007 in 2024: een jaaroverzicht

Ondanks dat 2024 opnieuw een karig Bond-jaar was, zijn we met name op muziekgebied enorm verwend. Vijf afgestofte soundtrack-cd’s zagen het levenslicht, waaronder die meest felbegeerde: Moonraker. Wie had durven dromen dat John Barry’s meesterwerk na de plotselinge aankondiging eind november nog vóór de kerst te beluisteren zou zijn?

La-La Land Records is lekker bezig met de jubileumedities van Bond-soundtracks. Werden vorig jaar rond deze tijd de extended edities van Live and Let Die en Octopussy aangekondigd (beschikbaar vanaf januari dit jaar), kwam het label dit najaar met niet alleen een versgebakken Goldfinger, maar ook met The Man with the Golden Gun en Moonraker!

Natuurlijk kijken we reikhalzend uit naar nieuws over Bond 26, maar op de extended soundtrack van Moonraker wacht ik al 45 jaar! Bij gebrek aan ook maar enig steekhoudend nieuws over een nieuwe James Bond-film, hebben we in een jaar tijd tientallen nooit eerder uitgebrachte tracks aan onze muziekbibliotheek kunnen toevoegen. Ik zou bijna zeggen: daar kan geen film tegenop.

Fucking idiots

Die nieuwe film komt er voorlopig niet. Bond-producent Barbara Broccoli zou druk bezig zijn met de filmproductie van Othello met in de hoofdrol haar favoriete James Bond Daniel Craig. Daarnaast is Broccoli’s Eon Productions betrokken bij de remake van Chitty Chitty Bang Bang.

Barbara Broccoli zou hebben gezegd dat zij geen vertrouwen heeft in die ‘fucking idiots’ van Amazon MGM. Komt hier op neer dat Bond 26 op de lange baan is geschoven. Zolang de baas van James Bond de mede-eigenaar van James Bond schoffeert, zie ik daar op afzienbare termijn geen film uit voortkomen. Of het moet allemaal uit zijn verband zijn getrokken als blijkt dat Barbara Broccoli het had over ‘lucky Caractacus Potts’.

Volgens de tabloids duurde het begin dit jaar overigens niet lang meer voordat Aaron Taylor-Johnson zijn Bond-contract zou ondertekenen. U raadt het al: hij is zijn pen kwijt. Zal je altijd zien.

Algoritmen

Amazon MGM liet dit najaar optekenen uit de mond van opperhoofd Jennifer Salke dat zij de manier waarop Eon Productions ‘prachtige films’ maakt niet wil verstoren. Het leek op dat moment nog koek en ei tussen de twee eigenaren van 007. Salke zei zich geen zorgen te maken over de koerst die Eon Productions vaart.

Inmiddels lijkt het erop dat de baas van Amazon MGM die ‘fucking idiot’ is en dus de reden waarom Barbara Broccoli even geen trek heeft in James Bond; Salke zou buiten de vijf Bond-films met Daniel Craig geen enkele klassieker hebben gezien en het merk 007 het liefst zo veel mogelijk willen uitmelken met spin-offs en tv-series. Én zij wil een beroemdheid als nieuwe James Bond, want alleen dat scoort volgens haar algoritmen.

George & Judi

Dit jaar kondigden twee iconen aan met pensioen te gaan: Judi Dench (90) en George Lazenby (85) stoppen beiden met hun werkzaamheden. De M van Pierce Brosnan en Daniel Craig kampt al jaren met een oogziekte waardoor zij inmiddels nagenoeg blind is. Eenmalig 007 Lazenby kwakkelt al een poos met zijn gezondheid, zowel fysiek als mentaal. George Lazenby noemt in een statement dat oud worden geen lolletje is.

De liefste Bond-boef

Wie nog lang niet oud is, is Jeroen Krabbé. De liefste Bond-boef aller tijden blies dit jaar weliswaar tachtig kaarsjes uit, van ophouden wil hij niets weten. De NPO zond aan de vooravond van zijn verjaardag een bijzonder portret uit van de acteur en kunstenaar. ‘Tja... 80!’, reageerde hij op mijn felicitatie. ‘Het slaat nergens op vind ik, het is alleen zo raar om het hardop te zeggen. Ik ga gewoon door met... ja met wat eigenlijk? Met van alles!’

En zo was er ook een behoorlijk aantal bekende en minder bekende namen dat in 2024 de laatste adem uitblies. Bij elkaar goed voor medewerking aan twintig James Bond-films. Zie hier van wie de Bond-wereld dit jaar afscheid heeft moeten nemen:

Daarbuiten waren er in 2024 nog tal van andere onderwerpen die de moeite van het vermelden waard waren, zoals de Oscar van Hoyte van Hoytema voor Oppenheimer; geruchten over mogelijke regisseurs voor Bond 26 Edward Berger en Steve McQueen; de radiodocumentaire over de Nederlandse bijna-Bond Hans de Vries; het bijzondere muziekalbum A Spectre of Sounds van een jonge Noor; een documentaire over Roger Moore en een ere-Oscar voor de Bond-producenten. Hier aan de rechterkant in het Bond Blog-archief is alles wat dit jaar de revue passeerde nog eens terug te vinden.

Wachtmuziek

Vergeet daarbij mijn maandelijkse columns voor James Bond Nederland niet vol interessante kletspraat. Al is er nog zo weinig nieuws, er valt altijd wel iets te babbelen over het geliefde onderwerp. Daar ga ik vanaf morgen vrolijk mee verder. Zie het als wachtmuziek. Nieuws over Bond 26 gaat er op enig moment komen en is dat niet in 2025, dan houden we ons vast aan de klassiekers, waaronder het viertal jubileumfilms: zestig jaar Thunderball, veertig jaar A View to a Kill, dertig jaar GoldenEye en tien jaar Spectre. Ik zou zeggen: La-La Land, doe er je voordeel mee!

Rest mij niets anders dan alle bezoekers te bedanken voor het lezen van Bond Blog. Ik wens iedereen een gezond en voorspoedig 2025.

Jasper Hartog, december 2024

Onrust Amazon MGM laait verder op

Het moddergooien in de media richting Amazon MGM gaat nog even door. Leidinggevende van Amazon MGM Studios Jennifer Salke zou volgens ingewijden enkel de James Bond-films met Daniel Craig hebben gezien, verder weet zij over 007 van toeten noch blazen. Voor filmklassiekers heeft zijn geen oog en toegezonden scripts gaan ongelezen van haar bureau. Ze zou alleen deals maken op basis van bekende namen.

Jennifer Salke

Het boulevardstaartje komt nadat The Wall Street Journal vorige week berichtte over de stroeve verhouding die Eon Productions onderhoudt met Amazon MGM; ofwel Barbara Broccoli vs. Jennifer Salke. Broccoli, die overigens niemand bij naam noemt, zou volgens bronnen hebben gezegd dat de mensen bij Amazon MGM volgens haar ‘fucking idiots’ zijn.

Aangezien alles uit tweede of derde hand is (bovenstaande krachtterm is niet direct opgetekend uit Barbara Broccoli’s mond) zijn er genoeg kanttekening te plaatsen bij de berichtgeving, maar het zou wel verklaren waarom er geen begin wordt gemaakt aan Bond 26.

Een oplossing lijkt dan ook niet snel voorhanden. Als Salke de algoritmen van Amazon blijft volgen en voet bij stuk houdt een bekende acteur in de rol van James Bond te moeten casten, en Broccoli door haar jarenlange ervaring het neusje van de zalm eruit wil vissen door een onbekende aan te trekken, dan kan er nog lang worden getouwtrekt.

Voor Broccoli is een James Bond Universe een doorn in het oog. Bond blijft als het aan haar ligt een cinema-ervaring die eens in de zoveel jaar zijn eruptie beleeft. Verder geen spin-offs, tv-series of themaparken. Salke daarentegen wil het liefst zoveel mogelijk uit het merk persen.

De gezagvoerders van James Bond: Barbara Broccoli met haar broer Michael G. Wilson

Eon Productions en Amazon MGM moeten nog wel even verder met elkaar, samen bezitten zij namelijk de rechten van de James Bond-films. Jennifer Salke daarentegen is vervangbaar, in tegenstelling tot Barbara Broccoli die haar erfgoed beschermt als een leeuwin.

Het verhaal zit genuanceerder in elkaar dan hierboven in enkele regels beschreven, het geeft alleen wel een beeld van hoe de vlag er momenteel bijhangt en waarom er nog steeds geen witte rook is.

***

Maak er mooie kerstdagen van. Ook voor Barbara Broccoli en Jennifer Salke, want uiteindelijk gaat het enkel om een zakelijk geschil. Ik wens ze vooral veel wijsheid toe (en ons een nieuwe James Bond).

Bond 26 voorlopig in de ijskast

Bond-baas Barbara Broccoli ligt overhoop met Amazon. Dat beweert The Wall Street Journal naar aanleiding van een gesprek met zo’n twintig personen die dichtbij Eon Productions staan. Broccoli noemt de mensen achter Amazon MGM Studios ‘fucking idiots’, aldus de krant. Ze wenst geen James Bond-films met ze te maken.

Barbara Broccoli

MGM is al meer dan veertig jaar mede-eigenaar van de film-James Bond. Toen de iconische filmmaatschappij met de brullende leeuw in mei 2022 in handen kwam van Amazon, werd Amazon automatisch voor de helft rechthebbende van 007. Bond was het kroonjuweel van deze miljoenendeal. Echter heeft deze overname nog niets concreets opgeleverd voor James Bond. Het lijkt zelfs dat we verder van een nieuwe film af staan dan ooit.

In de deal tussen Eon Productions en MGM staat dat Eon Productions verantwoordelijk is voor de creatieve ontwikkeling van de filmserie; MGM hoefde van oudsher enkel te financieren, te distribueren en te incasseren. Dat het creatieve proces bij Eon ligt, is na de overname van Amazon onveranderd gebleven.

Barbara Broccoli en haar halfbroer Michael G. Wilson (volgende maand 83) hekelen volgens The Wall Street Journal de datagedreven aanpak van techgigant Amazon, waar het bovenal draait om algoritmen. Eons kindje James Bond wordt door Amazon betiteld als ‘content’. De streamingdienst wil spin-offs van James Bond zien en tv-shows. Wilson geeft aan dat het onmogelijk is om een gesprek in te plannen met de top van Amazon en dat hij wordt afgescheept met een afdelingsmanager. Dit alles is tegen het zere been van de old-schoolfilmmakers.

Barbara Broccoli en Michael G. Wilson tijdens de uitreiking van de Thalberg Award

De deal rond de spelshow 007: Road to a Millon dateert overigens van vóór de overname in 2022. Een tweede seizoen werd tijdens de release van de eerste aangekondigd, maar, zo ziet Amazon, rond de zes minuten verloor het publiek zijn interesse in de avonturenserie. Een slecht voorteken.

Diezelfde algoritmen vertellen Amazon dat er een grote ster als nieuwe Bond-acteur moet komen, terwijl Eon pleit voor een tamelijk onbekende dertiger die ze kunnen kneden en waarmee ze nog jaren voort kunnen.

Het was Barbara Broccoli die in 2005 haar vertrouwen in handen van Daniel Craig legde. Haar onderbuik gokte dat het een goede keuze was. Ondanks hevige protesten van buitenaf bleek Craig met Casino Royale de grootste pessimisten aan zijn kant te krijgen. Uiteindelijk werd hij de langstzittende James Bond en stond hij garant voor de meest succesvolle film uit de gehele Bond-reeks, Skyfall; de enige Bond-film die aan de bioscoopkassa meer dan een miljard dollar wist op te halen.

Barbara Broccoli en Daniel Craig, oktober 2024

Vorige week werd bekend dat Eon met Amazon in zee gaat voor een remake van Chitty Chitty Bang Bang. Laat dat een oefenpotje zijn en wie weet als beide kanten wat water bij de wijn doen dat binnen nu en afzienbare tijd een begin kan worden gemaakt aan Bond 26. Eon zit wat James Bond betreft hoe dan ook voor helft vast aan Amazon. It takes two to tango.

Remake ‘Chitty Chitty Bang Bang’ in de maak

Doorstart James Bond nog lang niet in zicht

Eon Productions en Amazon MGM Studios slaan de handen ineen om een film te maken. Geen James Bond-film, maar een remake van de klassieker Chitty Chitty Bang Bang. Dat meldt Deadline Hollywood aan de vooravond van de 99e verjaardag van Dick van Dyke, de hoofdrolspeler uit het origineel.

Het is de eerste remake die Eon Productions gaat produceren. Van de 25 Bond-films uit hun stal zijn in de ruim zestig jaar dat het filmpersonage bestaat nooit remakes gemaakt. Met de productie van Chitty Chitty Bang Bang aanstaande, lijkt de kans op een doorstart met James Bond nog lang niet in zicht.

Het verhaal Chitty Chitty Bang Bang komt net als James Bond uit de pen van auteur Ian Fleming. Fleming schreef het boek Chitty-Chitty-Bang-Bang: The Magical Car in 1961, nadat hij herstellende was van een hartaanval. Het eerste deel van het boek werd echter pas in oktober 1964 voor het eerst uitgegeven, twee maanden na Flemings overlijden. Het derde en laatste deel volgde in januari 1965. Nadien is het boek enkel in zijn geheel verschenen.

De originele filmversie stamt uit 1968 en werd gemaakt door Bond-producent Albert R. Broccoli. Hij huurde tal van cast- en crewleden uit de Bond-films in: Roald Dahl, Ken Adam, Peter Hunt, Richard Maibaum, Gert Fröbe en Desmond Llewelyn. De muziek werd geschreven door de gebroeders Sherman, bekend van tal van Disney-films.

Albert R. Broccoli met de magische auto

In 2002 ging de musical Chitty Chitty Bang Bang in première op West End in Londen en in 2005 op Broadway. Sinds 2006 tourt de theatervoorstelling de wereld over.

Trailer ‘From Roger Moore with Love’

Eerste Kerstdag om 22:00 uur te zien op BBC Two.

Daniel Craig was uitgeput na iedere Bond-film

Plus: acteur maakt volgende maand kans op een Golden Globe

Daniel Craig voelde zich elke keer leeg en emotioneel uitgeput na het voltooien van een James Bond-film. Dat zegt de acteur in een interview met The Sunday Times.

Craig speelde de hoofdrol in vijf Bond-films. Nog andere films opnemen tijdens Bond-opnames, lukte hem niet. „Dat kon niet terwijl ik ook nog in James Bond speelde”, zegt hij. „In het begin dacht ik wel dat ik andere rollen kon spelen. Door de films werd ik bekend en een ster. Mensen wilden mij opeens in hun films, dat was geweldig.”

Maar Craig was ‘zo uitgeput’ na elke film. „Aan het einde van elke film moest ik zes maanden bijkomen. Ik had altijd de houding dat het leven op één stond en werk op twee. Toen mijn werk opeens op de eerste plek kwam te staan, had ik daar veel last van.”

Ondanks alles kijkt Craig wel met trots terug op de vijf films. Over de nieuwe James Bond en de keuze voor de rol, zei hij: „Dat is niet mijn probleem, noch mijn keuze om te maken. Maar ik wens de mensen die de keuze wel moeten maken, veel succes.” Hij zei al eerder dat de opnames van de films ‘stressvol’ waren.

Daniel Craig is vandaag overigens genomineerd voor een Golden Globe in de categorie Beste acteur dramafilm voor de film Queer. Hij neemt het op tegen onder meer Ralph Fiennes, tegenspeler uit de Bond-films, die is genomineerd voor de film Conclave.

De Golden Globes zijn een goede graadmeter voor de Oscars. Zo won Sean Connery in 1988 een Golden Globe voor zijn rol in The Untouchables en verzilverde kort daarop zijn eerste en enige Oscar. Craig was eerder tweemaal genomineerd voor een Golden Globe voor Knives Out (2000) en diens opvolger Glass Union (2003).

De Golden Globes worden uitgereikt op 5 januari. De show is in Nederland in de nacht van 5 op 6 januari te volgen via FilmBox.

Bron gedeeltelijk: NU.nl

Mierenneuken

Driewerf hoera voor La-La Land. De producent van soundtrack-cd’s bedient de James Bond-liefhebber op zijn wenken. Zeker met de aankondiging van Moonraker die binnenkort eindelijk in een opgepoetste en uitgebreide versie verschijnt. Een waar hoogtepunt uit John Barry’s rijke oeuvre. Alegri’s Miserere onder de Bond-soundtracks. Mijn persoonlijke favoriet, mede door de wens om deze voortreffelijke score eindelijk eens in zijn volle glorie te beluisteren.

Tot zover de veren voor het recordlabel. Er is namelijk ook een punt van kritiek. En dat betreft de covers van de albums.

Die Another Day (2002 - 2017)

La-La Land Records brengt in 2017 de eerste Bond-soundtrack uit: Die Another Day. De voorkant is nagenoeg gelijk aan die van het origineel. De naam van Madonna is verdwenen, simpelweg omdat de titelsong niet is overgenomen op de laatste versie. Een subtiel zwart kader gelijk aan de geremasterde soundtracks uit 2003 en ‘Music from the MGM Motion Picture’ nu geheel in kapitalen. Verder is deze cover trouw gebleven aan het origineel.

The World Is Not Enough (1999 - 2018)

De tweede Bond-score van La-La Land, in 2018, is The World Is Not Enough, alsof het label van boven naar beneden de Bond-muziek aan het afstoffen is. Een welkome aanvulling, zeker omdat op het origineel de gunbarrelmuziek ontbreekt. Deze keer is de cover rechtstreeks overgenomen van het origineel, enkel de witte rand is vervangen door eenzelfde zwarte als bij de voorganger.

Tomorrow Never Dies (1997 - 2022)

Dan duurt het even voordat de volgende score aan de beurt is. In 2022 wordt een doorstart gemaakt met David Arnolds eerste Bond-bijdrage Tomorrow Never Dies. Subtiele veranderingen ten opzichte van het origineel: de teksten boven en onder de titel hebben een zwart randje gekregen; het doorlopende 007-logo buiten de poster heeft een betere positie, zodat de 7 meer tot zijn recht komt; en het inmiddels vertrouwde zwarte kader met afgeronde hoeken.

Tot zover de Bond-soundtracks van David Arnold bij La-La Land. Prima werk allemaal, zowel qua inhoud (waar het in de eerste plaats om draait) als de vormgeving.

Recentelijk werd het pas echt sparen door de release van maar liefst vijf nieuwe oude Bond-scores. Te beginnen met de aankondiging van Live and Let Die en Octopussy in december vorig jaar, waarbij met name de laatste de grootste vangst is, aangezien van dit album nooit eerder extra tracks werden uitgebracht.

Octopussy (1983 - 2023)

Met de cover van Octopussy wordt iets gespeeld. Het blauwe balkje is vervangen door een jubileumtitel; de credits zijn van rechtsboven naar rechtsonder verplaatst, waarbij het lettertype nagenoeg hetzelfde is gebleven (alleen de J van ‘John’ en ‘James’ steekt iets naar beneden uit); de titel All Time High heeft ineens dubbele aanhalingstekens en, heel opmerkelijk, de omslag van het boekje heeft een vreemdkleurig kader met rechte hoeken.

Live and Let Die (1973 - 2023)

Ook Live and Let Die krijgt een anderskleurig kader. Waarschijnlijk om verwarring te voorkomen met de geremasterde versies uit 2003. De letters zijn iets compacter, maar verder is de opmaak trouw gebleven aan het origineel. Niet dat dat per se hoeft, maar La-La Land lijkt de originele omslagen op deze manier te waarderen. Want waarom zou je iets veranderen wat goed was?

Goldfinger (1964 - 2024)

Maar dan begint de onvrede, met de release van Goldfinger. De enige single-cd in deze serie, want meer muziek dan dit is niet voorhanden. Het album uit 1964 is eerder in verschillende edities verschenen, in mono en stereo.

Qua opmaak houdt de nieuwe versie zich redelijk aan die van de mono-versie. De titel is opvallend goudkleurig (overigens is de bolling van de R hoekig afgewerkt) en overbodige credits zijn verdwenen. Wal stoort, is het 007-logo dat hier wordt gebruikt. Dit is het huidige 007-logo, dat begin deze eeuw werd geïntroduceerd (die van GoldeneEye was net anders). Dit moderne logo past niet bij Goldfinger. Bij Live and Let Die en Octopussy gebruikten ze voor de nieuwe covers ook de originele 007-logo’s en niet een opgepimpte versie.

En waar is trouwens dat nieuwe kaderidee gebleven dat voor Live and Let Die en Octopussy werd bedacht? Niet dat dat uitzonderlijk mooi was, maar op deze manier lijkt het met terugwerkende kracht een mislukte poging.

The Man with the Golden Gun (1974 - 2024)

Gaan we door naar The Man with the Golden Gun, dan wordt het er niet beter op. Echt, ze hoeven de oude covers niet te gebruiken, maar als je dan een nieuwe maakt, doe het dan wel goed. Hier klopt werkelijk niets van.

Er is gekozen voor een lettertype dat ergens lijkt op het origineel, maar kijk eens naar de G (klik op het plaatje voor en vergroting), daar is het verschil het duidelijkst te zien. Opnieuw ook hier het gebruik van het huidige 007-logo, maar de onvrede zit hem met name in de lakse manier waarop deze veel te felle postertekening is gepakt, deze tegen een spierwitte achtergrond is geplakt, waarbij het wit van de poster wat gelig is en dus afsteekt tegen de hagelwitte nieuwe achtergrond. Bovendien is de beeltenis van Roger Moore niet gecentreerd, waardoor hij teveel naar links staat. Dat is gewoon slordig.

Producent Neil S. Bulk belooft op Bluesky dat hij de volgende keer beter zijn best zal doen. Maar deze cd komt nu op de markt, hij moet nú zijn best doen. Haal die cover terug en pas ’m aan. Gaat natuurlijk niet gebeuren, zou ook belachelijk zijn, maar laat hier niet de eerste de beste photoshopper op los. Als geheugensteuntje staat hier aan in de zijbalk de banner The Ultimate James Bond Poster Fonts. Download de extra bold-versie van lettertype Folio et voilà! Heb je in ieder geval een betere te pakken.

Zo kan het ook:

Moonraker (1979 - 2024)

En dan tot slot Moonraker, de heilige graal onder de Bond-soundtracks. Ook al hadden ze deze cd in een poepluier verpakt, dan nog zou ik ’m moeten hebben. Maar goed, het oog wil ook wat en dan komen ze hiermee. De onnodig uitgerekte titel daargelaten (afgekeken van een eerste aankondigingsposter), slaat het lettertype van de artiestencredits nergens op. Kijk, de plaat is prachtig natuurlijk, al had ik liever gehad dat ze mijn versie hadden gebruikt. En opnieuw dat moderne 007-logo dat gewoon niet bij het gevoel van Moonraker past. Het zou me trouwens niets verbazen als het gebruik van het huidige 007-logo een eis was van Eon Productions...

Bottom line: de creatieve uitspattingen van de nieuwste drie edities laat naar mijn smaak te wensen over. Al ben ik als een kind zo blij met The Man with the Golden Gun en zéker met Moonraker; ik blijf natuurlijk wel een mierenneuker eersteklas.

Opdat wij niet vergeten

Ik moest ophouden met al die doden op Instagram gooien. Daar komen de mensen niet voor, foeterde mijn partner die mijn posts blijkbaar goed in de smiezen houdt. Gooi er een paar tieten op, opperde ze. Nee, niet die van haar, van de Bond-girls, sukkel.

Het had geen zin er tegenin te gaan. Wat kan ik eraan doen dat in korte tijd medewerkers van James Bond-films doodgaan? Niet dat ik er op aas (al ben ik al lang blij dat er eindelijk weer eens wat te melden valt rond James Bond), maar ik houd de doden wel nauwlettend in de gaten. Het hele jaar door en in aanloop naar het jaareinde helemaal. Dan is het namelijk tijd voor de lijstjes. En een daarvan is de dodenlijst.

In mijn geval is dat een filmpje. Onder begeleiding van John Barry’s instrumentale versie van We Have All the Time in the World komen de overledenen van dit jaar nog één keer tot leven; opdat wij niet vergeten. Als eerbetoon wat zij in meer of mindere mate hebben betekend voor de Bond-films. Soms is dat een snipper als (edel)figurant, de andere keer is dat Sean Connery in hoogst eigen persoon.

De frustratie zit hem in de incompleetheid. Zo overleed vorig jaar september actrice Yvonne Shima, sister Lily uit Dr. No. Dat nieuws werd pas in maart dit jaar wereldkundig gemaakt. Bummer! Die had dus bij het lijstje van vorig jaar gemoeten, bij de overlijdens van 2024 kun je volgens mijn autistische brein geen dode uit 2023 plaatsen, hoe graag ik haar ook had geëerd.

De late bekendmaking van Shima’s dood heeft te maken met nalatigheid van haar nabestaanden, shame on them, niet met onoplettendheid van mijn kant. Zoals wel het geval bij Burt Metcalfe, agent Maxwell in Diamonds Are Forever. Hij overleed in 2022. Ik kwam daar echter pas in 2023 achter. Waarschijnlijk heb ik over zijn naam heen gelezen, want Metcalfe was als producent van de tv-serie M*A*S*H wereldberoemd. Toch deed zijn naam mij in relatie tot James Bond geen belletje rinkelen. Shame on me.

Antonio Salines

Dit jaar zal het mij niet gebeuren dat ik iemand als Antonio Salines over het hoofd zie; zoals dus gebeurde in 2021. Hij was het oude mannetje in de Fiat die in Spectre door Bond door de Via Plauto in Rome werd geduwd. Ik heb inmiddels heel IMDb van achter naar voren gedubbelcheckt en ben nog een aantal namen tegenkomen die ik dit jaar had gemist. De teller komt daarmee op dit moment op vijftien. En laat het maar zo blijven, want de video ziet er prachtig uit. De rest wacht maar even met doodgaan tot volgend jaar.

Wie nog lang niet mag gaan, viert deze maand zijn tachtigste verjaardag. Het zal niemand zijn ontgaan dat onze Jeroen, de beschermheer van mijn Bond Blog, een hele grote kaars mag uitblazen. Zo kwam hij aan het woord in talkshows op radio en tv en in een heus jubileuminterview door nationaal feestvarken Wilfried de Jong, die hetzelfde eerder deed met onze koning.

In de aankondiging naar deze Krabbé-tv-special gaf De Jong aan: „Door onze ontmoeting heb ik een andere Jeroen Krabbé ontdekt. Welke dat is, verklap ik niet. Dat mag de kijker zelf ontdekken.” Een quote waar ik me nogal over heb opgewonden. Wilfried de Jong is de zoveelste die Jeroen Krabbé een arrogante eikel vindt. Vond. Een charmante goedlachse allemansvriend wiens vocabulaire voornamelijk bestaat uit het woordje ‘ik’. Maar als íemand recht heeft om te pochen met zijn internationale roem, is het onze Jeroen wel. Want hij heeft het mooi wel allemaal voor elkaar gekregen.

De enige die hem een eikel mag vinden is zijn rots in de branding, zijn vrouw Herma. Die het mede mogelijk heeft gemaakt dat haar echtgenoot heeft kunnen stralen op de wereldpodia. Wat die vrouw heeft moeten doorstaan, getuige de biografie Krabbé dat recentelijk is uitgekomen; door storm en wind is ze naast hem blijven staan en zij is het die ondanks veelvuldige afwezigheid van de vader des huizes hun gezin heeft weten te managen.

Zoals die middag eind juni 1986 waarin Jeroen Krabbé te horen kreeg dat hij de rol van Koskov had bemachtigd. Vol ongeloof belde hij vanuit Loden naar huis om de blijde boodschap te verkondigen. Vrouwlief bleek weinig onder de indruk, het was op dat moment immers spitsuur in huize Krabbé en zij had op dat moment wel iets anders omhanden. Hartstikke leuk natuurlijk, voor haar man, maar praktisch gezien moest er ook gewoon voedsel in drie kindermonden worden gestopt.

De biografie van Krabbé is een prettig leeswerk, of luisterwerk zoals in mijn geval. Kort na publicatie heb ik het boek in één adem uitgeluisterd. Mijn weekend was om voordat ik er erg in had. James Bond wordt veelvuldig aangehaald in de biografie; het startsein van zijn internationale carrière. Ik heb kort daarop met mijn kinderen The Fugitive opnieuw bekeken. Een film die welhaast beter is dan de beste Bond-film. De sfeer die in hoge mate wordt bepaald door de muziek van James Newton Howard spreekt mij bijzonder aan. Hét voorbeeld van een lekkere Amerikaanse blockbuster. En het vervult mij altijd met trots als de naam ‘Jeroen Krabbe’ in de begintitels verschijnt. Inderdaad, ‘Krabbe’, tot grote hilariteit van de kinderen.

De dag daarop was Left Luggage aan de beurt. Bij de eerste beelden van het jongetje Simcha welden de tranen in mijn ogen al op, dit had ik nooit eerder zo ervaren. Wellicht dat dat kwam omdat ik de film voor het eerst met mijn eigen kroost bekeek. Al stoorde ik mij, met name aan het begin van de film, aan de semi-komische verhandelingen die naar mijn smaak te kolderiek worden gespeeld door hoofdrolspeelster Laura Fraser. Verder blijft deze film een pareltje met alleen maar prachtige koppen van Isabella Rossellini, Maximilian Schell, Chaim Topol en Jeroen Krabbé zelf. En Adam Monty als de vertederende Simcha. Ik heb het niet droog kunnen houden.

Omdat ik toch in de Krabbé-groef zat, ben ik zijn nieuwe schilderserie over René Matisse, nee, Henri Matisse maar eens gaan bekijken. Daar is Jeroen te zien als een kind in een snoepwinkel. Niet iedereen wil daarin mee, maar zijn aanstekelijke enthousiasme is oprecht, zo ís hij gewoon. Jeroen Krabbé is boven alles een lieve man die zich na tachtig jaar nog steeds kan verwonderen in een langlopende carrière waarin hij vooral leuke dingen heeft gedaan en er zelf nogal verbaasd over is dat híj dat heeft mogen meemaken. En dat is wat Wilfried de Jong zo verbaasde: Jeroen Krabbé speelt niet de rol van Jeroen Krabbé, hij is echt zo. Een goed mens. Een lieverd.

Kortom, je zult van mij geen doden meer zien op Instagram. Met plezier stuur ik berichten de wereld in over de nieuwe soundtrack-cd’s van Moonraker en The Man with the Golden Gun. Oppervlakkige meuk, maar o zo leuk. Want Moonraker is dé James Bond-soundtrack waar smachtend naar uit werd gekeken. En daar verscheen op een zonnige vrijdagochtend 29 november zomaar in mijn tijdlijn de aankondiging van La-La Land Records. Ik had de slapers nog maar amper uit mijn ogen gewreven of daar stond het echt. Ik kon het bijna niet geloven.

Blijft er één quizvraag over waarvan het antwoord rond 31 december wordt onthuld: welke vijftien namen staan er op mijn dodenlijst van 2024? Opdat wij niet vergeten.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.