James Bond in Amsterdam
De enige Bond-film waarvoor opnames in Nederland zijn gemaakt, het cartooneske duo Wint en Kidd, een prachtige soundtrack van John Barry en oer-Bond Sean Connery nog eenmaal terug in de rol die hem onsterfelijk maakte — het is niet moeilijk om toch nog een beetje van Diamonds Are Forever te houden. Deze maand is het 45 jaar geleden dat de zevende officiële Bond-film in première ging.
Toegegeven, het heeft een tijd geduurd om deze film te kunnen waarderen. Ondanks dat het een van mijn eerste Bond-ervaringen op tv moet zijn geweest, en dus aan de basis van al deze gekte ligt, lukte het maar moeilijk om sympathie voor het product op te brengen.
Als waardige opvolger van mijn favoriete Bond-film On Her Majesty's Secret Service slaat Diamonds totaal nergens op. Als twee uur puur vermaak, slaagt de film op meerdere fronten. Met het verstand op minder dan nul mag Diamonds Are Forever toch best een lekkere film genoemd worden.
Laten we de archieven eens induiken en zien wat de Nederlandse kranten (voor zover beschikbaar) destijds over de zevende Bond-film te melden hadden.
Het begon natuurlijk met de vraag: wie gaat James Bond spelen? George Lazenby was de vorige keer niet bepaald in goede aarde gevallen en had zelf aangegeven niet nóg een film te willen maken. Wat te denken van Roger Moore, om maar iemand te noemen?
(…) Roger Moore wil er niets over zeggen, maar zijn naam is al herhaaldelijk genoemd als de nieuwe James Bond. Hij geeft toe, dat hij graag die rol wil spelen, maar er is nog niets definitief besloten. Zijn tv-verplichtingen binden hem voorlopig volkomen en zouden hem wel eens kunnen verhinderen de hoofdrol te spelen in de nieuwe Bond-film „Diamonds are forever”.
Maar hij heeft kennelijk de hoop nog niet opgegeven. „Ik ben nu eenmaal geboren voor het geluk”, zegt hij.
De Telegraaf, 9 oktober 1970
Dat was in de herfst van 1970, een halfjaar voor de opnames van Diamonds Are Forever zouden beginnen. Moore zou zeker niet misstaan in deze film. Maar wie beweert dat de meligheid in de Bond-films met hem is begonnen, heeft het mis. Diamonds heeft duidelijk de toon gezet voor een veelheid aan onderbroekenlol.
 |
| Roger Moore op dat moment in de tv-serie The Persuaders, hier met Laurence Naismith die wel in Diamonds Are Forever te zien was |
Begin 1971, de opnames zouden in het voorjaar van start gaan, lijkt de kogel dan eindelijk door de kerk:
Sean Connery zal mogelijk terugkeren als James Bond. Connery’s manager is op het ogenblik in Hollywood om daar te onderhandelen over een nieuwe 007-film.
Volgens vrienden in Londen is Connery van mening, dat een nieuwe Bond-film hem weer in de publiciteit zal brengen. Na een aantal andere rollen gespeeld te hebben, is hij min of meer op de achtergrond geraakt. Ook financieel kan Connery het goed gebruiken. Hij zou ƒ 3,5 miljoen krijgen. De nieuwe Bond-film wordt gemaakt naar het boek „Diamonds are Forever”. Het filmen zal in het voorjaar beginnen. De meeste scènes zullen worden opgenomen in Las Vegas.
De Telegraaf, 25 februari 1971
Dat de Amerikaan John Gavin (Psycho, Spartacus) al eerder was aangenomen als nieuwe 007, daarvan is nergens melding gemaakt. Gavin werd op het laatste moment toch gepasseerd ten faveure van Connery. Wel kreeg hij van Broccoli zijn volledige salaris uitbetaald. Je kunt slechtere afwijzingen treffen. Sean Connery, de échte 007 was terug van weggeweest, maar dit keer niet voor zijn eigen gewin:
De United Artists filmstudio’s gaan een nieuwe James Bond film maken, „Diamonds are forever”. Voor de hoofdrol is Sean Connery aangeworven, de man die de figuur van de Britse geheim agent wereldvermaard heeft gemaakt.
De eventuele baten tengevolge van het meespelen van Connery zullen volgens de directeur van United Artists, David Picker, bestemd zijn voor een Schots fonds voor internationale educatieve doeleinden. De film wordt geregisseerd door Guy Hamilton, die onder meer „Goldfinger” heeft vervaardigd.
De Tijd, 3 maart 1971
 |
| Sean Connery terug als James Bond in Diamonds Are Forever |
Een tweede Goldfinger, dat was aanvankelijk het uitgangspunt, vandaar de terugkeer van Hamilton. In de derde film uit de reeks leek alles op zijn plaats te vallen. Om zijn succesvolle voorganger te kopiëren, werd in een eerdere versie van het scenario van Diamonds Are Forever zelfs Goldfingers tweelingbroer geïntroduceerd. Gert Fröbe mocht zich nogmaals van zijn beste slechtste kant laten zien. Dit keer had de meesterboef echter geen zwak voor goud, maar, hoe kan het ook anders, voor diamanten. Dat er een prima verhaal van Fleming voor het oprapen lag, leek niet ter zake te doen.
Dat hele Goldfinger-gedoe werd uiteindelijk overboord gekieperd. Blofeld, in de vorige film de moordenaar van Bonds vrouw en sindsdien op de vlucht, kon om die reden moeilijk genegeerd worden. Dus werd hij het die het op diamanten had voorzien.
Met Connery weer op zijn oude post en Guy Hamilton voor de tweede keer aan het roer, konden de opnames van de zevende Bond-film in het voorjaar van 1971 van start gaan. De release stond gepland in december van dat jaar.
En het was niemand ontgaan dat 007 inmiddels tien kilo extra woog...
En het was niemand ontgaan dat 007 inmiddels tien kilo extra woog...
James Bond weer aan het werk
In Las Vegas is Sean Connery als James Bond op het ogenblik hard aan het werk aan zijn nieuwe Bondfilm Diamonds are forever. En hij vindt het helemaal niet erg dat hij ouder is geworden. Hij zei „Ik zal er op het witte doek ook niet uitzien als al die andere jonge helden in gangsterfilms.
Ik ben geen dertig, ik word in augustus eenenveertig en toch heb ik het gevoel dat het leven pas voor mij begint. Het bevalt me helemaal niet alleen maar acteur te zijn. Ik ben nu directeur van een bank in Pall Mall en ook ben ik commissaris van een paar maatschappijen en ik zamel nu geld in voor de mensen in Schotland die dat hard nodig hebben. En ik krijg een miljoen dollar voor elk van de twee films die ik na deze Bond ga produceren.”
Sean Connery lijkt meer ontspannen dan toen hij nog met Diane Cilento getrouwd was. Hij zei „De laatste jaren met Diane waren moeilijk”. Over sex zei hij „Dat is nog steeds belangrijk voor mij. Ik heb op het ogenblik geen andere vriendin of vrouw maar dat zal wel weer gebeuren. Dat is de privé-kant van mijn leven.
Over zijn privé leven zei hij „Ik ga niet naar bars en ik speel hier geen golf. In een bar zijn er altijd wel mensen die plotseling agressief worden en met mij willen vechten en daar heb ik helemaal geen zin in.” Het is nu precies tien jaar geleden dat Connery zijn eerste Bondfilm maakte. Dit is de zevende film en de afgelopen zes hebben zevenhonderd miljoen gulden opgebracht, een bedrag dat zelfs genoeg is om een Bond gelukkig te maken.
Het enige probleem met voorgaande films is dat er de afgelopen jaren ontelbare films zijn geweest die de Bondformule hebben gevolgd; films met helden, allerlei trucs en foefjes en mooie meisjes. Vooral meisjes. (...)
De Telegraaf, 11 mei 1971
Raar gesprek moet dat zijn geweest: 'Zeg Sean, je bent weer lekker aan het werk als 007 en je vindt het dus niet erg dat je een oude kop hebt gekregen. Nu ik je toch spreek: hoe gaat het na je breuk met Diane Cilento eigenlijk met je seksleven?'
Ondanks dat bovenstaand artikel geen credit heeft, kan het bijna niet anders dan van Henk van der Meyden zijn.
 |
| Foto: Terry O'Neill |
Tien dagen later komt Van der Meyden met een zeer uitgebreid verslag van de opnames in Las Vegas. De showpagina moest duidelijk vol — er lijkt geen eind aan het artikel te komen. Ik bespaar je de vaak onbegrijpelijke notities, maar wie het complete artikel toch wil lezen, klik hier.
Uiteindelijk valt tegen het eind van het verhaal toch nog iets te melden, als Connery in een persoonlijk gesprek met Van der Meyden laat doorschemeren dat dit echt zijn laatste film als 007 is:
„Ik denk niet” zei hij later „dat een andere rol een man zo kan veranderen als Bond. Het is een voorrecht, een grap, een uitdaging en bovendien even verschrikkelijk als een nachtmerrie”. (...)
Maar toch is hij nu in staat, en kan hij het zich permitteren, Bond te begraven en de hele weg naar de begrafenis kan hij lachend afleggen.
„Alleen, verdorie hoe begraaf je een geest”, vroeg hij nog niet zolang geleden een vriend. Hij heeft nu besloten dat niet te doen. Je doet hem zijden hemden aan en scherp gesneden pakken en je pakt opnieuw de revolver en strekt de spieren. . .
Het is, dat zweert hij, het einde van de 007-route voor hem positief is het zijn afscheidsreis door een nieuwe hel van verschrikkingen. „Diamonds are forever” is een wel heel toepasselijke titel voor dit afscheid want alleen het geld, elke cent van de een en een kwart miljoen dollar die United Artists hem betaald heeft deed hem besluiten de rol te spelen. Al het geld gaat naar de liefdadigheid. Het is bestemd voor een fonds dat jonge Schotten helpt zich te ontwikkelen. (...)
De Telegraaf, 21 mei 1971
Een stuk bondiger, maar daardoor niet minder interessant, is diezelfde dag op de voorpagina (en in tal van andere kranten) te lezen:
James Bond in oud-Amsterdam
AMSTERDAM, vrijdag
Voor de nieuwe James Bond-fllm „Diamonds are forever” naar ’t boek van Ian Fleming, zullen begin augustus opnamen- worden gemaakt in Amsterdam. Er zijn scènes bij een grachtenhuis, aan de Amstel bij de Magere Brug en op het platform van Schiphol. James Bond wordt gespeeld door Sean Connery. Zijn tegenspeelster is Jull St.-John.
De Telegraaf, 21 mei 1971
Inderdaad, James Bond komt naar Nederland! Spektakel in Amsterdam! Schieten over de Wallen! Achtervolgingen door de grachten! Jull St. John! ...Dat viel allemaal een beetje tegen:
JAMES BOND, ’N GEWONE GOZER
Van onze verslaggever ALE VAN DIJK
AMSTERDAM — De rijkspolitie te water heeft James Bond dit weekeinde een varende kleedkamer bezorgd. De politie hielp er tegelijk aan mee dat nieuwsgierige fotografen, filmers en Amsterdammers niet konden zien hoe geheim agent 007, alias James Bond, alias Sean Connery (40) zich van een haarstukje voorzag voordat hij zich aan de Amstel naar de filmcamera’s begaf.
„Nou, een gewoon gozertje hoor, valt me dik tegen”, riepen hoogblond gekapte meisjes elkaar toe, terwijl Bond een paar keer achter elkaar een stoepje aan de Reguliersgracht beklom.
Het is precies het prachtige weer dat we nodig hebben", zei regisseur Guy Hamilton. Tevreden keek hij toe, hoe zijn schijnwerpers de halve Reguliersgracht tot een niet na te bouwen decor van zeventiende-eeuwse gevels omtoverden.
Maar de toekijkende Amsterdammers waren teleurgesteld. “Waar blijven de schoten, ik zie geen sensatie”, werd er geroepen toen er alleen maar een taxi voorreed en een paar vrijende figuranten het decor op straat vormden. Hollywood-acteur Bruce Cabot (38), een van de “moordenaars” in deze zevende James Bond-film, had het antwoord gereed: “Er valt in de hele film bijna geen schot. Wij moorden met alle mogelijke middelen: met vergif, wurging en verdrinking. Bond zelf spreken wij nauwelijks. Hij ruikt het in deze film letterlijk als zijn vijanden in de buurt zijn. Dan komt hij in actie. Maar wij blijven tot het einde leven.” (...)
Het Vrije Volk, 5 juli 1971
Bruce Cabot was 67 op dat moment en deed wel mee in de film (zijn laatste zou een jaar later blijken). Alleen had de acteur die Bert Saxby speelde in Amsterdam geen scène om op te nemen. Ale van Dijk had met niemand minder dan Mr. Wint gesproken, een andere Bruce, Bruce Glover.
Een verslaggever van De Waarheid is ook aanwezig en komt met een aparte invalshoek:
Sluiswachter wint van James Bond
De miljoenen-dollar-apparatuur stond al gereed op de Magere Brug. James Bond was in afwachting van zijn optreden tegen het hek gaan staan. Zijn mede- en tegenspelers hielden zich gereed. De regisseur gaf zijn aanwijzingen. Camera- en belichtingsmensen waren aan het werk. Politie en brandweer, te land en te water, hielpen een handje bij het dreggen van een filmslachtoffer en met het op afstandhouden van het publiek. Dat alles onder de supervisie van de machtige filmproducent Harry Saltzman. De nieuwste James Bond-film Diamonds are forever speelt zich namelijk ook af in Amsterdam en zoiets kan niet zonder dat er wat gebeurt bij de Magere Brug, een der markantste plekjes van de hoofdstad.
Het zal in de carrière van James Bond wel nooit zijn voorgekomen, maar zaterdag werd hij toch overwonnen door een nuchtere Amsterdamse bruggewachter. Want wie er ook voor dit film-spektakel was gewaarschuwd, de sluiswachter van de Amstelsluis niet. Omdat het zijn plicht is, de boten doorvaart te verlenen moest de Magere Brug omhoog, James Bond of niet. De grote Harry Slatzman moest de terugtocht aanvaarden. Alles van de brug af, de klep omhoog en de drie wachtende schepen konden doorvaren. Saltzman stond wat mistroostig de schepen na te kijken. Het af te leggen tegen een Amsterdamse bruggewachter valt niet mee.
De Waarheid, 5 juli 1971
Dat is nog eens een leuk inkijkje in een dagje megaproductie in Amsterdam. Al vermoed ik dat deze verslaggever Harry Saltzman verwart met Guy Hamilton. Volgens mij was de machtige filmproducent er helemaal niet bij in Amsterdam. Hoe dan ook, het wordt nog leuker!
Nou, dat wilde Sean dan wel, want die is best een aardige kerel... Dat het Polygoon Journaal aanwezig was, was voor die tijd geen unicum. Zoals tegenwoordig alle nieuwsbulletins op iedere Nederlandse zender hier in tienvoud over zouden berichten. Als kijkje in de keuken is dit echter wel uniek. Zoveel werd er destijds niet gefilmd achter de schermen.
En natuurlijk mag ook het gesprek dat Simon van Collem met Sean Connery had niet ontbreken. Met name de eerste vraag van Van Collem zou niet misstaan in de schoolkrant:
Onduidelijk is waar deze verschillende opnames precies zijn gemaakt. Het geruite jasje draagt Connery in ieder geval in de scène met Willard Whyte in het laboratorium van WW Techtronics en in diens penthouse. Die opnames vonden plaats in Pinewood Studios. Connery en Van Collum zitten in de stoelen rechts naast de zwarte kast.
Later dat jaar, vlak voor de première van de film, zou deze opname gebruikt worden voor een uitzending van Van Collems Avroskoop op 19 december 1971. Bovenstaande video werd hergebruikt voor aanvang van de eerste vertoning van Diamonds Are Forever op de Nederlandse tv op 4 april 1992.
Sean Connery in „Avroskoop”
Sean Connery, de enige echte James Bond, is wederom geheim-agent 007 in de film „Diamonds are forever”, waarvan de opnamen plaats hebben gevonden in Las Vegas, Londen en Amsterdam. In Simon van Collems „Avroscoop” zondag van 21.30 tot 22.10 uur via Nederland 1 is Sean Connery het koele, weinig response gevende middelpunt. De stugge Schot wil immers van zijn James Bond-imago af en dat is een van de redenen, waarom hij een zeer gereserveerde, introverte indruk op Simon van Collem maakte. Verder hoort en ziet men in deze „Avroskoop” Jill St. John, producer Harry Salzman en regisseur Guy Hamilton.
Leeuwarder Courant, 15 december 1971
De opnames van James Bond in Amsterdam leverden genoeg materiaal op om ook de komende dagen de kranten te vullen. Zoals een openhartig interview met de minzame Putter Smith, een jazzbassist die vanwege zijn rare kop de rol van Mr. Kidd kreeg toebedeeld. Klik hier om het interview te lezen.
En omdat het tot de première van de film nog even duurt, zou Henk van der Meyden Henk van der Meyden niet zijn als hij uit helemaal niets een stukje Privé weet te peuren:
Maan nog niet verlaten. James Bond golft er
door HENK VAN DER MEYDEN
AMSTERDAM, zaterdag
NU DAVID SCOTT EN JAMES IRWIN de maan verlaten hebben en op weg zijn naar de aarde, moet u niet denken dat er niemand meer op de maan is: JAMES BOND is er.
En hij speelt golf. De maanscène, die men op de foto ziet, is een onderdeel van deze nieuwste Bondfilm „Diamonds are forever”, die op het ogenblik in de Pinewoodstudio’s in Londen wordt opgenomen.
Kunstige decorontwerpers hebben voor deze film het maanlandschap zo goed mogelijk nagebouwd en na de recente tv-reportages kunnen we zeggen dat men de realiteit goed heeft benaderd.
Spectaculair
De scène in de film speelt zich af op het trainingscentrum voor astronauten in Houston, waar het hele maanlandschap ook is nagebouwd. Bond wordt er achtervolgd door zijn vijanden en deze scènes beloven bijzonder spectaculair te worden. Sean Connery, die de rol van Bond weer speelt, is echter zelf een verwoed golfspeler. Als hij maar even een uurtje vrij is bij de opnamen, gaat hij in de buurt van Pinewood golfen en ook in een draaipauze kon hij het niet laten en dit leverde deze merkwaardige foto op, de allereerste golfspeler op de „maan”.
Connery had bij zijn maangolfspel geen „caddy”, maar een van de filmastronauten wilde hem graag daarbij helpen.
Connery ziet er trouwens beter uit dan ooit op het ogenblik en in showbusinesskringen schrijft men dit op rekening van zijn medespeelster Jill St. John. Ook buiten de opnamen zijn ze voortdurend bij elkaar. En zelfs een publiciteitsman van United Artists moest toegeven dat ze „onafscheidelijk” zijn. „Ze gaan altijd samen eten”, zei hij, „en ze bridgen ook veel samen. Ik wil niets over een romance zeggen, maar ze zijn wel vaak samen.”
De mooie Jill geeft Sean op het ogenblik ook voortdurend Yogalessen. Een assistentproducer zei: „Ze zijn sinds de opnamen gestart zijn altijd bij elkaar.”
Uit de tijd
Jill zelf zei over haar vriendschap met Sean: „Als er een romance was zou ik niet zeggen dat het zo was”. Jill St. John is al getrouwd geweest. Aan trouwen denkt ze nu echter niet meer. „Ik vind een huwelijk uit de tijd”, zei ze. „Maar ik hou van het gezelschap van intelligente mannen...”
De Telegraaf, 7 juli 1971
 |
| Foto: Terry O'Neill |
 |
| Foto: Terry O'Neill |
En dan breekt eind van het jaar dan eindelijk de première aan. James Bond is weer terug in Amsterdam. De film dan, niet Sean Connery, die had geen zin meer na bovenstaand artikel. De feestelijke avond zou opgeluisterd worden met de aanwezigheid van de tweede Bond-girl uit Diamonds Are Forever: Lana Wood. Het mocht niet zo zijn...
Bondheldin over haar zenuwen
Van onze kunstredactie
AMSTERDAM, dinsdag
Wie denkt, dat de vrouwen van James Rond altijd en eeuwig onverzettelijke mannetjesputsters zijn, vergeet dat er toch maar een mens in hun schaarse kledij schuilgaat. Lana Wood bij voorbeeld, die in Diamonds are forever de spiksplinternieuwe Bond-film, de superheld begeleidt in liefde en geweld, zou gisteren in Amsterdam zijn om de première op te luisteren. Lana, ook bekend uit Peyton Place, reisde in Japan en Europa rond in het kader van haar Bond-debuut, maar zij kreeg het zó op haar zenuwen van alle belangstelling en publiciteit, dat zij zondag in Berlijn zwaar overspannen het toestel naar Los Angeles invluchtte in plaats van naar Nederland te komen.
De Telegraaf, 21 december 1971
Een Bond-girl is ook maar een mens...
En dan nu een greep uit de recensies!
James Bond en de aardappelpuree
U zult niet in slaap vallen bij Diamonds are forever, 007's nieuwste avonturenfilm. Maar voor mij heeft James Bond het echt een beetje gehad. Het secret service-fenomeen is over het hoogtepunt van zijn carrière heen. De formule van de succesproduktie klinkt niet meer. En dat is geen wonder. (...)
U zult het niet willen geloven, maar Bond slaagt voor 100%. Alle misdadigers krijgen hun verdiende loon, alle vrouwen een cleane knuffel. Er is verdienstelijk vechtwerk in een lift, een bijzonder goed getroffen autoachtervolging in Las Vegas zelf en daar hebben we het eigenlijk mee gehad.
Want het grootste gevaar, dat een Bondfilm ooit kan overkomen, is hier gebeurd. De film is niet echt spannend.
De aangekondigde droge humor komt niet uit de verf. Bond zelf wordt een dagje ouder, verrassende elementen ontbreken over het algemeen. Het zwakke geschrijf van Flemming komt sterk verbrokkeld op ons af. Er is ook geen climax. Het verhaal duikt halverwege naar beneden en maakt een sterk gerekte indruk.
De misdadiger Blofeld stort in het begin van de film in een modderpoel, en komt bubbelend om het leven. Simon van Kollum verklapte op de tv dat de poel een enorm vat aardappelpuree was.
Typerend voor het nieuwste Bondprodukt van Harry Saltzman. Een beetje melig.
De Waarheid, 23 december 1971
James Bond is weer ouderwets
ECHT, het is een wonder dat James Bond nog leeft. Niet alleen na al die avonturen uit de vorige films maar vooral na wat er in deze nieuwste „Diamonds are forever” gebeurt.
De superheld sterft verschillende keren een vrijwel zekere dood; hij wordt op een gegeven moment zelfs gecremeerd maar Lazarus 007 verrijst ongedeerd uit de oven, wel een tikkeltje bleek, maar zonder één haar te schroeien. Doe hem dat eens na!
Nu is Bond (geen familie van de bekende Volendammer familie) niet de enige die in deze serie het eeuwige leven heeft. Zijn eeuwige rivaal (eeuwig in dubbele zin dus) Blofeld kan al even goed tegen de dood.
Al vóór de namen op het doek komen zien we hoe James hem afmaakt door hem eerst met een kolossale verlichtingsbak op een operatietafel plat te drukken en vervolgens in de gloeiende aardappelpuree te verdrinken. Maar Blofeld is één boef in drie personen, een aardige truc waarvan hij ditmaal met geraffineerde maskers zó slim gebruik maakt dat onze held er zelfs even in trapt.
Wat verder verraden van deze nieuwste James Bondshow? Hij is weer „ouderwets”, niet het minst dankzij de terugkeer in de heldenrol van Sean Connery wiens sonore geluid, strakke blik en koele persoonlijkheid in het vorige avontuur node werden gemist.
Voorts bulkt het weer van het geweld maar zó overdreven erg dat het een komische werking begint te krijgen. Ons gevoel voor humor kan anno 1971 tegen een stootje. Wat niet wil zeggen dat ik op het punt sta James Bond tot komiek uit te roepen.
HENK TEN BERGE.
De Telegraaf, 24 december 1971
Deze van het Limburgs Dagblad is ook leuk, al is het maar vanwege een aantal amusante missers:
Connery weer als Bond
De nieuwe James Bond is weer een echte. Dit is een bijzonderheid, omdat de James Bond-films hun eerste grote succes toch in hoge mate dankten aan de man die voor de super-agent 007 optrad, de uit Ierland afkomstige Sean Connery. Ook andere illustere spelers hebben zich aan de rol gegeven, deze aanvaardend als een uitdaging, maar niemand die de moderne held zo intelligent en link heeft vertolkt als Connery. (...)
Een kostbare verzameling diamanten uit die mijnen van Zuid-Africa afkomstig en daaruit stiekem weggesmokkeld, zelfs via de holle kiezen van arbeiders, zijn plotseling spoorloos verdwenen. Met die verdwijning begint de lawine van misdaden te rollen, want er verdwijnen ook mensen, en dat overal kris kras op het beschaafde of nog onderontwikkelde ondermaanse. (...)
Wanneer hij zijn aartsvijand Bloberg eindelijk in het vizier heeft, is hij ook al gauw zover dat hij weet welk duivels plan deze heeft uitgedacht om de wereld op zijn grondvesten te doen schokken.
„Diamonds are forever” heeft naast Sean Connery nog als trekkers de mooie Lana Wood, die uit Peyton Place bekend is. De populariteit van de titelsong zal er ook voor zorgen dat ook deze James Bond weer het publiek krijgt waarop door de producers is gemikt. Ze garandeert weer een stuk amusement in het genere van de fantastische misdaad- en avonturenfilms met een eigen stempel. (...)
Limburgs Dagblad, 24 december 1971
Het NRC is net als Connery ook geen Bond-fan:
James Bond wordt moe
Diamanten zijn iets voor altijd, zingt Shirley Bassey in de titelsong. Maar James Bond is geen diamant. De James Bond-formule lijdt aan materiaalvermoeidheid. (...)
Diamonds Are Forever lijkt, zo mogelijk, nog meer op een uitgebreide tekenstrip dan de drie Bond-films van Terence Young en Goldfinger, de eerste Bond-film van regisseur Guy Hamilton. Zijn nieuwe steekt, net als alle voorgangers, de draak met de formule; alleen werd de parodie wat minder elegant en de kluchtigheid van ruwer, maar dat is geen bezwaar: kwestie van aanpassing aan de smaak van 1971. (...)
Een onzekere factor lijkt allereerst Sean Connery (41), die het nu nog eens heeft gedaan, voor een miljoen dollar (hij schonk die gage aan een pedagogische stichting in zijn eigen Schotland). Connery is een goed acteur (getuige o.m. A Fine Madness en The Anderson Tapes). Maar voor James Bond is zijn haar te dun geworden, zijn middel te dik, zijn gezicht te pafferig. Met de escapades van de stuntmannen die Bonds halsbrekende toeren moeten verrichten kan men de niet meer jonge Connery nauwelijks identificeren. Ook wordt het moeilijk te geloven in zijn onweerstaanbaarheid voor de mooie meisjes volgens de Bond-filmformule hier: Jill St. John als hoofdvrouw en Lana Wood als bijvrouw). (...)
De handeling, vrij ingewikkeld geconstrueerd, varieert het schema in details. Ditmaal bedreigt Bonds (en ons aller) grote vijand Blofeld (Charles Gray) de wereld met een satelliet die geheel met diamanten is bezet, waardoor een extra hete straling wordt opgewekt. Het lijkt me een dwaas verzinsel (Arie de Kool zal weten of ik gelijk heb); maar het zorgt wel voor een heel spannend eerste deel over diamantsmokkel en twee erg leuke beroepsmoordenaars, die — vertolkt door de acteur Bruce Glover en de bassist van Thelounius Monk, Putter (Patrick) Smith in zijn eerste rol — als wreed-komisch duo echt origineel amusement bijdragen. Gelukkig blijven ze in actie tot en met de finale. Hun moorden, die elkaar zeer snel en afwisselend opvolgen, zijn kostelijk gefilmd en gesneden. (Dat een van hun slachtoffers uit een Amsterdamse gracht wordt opgevist maakt ze voor Nederland nog dierbaarder.) (...)
E.W.
NRC Handelsblad, 24 december 1971
We kunnen Ellen Waller niet helemaal ongelijk geven. Alleen oogt Connery veel vermoeider in zijn vorige Bond, You Only Live Twice (1967), dan in deze. In Diamonds lijkt hij zowaar plezier te hebben.
JAMES BOND IN VORM
VIER JAAR alweer na You only live twice is James Bond, agent 007 van de Britse geheime dienst, alias Sean Connery, terug in Diamonds are forever, een van de betere uit de Bondserie.
Het is lang van tevoren aangekondigd: deze nieuwe Bond keert weer terug naar de humor van Dr. No en vooral From Russia with love, de eerste en beste avonturen van de reeks, die met Thunderball en zeker met You only live twice wat afzakte, omdat het toppunt van geweld uit Goldfinger nauwelijks meer te overtreffen viel en er met name in de laatste Bond zoveel geld aan technische decorvondsten besteed werd, dat de vaart van de film er voor een groot deel aan verloren ging.
Diamonds are forever (geregisseerd door Guy Hamilton van Goldfinger) heeft slechts tegen het eind last van die techniek, wanneer de eeuwige schurk Blofeld op een boortoren moet worden uitgeschakeld en het geïnvesteerde decorgeld rente moet opleveren. Verder is de film zowel in humor, als op het stuk van een beetje redelijk verhaal en het punt van amusant geweld toch weer een sensatie na alle soorten geweldfilms die de laatste jaren in ettelijke hoeveelheden gemaakt zijn. James Bond weet tussen alle ontwikkelingen toch weer uit te blinken en aldus aan de steeds hogere eisen te voldoen. (...)
Lana Wood, zusje van Nathalie, vijf films achter haar naam en hier bekend als Sandy Webster in Peyton Place, in Amerika een paar maanden geleden tot grote beroemdheid doorgestoten toen zij in alle omvang uit Playboy barstte, slechts gehuld, in een paar zelf geschreven gedichten. Ze zou de première van Diamonds are forever in Nederland opluisteren, maar stortte na voorgaande presentaties in Japan en Duitsland volledig in elkaar.
Blofeld, de grote schurk, wordt gespeeld door Charles Gray, met zijn bekakte Engels weer heel anders dan zijn voorgangers Donald Pleasance en Telly Savales, meer (en wellicht een tikje te veel) gentleman dan boef.
Connery zelf is uitstekend in vorm en toch weer een onmisbare schakel. Een beetje ouder, minder wild, nog even hard en grimmig.
(...) Het James Bond-geweld heeft een ontspannend karakter, omdat het de waarschijnlijkheid en de grenzen van normaal geweld overschrijdt (en daardoor het effect van tekenfilmgeweld krijgt, waarin mensen letterlijk plat gereden worden onder een wals om even later weer vrolijk verder te wandelen), voortdurend bedreven wordt met vernuft en altijd in verband met humor staat. (...)
Diamonds are forever (voor het eerst grotendeels in Amerika opgenomen) is, kortom, een feestelijke film. Misschien niet helemaal in de lijn van wat kerstsfeer heet te zijn, wel als topamusement dat zijn pretenties volledig weet waar te maken. Zoals lan Fleming gewild zou hebben.
v. B.
De Tijd, 24 december 1971
En tot slot Leo Jacobs van Het Vrije Volk, die geen liefhebber is van Lana Wood, maar duidelijk onder de indruk is van Trina Parks, de actrice die Thumper speelt:
EEN BEETJE HUMOR ALS EXTRAATJE
NIEUWE BOND IS DE BESTE
LANA WOOD kwam niet, maandagochtend. Zij had op Schiphol uit een vliegtuig moeten stappen, en daarom bevond de bloem van de Nederlandse journalistiek zich in het hoofdstedelijk Alhambra-theater en had een plaatselijk dagblad te Amsterdam zaterdag maar vast een interview met Lana, uit de duim gezogen, maar komen — ho maar!
Later bleek dat zij met een zenuwinzinking rechtstreeks naar New York was teruggekeerd. Een hele teleurstelling voor de wachtende pers, te meer omdat Lana nauwelijks verhuld afgedrukt stond in maar liefst twee afleveringen van het maandblad Playboy, dat van april en van december. Zij had wat te tonen, dat wél!
Helaas is de omvang van haar boezem omgekeerd evenredig aan de grootte van haar sekwentie in de nieuwste James Bond-film DIAMONDS ARE FOREVER, waarin zij als Plenty O'Toole probeert een sterk vermenselijkte Sean Connery te verleiden, nadat zij diens gave om te winnen aan de speeltafel heeft opgemerkt. Waarop zij uit het raam wordt gesmeten. (...)
(...) en dat Bond het zonder moeite wint van elke groep mannelijke aanvallers, maar het moet afleggen tegen twee potige dames, onder wie de beeldschone negerin, waarvan ik nu nóg droom….
De liefhebbers zullen deze Bond ervaren als de beste, die tot nu toe gemaakt werd, en minder verknochte toeschouwers zullen zich zeker niet vervelen. De aanloop is al zo knap in elkaar gezet, dat men de rest van de film desnoods voor lief neemt. Om het bloot hoeft men het intussen niet te doen, al is dat niet totaal afwezig. (...)
En wat Lana betreft: zij schijnt elke week als Sandy Webber te zien te zijn in Peyton Place, was al drie maal getrouwd en gescheiden, had met haar nieuwste verloofde zullen opdraven hetgeen ons dus bespaard is gebleven, speelt dan ook al sinds haar negende jaar beroepsmatig in films, is inderdaad een zusje van Natalie Wood.
Toen wij daarover begonnen, smeet zij de hoorn op de haak. Dat drukte de telefoonrekening, in elk geval aanzienlijk. Tevoren had zij al verklaard, dat de bewering in Playboy van december, dat zij de rol in Diamonds are forever dank zij de foto’s in Playboy van april gekregen zou hebben, puur verzonnen was.
“Leugens, klinkklare onzin,” riep zij. “Alles, wat die journalisten schrijven, is bedacht. “Wat zijn jullie journalisten toch voor mensen?” Dat vragen wij onszelf trouwens ook regelmatig af.
L.J.
Het Vrije Volk, 24 december 1971
Uiteindelijk mag Leo Jacobs nogmaals zijn bewondering voor Trina Parks publiekelijk maken. Wat zal mevrouw Jacobs daar van gevonden hebben?
THALIA spant voor mij de kroon, omdat inderdaad, zo hoor ik, ook van collega’s, de negerin, die James Bond in elkaar slaat in DIAMONDS ARE FOREVER, de mooiste is, die zij ooit op het witte doek gezien hebben.
Het Vrije Volk, 31 december 1971
Of James Bond nu moe of in vorm was, Diamonds Are Forever zou in 1972 de top 10 van best bezochte films aanvoeren. Nog het hele jaar was de film wel ergens in ons land te zien.
„Diamonds” goed voor veel geld
De creatie James Bond van de overleden schrijver Ian Fleming heeft velen geld opgeleverd. Ook de laatste Bondfilm Diamonds are forever heeft weer miljoenen in het laadje gebracht.
Het eerste halve jaar van 1972 heeft Diamonds are forever de hoogste omzetten in de Nederlandse bioscopen behaald. Op de tweede plaats komt Blue Movie, een niet geringe prestatie als je Hugo Metsers met Sean Connery vergelijkt. (...)
Het Vrije Volk, 28 juli 1972
Hoewel Bond zicht tot het eind van het jaar kranig weerde, moest Diamonds Are Forever het uiteindelijk toch afleggen tegen Blue Movie. Met een tweede plaats in de top 10 had James Bond niettemin bewezen dat hij nog steeds massa's bioscoopgangers op de been wist te brengen.
Saltzman en Broccoli waren inmiddels druk bezig met opvolger Live and Let Die. Mét een nieuwe James Bond: het was Roger Moore toch gelukt de rol te bemachtigen. Maar belangrijker nog: zou hij wél slagen als opvolger van Sean Connery?
De Saint gaat James Bond spelen...
ROGER MOORE, de vroegere Saint, die men op het ogenblik op het scherm kan zien als een van „De Versierders”, gaat de titelrol spelen in de nieuwe James Bond-film en zal daarna nog in twee films de rol van James Bond vervullen.
Sean Connery, die de vorige James Bondfilm „Diamonds are forever” maakte, heeft geen zin meer in deze rol. „Ik hoef ook geen nieuw fortuin te verdienen”, was zijn laconieke commentaar.
De producers Harry Saltzman en Cubby Broccoli hebben maandenlang naar een nieuwe James Bond gezocht, voor zij Roger Moore voor een bedrag van acht miljoen gulden bereid vonden deze rol te spelen.
Harry Saltzman zei: „We kregen natuurlijk wel aanbiedingen van agenten uit Amerika. We werden overstelpt met Paul Newmans en Robert Redfords voor deze rol en er was veel jong talent bij, maar we konden geen James Bond van drieëntwintig gebruiken. Toen hoorden we drie weken geleden dat Roger Moore vrij was en we kwamen met hem tot overeenstemming.” (...)
De Telegraaf, 3 augustus 1972
Geen opmerkingen:
Een reactie posten