Dit jaar het gouden jubileum van één van de publieksfavorieten, één van Ian Flemings meest getrouw verfilmde werken; totaal het tegenovergestelde in een ruimtespektakel dat alle registers opentrekt, maar met zoveel vakmanschap is gemaakt, dat het onmogelijk is geen zwak voor deze productie te hebben; weer totaal anders is de hardste Bond-film ooit gemaakt, waarin 007 het op eigen initiatief tegen zijn meest realistische tegenstander ooit opneemt en de laatste Bond van het vorige millennium dat een zwart randje kreeg door het plotselinge definitieve afscheid van de o zo geliefde Desmond Llewelyn.
De Bond-film met de James Bond die het niet redde: George Lazenby. Een prima Bond! Al zag het publiek dat destijds niet. En wie daar niet doorheen kan kijken, mist de beste Bond-film ooit gemaakt. Naast een knap optreden van de niet-acteur Lazenby, is daar zijn tegenspeelster, de gelauwerde Diana Rigg als de eigengereide Tracy. Zij is het die Bonds hoofd op hol brengt en zich, vooralsnog als enige, Mrs. Bond mag noemen, al duurde dat niet lang. Telly Savalas als overtuigende Blofeld diep verscholen in de Zwitserse Alpen. Gabriele Ferzetti als Tracy's vader, de goedaardige crimineel Marc-Ange Draco en Ilse Steppat als de padachtige Irma Bunt, de enige waar James Bond echt bang van is.
Niets dan lof over de keuzes die eenmalig Bond-regisseur Peter Hunt maakte, van de locaties tot en met de ijzeren wil Flemings rauwe einde te behouden. Componist John Barry opereert hier op de toppen van zijn kunnen, Michael Reed schotelt ons de meest beeldschone plaatjes voor en de actie op de ski is met dank aan topatleet Willy Bogner om te snijden. Een sfeervolle film van de eerst tot de 142e minuut. Thy dawn, o master of the world, thy dawn...
- Première: 18 december 1969 (Londen)
- Nederland: 18 december 1969
- België: 18 december 1969
Met een recordbudget van meer dan 30 miljoen dollar mocht het team van Cubby Broccoli onder leiding van regisseur Lewis Gilbert zijn stoutste dromen waarmaken. Het resultaat is beslist niet de beste film uit de reeks, maar het plezier en de productiewaarde spat van het scherm. Roger Moore speelt Bond lichtvoetig als altijd en ziet er voor zijn 51 jaar (net als Daniel Craig straks in Bond 25) beter uit dan ooit. Lois Chiles mag zijn vrouwelijke evenknie van de CIA spelen en doet dat met de weinige middelen die haar worden aangereikt. Michael Lonsdale als Drax is een vreugd om naar te kijken, kalm en beheerst. En Richard Kiel mocht eenmalig terugkeren als de meest iconische handlanger uit het Bond-universum: Jaws.
Opnieuw John Barry die hier zijn beste Bond-score aflevert. Het is een opera geworden, met veel koren en een unieke sound doordat de opnamen van deze film bij uitzondering in Parijs plaatsvonden. Dat deze soundtrack nergens in zijn totaliteit is te verkrijgen, is de grootste misdaad op James Bond-gebied. Ken Adam verzorgt voor de laatste keer de decors van een Bond-productie. Geen enkele James Bond-film heeft er na die tijd zo mooi uitgezien. Het blijft een plezier deze film te ondergaan. Als nu die soundtrack ooit nog eens in orde komt. Wie weet is dit jubileum een zetje in de rug.
- Première: 26 juni 1979 (Londen)
- Nederland: 12 juli 1979
- België: 18 oktober 1979
Timothy Dalton voor de tweede maal als 007. Dichterbij de beschrijving van Ian Flemings James Bond wist geen andere hoofdrolspeler ooit te komen. Dalton was zijn tijd echter te ver vooruit en Licence to Kill is een iets te harde Bond-film geworden. Humorloos, zeker wat de kant van Bond betreft. Niettemin is het een spannende en met actie overladen film. De vrouwen van dienst: Carey Lowell staat haar mannetje als Pam Bouvier en Talisa Soto is beeldschoon als Lupe Lamora. Robert Davi is een schurk in de beste traditie van de Bond-boeven, hij zet een eng realistische drugsbaron neer. Wie ook eng is, is Anthony Zerbe als de kruiperige Milton Krest, een schurk uit het verhaal The Hildebrand Rarity.
De film markeert het einde van een tijdperk. Niet alleen voor Timothy Dalton als James Bond, ook John Glen als recordhouder onder de regisseurs. Hij levert zijn vijfde en laatste Bond-film af. Cubby Broccoli is voor het laatst actief als producent, Richard Maibaum voor de dertiende en laatste keer als schrijver en Maurice Binder verzorgt hier zijn laatste titelsequentie. Licence to Kill leek voor lange tijd ook de laatste James Bond-film; het duurde zesenhalf jaar voordat opvolger GoldenEye (1995) verscheen. En daarmee begon een nieuwe periode in aanloop naar het volgende millennium...
- Première: 13 juni 1989 (Londen)
- Nederland: 12 juli 1989
- België: 13 juli 1989
De laatste Bond-film van de vorige eeuw, de laatste vóór het begin van een nieuw millennium. Een rol voor de Millennium Dome, een grap over de millenniumbug. De enige bug lijkt de film zelf te zijn. Het is het allemaal net niet, terwijl Pierce Brosnan in zijn derde optreden als Bond een vertrouwde indruk maakt. Sophie Marceau heeft als Bond-girl annex Bond-boef een fijne rol, John Cleese is grappig als het stuntelige hulpje van Q, Judi Dench heeft haar grootste rol als M tot dan toe en het is de laatste film met Desmond Llewelyn. Eigenlijk is het vooral de film geworden die een ode brengt aan Q, een vooruitziende blik waarvan niemand voor mogelijk had gehouden dat het zo snel waarheid zou worden.
Wie over James Bond sprak, sprak automatisch over Desmond Llewelyn als Q. Hij was na bijna veertig jaar James Bond-films hét gezicht van de serie geworden. Geen andere acteur is in zoveel Bond-films te zien geweest, zeventien in totaal. Op zondag 19 december raakte hij na een signeersessie betrokken bij een verkeersongeluk dat de dood voor de 85-jarige acteur betekende. Het was slechts drie weken na de première van The World Is Not Enough. Q's vaarwel in deze film is onbedoeld het mooiste filmafscheid denkbaar. Welke acteur krijgt nu de kans om na zoveel jaar en zoveel films op deze waardige manier te vertrekken? Er is geen enkele Bond-acteur die hem dat heeft nagedaan.
- Première: 8 november 1999 (Hollywood)
- Nederland: 2 december 1999
- België: 1 december 1999
Geen opmerkingen:
Een reactie posten