Het Bond-virus

Happy James Bond Day dan maar. De filmverjaardag van Bonds eersteling Dr. No is er dit jaar eentje met een bittere bijsmaak. Toch mogen wij, alle Bond-fans over één kam geschoren, lang niet klagen; de liefde voor James Bond is meer dan No Time to Die.

Sean Connery als James Bond in Dr. No (1962)

Voor geen van de liefhebbers is de passie voor 007 begonnen bij de 25e film waar we allemaal reikhalzend naar uitkijken. Uiteraard, iedere nieuwe episode en alles waar daarbij hoort, vormt op dat moment het hoogtepunt voor de fanatiekeling. Maar eenmaal gezien, sluit de laatste film zich aan in de lange rij voorgangers als onderdeel van een groter geheel. En zo breidt onze liefhebberij zich gestaag uit.

De liefde voor James Bond dateert voor het overgrote deel van de fans uit een verder verleden. Daar is een vuurtje aangewakkerd dat voor velen nog steeds brandt. Een warme herinnering aan die eerste kennismaking met 007, aan die eerste Bond-films op het grote of kleine scherm. Daar gebeurde iets magisch.

Roger Moore

Het is lastig te verwoorden wát dat precies is, het is een gevoel. Maar eenmaal aangestoken met het Bond-virus is het moeilijk te genezen. Al gaat de liefhebberij soms met golfbewegingen. De fan die niets heeft met Daniel Craig moet zich zien te vermaken met twintig eerdere klassiekers. De harde kern Sean Connery-aanhangers had weer niets met Roger Moore, die op zijn beurt een geheel nieuwe groep bewonderaars voor zich wist te winnen.

En zo is er na bijna zestig jaar (zeventig voor de boekenfanaat) altijd wel een favoriet element in het rijke Bond-oeuvre te vinden. Dat beperkt zich niet tot één film of één hoofdrolspeler en zeker niet tot een film die niemand heeft gezien.

Hoe jammer het ook is dat ons geduld wederom op de proef wordt gesteld, want wat zijn we verdomme nieuwsgierig naar die nieuwe 163 minuten spektakel, wees blij met de 3042 minuten die we wél hebben!

Stop ook alsjeblieft met het Eon-bashen. Dat heeft ten eerste geen enkele zin, ten tweede willen Barbara Broccoli en Michael G. Wilson niets liever dan ons hun nieuwste product verkopen en ten derde verdienen de filmmakers dat gewoon niet. Er is geen juiste weg in deze uitzonderlijke situatie. Linksom of rechtsom, er zijn enkel verliezers in het spel. De enige kosten die het publiek wordt gevraagd is een beetje geduld. Of je moet een knuppel zijn die tot twee keer toe een premièrereisje naar Londen door zijn neus heeft laten boren, maar dan vraag je er ook een beetje om.

April 2021, als het even meezit. En opnieuw is er die kleine jongen die wordt besmet met het virus. Het Bond-virus. Een virus dat uiteindelijk veel sterker blijkt dan het monster waar wij nu tegen vechten.