All the time in the world

Bestaat er zoiets als ‘het duurt te lang’? Hoe lang kan iets duren totdat het te laat is? Dat het over is en dat we nooit meer een nieuwe James Bond-film te zien krijgen?

Het is weer tellen geblazen, want hoewel het echt nog wel even duurt voordat we dat magische gat van zesenhalf jaar tussen Licence to Kill en GoldenEye naderen, beginnen de jaren inmiddels wel te tellen. Helemaal als je bedenkt dat er nog steeds geen concrete plannen zijn. Althans, voor zover bekend. Maar het lijkt me een utopie te bedenken dat er op dit moment achter de schermen spijkers met koppen worden geslagen.

Om het interbellum tussen Timothy Dalton en Pierce Brosnan te evenaren, hebben we vanaf nu nog drie jaar te gaan. Is te doen, zou je zeggen, maar zolang eerst Chitty Chitty Bang Bang moet worden geremaked om te kijken of het klikt tussen Eon en Amazon, is die drie jaar voorbij voordat Barbara er erg in heeft en zitten we nog steeds zonder nieuwe Bond. Een nieuw record ligt in het verschiet. Een diepterecord wel te verstaan.

James Bond zal geduldig wachten en wij met hem. Hoe graag we die nieuwe film ook willen; áls hij terugkomt, hoe lang dat ook duurt, zal hij inslaan als een bom. Van geen enkel filmpersonage vraagt de wereldpers zich zo massaal af wanneer hij terugkomt of dat het echt afgelopen is. Getuige de laatste minuten van No Time to Die is dat geen absurde gedachte, ondanks dat de aftiteling belooft dat hij terugkeert. Achteraf gezien is het natuurlijk hoogst onhandig geweest om Bond om te brengen zonder toekomstplan. Dan kun je nog zo hard aftitelen ‘James Bond Will Return’, als hij vervolgens na drie jaar nog steeds niet is opgestaan — Jezus had er slechts drie dagen voor nodig.

Als het om James Bond gaat, en zeker als we straks die nieuwe man gepresenteerd krijgen, zal elk zichzelf respecterend medium weer volop meetieren met de hausse. Bond blijft de gemoederen bezighouden zoals geen ander fictief personage dat kan. Wat dat betreft maakt het dus niet uit dat het deze keer allemaal wat langer duurt. Áls hij terugkeert, doet hij dat met veel bombarie.

Dat het met trompetgeschal zal gaan, heeft hij ook wel nodig. Voor jou en mij die het nieuws (welk nieuws?) rond James Bond op de voet volgen, is hij ondanks zijn afwezigheid nooit echt weggeweest. Maar de toevallige bioscoopvoorbijganger moet bij de kladden worden gegrepen: hij komt terug!

Zo ging ik vijf jaar geleden op kraamvisite bij een collega, zegt haar echtgenoot die schijnbaar van mijn afwijking afwist: ‘Ik heb wel zin om dit weekend naar James Bond te gaan…’ Dit moet in februari 2020 zijn geweest, een maand voordat James Bond van april naar november werd verplaatst en daarna nog tweemaal werd doorgeschoven.

Hieruit blijkt maar dat de bioscoopganger helemaal niet met James Bond bezig is en komt kijken wanneer het hem uitkomt. Dat zij nu al ruim drie jaar (‘Drie jaar alweer?’, zeggen ze dan) niet naar een nieuwe Bond-film zijn geweest, valt ze helemaal niet op. Als de aankondig van de nieuwe 007 overal weer te zien is, schrikken ze ineens wakker en willen ze wel komen, zelfs als de film nog niet draait.

