dat er aan een verhaal wordt geknutseld, dat er met acteurs wordt gesproken. Hoeft niet eens allemaal waar te zijn, doen we niet moeilijk over. Zolang we namelijk níets horen, dan begint het er steeds meer op te lijken dat het gewoon klaar is met nul-nul-zeven. Ook geen ramp, maar geef het even door, dan heb ik tenminste weer wat te vertellen op een feestje.
Zolang we onwetend blijven, neem ik geen enkele uitnodiging meer aan. Eerst mijn excuusrepertoire maar eens flink bijschaven.
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten