Judi Dench lijdt al jaren aan een ziekte waardoor haar zicht verslechtert. Haar ziekte bevindt zich inmiddels in een vergevorderd stadium, vertelt de 88-jarige actrice aan The Sunday Mirror. Hierdoor wordt het lastiger om te acteren.
Dench lijdt sinds 2012 aan het door ouderdom veroorzaakte maculadegeneratie, een erfelijke ziekte waar haar moeder ook last van had. „Ik kan geen teksten meer lezen. Dus het werk op de set wordt steeds moeilijker”, vertelt de Britse actrice.
Dat geldt ook voor het lezen van scripts, waardoor het lastiger wordt om teksten uit haar hoofd te leren. „Zeker wanneer ik een redelijk grote rol heb. Maar ik heb er vrede mee. Ik heb een fotografisch geheugen en ook vrienden helpen me om de tekst te leren.”
Voor Dench is dit geen reden om met pensioen te gaan. „Ondanks alles probeer ik zo veel te werken als ik kan”, zegt de Britse. „Ik heb namelijk een enorm grote angst voor saaiheid. Ik heb ook een tatoeage met de tekst ‘carpe diem’. Een motto dat iedereen zou moeten hebben.”
Dench was eerder al open over haar ziekte. Zo vertelde ze er in 2021 uitgebreid over tijdens een evenement van de Vision Foundation.
De actrice is bekend van rollen in Shakespeare in Love en Notes on a Scandal. Voor eerstgenoemde film won Dench een Oscar. Bij het grote publiek is ze vooral bekend als M, de baas van James Bond. Die rol speelde ze in acht Bond-films.
Deel twee uit de Double-O-trilogie van Kim Sherwood krijgt de titel A Spy Like Me. Dat maakte de auteur vandaag bekend via social media. Eerder verscheen van Sherwood Double Or Nothing, een verhaal over de zoektocht naar James Bond.
In het nieuwe boek lijkt die zoektocht te worden voortgezet: ‘Six days. Three agents. One chance to find James Bond.’
Double Or Nothing kwam vorig jaar uit en verscheen in een Nederlandse vertaling bij HarperCollins Holland. A Spy Like Me is verkrijgbaar vanaf 25 april 2024.
Sean Bean staat erom bekend dat de personages die hij speelt het einde van een serie of film vaak niet levend halen. De acteur is al voor de 25e keer gestorven op het scherm. Fans van Sean Bean zijn er klaar mee.
Let op: dit artikel kan spoilers van Sean Bean-titels bevatten.
Op sociale media stromen de verontwaardigde reacties binnen, nu het personage van Bean in de serie World On Fire ook is overleden. Ze willen de serie niet meer verder kijken en vinden het oneerlijk dat personages van de acteur vaak vroegtijdig aan hun einde komen.
Na eerdere sterfscènes van Bean werden er zelfs petities gestart om de acteur in volgende projecten in leven te houden. De Brit heeft namelijk heel wat bekende sterfscènes gespeeld. Zo vonden zijn personages in The Lord of the Rings, Game of Thrones en de James Bond-film GoldenEye de dood.
In het BBC-drama World On Fire speelt hij Douglas Bennett. Dit personage overleefde het eerste seizoen, maar komt om het leven in de eerste aflevering van seizoen twee. Hij wordt gedood als de Duitsers een bom op Manchester werpen.
Het is de 25e keer dat Bean aan zijn einde komt in een serie of film. Bean liet eerder al eens weten dat hij een tijdje geen personage dat overlijdt wilde spelen, omdat het te voorspelbaar werd.
In een recent interview met RadioTimes zei hij dat het overlijden van Boromir in The Lord of the Rings een van zijn favoriete sterfgevallen is. „Zijn dood was heroïsch en triomfantelijk.”
Paul McCartney maakt een eigen podcast, die komend najaar te beluisteren is. In McCartney: A Life in Lyrics deelt de 81-jarige zanger de verhalen achter de songteksten van nummers die hij heeft uitgebracht. Volgens muziekblad Rolling Stone gaat het om twaalf afleveringen. Die zijn vanaf 20 september wekelijks te beluisteren via de bekende platforms.
In elke aflevering praat McCartney met dichter Paul Muldoon over een ander nummer. Het gaat om nummers die de zanger solo én met de groepen The Beatles en Wings heeft uitgebracht. Onder meer Eleanor Rigby, Let It Be en Live and Let Die komen voorbij.
McCartney bracht in 2021 al een verzameling van zijn songteksten uit in boekvorm. Van dat boek, getiteld The Lyrics: 1956 to the Present, komt in november een geüpdatete versie met bonusmateriaal uit.
Voorwerpen uit de persoonlijke collectie van oud-James Bond Roger Moore komen dit najaar onder de hamer. Veilinghuis Bonhams in Londen veilt op 4 oktober verschillende spullen van Moore. Dat meldt onder meer De Telegraaf vandaag.
Tot de topstukken van de veiling behoren twee kostuums die gebruikt werden in de Bond-films Octopussy (1983) en A View to a Kill (1985). Beide pakken moeten naar verwachting 20 tot 30 duizend pond (23 tot 34 duizend euro) opleveren. Eenzelfde prijs wordt verwacht voor een speciaal horloge voor het 50-jarig jubileum van James Bond.
Een ander opvallend voorwerp is een gedenkplaat voor de ster van Moore op de Hollywood Walk of fame, die in oktober 2007 werd onthuld.
In totaal worden 180 voorwerpen aangeboden door de familie van de acteur. Een deel van de opbrengst gaat naar Unicef. Moore was naast zijn werk als acteur lange tijd ambassadeur van de kinderrechtenorganisatie van de Verenigde Naties.
Roger Moore overleed in mei 2017 op 89-jarige leeftijd. Hij speelde van 1973 tot en met 1985 zeven maal de rol van James Bond.
Dame Shirley Bassey (86) heeft eigen munt gekregen. De drievoudig James Bond-titelsongzangeres zit dit jaar zeventig jaar in het vak. De munt bevat een beeltenis van Bassey met de teksten Goldfinger, Diamonds Are Forever en Moonraker, haar drie Bond-songs. Aan de andere kant van de munt prijkt de nieuwe Britse koning Charles III.
Ondanks dat het merk James Bond momenteel op sterven na dood is, of volgens sommigen simpelweg morsdood, gloort er hoop aan de horizon met de komst van een nieuwe acteur in de hoofdrol. Want ja, die gaat er komen. Al duurt het tien jaar, James Bond zal worden gereanimeerd. Met die nieuwe man genereert het merk James Bond bakken aan publiciteit. Dat is hard nodig.
Er is geen filmpersonage dat zoveel stof doet opwaaien als James Bond. David Corenswet... Iemand? Vingers graag. Nou, dat is dus de nieuwe Superman. Maar who cares? Super- of Batman, het is leuk voor de die hard fan, maar een beetje serieus nieuwsprogramma maakt zich er niet belachelijk mee. Het is immers puur entertainment.
James Bond is dat ook, en toch is James Bond meer dan dat. James Bond weet de nieuwsbulletins overal ter wereld te bereiken. Als cultureel fenomeen van zestig plus zit hij namelijk veel dieper in het collectieve geheugen van de gemiddelde bioscoopbezoeker gebakken. Al kan het nooit lang meer duren voordat Bond enkel nog wordt herinnerd door de Alzheimergeneratie.
Daarom is het van belang dat James Bond zich binnenkort opnieuw introduceert. Ook om al die schapenkoppen die blaten dat Bond dood is, en daarom dat er geen nieuwe film kan komen, te laten zien dat het maar een sprookje is.
De introductie van de nieuwe James Bond en daarmee de heropleving van het merk, belooft een spetterend spektakel te worden dat niemand mag missen en ook niemand zál missen. Dit keer niet de fout in met een zwemvest over de Thames, maar met een parachute langs de Big Ben. Die nieuwe nul-nul-zeven heeft de juist branie en spot om een speelse draai aan de rol te geven. Hij heeft zin in de job en belooft de productie serieus te nemen, maar niet het personage. Zo je wilt de nieuwe Roger Moore.
Neem als voorbeeld de introductie van Gustav Graves in Die Another Day (2002)
Op dit moment, en dat al sinds geruime tijd, piekert Barbara Broccoli zich suf welke kant ze op moet met het merk dat wijlen haar vader groot heeft gemaakt. Ze heeft inmiddels haar lievelingsfilms waar geen hond op zit te wachten kunnen maken, hoog tijd om de kas te spekken met een kraker in de vorm van een Bond-film, daar waar generaties smachtend naar uitkijken. Kwestie van iets voor je medemens terugdoen. Wij beloven oprecht dat we komen kijken, met busladingen tegelijk.
En ja, als je daar geen zin in hebt, dan verkoop je de boel maar. Lijkt me tegelijkertijd ook eng, heel eng eerlijk gezegd. Zo dadelijk belandt Bond in handen van Disney en mag de nieuwe 007 op wereldreis in een groen gestoffeerde studio.
Dat het anders gaat worden dan de vorige films, dat mag duidelijk zijn. En daar zijn we eerlijk gezegd ook wel aan toe. Of we mogen hopen op een heropleving van de oude frequentie met om het jaar een film — hopen mag altijd natuurlijk, maar of het realistisch is? Wil Bond een nieuw publiek aan zich binden, dan is het opschroeven van de verschijningsdata onvermijdelijk, net zoals de Marvels doen.
Barbara Broccoli hier nog met de oude Roger Moore in 2003
Zo’n nieuwe gozer is daar uiterst geschikt voor. Het is een oudere neef die je stiekem een haaltje van zijn sigaret geeft en je op het erf van opa en oma een rondje op zijn brommer laat rijden. Iemand die de wereld verkent en jij bent daar getuige van. Iemand waar je tegenop kijkt: zo wil ik ook worden.
Anders dan al die ooms en opa’s die hem voorgingen, daar kun je je niet mee vergelijken. Vandaar dat een nieuwe Bond veel interessanter is dan een oude. Die nieuwe begrijpt jou tenminste en doet de dingen die jij ook zou willen. Hij beleeft de avonturen waar jij van droomt, in verre landen op hagelwitte stranden. Het gevaar op de loer, dat moet, en dat wil je ook voor de adrenalinestoot, daarbuiten is het vooral genieten van... vul zelf maar in.
Giet daar het sausje nul-nul-zeven overheen door de muziek, de tuxedo en de andere standaardingrediënten en de doorgewinterde kijker krijgt zijn Bond-film waar hij zo van houdt. En hé, Barbara, je kunt nooit iedereen tevreden stellen. Het is nu van belang dat je de juiste man aan de haak slaat zodat je een nieuwe film aan kunt kondigen. Want wie het ook wordt, uiteindelijk staat het eindproduct voorop: ein-de-lijk een nieuwe film.
Wat dacht je van 5 oktober aanstaande voor de grote onthulling? Hebben we een deal?
Bond-girl Daniela Bianchi was zaterdag 1 juli te gast op de eerste editie van het Conero Film Festival. Het was lang geleden dat we een glimp van de inmiddels 81-jarige oud-actrice zagen. Nog immer is de Italiaanse een charmante verschijning en onmiskenbaar dezelfde als de Bond-girl uit From Russia with Love, dit jaar zestig jaar geleden.
De Nederlands-Zweedse cinematograaf Hoyte van Hoytema is dit jaar te gast in het VPRO-programma Zomergasten. Van Hoytema was director of photography van de Christopher Nolan-films Tenet, Dunkirk, Interstellar en meest recent Oppenheimer. In 2015 draaide hij de 24e James Bond-film Spectre.
Hoyte van Hoytema en regisseur Sam Mendes op de set van Spectre in Mexico-Stad
De presentatie van het avondvullende interviewprogramma is dit jaar voor het eerst in handen van Theo Maassen. Via de website van Zomergasten laat Maassen weten: „Toen ik wist dat ik Zomergasten ging presenteren, was er een naam die ik onmiddellijk riep: Hoyte van Hoytema. Ik hoop dat ik een professionele afstand kan bewaren, want ik ben fanboy. Bij veel van mijn lievelingsfilms stond hij achter de camera. Hij heeft nog nooit een film in Nederland gedraaid, maar ik ben vereerd dat hij speciaal voor ons toch even terugkeert.”
In 1997 was Van Hoytema clapper loader van de Nederlandse film All Stars van Jean van de Velde.
De uitzending van Zomergasten met Hoyte van Hoytema is op 30 juli om 20:15 uur op NPO 2.
Of hij er al aan had gedacht om Jeroen Krabbé te vragen. Aardige man, maar nee, niet aan gedacht. Bovendien, gaat Martin Koolhoven verder: „We rijden wel terug, we rijden alleen niet heen. We zijn daar al in de buurt.” Geen probleem, geef ik aan, ik wel hem best ophalen. „Meen je dat?” In dat geval: „Check eerst of hij überhaupt wel kan.”
De laatste maanden heb ik regelmatig contact met Martin Koolhoven. De regisseur gaat vanaf september de Nederlandse bioscopen langs met James Bond-colleges. En als dat net zo leuk wordt als het voorproefje dat hij in april gaf met Goldfinger, wordt dat smullen. Een uur, anderhalf uur lullen over Bond, in interactie met het publiek en na een korte pauze de hoofdfilm; een Bond-klassieker. Waarna je Koolhoven na afloop ook nog aan de bioscoopbar kunt treffen om verder te kletsen. Want hij blijft er de hele voorstelling bijzitten om zo nu en dan door de film heen te roepen.
Op deze manier brengt het programma Koolhovens Keuze elf Bond-films eenmalig terug in de bioscoop. Bond blijft toch een cinema-ervaring, hoe vaak je de film thuis al hebt gezien. De mogelijkheid om je favoriete Bond-films op het witte doek te aanschouwen, is een must voor de liefhebber.
Onlangs vertoonde Koolhoven de film Karakter in bijzijn van hoofdrolspeler Fedja van Huêt; in september is filmproducent Dave Schram aanwezig bij het Vlaamse epos Daens. Zodoende dacht ik: dan mag Jeroen Krabbé niet ontbreken als Martin Koolhoven The Living Daylights vertoont.
Jeroen Krabbé is mijn held. Dat was hij al voordat ik hem in 2012 ontmoette. Iedereen die aan een James Bond-film heeft meegewerkt is een held, maar als Nederlander net iets meer. Het is niet veel Nederlanders gegeven in een Bond-film op te treden. We tellen er in totaal vier met een rol, twee daarvan een significante, en één daarvan als belangrijkste tegenstander, die dus samen met de Bond-acteur en diens verovering de pers te woord mag staan. Joe Don Baker was op die persbijeenkomsten nergens te bekennen (dit voor degenen die Brad Whitaker als hoofdboef van de film denken te zien).
In 2012 werkte ik als regisseur en redacteur aan een aantal radioprogramma’s van de NTR. Dat jaar markeerde 50 jaar James Bond en 25 jaar The Living Daylights, dus ja, ik moest maar eens een belletje naar Amsterdam plegen. Een belletje waar ik best tegenop zag, omdat ik zomaar oor aan oor met mijn held kon komen te staan.
Omdat ik vreesde te gaan hakkelen aan de telefoon, leek dit mij de beste oplossing: enkele dagen in de vooravond moest ik voor een ander programma in de AKN-studio zijn. Vanaf het NTR-paviljoen op het mediapark, met de auto het kippeneindje naar de AKN (omdat ik daarna altijd meteen naar huis ging), de parkeergarage in, trap op langs de receptie en gelijk door naar de redactieruimte waar ik de juiste muzieknummers en bumpers in het Avid-systeem moest slepen. Ik kwam daar toch altijd enigszins gehaast aan. Mooi. Dat leek mij de beste dekmantel om gelijk even te bellen.
En zo belde ik al hijgend naar het vaste nummer in Amsterdam en na een aantal keren overgaan werd de telefoon opgenomen. Geen naam, alleen een vriendelijk ‘Hallo’. Dat was hem. General Koskov in hoogst eigen persoon, zomaar op een dinsdagavond. Of ik hem even mocht storen. Dat mocht.
Na een kort gesprek had ik het e-mailadres van mijn held ontfutseld. „Waar slaat dat op?”, vroeg ik oprecht toen ik het noteerde. „Dat leg ik nog wel een keer uit”, was zijn respons. Ik zou hem een aantal beschikbare data toesturen en hij zou kijken of daar een geschikte tussen zat. Het hele gesprek had niet veel langer dan een paar minuten geduurd, maar ik had beet, ik had gewoon met mijn held gesproken! Ik glom van trots.
Mijn uitnodiging per e-mail volgde de dag erna. Daar moest ik echt even voor gaan zitten, ik moest immers tactisch te werk gaan. Natuurlijk mocht, nee móest hij weten van mijn jarenlange Bond-liefde en van mijn Bond Blog. De mail moest ook zakelijk zijn, want hij moest weten niet met een geobsedeerde fan te maken te hebben. Van mij hoefde hij niets anders te vrezen dan waardering.
En toen. Toen hoorde ik niets…
Zo stom, ik had natuurlijk een verkeerd e-mailadres genoteerd. Het klonk al zo vreemd. Dan moest ik hem na het weekend nogmaals schoorvoetend opbellen dat ik het fout had opgeschreven. Wat was ik toch een amateur.
Op zondagavond checkte ik nogmaals mijn werkmail. Ik durfde bijna niet te hopen. Stond daar toch zijn naam! Een alleraardigste reactie met een datum waarop hij kon komen. Hij zou mijn website eens bekijken.
Op de dag van de opname stierf ik van de zenuwen. Zo dadelijk zou ik mijn held ontmoeten. Je weet wat ze zeggen over het ontmoeten van helden: niet doen! Een telefoontje van de receptie: onze gast zat te wachten. Ik naar het Net 3-gebouw om hem op te halen.
Daar zat hij rustig op een bankje. Colbertje aan, wit overhemd. Een grote leren tas naast zich. De tas met plakboeken, daar had ik om gevraagd. Een glimlach, een stevige handdruk. Wat voor mij blijkbaar heel belangrijk was, is of hem mocht tutoyeren. Het was het eerste wat ik hem vroeg. Geen probleem!
Jeroen en ik liepen over het dak naar het paviljoen, waar we staande werden gehouden door Lex Uiting. Hij had een vraag over seks. Mijn held gaf mij vleugels; ik reageerde opmerkelijk ad rem, daar had de Limburger niet van terug. Ik probeerde te lopen zoals ik met iedere bekende Nederlander naar het paviljoen liep. Maar al die anderen, al waren zij Hans van Breukelen, Jan Zwartkruis, IJf Blokker, Penney de Jager, Jan Terlouw, Sjaak Swart of Reinier Paping, zij waren geen van allen Jeroen Krabbé.
Voor de opnamen verlekkerde ik mij aan zijn plakboeken. Zes stuks vol met unieke foto’s van de Bond-set. Jeroen zag mijn enthousiasme. Als hij er niet meer zou zijn, zouden de plakboeken mijn kant op gaan. Maar blijf alsjeblieft nog heel lang bij ons, ik heb je pas één keer ontmoet!
Het radiogesprek waarvoor hij was gekomen, liep als een zonnetje. Jeroen was welbespraakt, voelde zich zichtbaar op zijn gemak. Na de opname een fotosessie, een handtekening en de grootste troef: hij mocht beschermheer van mijn Bond Blog worden. Nou, dat wilde hij wel. Dat was hem nog nooit aangeboden!
Na een warm afscheid zie ik hem nog zwaaien vanaf de achterbank van de taxi. Wat een avontuur. Ik was in de wolken. Maar toen moest het mooiste nog komen. Nog geen uur later: pling! Een mailtje. Of Jeroen mijn thuisadres mocht hebben, hij had iets voor me. Ik had hem desnoods mijn pincode toevertrouwd!
De volgende dag: een dreun op de deurmat. Een vuistdikke enveloppe. In mijn handen hield ik het officiële script dat Jeroen Krabbé had gebruikt op de set van The Living Daylights… On-ge-loof-lijk. Een relikwie. Vijfentwintig jaar lang had het boekwerk dode huidcellen verzameld in het huis van mijn held, en nu, zomaar, was het in mijn bezit. Mijn heilige graal! Er zat een briefje bij: ‘Beste Jasper, dit is voor jou omdat je zo’n Bond-allesweter bent! Ik ontdekte nu dat er op het titelblad staat: ‘this screenplay must be returned to the production office at the end of your involvement with the film’! Nooit geweten… Dus wees er maar zuinig op! Dag, Jeroen’
Sinds die tijd hebben we regelmatig contact, zwaaien we naar elkaar in het Vondelpark, houden we logeerpartijen, vieren we vakanties in Zuid-Frankrijk en krijg ik fanmail van hem als hij mij ergens heeft horen praten: ‘Wat leuk om je te horen op de radio met je ‘Heilige Graal’! Het is bij jou in goede handen!’
Met die man zou ik graag twee uur heen en terug in de auto naar Steenwijk zitten om hem bij Martin Koolhoven af te leveren. Wat een show moet dat worden. Een echte Hollywoodster in Overijssel! Alleen maar bewonderaars. Leuk uitje ook voor een acteur van bijna tachtig. Wat doe je anders op een zaterdagavond in september? Maar dan moet je net Jeroen Krabbé als held hebben… Hij heeft het te druk! ‘Mijn beste Jasper, een Bond-tournee! Goed idee, maar helaas kan ik niet (ben zó druk bezig met m’n nieuwe schilder-programma!) Maar neem vooral het script mee, ze zullen jaloers op je zijn!’
Het was het proberen waard en wie weet, als het straks september is, en die zaterdagavond nadert, dat hij toch zin heeft in een ritje naar Steenwijk. Ik zal, net als James Bond met zijn Walther, mijn autosleutel onder het kussen in de aanslag houden. Klaar om de motor te starten.
Maar waar dat e-mailadres van Jeroen Krabbé op slaat? Ik heb nog steeds geen flauw idee…
Alle fotorechten voorbehouden aan Danjaq LLC. / Eon Productions, United Artists Co., MGM Studios, Columbia Pictures, 20th Century Fox Home Entertainment, Sony Pictures Inc., Universal Pictures
