Barbara Broccoli is ook maar een mens

Nou, dat was me het bommetje wel: Bond-baas Barbara Broccoli die niets nieuws vertelt en Bond-liefhebbers buitelen over elkaar heen. Ze geeft niets om onze held! Als er iemand van James Bond houdt, is zij het wel! Bond is dood! En zo bleef het nog lang onrustig op de socials.

Barbara Broccoli is ook maar een mens

In de eerste plaats, beste fans, Barbara Broccoli is niet verplicht om Bond-films te maken. Het is wat wij graag zien dat zij doet, of dat iemand anders het doet, dat boeit in principe niet. Wij willen een nieuwe film, zo simpel is het. Toevallig is zij degene die de touwtjes in handen heeft, dus zijn logischerwijs alle ogen op haar gericht. Als zij werk maakt van een nieuwe film, gaat de bal vanzelf rollen.

In overleg natuurlijk. Die bejaarde broer van haar heeft ook heus nog wel wat in de melk te brokkelen. Maar zonder zijn zus kan hij niets. Zij is de enige echte troonopvolger van wijlen de oude Broccoli en zij zal haar vaders nalatenschap verdedigen tot ze er ook zelf bij neervalt.

Zus en broer Barbara Broccoli en Michael G. Wilson

De reacties op NU.nl van minions die wel eens een Bond-film hebben gezien, zijn hilarisch. Voorbeeldje:

‘schavuit’ schrijft: ‘Een vrouwelijke producent die moet gaan nadenken over de toekomst van een klassiek mannelijk personage? Ik denk nu al te voorzien dat de volgende Bond film, als die nog ooit komt, een afgang zal zijn voor de franchise.’

Waarop ‘Terugkomendop’ reageert: ‘Waarom zou een vrouwelijke producent dat niet net zo goed kunnen als een manlijke? Denk je dat mannen beter zijn dan vrouwen?’

Wat ik nooit heb begrepen is dat reaguurders liever over iets anders praten dan over het onderwerp waarover zij hun plasje doen. Het lijkt wel een sport om zo snel mogelijk op een ander spoor te belanden. Gelukkig is er ‘mick’ die ons bij de les houdt:

‘Mannen zijn in bepaalde dingen beter dan vrouwen. Daarentegen zijn vrouwen weer beter in bepaalde dingen dan mannen. In het geval van een macho/gentleman die geheim agent is…..dan denk ik dat een man dat beter kan vertolken dan een vrouw.’

Moore en Connery

En zo komen we van een uitgekauwde uitspraak van een producent vanzelf in een volgende eindeloze discussie terecht, ondertussen laat iedereen ongevraagd weten dat Sean Connery of Roger Moore de beste James Bonds waren. Schavuit verdient er elf duimpjes en een harde plasser mee. Wat is het toch heerlijk om gelijk te krijgen.

Het kan ook best dat Barbara Broccoli ons maar wat op de mouw speldt. James Bond? Wie was dat ook alweer? We gaan er eerst eens even goed voor zitten, daar hebben we na No Time to Die nog helemaal de kans niet toe gehad. Twee jaar alweer? En vier jaar na de laatste filmopnamen? Gut, wat gaat de tijd toch snel hè? En dat allemaal met een vette knipoog. Want hoewel het voor de buitenwereld lijkt alsof zij al vier jaar op haar luie reet zit, is de toekomst van James Bond de komende tien, vijftien jaar veiliggesteld met een dichtgetimmerd en stevig doorwrocht plan.

Hoewel onwaarschijnlijk, is dit scenario niet compleet ondenkbaar. Want waarom zou zij bij iedere vraag, en iedere vraag is hetzelfde, het achterste van haar tong laten zien? Nogmaals, zij is ons niets verplicht. Moet je niet beginnen dat dat wel zo is, egocentrisch geleuter. Want ook al heeft zij het imago van een Wonder Woman, ze is niet afkomstig uit Themyscira en dus gewoon een mens van vlees en bloed. Met een eigen wil en een eigen leven dat weliswaar al sinds haar vroege jeugd werd ingekleurd door James Bond, maar niettemin staat het haar vrij alternatieve films te maken en te gaan en staan waar zij wil. Is dat voorlopig even niet op een Bond-set, dan moeten wij dat simpelweg accepteren.

Bij het nieuws dat er eind 2023 nog steeds geen schot in de zaak zit, schuilt dan wel het gevaar dat het erop lijkt dat er sinds No Time to Die niet over de toekomst van James Bond is nagedacht. Dat is het punt dat steekt, het totale gebrek aan perspectief. Geen flinter. Het einde van de laatste Bond-film lijkt een voorbode; James Bond is echt dood.

En als dat werkelijk zo is na een carrière van zestig jaar en vijfentwintig films, moet ons dat niet worden verteld? Het zou op zich wel netjes zijn. Dan hebben we een catalogus met 25 vermakelijke films en kunnen we er een streep onder zetten.

Zo zal het alleen niet gaan. Ondanks alle concurrentie in de bioscopen blijft 007 een kassamagneet, en dat met wisselend succes al zestig jaar. Het is een verdienmodel. De hele Bond-entourage kan zo voor negen nullen aan Disney worden verkocht, die weet er wel raad mee. Spin-off hier, themapark daar.

Maar daarvoor ligt 007 Barbara Broccoli te nauw aan het hart. Daarvoor houdt ze teveel van haar vader, en van James Bond. Daarvoor is zij teveel mens. Godzijdank.

Dus kunnen we niet anders dan speculeren. Speculeren en wachten. Wachten tot James Bond gewikt en gewogen in deze moderne tijd past en wij daar dan op enig moment officieel nieuws over krijgen. Dat kan zomaar vandaag of morgen op een doordeweekse dag. Zoals we op dinsdag 20 augustus 2019 ergens in de namiddag kregen te horen dat Bond 25 No Time to Die ging heten.

Eigenlijk had deze pagina in zijn geheel over John Barry moeten gaan. De Bond-componist zou deze maand 90 jaar zijn geworden. John Barry maakte elke film waaraan hij meewerkte beter. Zelfs slechte films wist hij op te krikken tot een bezienswaardigheid.

John Barry
(1933 — 2011)

Recentelijk zag ik Enigma (2001) van Michael Apted. Het werd John Barry’s laatste filmscore, tien jaar voordat hij stierf. Het ligt vertrouwd in het gehoor; het verlengde van een Bond-soundtrack. Pixar klopte later ook nog aan, getuige de eerste trailer van The Incredibles (2004). Regisseur Brad Bird wilde de jaren 60-sound van Barry horen, maar dat station was de inmiddels vijfvoudig Oscar-winnaar ruimschoots gepasseerd. Jammer dat ze er samen niet uit zijn gekomen. Het had de laatste moderne Bond-soundtrack van John Barry kunnen zijn.

Lang geleden hoorde ik op de achtergrond The Specialist (1994). Zonder iets van die film te weten, pikte ik het geluid van John Barry er zo tussenuit. Uniek en vertrouwd. En zo zijn er genoeg latere werken te vinden van dertien in een dozijnfilms met een dijk van een soundtrack. Check Spotify maar eens op Indecent Proposal (1993), The Scarlet Letter (1995), Mercury Rising (1998).

Barry was meester van de thema’s, hét grote verschil met zijn opvolger bij James Bond David Arnold. Hoewel Arnold qua kleur het dichtst in de buurt komt van zijn grote voorbeeld, ontbreekt het hem aan de Midas touch.

Nu we het voorlopig toch moeten doen met die oude Bond-films, laat je deze regenachtige herfstdagen lekker meevoeren door de Bond-sound van John Barry. Of beluister een van die andere klassieke thema’s: Zulu, Born Free, The Lion in Winter, Midnight Cowboy, Mary, Queen of Scots, Robin and Marian, The Deep, The Black Hole, Somewhere in Time, Body Heat, Frances, Out of Africa, Dances with Wolves, Chaplin… en vergeet natuurlijk The Persuarders! niet. Besef wat John Barry ons heeft nagelaten, en dat zijn geluid voor een hoge mate verantwoordelijk is voor het gevoel dat je bij al die films krijgt. Kippenvel. Keer op keer.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Nieuwe James Bond nog lang niet in zicht

Er is nog een lange weg te gaan voordat James Bond klaar is voor een nieuw hoofdstuk. Dat geeft producent Barbara Broccoli aan in the Guardian. De makers van de Bond-films hebben nog niet bedacht welke kant ze me het filmpersonage op willen gaan. Zolang dat niet gebeurt, is een nieuwe film, en dus een nieuwe James Bond-acteur, verre toekomstmuziek.

Barbara Broccoli

Eerst moet de zestigjarige franchise worden gemoderniseerd. Dat is wat de Broccoli’s altijd hebben gedaan bij het inhuren van een nieuwe nul-nul-zeven. Als voorbeeld komt de Bond-baas met GoldenEye (1995), de film die tot nu toe het langste gat tussen twee Bond-films sloot: zesenhalf jaar. De Koude Oorlog was over, de muur was gevallen, de wereld verkeerde in vrede en er waren geen vijanden meer — een scenario waar we in deze tijd enkel van kunnen dromen.

James Bond in de gedaante van Pierce Brosnan scoorde daarentegen als vanouds aan de bioscoopkassa. Het bleek dat de geheim agent van destijds 30-plus met een creatieve draai nog hartstikke goed meekwam.

Na een volgende heruitvinding van het personage, tien jaar later met de komst van Daniel Craig, wist James Bond het publiek opnieuw te boeien en dat zal in de toekomst niet anders zijn. Het is alleen de vraag: welk konijn kan Barbara Broccoli nog uit haar hoge hoed toveren? Zolang daar niet actief over wordt nagedacht, is dit artikel volgend jaar op 21 oktober nog even actueel.

De reden dat Broccoli haar stem laat horen is de spelshow die over drie weken op Amazon Prime staat. Daar moeten we het wat James Bond betreft voorlopig mee doen. Er zit Bond-muziek in, er zitten Bond-locaties in... en dat is het wel zo’n beetje.

Opnieuw verzekert de producent dat deze tv-spelshow geen voorbode is voor meer spin-offs op het kleine scherm. De focus blijft wat haar betreft op het produceren van bioscoopfilms. Per film kost dat drie tot vier jaar en daar wil zij al haar energie in steken.

Komende week is het vier jaar geleden dat Daniel Craig zijn laatste scène als James Bond draaide. In die tussentijd is de wereld zodanig veranderd, daar kan geen Bond-scenario tegenop. Het lijkt erop dat we 007 meer dan ooit nodig hebben. Niet om de wereldproblemen op te lossen, enkel om ze heel even te vergeten.

Honderd jaar Cyril Shaps

Vandaag markeert de honderdste geboortedag van Cyril Shaps. De Britse acteur speelde de rol van Dr. Bechmann in The Spy Who Loved Me (1977).

De zoon van een Poolse kleermaker in Oost Londen besloot al vroeg dat hij acteur wilde worden. Hij ontving een studiebeurs om bij de Royal Academy of Dramatic Arts (RADA) de toneelopleiding te volgen. Daar sleepte hij de Shakespeare-prijs in de wacht, wat normaal gesproken een ticket voor een baan bij de BBC betekende. In plaats daarvan vond Shaps werk in Nederland, bij de Engelse tak van Radio Nederland waar hij in de jaren 50 programma’s maakte. Een voorbeeld van zijn werk voor Radio Nederland is hier te beluisteren.

Vanaf zijn terugkomst in thuisland Engeland, werd Shaps een veel gevraagd acteur voor radio, televisie, film en toneel. In 1977 was hij te zien in een kleine maar amusante rol in de tiende James Bond-film. In een scène die de grandeur van de film weergeeft; met de introductie van Stromberg en Jaws, de weelderige decors van Ken Adam en muziek van niemand minder dan Bach en Mozart.

Verder speelde hij onder meer in Lawrence of Arabia (1962), met Roger Moore in The Saint (1966), To Sir, with Love (1967), opnieuw met Roger Moore in The Persuaders! (1971), The Hiding Place (1975) over Corrie ten Boom, The Young Ones (1982), The Madness of King George (1994) en een van zijn laatste rollen in Roman Polanski’s The Pianist (2002).

Cyril Shaps overleed op nieuwjaarsdag 2003 op 79-jarige leeftijd.

Trailer ‘007: Road to a Million’

007’s Road to a Million heet inmiddels 007: Road to a Million. Hier is de eerste trailer. De show staat vanaf 10 november op Prime Video. De beelden lijken zo uit een Bond-film te komen. De James Bond Theme die in de video is te horen, is speciaal voor de serie gearrangeerd.

Eerder deze week kwamen de eerste foto’s van Brian Cox als The Controller online.

Vandaag is het James Bond Day; op 5 oktober 1962 verscheen de eerste Bond-film Dr. No in de Engelse bioscopen. Naar aanleiding daarvan vroeg James Bond Nederland wat ik dacht te verwachten van deze speciale dag. Ik zat er niet ver naast.

Volg live de veiling van de Roger Moore-collectie

Volg hier vanaf 14:00 uur live de stream van veilinghuis Bonhams waar persoonlijke spullen uit de collectie van oud-007 Roger Moore worden geveild.

Zie dit artikel voor meer informatie.

Dit is Brian Cox als Bond-schurk

Brian Cox als Bond-schurk; een rol die hem op het lijf is geschreven, maar het mocht nooit zo zijn. Althans, niet in een James Bond-film.

In de spelshow 007’s Road to a Million, die vanaf november te zien op Prime Video, mag Cox zich van zijn vileine kant laten zien. In GQ Magazine een interview met de Schotse acteur.

In de spelshow waarin kandidaten op echte James Bond-locaties strijden om 1 miljoen pond, speelt Brian Cox The Controller. De man die een miljoen mag weggeven en de touwtjes van de spelshow in handen heeft.

Aan GQ Magazine vertelt Cox dat hij door de makers van de James Bond-films altijd is genegeerd, vandaar dat hij de kans in Road to a Million greep. De spelshow is zijn manier om alsnog aan 007 te worden gelinkt. Een nieuw seizoen van 007’s Road to a Million is inmiddels in voorbereiding.

Met dank aan James Bond Australia voor de melding.

Voorpret

Dat was onverwachts. Wie had gedacht dat wij ineens zoveel wijzer zouden zijn? Nieuws waar we sinds de aftiteling van No Time to Die op wachtten. Daar was het dan, als slag bij heldere hemel: een datum, een titel, een regisseur én een hoofdrolspeler! De voorpret kan ein-de-lijk beginnen!

Ter illustratie

Het is de winnende goal van Weghorst in de 56e minuut tegen Ierland, en daarmee de hoop dat het met Oranje toch nog goedkomt. Dat is bij de aankondiging van een nieuwe James Bond-film niet anders. Soms heb je gewoon de onnoemelijke behoefte om even ongegeneerd te gaan juichen.

De voetbalfan van alledag heeft iedere week een wedstrijd waar hij naar uit kan kijken. Iedere week een nieuwe Bond-film! Wij moeten vier jaar wachten voor er eindelijk weer een doelpunt valt. Of er wordt verloren, dat je vier jaar moet teren op een kutfilm. Dan kun je maar beter een keer een potje voetbal verliezen, de week daarna mag je in de herkansing. Of je moet natuurlijk de club uit de hoofdstad zijn.

Momenteel ben ik dan toch liever de Bond-fan. Daar valt in mijn geval niet aan te ontkomen, van voetbal heb ik geen verstand. Het is heerlijk als er eindelijk dat officiële nieuws is, want wat hebben we daar naar gesmacht.

Zoals ik al vaker heb verkondigd: op enig moment komt die nieuwe Bond-film er wel. Daar hoef je geen inside-informatie voor te hebben, boerenverstand is in dezen voldoende.

Alle zogenaamde ‘inside information’, van het regisseurgeroezemoes en een ‘two picture deal’ tot de complete Bond-battle; met het nieuws van deze week mag het allemaal de prullenbak in. Het bleek niet meer dan quatsch. En kom nu niet aan dat ik je niet had gewaarschuwd!

Zand erover. Wat nu rest is vooruitkijken. Vooruitkijken naar een heerlijk jaar tot aan de première waarin steeds meer details bekend worden: de medespelers, de componist, de titelsong, de betekenisloze foto’s, de eerste bewegende beelden, aftellen naar een trailer. Speculeren waar het heen gaat, en wie heeft die subtiele verwijzing gezien? Ze zullen toch niet… Daar lijkt het anders wel op. Wat een vondst!

Dan die nieuwe gozer. Hij bakt er niks van! Hij is de beste! Komt hij in die zorgvuldig uitgekozen scène goed genoeg uit de verf? Wat een charisma! Maar zo ziet James Bond er toch niet uit!? Ook dat hoort erbij en het is heerlijk dat de tijd is aangebroken dat het eindelijk weer eens kan, gericht speculeren en uit zijn verband gerukte scènes beoordelen. Wat waren we daar aan toe.

Maar het is niet alleen vooruitkijken naar een gloednieuwe James Bond-toekomst wat de klok slaat, respect voor de rijke geschiedenis waar deze 26e rolprent schatplichtig aan is, wordt tevens nieuw leven ingeblazen. En hoe! Daniel Craig als 007 is niet meer de enige die de socials bestookt, al zijn voorgangers doen ineens ook weer mee.

MGM Home Entertainment heeft niet stilgezeten en brengt voor het volgende James Bond-feestjaar, want zo mag 2024 inmiddels wel worden genoemd, de complete collectie in 8K! Geen hond die het kan afspelen, maar de speciale functie die bij de afzonderlijke films wordt geleverd, is revolutionair te noemen. Zelfs Q stond er van te kijken.

Zo kun je straks, je zult het nauwelijks geloven, in je eigen thuisbioscoop bij iedere James Bond-film je eigen hoofdrolspeler kiezen! Sean Connery in On Her Majesty’s Secret Service is niet langer een utopie, maar slechts een druk op de knop verwijderd. Inclusief bijpassend stemgeluid en aangepaste credits. Toen mij het persbericht onder ogen kwam, moest ik drie keer lezen om het te bevatten. Ze hadden niet eens het geduld tot 1 april te wachten!

Heerlijke spielerei natuurlijk, en prachtig om straks Roger Moore of Pierce Brosnan in de blauwe badstoffen onesie uit Goldfinger te zien banjeren, en wie staat de safarisuits uit de jaren 70 beter: George Lazenby of Timothy Dalton? Maar het gaat natuurlijk in de eerste plaats om die nieuwe film en de vraag of de nieuwe man weet te overtuigen.

Met de huidige de-agingtechniek, die gek genoeg vlak na Indiana Jones niet meer van echt te onderscheiden is, heeft hij het bereik van een 20 tot 90-jarige. Daarmee spreekt de nieuwe James Bond in één klap drie generaties aan. Slim bedacht door de producenten die hun bedenktijd blijkbaar zeer effectief hebben gebruikt om dit alles minutieus uit te dokteren. Al het gemopper ten spijt mag het best eens gezegd dat Barbara Broccoli en Michael G. Wilson het beste met ons én James Bond voor hebben. Driewerf hoera voor deze twee! Cubby zou trots zijn!

Rest mij niets anders dan EON Productions te bedanken dat ik namens deze site de eer had het langverwachte nieuws wereldkundige te maken. Wel met het verzoek om het een beetje vaag te houden, anders zou niemand het geloven.

Die Michael Caine toch met zijn pensioenaankondiging. Had-ie ons mooi tuk.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.