Concert deluxe in optima forma

Gaat het er dus toch van komen: een groots aangekondigd James Bond-concert met medewerking van Shirley Bassey, Garbage en… ga niet zomaar door. Vooralsnog is dit de opstelling, al mogen Tom Jones, Carly Simon en Tina Turner zich altijd aanmelden.

Oké oké, vooruit dan. Het aangekondigde concert was inderdaad mijn ideetje. Applausje, buiginkje, dank je wel, en weer verder, want daar gaat het niet om. Nou ja, een beetje, ere wie ere toekomt natuurlijk. Belangrijker is dat David Arnold het idee heeft opgepikt en vervolgens zijn telefoonklapper geraadpleegd.

Okay, this is the idea: a concert deluxe with all original James Bond title song artists, 5 October 2022, streamed all over the world. From Russia with Love, All the Time in the World, Only Myself to Blame, and You Know My Name will be sung by the other artists. Are you in? 1/3

— Bond Blog (@bondblog) July 24, 2020

Een concert deluxe in optima forma, dat is wat mij voor ogen stond. Met natuurlijk Shirley Bassey en Garbage, maar ook met Nancy Sinatra, Paul McCartney, Duran Duran, Madonna, Adele… Inderdaad, de hele reutemeteut. Once in a lifetime. Alle originele artiesten tijdens één groot Bond-spektakel, het grootste ooit. Omdat dit zestigjarig jubileum de enige keer is dat het nog kan; de meeste artiesten beginnen aardig op te drogen. Daarom móet het deze keer gebeuren. Kom op Sheena Easton! Kom op Gladys Knight! Kom op Billie Eilish!

Wie niet meedoet, die cancelen we gewoon voor een tijdje. Ja, wat moet je anders? Niks met agenda’s en geplande tourdata, niks met geen zin. Je weet al zestig jaar dat dit eraan zit te komen. Zien jullie niet wat je de wereld aandoet als je vertikt het vliegtuig richting Londen te pakken?

Ook al is het veertig, vijftig jaar geleden dat je je kunstje hebt vertoond; met het vertolken van een Bond-thema heb je een pact gesloten. Een pact met ons. Jij bent nu de wereldberoemde Rita Coolidge omdat je ooit All Time High hebt mogen inzingen. Als John Barry had geweten dat je zo laks met je Bond-tune was omgesprongen, dan had hij Bonnie Tyler wel gevraagd. Bah! Rita is af, tenzij…

Shirley Bassey is bijna honderd, haar stem kraakt als een oude grammofoonplaat, maar als het op Bond aankomt, dan staat mevrouw daar. Altijd. Ongeacht een klapperend gebit of een uit de kom gedraaide heup. Shirley Bassey weet als geen ander wat haar rol als grande dame van de Bond-kunsten betekent.

Kom op Dionne Warwick! Kom op a-ha! Kom op Sheryl Crow! Kom op Jack White en Alicia Keys! Pak je koffertjes — het is maar een avondje en je hoeft niet over Schiphol. Dus wat is je excuus?

Als we het doen, en dan spreek ik met name David Arnold aan, dan doen we het goed. Anders mag je de boel wel afblazen. Leuk geprobeerd, maar het lukt gewoon niet. Het lukt niet omdat k.d. lang (inderdaad, net als a-ha allemaal onderkast) al vóór de zomer met vriendinnen heeft afgesproken te gaan kaasfonduen. Dus heeft de wereld verder pech. Het lukt niet omdat Sam Smith een familieweekendje in Bishop’s Stortford heeft gepland — net als ieder jaar, zelfs stiekem tijdens corona.

Hoe gaaf moet het zijn om al die James Bond-artiesten, de échte, song na song elkaar te zien aflossen. Met op de achtergrond beelden van de titelsequenties van Maurice Binder, Robert Brownjohn, Daniel Kleinman en in een enkel geval MK12. Een groter Bond-feest dan dit is uitgesloten, omdat muziek veel meer verbindt dan met 5000 man naar dezelfde film turen. Dit concert, mits goed gedaan, krijgt de handen wel op elkaar en de keeltjes los. Grootser dan dit bestaat niet. Het succes van James Bond bestaat mede bij de gratie van zijn titelsongs. Laat dat maar eens goed tot je doordringen Lulu!

Eenmalig en tiptop geregistreerd. De streamingverkoop via Amazon Prime rijst de pan uit. Live uitgezonden wereldwijd, zodat we overal ter wereld gelijktijdig onze ramen kunnen openen om gezamenlijk From Russia with Love uit volle borst mee te zingen. Poetin zal zich bij het horen van zoveel liefde omdraaien in zijn bunker, in huilen uitbarsten en het volgende couplet gebroederlijk arm in arm meebrullen met Zelensky. Oorlog opgelost. Onze boeren, moet je opletten, bij het aanbreken van We Have All the Time in the World. Zij zullen hun trekkers op de vluchtstrook parkeren, hun raspstemmen gebruiken voor een perfecte imitatie van Louis Armstrong en daarna, echt waar, hun eigen rommel opruimen.

James Bond-muziek is zoveel meer dan een pophitje, zoveel meer dan een filmliedje, zoveel meer dan een concert met de twee Shirleys, hoe goed bedoeld ook.

Nancy Sinatra

Monty Norman, John Barry, Matt Monro en Chris Cornell. Zij zijn de enigen met een rechtsgeldig excuus dat ik niemand hoef uit te leggen. Voor rest is iedereen er nog! Dat is al een feest op zich. Kijk Nancy Sinatra, dat jij in 1967 twintig takes nodig had om één liedje op te nemen — dat is goddomme zó lang geleden, het is toch te hopen dat je na 55 jaar je tekst een keertje kent! En wat dan nog, het publiek zingt zo hard mee, je hoeft zelf alleen maar te playbacken, zitten die opgespoten lippen ook niet zo in de weg.

Als je behoort tot het gilde der Bond-muzikanten dan ben je verplicht je aan te melden voor The Sound of 007 in Concert, zoals het evenement officieel is gedoopt. Of je nu van The Pretenders bent, Patti LaBelle of Éric Serra heet, of een kutnummer als Die Another Day hebt afgeleverd. Je hoort erbij! En ja, ook al is het nog geen kerstmis, Nina mag ook komen.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.