Het is vandaag de dag moeilijk te geloven dat a-ha’s Take on Me (1985) bij de eerste release helemaal niet aansloeg buiten hun geboorteland. Toch gaven de jongens van de band niet op, ze waren er heilig van overtuigd dat ze een wereldhit in handen hadden.
Take on Me wist een paar maanden later alsnog een wereldhit te worden en haalde prijs na prijs naar Noorwegen. Een sprookje volgde, nooit eerder haalde een Noorse band zoveel internationale successen. Toch waren de bandleden niet altijd tevreden. Veel liever droomden ze ervan om serieuze rocksterren te zijn, geen tieneridolen die in glossy magazines stonden.
Het is de liefde voor muziek die de band al veertig jaar bij elkaar houdt, niet de vriendschap. Niet geïnteresseerd in rijkdom of glorie, is het drietal wanhopig op zoek naar erkenning. Dit en zoveel meer is wat ze met elkaar gemeen hebben en het is daardoor zo onbegrijpelijk dat ze niet met elkaar door één deur kunnen.
Thomas Robahm en Aslaug Holm combineren archiefbeelden met nieuwe opnamen en interviews van de groep, en verwerken een aantal geanimeerde scènes nadrukkelijk in de stijl van Steve Barrons werk, in de destijds baanbrekende Take on Me-muziekvideo.
In 1987 wordt de populaire band gevraagd om de titelsong van de nieuwe James Bond-film The Living Daylights te verzorgen. Samen met de vaste Bond-componist John Barry duikt a-ha de studio in. Ook met Barry wil het niet klikken; de verschillende werkmethoden botsen nogal en a-ha wil meer een eigen sound in het nummer aanbrengen. Barry daarentegen giet er een Bond-sausje overheen, waardoor het nummer duidelijk een Bond-klank krijgt en minder klinkt als de nieuwe hit van a-ha.
Barry trekt uiteindelijk aan het langste eind. De Noorse band blijft met een bittere smaak achter en besluit voor hun volgende album Stay on These Roads hun eigen versie van The Living Daylights op te nemen. De strijd is niet voor niets geweest; deze James Bond-titelsong wordt door vele 007-fans op handen gedragen.
Hieronder de officiële versie, de versie van het album Stay on These Roads en de demoversie van The Living Daylights:
Geen opmerkingen:
Een reactie posten