Ineens was daar dat nieuwe James Bond-nummer. Een Bond-nummer waarvan je gelijk doorhebt: dit is Bond. Een schoolvoorbeeld: blazers, strijkers, percussie. Met als kers op de taart dat krachtige stemgeluid. Onmiskenbaar Tina Turner. Onmiskenbaar James Bond.
In die tijd, we hebben het over eind 1995, stond het kopen van een nieuwe James Bond-soundtrack gek genoeg niet op mijn verlanglijstje. Ik had de 30th Anniversary Collection die ik inmiddels had grijsgedraaid, en dat was dan ook gelijk mijn complete James Bond-muziekverzameling.
In de kelder van V&D waar in het schemerlicht de videobanden en muziekcassettes waren verstopt, stond ook een pilaar met kartonnetjes. Op de voorkant: Tina Turner en Pierce Brosnan. Ik was er al een aantal keer naartoe gelopen om de cover te bewonderen. Het idee om het kartonnetje ook daadwerkelijk af te rekenen, was niet in mij opgekomen.
Tot die dag dat ik mijn verjaardagscenten binnen had. Opnieuw de kelder in. Toen ik boven de grond kwam, had ik mijn eigen officiële kopie van de nieuwe Bond-song. En niet met één nummer, maar zelfs met twee. Naast de Single Edit ook de A/C Mix.
Thuisgekomen het cd-singletje gelijk in mijn Akai-stereotoren, mijn draadloze Philips-koptelefoon op. En daar klonk zij, helderder dan ooit, in mijn eigen tienerkamer.
Die weken, iedere avond voor het slapen gaan, beluisterde ik in het donker beide versies van de nieuwe Bond-song. Vanmorgen beluisterde ik de vier versies die ik in mijn muzieklijst heb staan (ook de filmversie en de radio-edit) in een loop. Nog steeds als ik de eerste klanken van GoldenEye hoor, zit ik daar weer even op mijn jongenskamer. Terug in de tijd. Terug naar het zorgeloze jaar 1995, waarin de stem van Tina Turner een nieuw tijdperk voor James Bond inluidde.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten