Als donderslag bij heldere hemel is de nieuwe James Bond-film gisteren voor de vierde keer vertraagd. Een scenario dat ik niet voor mogelijk had durven houden. In de eerste plaats omdat wij allen de langverwachte film zo graag willen zien. Ten tweede omdat het in meerdere opzichten helemaal geen optie is.
En toch is het gebeurd.
Waarom de film er in november had moeten komen, beschreef ik twee dagen geleden nog in jubeltaal: No Time to Die had de redder van de noodlijdende bioscoopbranche moeten worden. Bond betekent geld in het kassalaatje. Zo simpel is het.
Zo simpel is het nu ook dat er helemaal geen redder komt dit najaar. Natuurlijk gaan er films in première. Goede films, minder goede films. En het is fijn dat we die kunnen gaan zien (en ga dat vooral doen!). Het is alleen wel een verschil of dat een kaskraker-bij-voorbaat is, of een film waar slechts een handjevol belangstellenden op afkomt en het moet hebben van mond-tot-mondreclame. Met kwaliteit heeft dat verder niets te maken.
 |
| Mijn eigen Bond-girls kwamen in januari een bekende meneer tegen |
Gisteren uitte de Bioscoopbond nog grote zorgen over de nieuwe coronamaatregelen die begin deze week zijn aangekondigd, waarbij een bioscoopzaal nog maximaal dertig bezoekers mag ontvangen. De bond spreekt van ‘een kaalslag’; een omzetdaling van 70 procent ten opzichte van het vierde kwartaal vorig jaar. Dat is niet vol te houden voor een markt waar het water al langere tijd tot de lippen staat.
De filmtheaters hebben er na de lockdown alles aan gedaan een zo veilig mogelijke omgeving te creëren. Zo is volgens de Bioscoopbond geen enkel filmhuis sinds die tijd aangemerkt als coronabrandhaard. Zolang iedereen zich aan de regels houdt, zit je veilig in de bioscoop.
Het is deze bioscopen meer dan gegund voor langere tijd een constant aantal bezoekers te mogen verwelkomen met behulp van de stabiele James Bond. Dat dit nu niet doorgaat is klap op klap en het is de vraag of deze laatste dreun kan worden opgevangen of daadwerkelijk een knockout betekent.
Nederland staat hierin uiteraard niet alleen. Het is een wereldwijd probleem, vandaar het besluit van de James Bond-financiers om hun koe met gouden hoorns nog even in de stal te houden. Dat is hún goed recht. Wel eentje met verstrekkende gevolgen. Het is kiezen tussen twee kwaden.
De klap van gisteravond kwam vooral hard aan omdat dat hele promotiecircus weer lekker op gang was gekomen: posters, podcasts, video’s, een vernieuwde website, de gunbarrelmuziek! Dat gebeurt echt niet als een dag later de stekker er weer wordt uitgetrokken, zou je verwachten.
Dat moet een heibel zijn geweest tijdens het videobellen tussen Eon, MGM en Universal. Meeste stemmen gelden, twee tegen één, de boel moest weer worden opgeschort.
Met nog maar de vraag of er in april überhaupt nog een filmtheater overeind staat waar de film kan worden vertoond, is de voorpret voor een nieuwe Bond-film op deze manier ver te zoeken. Hoe positief ik tot het laatst toe ben gebleven over die novemberrelease, dit gehannes kan natuurlijk niet aan de gang blijven. De volgende keer ben ik pas overtuigd als ik de witte dots over het doek zie rollen, en dan nog blijf ik sceptisch tot de aftiteling.
De geloofwaardigheid van april 2021 is er compleet van af. Bij ieder geluidje over No Time to Die begint het toch te knagen: ja ja, eerst zien, dan geloven.
Overmacht, dat weet ik ook wel. Eerst iedereen maar veilig naar 2021 zien te loodsen.
Op het moment dat ik dit schrijf, wacht ik op mijn testuitslag. Even voelde ik mij James Bond vanmorgen. Dat geniepige wattenstaafje deed mij denken aan de naald waarmee Bond door Colonel Sun werd gemarteld. Drie seconden James Bond waren lang genoeg.
Om positief af te sluiten: de soundtrack van Hans Zimmer is vooralsnog níet meeverplaatst. Nu de tracktitels bekend zijn, is er geen geheimhoudingsplicht meer. Geef ons in ieder geval íets. De beelden denken we er voorlopig wel bij.
Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten