De week van de Bond-muziek

Bij gebrek aan een jubileumfilm hebben we deze week wel twee mooie video’s gekregen die beide in het teken staan van de muziek van James Bond. Meer dan welk ander element uit de zestigjarige filmserie neemt de muziek een aparte plaats in. Zelfs wie nog nooit een Bond-film heeft gezien, heeft beslist wel eens een titelsong uit de 007-reeks gehoord.

De video’s zijn beide te bekijken via Amazon Prime. Waar eerder Apple met de muziekdocumentaire aan de haal ging, heeft Amazon (inmiddels eigenaar van filmstudio MGM en daarmee tevens mede-eigenaar van filmheld James Bond) het stokje overgenomen. Zonder verder gedoe overigens. Dus daar, op Prime, is het genieten geblazen, want de streamingdienst heeft ook alle Bond-films die je er met één druk op de knop kunt bijpakken.

Terwijl ondergetekende dinsdagavond in het Heerenstraat Theater in Wageningen zich in twee uur een schorre stem over alles 007 vol babbelde, kwamen vijfduizend Bond-liefhebbers tezamen in Londen voor een spektakelshow van jewelste: The Sound of 007: Live from The Royal Albert Hall.

Je moet erbij geweest zijn voor de volledige ervaring, want van de drie uur durende muziekshow is een krap uur overgebleven op Prime. En waarom eigenlijk? Wij kunnen de voorstelling wél op pauze zetten voor een sanitaire stop, dat lukt niet in het theater.

David Arnold, componist van beroep en samensteller van de hele avond, reageerde woensdag gelaten op de inkorting van zijn show. Hij is Amazon dankbaar dat het erop staat, wie weet komt er ooit nog een complete registratie. Dat is inclusief tal van instrumentale stukken, zoals John Barry’s Capsule in Space uit You Only Live Twice; David Arnolds Come in 007, Your Time Is Up uit The World Is Not Enough en Night at the Opera uit Quantum of Solace. Wat bezielt Amazon door te denken dat wij hier niet in zijn geïnteresseerd?

Emotioneel gezien is dit een avond die ik in werkelijkheid niet zou overleven. Het is emotie op emotie, zelfs bij de geamputeerde videoversie. Ik was blij dat er af en toe een artiest voorbijkwam die de juiste snaar net niet wist te raken. Even op adem komen.

De voice over met het onmiskenbare stemgeluid van Dame Judi Dench, een staande ovatie bij de opkomst van Dame Shirley Bassey. Dame Shirley die met minder lange uithalen maar met evenveel plezier haar Bond-klassiekers Diamonds Are Forever en Goldfinger nog maar eens van stal haalt. De muziek, de visuals met beelden van Maurice Binder en Robert Brownjohn en de échte Shirley Bassey maken dit een opening zoals alleen John Barry dat kon bedenken — een naam die bij de registratie node ontbreekt.

Dame Shirley Bassey

Het blijft natuurlijk jammer dat Bassey een hekel heeft aan het prachtige Moonraker, dat had echt niet misstaan op deze avond en qua bereik lijkt mij dit een minder ingewikkeld nummer voor de 85-jarige grande dame.

Jamie Cullum mag een prima From Russia with Love ten gehore brengen, waarna het podium wordt vrijgemaakt voor de échte Lulu met haar The Man with the Golden Gun. En die stem is nog goed hoor! Ook al is dit niet het meest memorabele Bond-nummer uit de galerij, de zangeres brengt het met voldoende panache. Het is een lekker opzwepend geheel. En kom op, zij heeft in ieder geval de moeite genomen om te komen. Persoonlijk heb ik dit altijd wel een fijn nummer gevonden.

Lulu

Daarna mogen Emma Linders met Skyfall, Celeste met You Only Live Twice en Ella Eyre met Licence to Kill. De muziek doet me veel, het stemgeluid minder. Met name Celeste slaat de plank mis met You Only Live Twice. Het origineel van Nancy Sinatra is mijn favoriete Bond-nummer, misschien dat ik daarom wat moeite heb met deze versie. En wat doet die pijl over Celestes ogen?

Dan de aankondiging van Garbage. Daar heb ik zin in. Verpakt in aluminiumfolie komt Shirley Manson het podium op waggelen, armen in de lucht. Daar is zij, de vrouw die in 1999 de officiële titelsong van The World Is Not Enough op de plaat mocht zetten. Maar dan. Het pakt niet. De stem klinkt broos, alsof zij strak staat van de zenuwen. Of knelt het vershoudpapier?

Shirley Manson in aluminiumfolie

Hans Zimmer wordt opgeroepen. De componist van No Time to Die speelt op een speciale gunbarrel-Duesenberg-gitaar, die de volgende dag op de Bond-veiling nog een dikke 30 duizend pond weet op te leveren voor het goede doel. Samen met David Arnold op een akoestische gitaar jamt Zimmer er op los. Een genot om deze twee grootheden samen te zien. Cuba Chase uit de laatste Bond-film jengelt er lekker in, inclusief de James Bond Theme met zijn zware percussie. Heerlijk dit.

Hans Zimmer

Artieste Skin is uitgenodigd om Paul McCartneys Live and Let Die ten gehore te brengen. Een nummer om even lekker uit je plaat te gaan. Dit is pas raak voor een cover. Wat een stemgeluid heeft die vrouw. Het enige nummer van de hele avond waar de originele artiest niet wordt gemist. Hoewel ik hem natuurlijk graag had gezien bij deze viering; dit bereik heeft McCartney helaas niet meer. Een topperformance!

David Arnold neemt zelf de microfoon ter hand voor You Know My Name dat hij samen met Chris Cornell schreef voor Casino Royale. Na de dood van Cornell in mei 2017 vond hij dat niemand anders het nummer nog kon brengen, maar voor deze speciale gelegenheid wilde hij de titelsong niet uitsluiten. ‘Vergeef me’, aldus de bescheiden componist, die vervolgens een prima stuk zang ten beste geeft.

David Arnold

Na de theatrale gebaartjes van Paloma Faith met GoldenEye en John Grant met We Have All the Time in the World sluit de Royal Philharmonic Concert Ochestra de avond af met David Arnolds versie van de James Bond Theme uit Casino Royale. Hier kan dirigent Nicholas Dodd even lekker tekeer gaan, David Arnold jengelt cool op zijn gitaar. Het is een sluitstuk van een concert dat in volle Bond-glorie is gevierd. Met de grootste waardering voor de componist die bij Bond 26 echt wel weer een podiumplaats verdient: David Arnold, de troonopvolger van John Barry, zonder wie deze avond lang zo kleurrijk niet had kunnen zijn.

Blijft wel de vraag: waar was Chrissie Hynde? Zij werd enkele weken samen met Lulu nog aan de originele Bond-artiesten toegevoegd. Heeft Amazon haar over het hoofd gezien?

En voor wie de concertregistratie slechts een opwarmer is voor méér Bond-muziek, klikt op Amazon Prime gelijk door naar The Sound of 007, de documentaire van Mat Whitecross. Een feest der herkenning dat door de fabuleuze montage boven het gemiddelde uitstijgt. Vol met soundbites van acteurs en artiesten over hun favoriete Bond-songs, archiefmateriaal, niet eerder uitgebrachte fragmenten uit een interview met John Barry (de anekdote over de lyrics van Diamonds Are Forever is hilarisch), de registratie van een live-versie van Louis Armstrongs We Have All the Time in the World en bewegende filmposters.

Compleet is de documentaire geenszins. Geen woord over Bond-componisten Bill Conti, Michael Kamen en Éric Serra, om maar iets te noemen. De balans is enigszins zoek door de tussenkomst van No Time to Die dat constant om de hoek komt kijken. Veel nieuws brengt de film niet, maar het geheel is zo fantastisch in elkaar gezet dat het bijzonder fris oogt. Anderhalf uur Bond-muziek, wat wil een mens nog meer.

Dan bracht NPO Radio 2 op 5 oktober ook nog eens de Top 3 Bond-songs met een verrassende winnaar. Werd het toch nog een feestdag.