Zeventien

Precies zeventien jaar geleden zag ik mijn eerste Bond-film in de bioscoop. De zeventiende in de Bond-serie. Ik was toen zeventien.

Destijds was ik al redelijk goed ingevoerd in de wereld van 007. Al was ik lang niet zo'n allesweter als nu, ik kon al een aardig quizje winnen. Zo had ik in die herfst van 1995 kaartjes gewonnen voor een exclusieve voorvertoning van de nieuwe Bond op dat moment: GoldenEye, in de inmiddels terecht gesloten Brinkmannbioscoop hier in Haarlem.

Naast de filmvertoning kreeg het selecte groepje winnaars ook een GoldenEye-sweater en een GoldenEye-speld. Dit laatste kleinood heb ik jarenlang óp mijn portemonnee gedragen, als zijnde een GoldenEye-portemonnee, maar was helaas van de een op andere dag verdwenen.

Voor aanvang van de film werd een cd verloot: de 30th Anniversary Collection, nog steeds een van de betere compilaties. Ik had die cd natuurlijk al, en het ingestoken boekje inmiddels stukgelezen, dus echt winnen hoefde ik 'm niet. Maar als de vraag is: noem de eerste twee James Bond-films. Zo'n antwoord kun en mag je niet fout hebben. Al hadden ze me gevraagd álle Bond-films inclusief releasejaar en regisseur op te dreunen - maar dat vroegen ze niet.

Het bijbehorende krantenartikel, wie herkent zichzelf op de statiefoto?

Toen bij de uitreiking werd gezegd dat er maar één iemand de goede antwoorden had gegeven, zette ik al meteen een stap naar voren. Hoogst verbaasd overigens. Niet dat ik het goed had, maar dat al die andere zogenaamde liefhebbers een fout antwoord hadden ingevuld.

Alles in deze zeventiende Bond-film was totaal nieuw voor mij. Buiten Pierce Brosnan en Famke Janssen wist ik niets van GoldenEye. Ik heb mij ongetwijfeld vermaakt, maar vond dat er zeker in het eerste uur wel erg veel werd geluld. Gek genoeg heb ik de film alleen die ene keer op het witte doek gezien, de tweede keer op VHS. Mijn oom en tante hadden 'm gehuurd en ik mocht 'm ook even lenen. GoldenEye is na de tweede en derde keer beter geworden. Nog niet wetende dat het met de Bond-films van Pierce Brosnan alleen maar minder zou worden.

Omdat ik mij alles rond die eerste vertoning van die zeventiende Bond zeventien jaar geleden nog zo goed kan herinneren, kan ik maar één schrikbarende optelsom maken: ik ben vandaag precies twee keer zeventien is vierendertig jaar geworden. Als ik niet oppas ben ik binnen de kortste keren eenenvijftig!