Ik krijg wel eens een telefoontje van iemand die een cadeautje zoekt voor zijn zoontje: een James Bond-film waarin Jaws in een grote pan met soep wordt gegooid. Maar hoe heet die film? Of: waar speelt die dwerg met die dodende bolhoed ook alweer in?
De verwarring is logisch: het is teveel allemaal. Wie de Bond-films stuk voor stuk meer dan duizend keer heeft gezien, weet onderhand welk stukje trivia bij welke film hoort. Wie de films één, twee of hooguit drie keer heeft bekeken, heeft 24 keer dezelfde film voorgeschoteld gekregen, enkel met kleine wijzigingen in hoofdrolspeler of stunts.
Spectre (2015) was met dezelfde lengte als Mission: Impossible — Fallout (over de veelheid aan interpunctie hebben we het straks nog even) duidelijk een halfuur te lang. Dat laatste gedeelte in Londen interesseerde echt niemand, het was duidelijk dat de makers geen idee hadden welke kant ze met de film op moesten.
Bij Fallout blijft ook dat laatste halfuur overeind. Hoe ongelooflijk ook, het is zo goed gemaakt, dat je móet blijven kijken en de laatste seconden tot de hier opgevoerde armageddon letterlijk aftelt. Wat een 3D-effect als meerwaarde heeft, blijft mij echter een raadsel.
Fallout heeft daarentegen een veelheid aan verbluffende actiescènes, waarbij leentjebuur bij 007 niet van de lucht is. Een beetje zoals Moonraker (1979), dat zonder logica van de ene verbazing in de andere buitelt. Dat gebrek aan logica is bij Fallout niet het geval, of misschien dat het bij een tweede vertoning pas opvalt. Moonraker werd destijds in Nederland namelijk uitermate goed ontvangen. Pas achteraf leek iedereen te moeten zeggen hoe slecht de elfde Bond-film eigenlijk was — de te verwachte omzet was tegen die tijd al lang en breed gehaald; Cubby Broccoli hoestte in zijn vuistje...
Deze aflevering van Mission: Impossible heeft naast al het actiegebeuren ook de meeste persoonlijke ontwikkeling in zich. We komen meer over Ethan Hunts verleden te weten, waarom hij ooit zijn vrouw heeft verlaten. Echter valt dit redelijk plat op het moment dat je helemaal vergeten was dat Michelle Monaghan als Julia ook al in eerdere delen te zien was. Zij is één van de vele terugkerende personages die de reeks inmiddels telt. En als je niet echt bent ingevoerd in de serie, interesseert je die ontwikkeling geen biet, hoeveel violen componist Lorne Balfe er ook tegenaan gooit.
De overige terugkeren personages: Ving Rhames die nooit afwezig is geweest als Luther, hij begint overigens steeds meer op Bassie te lijken en is lang niet zo leuk meer als voorheen, behalve die ene keer wanneer hij duidelijk maakt waarom niet híj maar Benji een masker op moet; Simon Pegg, voor de vierde achtereenvolgende keer als Benji; Sean Harris, met wie ik ooit nog heb gespeeld in Koskovs The Discovery of Heaven (2001), als de Blofeld van de serie Solomon Lane; Alec Baldwin in de rol van M, of meer nog in die van Frederick Gray; Rebecca Ferguson die niet te vertrouwen is, en dan weer wel; en waar is Jeremy Renner na twee delen ineens gebleven?
Bijzondere vermelding verdient Vanessa Kirby als de blonde White Widow, de dochter van 'Max' uit de eerste film (gespeeld door Vanessa Redgrave die nog een onstuimige relatie onderhield met Timothy Dalton). Kirby is hier hoogblond in contrast met haar sterke rol van Princess Margaret in The Crown. Ze heeft een uitdagende tronie waar je naar moet blijven kijken. Dat zij als een van de vele personages uit Mission: Impossible zal terugkeren in een zevende deel, is enkel een kwestie van tijd.
Of de inmiddels 56-jarige Tom Cruise het in een volgend deel wederom kan waarmaken als stuntman Ethan Hunt: dat zal wel. Cruise lijkt danig geplastificeerd dat hij ons over enkele jaren als beginnend zestiger opnieuw kan overtuigen dat hij echt álle stunts nog steeds zelf doet. Iets waar Roger Moore zich op diezelfde leeftijd in A View to a Kill (1985) niet aan waagde.
Over die interpunctie: het maakt voor de filmbeleving zelf niet uit, maar het staat zo stom in de annalen dat iedere Mission: Impossible dezelfde titel draagt. Konden we het met deel twee en drie doen met een slap cijfer, de overige drie delen hebben ineens een ondertitel. Doet nogmaals allemaal niets af aan de film, maar het zou zoiets zijn als: James Bond, James Bond II, James Bond III, James Bond — Thunderball etc. Ach, met Indiana Jones hetzelfde, en Star Wars, en... die Amerikanen toch.
Onderhoudend? Honderd procent! Wie zich bij Mission: Impossible — Fallout verveelt mag zichzelf achter de oren krabben, die houdt gewoon niet van goedgemaakte genrefilms.
Mission: Impossible — Fallout is vanaf vandaag te zien in honderdduizend bioscopen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten