All the time in the world

Bestaat er zoiets als ‘het duurt te lang’? Hoe lang kan iets duren totdat het te laat is? Dat het over is en dat we nooit meer een nieuwe James Bond-film te zien krijgen?

Het is weer tellen geblazen, want hoewel het echt nog wel even duurt voordat we dat magische gat van zesenhalf jaar tussen Licence to Kill en GoldenEye naderen, beginnen de jaren inmiddels wel te tellen. Helemaal als je bedenkt dat er nog steeds geen concrete plannen zijn. Althans, voor zover bekend. Maar het lijkt me een utopie te bedenken dat er op dit moment achter de schermen spijkers met koppen worden geslagen.

Om het interbellum tussen Timothy Dalton en Pierce Brosnan te evenaren, hebben we vanaf nu nog drie jaar te gaan. Is te doen, zou je zeggen, maar zolang eerst Chitty Chitty Bang Bang moet worden geremaked om te kijken of het klikt tussen Eon en Amazon, is die drie jaar voorbij voordat Barbara er erg in heeft en zitten we nog steeds zonder nieuwe Bond. Een nieuw record ligt in het verschiet. Een diepterecord wel te verstaan.

James Bond zal geduldig wachten en wij met hem. Hoe graag we die nieuwe film ook willen; áls hij terugkomt, hoe lang dat ook duurt, zal hij inslaan als een bom. Van geen enkel filmpersonage vraagt de wereldpers zich zo massaal af wanneer hij terugkomt of dat het echt afgelopen is. Getuige de laatste minuten van No Time to Die is dat geen absurde gedachte, ondanks dat de aftiteling belooft dat hij terugkeert. Achteraf gezien is het natuurlijk hoogst onhandig geweest om Bond om te brengen zonder toekomstplan. Dan kun je nog zo hard aftitelen ‘James Bond Will Return’, als hij vervolgens na drie jaar nog steeds niet is opgestaan — Jezus had er slechts drie dagen voor nodig.

Als het om James Bond gaat, en zeker als we straks die nieuwe man gepresenteerd krijgen, zal elk zichzelf respecterend medium weer volop meetieren met de hausse. Bond blijft de gemoederen bezighouden zoals geen ander fictief personage dat kan. Wat dat betreft maakt het dus niet uit dat het deze keer allemaal wat langer duurt. Áls hij terugkeert, doet hij dat met veel bombarie.

Dat het met trompetgeschal zal gaan, heeft hij ook wel nodig. Voor jou en mij die het nieuws (welk nieuws?) rond James Bond op de voet volgen, is hij ondanks zijn afwezigheid nooit echt weggeweest. Maar de toevallige bioscoopvoorbijganger moet bij de kladden worden gegrepen: hij komt terug!

Zo ging ik vijf jaar geleden op kraamvisite bij een collega, zegt haar echtgenoot die schijnbaar van mijn afwijking afwist: ‘Ik heb wel zin om dit weekend naar James Bond te gaan…’ Dit moet in februari 2020 zijn geweest, een maand voordat James Bond van april naar november werd verplaatst en daarna nog tweemaal werd doorgeschoven.

Hieruit blijkt maar dat de bioscoopganger helemaal niet met James Bond bezig is en komt kijken wanneer het hem uitkomt. Dat zij nu al ruim drie jaar (‘Drie jaar alweer?’, zeggen ze dan) niet naar een nieuwe Bond-film zijn geweest, valt ze helemaal niet op. Als de aankondig van de nieuwe 007 overal weer te zien is, schrikken ze ineens wakker en willen ze wel komen, zelfs als de film nog niet draait.