Er zijn ook mensen die weinig tot niets met Bond hebben (het overgrote deel van de wereldbevolking). Zo bleek onlangs tijdens een werklunch. Een vrouwelijke collega stond nogal te kijken van mijn hobby, zoals ik James Bond noem. Zelf had zij er helemaal niets mee. Haar man ging wel eens kijken, maar verder kon ze zich geen voorstelling van mijn gekte maken. Terwijl wij normaal gesproken goed met elkaar overweg kunnen, meende ik zelfs een bepaalde spot in haar woorden te ontwaren. Geen persoonlijke aanval, meer een compleet andere wereld waarin wij elkaar nooit zullen treffen. En dat hoeft ook helemaal niet.

Nog zo’n moment met een tamelijk nieuwe collega. Prima gozer, behalve als je samen een training volgt en hem wordt gevraagd om de slechtste film die in hem op komt te noemen. ‘James Bond!’, floepte hij eruit. Ik maakte gelijk het gebaar van ‘meen je dat serieus?’ Weer een andere collega zag mijn verbolgenheid en merkte later op ‘Je was aangedaan hè?’ Dat was ik zeker. Een steek onder water. Bóven water zelfs. Zo open en bloot, het voelde als verraad.

Hoeveel hij ook wordt beschimpt, voor James Bond zal het nooit te laat zijn. Hij komt wanneer hij komt. Hij komt wanneer het zijn tijd is. Vooralsnog heeft hij alle tijd van de wereld.

Dat kun je ook beschouwen als luxepositie. Voor degenen die zich James Bond nog herinneren van vroeger, zal het een vrolijk weerzien zijn, ook al is zijn oogopslag veranderd. Voor de nieuweling, de tiener die met zijn vader naar de bios gaat, gaat er een nieuwe wereld open. Of hij vindt er niks aan, kan ook nog. Either way, James Bond zal zijn publiek opnieuw vinden, dat heeft hij altijd gedaan. Al ging het vroeger wat soepeler omdat we de eerste 27 jaar nooit zonder nieuwe film in het verschiet zaten.

Het kan zomaar tien jaar duren voordat Bond herrijst, en over tien jaar komt hij zeker terug omdat het romanpersonage dan te grabbel ligt voor iedereen die er iets mee wil. Minus alle aan Eon Productions gelieerde copyrights, zoals muziek, logo’s en aanverwante trademarks, maar dat is een ander verhaal.

Vraag ik mij ondertussen wel af of ik Barbara Broccoli moet blijven steunen in haar standvastigheid. Niet dat het een of het ander enig verschil maakt, want ik kan heel vaak roepen dat zij ook maar een mens is en tegenover ons geen verplichting heeft een film te maken, daar krijgen we echt niet sneller een film mee. Aan de andere kant zie ik ook dat die hele Bond-kloek vastzit en onwrikbaar lijkt. Goed, het zijn minkukels daar bij Amazon, daar wil ik met alle plezier in mee, maar daar liggen voor 50 procent wel de rechten van onze filmheld, dus er moet links of rechts van welke kant dan ook worden meegegeven. Bovendien doet Amazon het zonder Bond ook prima, en de online winkel van Eon Productions trouwens ook, maar Eon heeft Amazon eerder nodig dan andersom. Dus een beetje water bij de wijn is gewoon noodzakelijk. En wat zou het als Amazon een belabberde spin-off over een willekeurige 00-agent de streamingether in schiet? Alsof Road to a Million zo’n artistiek hoogtepunt is. Waar blijft dat tweede seizoen trouwens?

Mag ik ook deze keer weer afsluiten met een pluim voor dat o zo heerlijke platenlabel La-La Land dat deze keer Licence to Kill uit de hoge hoed tovert. Hoewel een van de mindere Bond-scores, verdienen wij natuurlijk wel een complete soundtrack van wijlen geweldenaar Michael Kamen, van wie ik liever Lethal Weapon of Robin Hood hoor. Wie weet overtreft deze deluxe edition de stoutste verwachtingen. We hebben een firma als La-La Land broodnodig in tijden van deze ongewilde Bond-loze jaren. James Bond heeft dan wel alle tijd van de wereld, wij hebben dat zeker niet.

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.

Verzamelde artikelen Ian Fleming in boekvorm

Ian Fleming Publications komt met een verzameld werk van Ian Flemings artikelen die hij schreef tijdens zijn carrière als journalist. Volgens de uitgever belooft het een fascinerende verzameling te zijn van zelden geziene journalistieke werken en andere artikelen van de hand van de bedenker van James Bond.

Deze artikelen schreef Ian Fleming voordat hij aan de boekenreeks van James Bond begon en omvatten onder meer recensies voor de Sunday Times, documenten uit de Tweede Wereldoorlog, reisverslagen en correspondentie met de Amerikaanse detectiveschrijver Raymond Chandler.

Het boek bevat ook twee nieuw opgedoken artikelen die al meer dan een halve eeuw niet meer beschikbaar waren plus twee zelden gepubliceerde vroege fictiewerken.

Talk of the Devil: The Collected Writings of Ian Fleming is beschikbaar vanaf 22 mei bij Ian Fleming Publications.

Christopher Walken ‘doet niet aan technologie’

Bond-boef Christopher Walken (A View to a Kill) wil zo weinig mogelijk technologie in huis. De 81-jarige acteur heeft geen mobiele telefoon en heeft ook nog nooit een e-mail gestuurd, vertelt hij aan The Wall Street Journal.

„Ik doe niet aan technologie. Ik heb alleen een schotelantenne op mijn huis”, zegt Walken, die recent een rol speelde in de serie Serverance van Apple TV+. „Dus ik heb Severance gezien op dvd’s. De makers waren zo aardig om die op te sturen.”

„Ik heb nog nooit een telefoon gehad en ik heb nog nooit gemaild of, hoe noem je het, getwitterd. Ik heb ook nooit een horloge gehad”, gaat Walken verder. „Als ik de tijd wil weten, vraag ik het gewoon aan iemand. Net zo goed leen ik af en toe een telefoon als ik er een nodig heb.”

Walken speelt in de Severance (regie Ben Stiller) de rol van Burt Goodman, een gepensioneerde werknemer van een bedrijf dat chips implanteert in zijn personeel zodat herinneringen van werk en privéleven gescheiden blijven. In A View to a Kill (1985) speelde hij tegenover Roger Moore de rol van Bond-schurk Max Zorin die een monopolie op microchips probeert te krijgen.

Roger Moore en Christopher Walken in A View to a Kill

Bron: NU.nl

‘Licence to Kill’ óók op dubbel-cd

La-La Land Records pakt nog even door en komt met een 2-disceditie van Michael Kamens Licence to Kill (1989). De film vierde vorig jaar zijn 35-jarige jubileum, vandaar de 35th Anniversary Expanded Edition.

De soundtrack van Licence to Kill is geen hoogvlieger onder de Bond-scores. Het originele album bevatte 10 tracks met een totale speelduur van 45 minuten, waarvan de titelsong van 5 minuten en de track Licence Revoked van bijna 10 minuten al één derde van de speeltijd innamen. Daarbij leken de tracks willekeurig gerangschikt en zit er een aantal (niet zo goede) songs bij, zoals Wedding Party en Dirty Love (If You Asked Me to van Patti LaBelle is dan wel weer te doen). Er bleef maar bar weinig over voor de overige filmmuziek van maestro Michael Kamen (1948 - 2003).

Nadat platenlabel La-La Land eind november plotseling de jubileumedities van The Man with the Golden Gun en Moonraker aankondigde, is hier dus ter viering van diens 35e verjaardag de meest complete soundtrack van Licence to Kill:

TRACK LISTING:

DISC 1
SCORE PRESENTATION 91:36
1. Gun Barrel / Cray Cay Landing* 1:13
2. His Funny Valentine (Film Version) 1:46
3. Sanchez Is In The Bahamas / Shark Fishing (Extended Version)* 2:16
4. Bond Hooks Sanchez* 2:06
5. James & Felix On Their Way To Church (Film Version)* 0:54
6. Licence To Kill (Performed by Gladys Knight) 4:12
7. Sanchez Escapes 1:52
8. Della’s Goodbye 1:17
9. Torturing Felix 2:08
10. He Disagreed With Something That Ate Him 2:05
11. Let’s Go Shark Hunting 0:38
12. Ocean Exotica Break-In* 2:56
13. You Earned It 2:27
14. Hemingway House 1:48
15. Licence Revoked (Film Version) 1:15
16. Bond Aboard* / Sharkey Dead 4:50
17. Seaplane Escape* 7:06
18. Pam (Film Version)* 2:52
19. Enter Ms. Kennedy / Enter Lupe / Sanchez’s Office 3:37
20. Uncle Q / Let’s Get Some Rest* 2:09
21. Planting The Explosives* 4:06
22. Kwang* / Assassination Attempt 2:29
23. Ninja (Film Version) 3:59
24. Sanchez’s Home 1:11
25. Bond Sneaks Out* 1:26
26. Bond Confronts Pam 1:45
27. Framing Krest* 5:18
28. Leaving Harbour 1:19
29. Bond And Lupe 1:46
30. Q In Disguise 0:41
TOTAL DISC 1 TIME: 1:14:12

DISC 2
SCORE PRESENTATION CONTINUED
1. The Lab* / The Process* 2:22
2. The Conveyor Belt 2:46
3. Dario Sees Pam / Chewed Up 1:15
4. Escape From The Compound 2:11
5. Tanker Downhill* 1:17
6. Truck Chase* 4:42
7. Problem Eliminated / Get In 1:32
8. Pam And Bond 1:07

ADDITIONAL MUSIC 11:34
9. Bridal Chorus 0:19
10. Für Elise 1:10
11. Olimpatec Meditation Institute 2:52
12. Casino Source I 1:15
13. Casino Source II 0:30
14. Party Version I 0:40
15. Party Piano 2:33
16. Pam (Wild Guitar Excerpt) 2:04

ORIGINAL SOUNDTRACK ALBUM 45:37
17. Licence To Kill (Extended Version) (Performed by Gladys Knight) 5:13
18. Wedding Party (Performed by Ivory) 3:53
19. Dirty Love (Performed by Tim Feehan) 3:45
20. Pam* 3:49
21. If You Asked Me To (Performed by Patti LaBelle) 3:58
22. James & Felix On Their Way To Church* 3:53
23. His Funny Valentine 3:26
24. Sanchez Is In The Bahamas / Shark Fishing* 2:05
25. Ninja 6:02
26. Licence Revoked* 9:10
TOTAL DISC 2 TIME: 1:14:49
TOTAL ALBUM TIME: 2:29:01
* contains “James Bond Theme” written by Monty Norman

Bestellen kan vanaf nu bij La-La Land Records.

Emilio Echevarría (80) overleden

De Mexicaanse acteur Emilio Echevarría is gisteren op 80-jarige leeftijd overleden. Echevarría speelde in 2002 in Die Another Day de rol van Bonds Cubaanse contactpersoon.

In zijn thuisland Mexico was Emilio Echevarría sinds eind jaren 70 een gevierd film- en toneelacteur. Zijn internationale doorbraak kwam in 2000 met Amores Perros, het speelfilmdebuut van Alejandro González Iñárritu. Verder was Echevarría te zien in bekende titels als Y tu mamá también van Alfonso Cuarón en Babel, opnieuw van Iñárritu.

In Die Another Day belandt James Bond in zijn zoektocht naar de Noord-Koreaanse moordenaar Zao in Havana, Cuba, waar Raoul hem informeert over de kliniek van Dr. Alvaraz op het eiland Los Organos. Bond leent van Raoul een Ford Fairlane en een revolver om onder de dekmantel van ornitholoog de kliniek te bespieden.

 

Ondanks dat Zao van het eiland weet te ontsnappen, heeft Bond enkele diamanten die de moordenaar bij zich droeg weten te bemachtigen. Raoul weet Bond te vertellen dat de diamanten afkomstig zijn van Gustav Graves, de hoofdschurk van de film. Als dit eenmaal bekend is, is Emilio Echevarría niet meer te zien in de film.

Content

Dus als ik het goed begrijp gaat Netflix ‘content’ leveren waarbij je niet hoeft op te letten. Waarbij je tijdens het kijken naar een film of serie dus rustig even een kopje koffie kunt inschenken, de kattenbak kunt verschonen of je schoonmoeder naar het station kunt brengen. Kom je terug bij de tv, dan heb je dus in principe niets gemist. De technologie gaat inmiddels zo ver dat je het programma niet eens meer hoeft aan te zetten. Hoe handig is dat?

‘Content’, daar is waar het om gaat in de wereld van de streamingdiensten. Ze spreken daar niet over films of series, maar over ‘content’, in de zin van ‘inhoud’. Een beetje inhoud is nooit weg, nietwaar?

‘Content’ bestaat ook in de betekenis van het woord ‘tevreden’, wat bijzonder prettig klinkt. Ook is ‘Content’ een Engelse meisjesnaam met diezelfde betekenis. Het schijnt dat Amazon MGM deze naam bovenaan de wenslijst heeft staan voor de nieuwe Bond-girl. Pardon ‘Bond-woman’. James Bond zal haar wel eens bevredigend tevreden stellen met een dosis inhoud. ‘Are you content now, Content?’ Wink wink, en dan met het diepe stemgeluid van Steve Coogan als Roger Moore.

Voor Barbara Broccoli klinkt het allemaal als poep. Wordt in haar bijzijn het woord ‘content’ uitgesproken, dan maakt zij automatisch het ouderwetse doortrekgebaar. Zo vergaderen ze volgens haar bij de streamingafdeling van Amazon de hele dag over stront.

Behalve rond Sinterklaastijd vallen stront en Bond niet met elkaar te rijmen. Dat blijkt wel uit zestig jaar filmhistorie waarin Bond nog nooit naar de wc is geweest. Uiteraard heeft hij wel eens ‘a quick stop in the bathroom’ gemaakt en moest hij op stel en sprong naar de dichtstbijzijnde apotheek nadat hij een gouden kogel had ingeslikt, maar het blijft allemaal bij suggestie. Als Bond al eens een misstap begaat, stapt hij in een dampende hoop kaviaar of in een versgedraaide berg foie gras.

Zo wij mogen geloven uit The Wall Street Journal botert het niet tussen Barbara Broccoli en Amazon MGM. Werd mij tot enkele weken geleden gevraagd waarom het zo lang duurt voordat er een nieuwe Bond-film komt, dan had ik als hapklaar antwoord dat Barbara Broccoli er geen zin meer in heeft. Krijg ik diezelfde vraag op dit moment, dan is mijn antwoord finaal gekanteld. Ze heeft inderdaad geen zin. Geen zin in zee te gaan met een stelletje nono’s.

Jennifer Salke, laten we de oppernono maar bij haar naam noemen, is de contentboer van Amazon MGM. In haar optiek, en dat is in haar functie een legitieme, is James Bond niets anders dan elk ander stuk content. Content dat je heerlijk te grabbel kunt gooien door een tiendelige politieserie over de avonturen van Felix Leiter te maken of een feuilleton van The Moneypenny Diaries. Wat te denken van Blofeld: Origins of een animatieserie over de pratende pukkel van Roger Moore die onze held als een ware Wicked Willie met wijze raad bijstaat?

Niet dat we James Bond ineens als arthouse moeten bestempelen, maar ‘content’ wordt nu eenmaal anders behandeld dan ‘erfgoed’, zoals Barbara Broccoli het ziet. En in haar functie is dat eveneens legitiem.

We hebben nu dus twee tegenpolen beiden aan het eind van een lang stuk touw. Salke kan geen Bond-film maken zonder Broccoli, Broccoli op haar beurt wel zonder Salke, maar niet zonder Amazon. Jeff Bezos heeft niet voor niets een vrouw in die positie geparkeerd om het vuile werk op te knappen, een manspersoon was al lang met pek en veren het bos ingejaagd. Nu kijken we naar een ouderwetse bitchfight tussen twee Bond-vrouwen, zodat er positief of negatief toch altijd wat te melden blijft over onze filmheld.

Ook al valt er totaal niets te melden, dan nog blijven de hartjes binnenstromen, zo ondervond ik op Tweede Kerstdag. Ik zette On Her Majesty’s Secret Service maar weer eens op; dé Bond-kerstfilm bij uitstek, en meende dat te moeten melden op Twitter: ‘Cant’t resist ♥ #OHMSS’. Het maakt blijkbaar niet uit wat voor interessante kletspraat ik ophoud, geen haan die er naar kraait, maar één simpele tweet met een foto van mijn tv-scherm en binnen de kortste keren stond de teller op 2K. Ik zie het maar als content.

Nu gaat Netflix dus filmscripts ontwikkelen waarin de spreker uitleg geeft over zijn handelen, de Bassie en Adriaan-aanpak, zodat de contentslaaf tijdens het ‘kijken’ tegelijkertijd andere dingen kan doen. Een soort instructiefilmprincipe. Compleet tegenovergesteld van wat verhalen vertellen zou moeten zijn, namelijk: ‘show, don’t tell’.

In het kielzog van Netflix kan Amazon Prime nooit achterblijven. Reden temeer voor Barbara Broccoli om haar poot stijf te houden zodat Bond niet ook afglijdt in de beerput van contentbrij.

Het goede voornemen van dit jaar: Amazon geeft Barbara Broccoli carte blanche. Als je achteraf de algoritmen op Bond loslaat, zal toch ook Jennifer Salke zien dat de geheim agent in de laatste zestig jaar niet slecht heeft geboerd?

James Bond is een bejaard instituut en dat is juist zijn kracht. Met een originele draai is hij stukje bij beetje altijd met zijn tijd meegegaan zonder zijn oorsprong te verliezen. Barbara Broccoli is daar sinds lange tijd verantwoordelijk voor. Zij weet als geen ander de koers van James Bond te bepalen. En, mark my words, dat gaat zij opnieuw doen. Als ze maar niet wordt tegenwerkt door managers die nog nooit een James Bond-film hebben gezien. Hoe frustrerend moet het zijn om te worden aangesproken door zo’n assistent met een Starbucks-beker in zijn/haar/hun hand die het verschil tussen John Wick, Jason Bourne en James Bond niet weet?

Dit alles typ ik onder het genot van de laatst uitgebrachte content door La-La Land Records, het platenlabel dat James Bond maar al te goed kent en weet wat de liefhebber wil. Muziek, muziek en nog meer muziek. Het liefst gecomponeerd door John Barry. Daar zal Jennifer Salke nog nooit van hebben gehoord; haar gemis. Met A View to a Kill dit jaar als een van de jubileumfilms voorzie ik een super-de-luxe 40th anniversary extended 2-disc edition, gezamenlijk met Eric Serra’s GoldenEye en ergens tussendoor nog een dubbel-cd met nooit eerder uitgebrachte Thunderball-tracks.

Moeten we het niet van een nieuwe film hebben, dan doen we het wel met content van de soundtracks. Met een afspeellijst van inmiddels 651 nummers ben ik 31 uur en 27 minuten zoet en dat op repeat. Neem daarbij zo’n 50 uur aan filmklassiekers — zo redden we het wel tot Bond 26.

Maak er een mooi Bond-jaar van!

Deze column verschijnt ook bij James Bond Nederland.