Terugkijkfilms

De meeste James Bond-films zijn typische terugkijkfilms. Althans voor mij en waarschijnlijk ook voor jou. Van veel van de films weten we nog precies wanneer of in welke periode we hem voor het eerst zagen en welke indruk de film achterliet. En zo heeft iedere Bond-film zijn eigen persoonlijke achtergrondverhaal.

Al die opvolgende terugkijkmomenten zijn veelal verworden tot een inwisselbare brei. Maar terugkijken zijn we blijven doen, en vaker dan ooit. Van tv via video naar dvd en on demand. Want wat is het ons in de loop der jaren een potje makkelijk gemaakt.

Vanaf deze maand kunnen we No Time to Die aan het terugkijkassortiment toevoegen. De film is vanaf 16 februari te koop als fysieke schijf, op 4 februari binnen te halen via Pathé Thuis en vanaf 18 februari te huur bij KPN. Het is na zes jaar sinds de thuisrelease van Spectre op 2 maart 2016 fijn om de collectie weer compleet te hebben, zodat we de laatste Bond-film van achter naar voren en achterstevoren kunnen beoordelen wanneer ons dat uitkomt.

Ik denk alleen niet dat No Time to Die een film is die ik heel vaak terug ga kijken. Niet op korte termijn tenminste, zo is mijn gevoel op dit moment. Ik heb de film drie keer in zijn geheel gezien. Als ik hem op 16 februari in handen heb, zet ik hem natuurlijk wel gelijk even op om de pre-titles en de begintitels op een meter afstand in blu-raykwaliteit met open mond te aanschouwen. De hele film bekijken zie ik alleen niet zitten, zeg ik nu.

Met het kijken naar James Bond werkt het over het algemeen zo: waar gaat mijn smaak op dat moment naar uit? Dikwijls val ik in herhaling met een klassieker uit de jaren 60 en 70. Puur voor de sfeer. Voor bijna ieder oudje heb ik wel een zwak, met een lichte voorkeur voor The Man with the Golden Gun (1974) en Moonraker (1979). Dat zijn beslist guilty pleasures. Diamonds Are Forever (1971) kan ik ook goed hebben. Blijkbaar bevalt mij de ongecompliceerde nonsens van bovenstaande titels. Ik hoef de films niet echt meer te zien, als ze op de achtergrond maar aanwezig zijn. De muziek van John Barry is daarbij van wezenlijk belang voor de vreugde.

De films die verhaaltechnisch steviger van kwaliteit zijn, zoals From Russia with Love (1963), For Your Eyes Only (1981) en Casino Royale (2006), bekijk ik sporadischer, maar daar wil ik dan ook echt voor gaan zitten. Met het overlijden van Jack Hedley in december heb ik For Your Eyes Only weer eens van kop tot staart bekeken. Wat blijft dat een geweldige film vol spectaculaire actiescènes en een zenuwslopende climax.

Tot mijn eigen stomme verbazing bevalt Casino Royale na al die jaren steeds minder. Inmiddels mag deze ruim vijftien jaar oude aflevering ook tot de klassiekers worden gerekend. En waar ik op 13 november 2006 volledig uit mijn bioscoopstoel werd geblazen, vind ik de film inmiddels – niet lachen – enigszins gedateerd. Het overgrote deel van David Arnolds muziekscore staat mij tegen en dat is, vermoed ik, de reden dat ik deze toch echt wel goede Bond-film minder vaak terugkijk.

Quantum of Solace (2008) doet het wat David Arnold betreft stukken beter en Skyfall (2012) en Spectre (2015) hebben een fabuleuze score van Thomas Newman, wat de zin om die drie terug te kijken (al dan niet gedeeltelijk) sterker maakt.

Enig nadeel van dat instant terugkijken, is dat de exclusiviteit er op die manier vanaf gaat. Kreeg ik vroeger bij het zien van zo nu en dan een Bond-film op tv écht een James Bond-gevoel als de witte dots in beeld verschenen; een kinderlijke opwinding die ik graag opnieuw zou beleven. In de hoop dat ouderwetse Bond-gevoel terug te krijgen, heb ik ooit een poging gedaan even geen Bond-films te kijken — het is me niet gelukt.

Hoe No Time to Die straks binnen de terugkijkserie gedijt, zal de toekomst uitwijzen. Voor nu zeg ik: hebben en de serie compleet maken. Dat kijken gaat in de loop der jaren echt wel gebeuren.

Meer over James Bond en No Time to Die: de hele maand februari op Plus TV van KPN (kanaal 41).