Jaws

Voordat Bonds grootste schurk opduikt in The Spy Who Loved Me, was Jaws al een aantal jaren eerder wereldberoemd geworden als haai. Of niet helemaal. De Spielberg-film heet Jaws, maar de haai zelf heeft geen naam. Maar dat terzijde.

Ik ben een groot liefhebber van deze horrorfilm uit 1975. Omdat het een no-nonsense film is. Het verhaal is simpel, weet de spanning twee uur vast te houden. Niet in de minste plaats vanwege Bond-boef Robert Shaw in een van zijn laatste rollen én de fantastisch effectieve deunen van John Williams. Een regelrechte voltreffer.

Afgelopen week heb ik de vierdelige Jaws-serie weer gezien. Die gaat van subliem, naar aardig tot slecht en vervolgens naar iets minder slecht. Waarbij ik moet aangeven dat Spielberg er na de eerste film niets meer mee te maken wilde hebben.

Om de slechtste van het kwartet er even bij te nemen: deze film is lachtwekkend slecht. Maar dat komt voornamelijk door de 3D-effecten die uiteraard totaal niet overkomen op tv. En daar zou je toch een oogje dicht moeten knijpen. Maar dat doe je niet, omdat het er belachelijk uitziet. Je gelooft namelijk je ogen niet als je dat broddelwerk ziet. Net zoals die belachelijke kytesurfscène uit Die Another Day.

Zonder deze effecten zou het een iets minder slechte film opleveren. Maar nu 3D weer helemaal hot is in de bios (Avatar, Alice in Wonderland, Toy Story) zou ik zeggen: maak een remake. Het verhaal over Seaworld is lang zo gek niet en kan met de juiste aanpak een spannende film opleveren. En één tip: laat die haai iets minder vaak zien.

Onze Jaws, hier links, heeft het niet eens drie films volgehouden. Gezien zijn tweede en laatste optreden (in Moonraker) is dat maar goed ook. Daar had de haai een voorbeeld aan moeten nemen.