Rehabilitatie

Het lijkt een beetje een principekwestie; ooit heb ik mij voorgenomen dat Never Say Never Again géén Bond-film is. En daarom zal ik hem bijna nooit opzetten, vind ik het geen goede film, zal ik hem nooit meerekenen in het rijtje Bond-films en erken ik zelfs de (meeste) cast- en crewleden niet.

Waar slaat dat eigenlijk op?

Over één ding kunnen we wel duidelijk zijn: met Bond 23 in aantocht is en blijft Never Say Never Again inderdaad een buitenbeentje. Anders zou Bond 23 wel Bond 24 geheten hebben. En daarom zal deze film uit 1983 nooit naast de overige 007-films in een box uitkomen en altijd een vreemde eend blijven.

Maar, toegegeven, na zoveel jaar, Never Say Never Again is gewoon een ontzettend fijne film. Het grootste gemis is goede (Bond-)muziek en de gunbarrel-opening. En als je na de opening een mooie title-sequence eraan vast plakt, kun je 'm zonder problemen in het échte rijtje scharen.

Dan blijft natuurlijk de kwestie dat Never Say Never Again een kopie is van Thunderball. Maar is The Spy Who Loved Me dat dan ook niet van You Only Live Twice?

Sinds met Casino Royale in 2006 de hele tijdlijn van James Bond overhoop gegooid is door een jonge 007 te introduceren, kan een Bond op zijn oude dag, zoals Connery hem in Never Say Never Again neerzet, ook best door de beugel.

Net als voor For Your Eyes Only stel ik daarom een re-edit voor. Giet een Eon-sausje over Never Say Never Again en de film wordt totaal geaccepteerd. Geef dan meteen GoldenEye een nieuwe muziektrack door David Arnold en haal dat lullige fluitje weg uit de autostunt in The Man with the Golden Gun, dan lullen we nergens meer over.

Hoe het dan zit met Casino Royale uit 1967. Ja kijk, dat is dus écht geen Bond-film!

Dit is overigens een prima montage zoals Never Say Never Again zou moeten beginnen. Je kunt 'm alleen niet insluiten.