Mijn Bond

Bij het overlijden van Roger Moore

Als kind was het lastig iemand anders dan Sean Connery als 007 te aanvaarden. Hem zag ik immers als eerste in de wereldberoemde rol.

Ik moet 13 zijn geweest toen ik in aanraking kwam met de avonturen van James Bond. Thunderball bestempel ik als mijn vuurdoop. De tv-première van deze vierde film uit de reeks was op zaterdag 4 januari 1992, een rolprent van dik 25 jaar oud. Maar ik was om. Een avontuur als dit had ik nooit eerder ervaren. Het gevoel was magisch. Zeker toen bleek dat er meer van dit soort films waren. Dat kinderlijke, heerlijke gevoel bij de opening van iedere gunbarrel — bij Spectre was het weer even terug.

Op 21 mei 1992 maakte ik kennis met die andere 007: Ivanhoe. Enigszins met tegenzin, want James Bond was niemand anders dan Sean Connery. Mijn in ontwikkeling zijnde tienerbrein kon dat maar lastig loslaten.

Ik weet niet wat mij uiteindelijk heeft overgehaald Live and Let Die te gaan zien, misschien een grote zak chips — ik vond de film fan-tas-tisch! Roger Moore, Sean Connery, what the heck, ze waren allebei fenomenaal! Vanaf dat moment had ik niet alleen de films van Connery om van te smullen, ik had er opeens dubbel zoveel!

Live and Let Die (1973)

Wat in mijn herinnering een paar jaar duurde, voltrok zich in werkelijkheid dus binnen luttele maanden. Mijn volgende verjaardag duurde vroeger ook altijd een eeuwigheid, tegenwoordig verjaar ik gevoelsmatig om de maand.

Roger Moore was in de pocket. The Man with the Golden Gun op 18 november 1992 (ik was vijf dagen eerder net 14 geworden) was opnieuw een feest. Sterker nog, het was de beste Bond-film die ik ooit had gezien, samen met Live and Let Die.

The Man with the Golden Gun (1974)

Ik weet nog dat ik de televisiegidsen uitploos op zoek naar een nieuwe Bond-film. Aan de titel kon ik destijds niet altijd opmaken of het om 007 ging. The Spy Who Loved Me, was dat er ook één? Verdomd!

Het boek van Steven Jay Rubin (zomaar gevonden in de bibliotheek!) deed de rest. De zwart-witfoto's waren niet altijd even duidelijk, maar die cover, die perfecte tekening van Roger Moore in zijn witte tuxedo. Alleen al bij het zien van die omslag begonnen de avonturen in mijn hoofd te leven.

Ik las en ik leerde en ik smachtte naar iedere volgende tv-vertoning.

De muziek kwam erbij in de vorm van de 30th Anniversary Collection. Ik hoorde tracks als For Your Eyes Only (die ken ik!), A View to a Kill (die was ook van James Bond!) en mijn Heinekenverzameling (een dubieuze verzameling voor een kind, I know), maakte langzaam plaats voor 007. Dat die twee in 1997 samenkwamen maakte voor de eerste verzameling niets meer uit; de brouwer had al lang verloren van Bond. Een schade die later ruimschoots is ingehaald...

Herinneringen die vorige week allemaal naar boven borrelden, toen ik werd gebeld door de KRO-NCRV, of ik over een halfuurtje tijd had voor het programma van Bert Kranenbarg. Daar was je toch al vaker te gast geweest, want jij weet toch alles van James Bond?

'Ja...'

'Want Roger Moore is overleden.'

...

'Wat!?'

'Het staat net op het ANP.'

Ondertussen plingt er in mijn telefoon van alles binnen, hét teken dat het inderdaad waar is wat ik zojuist heb gehoord.

'Zelfs op Wikipedia staat het al vermeld, wat zijn ze daar toch snel mee. Wat was Roger Moore nou voor James Bond? Wat heeft hij betekend voor de filmserie? Wat hebben zijn opvolgers van hem overgenomen? Wat is volgens jou zijn beste film?'

'Het spijt me, maar ik moet echt even gaan zitten.'

'Gaat het? Ik wil ook straks terugbellen.'

'Het gaat wel. Ga door...'

Roger Moore dood. Ik las toch gisteren nog iets over onenigheid met Theresa May? Hoe kan hij dan nu dood zijn? Roger Moore! Zo vol leven. Nog immer in de picture, 89 jaar, actief op Twitter, in de media. Honderd jaar, met gemak! Roger Moore kán niet dood.

Nog vol ongeloof en half verdoofd heb ik Bert netjes te woord gestaan. Ik vertelde bovenstaand verhaal over Connery in een notendop. Bert was altijd van het kamp Moore geweest, de Bond uit zijn jeugd, en daarom wilde hij het toch nog even opnemen voor zijn Bond.

Zíjn Bond? Míjn Bond! Moores films zijn ongetwijfeld de films die ik het meest heb gezien. Live and Let Die was de eerste Bond-film die ik aanschafte (op video-cd), gevolgd door Octopussy en de rest van de beschikbare Moore-films. The Man with the Golden Gun blijft één van mijn favorieten, ondanks door velen verketterd. Hetzelfde geldt voor Moonraker, een heerlijke film, geweldige muziek!

Mijn Bond. Roger Moore. De meest charmante van allemaal. Een weldoener. Zoveel meer dan acteur was hij die man van Unicef. Hoeveel beter kan een mens zijn?

Condoleances via mail, app en sms (waarvoor iedereen bedankt), net als destijds bij het overlijden van Desmond Llewelyn. De allerliefste op mijn voicemail, die van mijn jongste dochter (6): 'Niet huilen papa...' Een brok in mijn keel.

Die avond, die nacht, ik werd vaker wakker dan normaal. 'Roger Moore is niet meer', het eerste wat mij constant te binnen schoot. Bij het opstaan de volgende morgen voelde ik mij vreugdeloos. De bierbrouwer had het leed de vorige avond enigszins verzacht, wat volgt is de bittere waarheid; een gevoel van rouw. Niet zo snijdend als bij een naaste, meer als bij het verlies van — een huisdier?

Het horen van Nobody Does It Better de dag na het overlijden viel zwaar. Ineens had het nummer een dubbele lading:

Nobody does it better
Makes me feel sad for the rest
Nobody does it half as good as you
Baby, you're the best

Nu zou ik het nooit in mijn hoofd halen Sir Roger 'baby' te noemen. Maar de beste was hij. Zeker tussen 1973 en 1985, daar is geen twijfel over mogelijk.



Na twee dagen rouw werd het knagende gevoel minder; de acceptatie. Overlijden op je 89e, na een rijk vol leven, het is niet erg. Maar dat Roger Moore er nu echt niet meer is, is wel erg jammer.