Er zijn ook mensen die weinig tot niets met Bond hebben (het overgrote deel van de wereldbevolking). Zo bleek onlangs tijdens een werklunch. Een vrouwelijke collega stond nogal te kijken van mijn hobby, zoals ik James Bond noem. Zelf had zij er helemaal niets mee. Haar man ging wel eens kijken, maar verder kon ze zich geen voorstelling van mijn gekte maken. Terwijl wij normaal gesproken goed met elkaar overweg kunnen, meende ik zelfs een bepaalde spot in haar woorden te ontwaren. Geen persoonlijke aanval, meer een compleet andere wereld waarin wij elkaar nooit zullen treffen. En dat hoeft ook helemaal niet.

Nog zo’n moment met een tamelijk nieuwe collega. Prima gozer, behalve als je samen een training volgt en hem wordt gevraagd om de slechtste film die in hem op komt te noemen. ‘James Bond!’, floepte hij eruit. Ik maakte gelijk het gebaar van ‘meen je dat serieus?’ Weer een andere collega zag mijn verbolgenheid en merkte later op ‘Je was aangedaan hè?’ Dat was ik zeker. Een steek onder water. Bóven water zelfs. Zo open en bloot, het voelde als verraad.

Hoeveel hij ook wordt beschimpt, voor James Bond zal het nooit te laat zijn. Hij komt wanneer hij komt. Hij komt wanneer het zijn tijd is. Vooralsnog heeft hij alle tijd van de wereld.

Dat kun je ook beschouwen als luxepositie. Voor degenen die zich James Bond nog herinneren van vroeger, zal het een vrolijk weerzien zijn, ook al is zijn oogopslag veranderd. Voor de nieuweling, de tiener die met zijn vader naar de bios gaat, gaat er een nieuwe wereld open. Of hij vindt er niks aan, kan ook nog. Either way, James Bond zal zijn publiek opnieuw vinden, dat heeft hij altijd gedaan. Al ging het vroeger wat soepeler omdat we de eerste 27 jaar nooit zonder nieuwe film in het verschiet zaten.

Het kan zomaar tien jaar duren voordat Bond herrijst, en over tien jaar komt hij zeker terug omdat het romanpersonage dan te grabbel ligt voor iedereen die er iets mee wil. Minus alle aan Eon Productions gelieerde copyrights, zoals muziek, logo’s en aanverwante trademarks, maar dat is een ander verhaal.

Vraag ik mij ondertussen wel af of ik Barbara Broccoli moet blijven steunen in haar standvastigheid. Niet dat het een of het ander enig verschil maakt, want ik kan heel vaak roepen dat zij ook maar een mens is en tegenover ons geen verplichting heeft een film te maken, daar krijgen we echt niet sneller een film mee. Aan de andere kant zie ik ook dat die hele Bond-kloek vastzit en onwrikbaar lijkt. Goed, het zijn minkukels daar bij Amazon, daar wil ik met alle plezier in mee, maar daar liggen voor 50 procent wel de rechten van onze filmheld, dus er moet links of rechts van welke kant dan ook worden meegegeven. Bovendien doet Amazon het zonder Bond ook prima, en de online winkel van Eon Productions trouwens ook, maar Eon heeft Amazon eerder nodig dan andersom. Dus een beetje water bij de wijn is gewoon noodzakelijk. En wat zou het als Amazon een belabberde spin-off over een willekeurige 00-agent de streamingether in schiet? Alsof Road to a Million zo’n artistiek hoogtepunt is. Waar blijft dat tweede seizoen trouwens?

Mag ik ook deze keer weer afsluiten met een pluim voor dat o zo heerlijke platenlabel La-La Land dat deze keer Licence to Kill uit de hoge hoed tovert. Hoewel een van de mindere Bond-scores, verdienen wij natuurlijk wel een complete soundtrack van wijlen geweldenaar Michael Kamen, van wie ik liever Lethal Weapon of Robin Hood hoor. Wie weet overtreft deze deluxe edition de stoutste verwachtingen. We hebben een firma als La-La Land broodnodig in tijden van deze ongewilde Bond-loze jaren. James Bond heeft dan wel alle tijd van de wereld, wij hebben dat zeker niet.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.